รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 486

บทที่ 486 งานแถลงข่าว

“หากทุกท่านมีความสนใจเกี่ยวกับตัวดิฉันมากว่าเมื่อก่อนทำงานที่ไหน อยากทำความเข้าใจ รอวันหลังมีเวลาว่างดิฉันจะเลี้ยงน้ำชาทุกท่าน ไม่มีอะไรที่รู้แล้วจะไม่ตอบในคำถามของทุกท่านอย่างแน่นอนค่ะ”

ผู้ช่วยก็เอ่ยปากออกมาเช่นเดียวกัน “ขอให้ทุกท่านกลับไปนั่งประจำที่ให้เรียบร้อย มิเช่นนั้นดิฉันจะขอเรียนเชิญทุกท่านออกไปด้วยตัวเอง”

นักข่าวทุกคนเห็นท่าทางของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหลายเตรียมตัวที่จะลงมือได้ทุกเมื่อ คิดถึงความสำคัญของข่าวในคราวนี้ ต่างก็ไม่กล้าที่จะสร้างความวุ่นวายอีกต่อไป กลับลงไปนั่งประจำที่อย่างเชื่อฟัง

ยังมีเพียงแค่อีกสองสามคนที่กำลังกระซิบกระซาบกับเพื่อนร่วมสายอาชีพเดียวกันที่อยู่ด้านข้าง

เห็นถังซินขึ้นมาบนเวที ผู้รับผิดชอบและผู้ผลิตน้ำหอมของไป๋ลู่ก็รีบลุกขึ้นมา...จับมือทักทายกับเธอ

“ประธานถัง”

ถังซินก็ยิ้มอย่างมีมารยาท “ลำบากพวกคุณที่วันนี้จะต้องวิ่งมาที่นี่แล้วค่ะ”

“ไม่ลำบากครับ หลายวันมานี้พวกเราก็ได้รับความลำบากไปไม่น้อยเช่นเดียวกัน” ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่เอ่ย “มีคนปลุกปั่นกระแส บอกว่าพวกเราแกล้งเอาผลประโยชน์จากเหอซ่ง ทั้งๆที่เป็นผลิตภัณฑ์ที่บริษัทของเราประกาศออกไปก่อน ทำไมพวกเราถึงได้กลายเป็นฝ่ายผู้กระทำขึ้นมาแล้วล่ะครับ?”

“วันนี้มา ก็หวังว่าประธานถังจะให้คำอธิบายแก่พวกเราได้”

“คุณวางใจค่ะ” ถังซินยิ้มออกมาเล็กน้อย “วันนี้เชิญผู้สื่อข่าวทั้งหลายมาก็เพื่อเรื่องนี้ ให้ทุกคนรู้ว่าทำไมผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทเราถึงได้มีกลิ่นเหมือนกันกับผลิตภัณฑ์ของบริษัทคุณ”

ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่เห็นถังซินมีความมั่นใจเช่นนี้ ในใจก็เต้นตึกตักขึ้นมา

เขารู้สึกว่าถังซินจะต้องตรวจสอบพบอะไรบางอย่างเจอ ถึงได้เปิดงานแถลงข่าวในครั้งนี้ วันนี้พวกเขาจะต้องไม่ได้ผ่านไปด้วยดีอย่างแน่นอน

หลังจากที่นั่งลงแล้ว ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่ก็แอบถามคุณซุน ผู้ผลิตน้ำหอมอย่างเงียบๆว่า “คุณแน่ใจนะว่าน้ำหอมรุ่นนั้นคุณเป็นผู้ที่ผลิตออกมา ไม่ใช่ลักลอบของเหอซ่งมาใช่หรือเปล่า?”

สายตาของคุณซุน ผู้ผลิตน้ำหอมลนลานขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ช้าก็สงบลงพร้อมกับเอ่ยตอบกลับว่า “ก็คือผมผลิตออกมา”

“งั้นก็ดี” เห็นเขาพูดเช่นนี้ ผู้รับผิดชอบก็วางใจลง “พวกเราทางนี้เปิดตัวผลิตภัณฑ์ออกไปก่อน ขอเพียงแค่ยืนกรานว่าเหอซ่งละเมิดลิขสิทธิ์ผลิตภัณฑ์ของบริษัทเราก็พอแล้ว”

ผู้ผลิตน้ำหอมพยักหน้าเล็กน้อย คิดย้อนกลับไปว่าตนเองลบบันทึกรับพัสดุทิ้งไปตั้งนานแล้ว เหอซ่งทางนี้จะต้องตรวจสอบหาอะไรไม่พบอย่างแน่นอน

เหอซ่งจัดงานแถลงข่าวในวันนี้ ไม่แน่ก็คือการเสแสร้งสร้างความสนใจก็เท่านั้นเอง

ผู้ช่วยนำสิ่งของวางไว้ที่ด้านหน้าของถังซิน

เป็นเทสเตอร์น้ำหอมสองขวดกับกระดาษเทสน้ำหอมอีกสองสามแผ่น ยังมีเอกสารฉบับหนึ่ง

ถังซินวางมือเอาไว้บนเอกสารฉบับนั้น มองผ่านผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่ ไปที่ผู้ผลิตน้ำหอมท่านนั้น

เธอเอ่ย “คุณซุนคะ หากตอนนี้คุณพูดความจริงออกมา พวกเราก็ยอมความกัน บริษัทเราก็จะไม่ซักหาความรับผิดชอบจากคุณ”

“ผมพูดความจริงอะไรกัน?” คุณซุน ผู้ผลิตน้ำหอมหัวเราะออกมาอย่างประชดประชัน กอดอกเหลียวมองไปยังถังซิน “ความจริงก็คือผู้ผลิตน้ำหอมของบริษัทคุณนำผลิตภัณฑ์ของผมกลับคืนสู่วัตถุดิบเดิม พวกคุณยังนำมันห่อใส่บรรจุภัณฑ์กลายเป็นผลิตภัณฑ์ใหม่ที่จะออกวางจำหน่าย！”

สายตาของถังซินล้ำลึกลงไปเล็กน้อย เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งว่า “คุณซุน คุณจะไม่ลองคิดพิจารณาสักหน่อยอีกทีหรือคะ?”

“ประธานถัง” ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่แทรกคำพูดเข้ามา น้ำเสียงไม่ค่อยจะพอใจนัก “เป็นบริษัทพวกคุณที่ละเมิดลิขสิทธิ์ผลิตภัณฑ์ของเรา คำถามเช่นนี้ของคุณ คือคิดอยากจะบีบบังคับให้ผู้ผลิตน้ำหอมของเรายอมศิโรราบอย่างงั้นหรอครับ?”

กล้องที่อยู่ด้านล่างเล็งไปที่ทั้งสามคนบนเวทีอย่างแม่นยำ

ผู้สื่อข่าวทั้งหลายก็ตั้งใจฟังบทสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน

มีนักข่าวเอ่ยขึ้นว่า “นั่นน่ะสิประธานถัง บริษัทไป๋ลู่เขาเปิดตัวผลิตภัณฑ์ออกไปก่อน คุณจะต้องการความจริงอะไร?”

“คุณอย่าบอกพวกเรานะว่า ผู้ผลิตน้ำหอมของบริษัทคุณกับผู้ผลิตน้ำหอมของไป๋ลู่คิดเหมือนกัน ผลิตน้ำหอมรุ่นนี้ออกมา”

“เป็นไปไม่ได้มั้ง?”

“ใบไม้บนต้นไม้ยังไม่มีที่เหมือนกันเลย นับประสาอะไรกับงานผลิตน้ำหอมแบบนี้”

ขอเพียงแค่มีคนนึงเอ่ยปาก คนอื่นๆก็ทยอยวิพากษ์วิจารณ์กันออกมา

ห้องประชุมเปลี่ยนเป็นเสียงดังเอะอะโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง

ถังซินเห็นฝ่ายตรงข้ามไม่รับน้ำใจ ก็ไม่ใจอ่อนอีกต่อไปเช่นเดียวกัน

เธอหยิบเทสเตอร์น้ำหอมหนึ่งขวดในนั้นขึ้นมาฉีดไปบนกระดาษเทสน้ำหอม จากนั้นยื่นส่งให้กับผู้ผลิตน้ำหอม

“คุณซุนคะ ในเมื่อเป็นน้ำหอมที่คุณผลิตออกมา ในน้ำหอมมีเครื่องปรุงกลิ่นอะไรบ้าง คุณก็คงจะรู้นะคะ?”

ได้ยินดังนั้น ถังซินก็ยิ้มพร้อมกับส่ายศีรษะเล็กน้อย “คุณคือผู้ผลิตน้ำหอม จมูกไวต่อความรู้สึกมาโดยกำเนิด แต่เทสเตอร์น้ำหอมสองขวดนี้มีเครื่องปรุงกลิ่นที่ถูกเปลี่ยนแทนที่ไป คิดไม่ถึงว่าคุณจะดมไม่ออก”

“ไอรา” เธอเรียกผู้ช่วยขึ้นมา “นำเทสเตอร์น้ำหอมสองขวดนี้ไปให้ผู้สื่อข่าวทั้งหลายลองดมดู”

“ค่ะประธานถัง”

ในใจของผู้ผลิตน้ำหอมร้อนรนขึ้น ไม่ช้าก็สงบลงมาใหม่อีกครั้ง

เหอซ่งก็มีผู้ผลิตน้ำหอมที่เป็นมืออาชีพเช่นเดียวกัน สามารถดมความแตกต่างของเครื่องปรุงกลิ่นที่อยู่ในน้ำหอมสองรุ่นนี้ออก ก็ไม่แปลก

ผู้ผลิตน้ำหอมเอ่ยขึ้นกับถังซินว่า “เมื่อครู่นี้ผมดมออกว่ามีเครื่องปรุงกลิ่นกลิ่นนึงในเบสโน๊ตที่ไม่เหมือนกันได้ตั้งนานแล้ว ตั้งใจพูดอย่างนั้น ผมก็รู้ว่าประธานถังคงจะไม่ให้ผมดมน้ำหอมโดยที่ไม่มีเหตุผลหรอก”

“คุณถังทำการเคลื่อนไหวมากมายขนาดนี้ เป็นเพราะคิดอยากจะบอกกับผู้สื่อข่าวใช่ไหมครับว่าในน้ำหอมสองรุ่นนี้มีเครื่องปรุงกลิ่นที่ไม่เหมือนกัน ดังนั้นผลิตภัณฑ์ใหม่รุ่นนี้ของเหอซ่งไม่ได้ละเมิดลิขสิทธิ์ของบริษัทเรา?”

เห็นถังซินไม่ต่อคำ ผู้ผลิตน้ำหอมก็นึกว่าเธอขาดความมั่นใจขึ้นมา ก็เข้าไปใกล้ขึ้นทีละก้าว

“น้ำหอมรุ่นนี้ผมผลิตออกมาด้วยตัวเอง！บริษัทพวกคุณนำผลิตภัณฑ์ของผมคืนสู่สภาพวัตถุดิบเดิม ทำการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยบนนั้นก็คิดอยากจะเปลี่ยนให้กลายเป็นผลิตภัณฑ์ใหม่ของตนเอง?”

“คุณถังผมจะบอกคุณให้นะ จมูกของทุกคนโกหกไม่ได้หรอก！”

ในขณะที่ผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้นพูดอยู่ ผู้สื่อข่าวทั้งหลายที่อยู่ด้านล่างก็ได้กำลังเปรียบเทียบน้ำหอมทั้งสองรุ่นแล้ว

ทุกคนต่างก็ไม่ใช่ผู้ผลิตน้ำหอมมืออาชีพ ดมไม่ออกว่าเครื่องปรุงกลิ่นเปลี่ยนไปหรือไม่ แต่พวกเขารู้สึกว่ากลิ่นหอมของน้ำหอมทั้งสองรุ่นไม่ค่อยเหมือนกัน

“กลิ่นหอมที่อยู่บนกระดาษเทสสีเหลืองหอมมาก ดมแล้วทำให้รู้สึกผ่อนคลาย”

“ฉันก็เห็นด้วย กลิ่นหอมบนกระดาษเทสสีฟ้าดมแล้วทำให้รู้สึกอึดอัด ไม่ค่อยสบายเท่าไร”

“...”

“บนกระดาษเทสสีเหลืองคือผลิตภัณฑ์ของบริษัทเรา บนกระดาษเทสสีฟ้าคือน้ำหอมที่คุณผลิตออกมาด้วยตัวเอง” ถังซินมองไปที่ผู้ผลิตน้ำหอมท่านนั้น เอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบว่า “จมูกของทุกคนโกหกไม่ได้จริงๆ”

“คือบริษัทของพวกคุณที่ละเมิดลิขสิทธิ์...”