รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 482

บทที่ 482 วิธีต่ำๆ

“เฮ้! พวกคุณทำอะไร!” ทันใดนั้นมีเสียงกรีดร้องจากข้างๆ หู ดังขึ้น

จากนั้นแรงที่กดมือและเท้าของเธอไว้ก็หายไป มีอากาศบริเวณรอบลอยเข้ามาในจมูก

ถังซินสูดหายใจอย่างแรง

หมอนที่กดใบหน้าของเธอไว้ถูกหยิบออก มีคนตบที่แก้มเธอ “คุณถังซิน คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลังจากที่รอให้ถังซินหายใจเป็นปกติ เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาทีละนิด

เธอพบว่าคนที่เรียกเธอ คือผู้หญิงคนที่ทักทายกับเธอวันนั้น มองเธอด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจ

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น คุณเป็นใคร?”

“มีคนคิดจะฆ่าคุณ นำคุณมาที่สถานีตำรวจ” ผู้หญิงคนนั้นพูดกระซิบ พยุงถังซินลุกขึ้น “หลังจากที่คุณชายรู้ว่าคุณมาที่สถานีตำรวจ ก็ให้ฉันเข้ามาปะปนเพื่ออยู่กับคุณ”

‘คุณชาย’ ที่ผู้หญิงคนนั้นพูดถึง ทำให้ถังซินเดาได้คือหลินเฉิงจี๋

ถังซินกวาดตามองพื้น

เห็นผู้หญิงสองสามคนนอนกระจัดกระจายอยู่ตามพื้น ใกล้จะตาย

เธอเงยหน้ามองที่กล้องวงจรปิดที่ถูกทำลาย มีรอยยิ้มเย็นปรากฏบนใบหน้า : “มิน่าฉันต้องการห้องกักกันเดี่ยวถึงไม่ได้ เพราะแบบนี้นี่เอง”

“คุณถัง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

ถังซินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ขอบคุณเธอมาก เธอชื่ออะไร?”

“จงอี้”

“นามสกุลจง?” ถังซินรู้สึกประหลาดใจ “งั้นเธอก็คงเป็นญาติกับจงเซิงใช่ไหม?”

“ไม่ใช่เลย”

หลังจากถามสองสามคำถามสักพัก ถังซินถึงได้รู้

ที่แท้หลังจากที่หลินเฉิงจี๋รู้เรื่องของเธอ จงอี้ถูกย้ายมาที่หนานเฉิง ปะปนอยู่กับกลุ่มระดับล่างของมู่ซื่อ

อุบัติเหตุทางรถยนต์ของลู่ลี่เฉิง เป็นฝีมือของจงอี้

ครึ่งเดือนก่อนจงอี้ได้รับแจ้งให้คุ้มครองถังซินอย่างลับๆ

หลังจากตอนนี้ที่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด ถังซินไม่ได้โกรธอะไร

“ฉันไม่ชอบให้เขาส่งคนมาตามฉัน แต่ถ้าคืนนี้เธอไม่ได้อยู่กับฉัน ฉันกับลูกคงตายอย่างเงียบๆ ไร้ร่องรอย”

ทุกครั้งที่เธอได้รับอันตราย หลินเฉิงจี๋จะเป็นคนแรกที่ปกป้องเธอเสมอ

บางครั้งเธอก็คิด : หลินเฉิงจี๋ดีขนาดนี้ ทำไมพวกเขาถึงไม่อยู่ด้วยกัน?

ผ่านไปสักครู่ ผู้หญิงบางคนก็ฟื้นขึ้นมา

“ใครสั่งให้พวกคุณมาฆ่าฉัน” ถังซินถามผู้หญิงคนนั้น “ฝ่ายนั้นให้ผลตอบแทนคุณเท่าไร?”

“คุณชายไซเลส์ อเล็กซ์เลียร์”

ถังซินบีบคางของผู้หญิงคนนั้น หัวเราะเยาะ “คุณคิดว่าฉันไม่รู้จักไซเลส์ อเล็กซ์เลียร์หรือไง? เขาชอบแทงข้างหลัง อยากจะจัดการกับฉันเป็นไปไม่ได้ที่จะหน้าด้านอย่างนี้!”

ผู้หญิงคนสีหน้าผิดปกติ “คุณเชื่อหรือไม่”

จงอี้ลากผู้หญิงคนนั้นออกจากมือถังซินแล้วดันเธอชนเข้าหาประตู “เธอจะพูดหรือไม่พูด!”

ผู้หญิงคนนั้นถูกจงอี้ตบตีอยู่นานจนเฉื่อยชา เลือดไหลออกจมูก

สายตาเธอส่งประกายความหวาดกลัว จากนั้นตะโกนอย่างรวดเร็ว : “ช่วยด้วย! มีคนต้องการฆ่าฉัน!”

ประตูถูกเปิดอย่างรวดเร็ว

พนักงานที่หายไปทั้งคืนเข้ามา

หลังจากที่เขาเข้ามาเห็นสภาพภายใน ใบหน้าเคร่งเครียด “พวกคุณทำอะไรกัน!”

ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องอย่างดุเดือด “พวกเธอจะฆ่าฉัน คุณรีบช่วยฉันออกไปที!”

เมื่อเห็นพนักงานใช้เพจเจอร์เรียกคนเข้ามา ถังซินหัวเราะเยาะ “ที่แท้คนที่เป็นศัตรูกับฉันน่ากลัวขนาดนี้ ทำได้อย่างแนบเนียนก็เพื่ออยากฆ่าฉัน นับถือจริงๆ!”

“คุณถังซิน ระวังคำพูดของคุณด้วย!”

สายตาของถังซินจับจ้องไปที่เขา : “ฉันพูดถึงคุณหรือยัง คุณจะร้อนตัวอะไร?”

พนักงานคนนั้นรู้ว่าตกหลุมพรางคำพูดของถังซิน จนสีหน้าตกตะลึง ไม่พูดอะไรอีก

หลังจากรอเพื่อนร่วมงานมาถึง ก็พาหญิงสาวสองสามคนออกไป

บอกว่าหยิบสิ่งของ ผู้หญิงคนนี้จงใจพูดคำพูดพวกนี้ คิดอยากให้เธอละอายใจ

เป็นนักการทูต!

วิธีการต่ำช้าของเธอเช่นนี้ เสียดายภูมิหลังที่ดีที่พ่อแม่สร้างให้เธอ

“ข่าวดีของคุณเสี้ยงและประธานมู่ใกล้มาถึงแล้วใช่ไหม?” ถังซินยิ้มน้อยๆ “ควรพูดว่าเรื่องมงคล ในเมื่อติดต่อประธานมู่ทางโทรศัพท์ไม่ได้ก็ช่างเถอะ งั้นก็ไม่รบกวนเขาแล้ว”

เสี้ยงหวั่นฉิงพูด “ฉันได้ยินว่าหลักฐานของฝ่ายตรงข้ามแน่นหนา ถ้าไม่มีใครช่วยเป็นพยานให้คุณ คุณก็จะแพ้คดีนี้”

“อืม” ถังซินพูดด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดา “ยังเหลือเวลาอีกสามวัน ฉันไม่รีบ ไม่แน่พอถึงเวลาขึ้นศาล ประธานมู่อาจกลับจากต่างประเทศแล้ว”

“...........”

เห็นเสี้ยงหวั่นฉิงสำลัก ถังซินใช้จังหวะนี้รุกต่อ “จะว่าไปฉันก็เป็นอดีตคู่หมั้นของประธานมู่ ซุปเป็ดนั้นกลัวเขาว่าฉันหิว จึงให้คนส่งมาให้ ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“เขาต้องรู้ว่าฉันถูกฟ้องดำเนินคดี แน่นอนว่าต้องคิดหาวิธีเพื่อช่วยฉัน ดังนั้นฉันไม่ต้องกังวลใจ”

“ที่แท้คุณถังคิดแบบนี้” สีหน้าของเสี้ยงหวั่นฉิงค่อยๆ นิ่งขรึมลง “คุณไม่กลัวว่าจะทำร้ายเขา?”

ถังซินหัวเราะเบาๆ “ถ้าเขาคิดว่าฉันทำร้ายเขา ก็ไม่ต้องช่วยฉัน”

“อ้อ..คุณเสี้ยงอย่าเข้าใจผิดไป ฉันไม่มีอะไรกับประธานมู่” เธอพูดอย่างง่ายๆ “ฉันเข้าใจประธานมู่เป็นอย่างดี อีกอย่างเขาก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยครึ่งหนึ่ง”

“ฉันไม่ได้เข้าใจผิดอะไร คุณเข้าใจเขา ฉันเชื่อใจเขา ก็ไม่เห็นมีความขัดแย้งใดๆ”

“งั้นก็ดี” ถังซินแสดงสีหน้าโล่งอก “ฉันกลัวว่าคุณเสี้ยงจะคิดมาก คิดว่าในใจของประธานมู่ยังคงมีฉันอยู่ ซึ่งอาจทำลายความรักของพวกคุณ แบบนั้นฉันไม่กลายเป็นคนผิดใช่ไหม?

“............”

มุมปากเสี้ยงหวั่นฉิงกระตุกอย่างแรงสองที

เธอทำงานอยู่ต่างประเทศหลายปี ติดต่อกับคนมากหน้าหลายตา ใส่ใจเรื่องคนอื่น แต่วันนี้กลับมาพ่ายแพ้ให้กับคำพูดของถังซิน!”

เสี้ยงหวั่นฉิงยิ้ม “คุณถังพูดได้ไม่เลย!”

“ขอบคุณ ประธานมู่ก็เคยพูดแบบนี้” ถังซินเม้มปาก “เมื่อก่อนเขายังไม่กล้าทะเลาะกับฉัน หาเรื่องทะเลาะกับฉันไม่ได้ ก็หาทางอื่นมารังแกฉัน....”

“ฉันมีธุระ ขอตัวก่อน!” เสี้ยงหวั่นฉิงสีหน้าสงบนิ่ง หันตัวกลับไป

ถังซินตะโกนไล่หลัง “ลาก่อนคุณเสี้ยง”