รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 487

บทที่ 487 ก็มีแค่ทางตันเส้นเดียว ไม่ตกลงจะได้หรอไง

ผู้ผลิตน้ำหอมยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ถังซินตัดบทของเขาเอาไว้ก่อน “คุณซุนคะ คุณเป็นผู้ผลิตน้ำหอม คงจะรู้ว่าน้ำหอมที่ผลิตออกมาต้องให้คนชอบถึงจะถือว่าประสบความสำเร็จ”

“แต่คุณดูสิคะว่า ทุกคนต่างก็ไม่ชอบน้ำหอมของคุณ รู้สึกว่ารุ่นนี้ของบริษัทเราหอมกว่า”

“เพราะว่าน้ำหอมรุ่นนี้เป็นสิ่งที่คุณละเมิดลิขสิทธิ์มา คุณหาเครื่องปรุงกลิ่นเบสโน๊ตกลิ่นสุดท้ายนั้นไม่เจอ ก็เลยหยิบเอาเครื่องปรุงกลิ่นอย่างอื่นมาใส่แทน”

“คุณพูดมั่ว!” ผู้ผลิตน้ำหอมนั่นเอ่ยเถียงขึ้นอย่างข้างๆคูๆ “ทั้งๆที่ผลิตภัณฑ์ของผมถูกพวกคุณละเมิดลิขสิทธิ์นำไปใช้ ถูกพวกคุณปรับเปลี่ยนไปแท้ๆ คุณยังย้อนกลับมาเล่นงานผู้คิดค้นต้นฉบับอย่างผม?”

ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่ก็เอ่ยขึ้นมาเช่นเดียวกันว่า “ประธานถัง คุณบอกว่าจะให้คำอธิบายแก่พวกเรา คงจะไม่ใช่การกลับผิดเป็นถูกต่อหน้าสื่อทั้งหลาย? บอกว่าผู้ผลิตน้ำหอมของเราละเมิดลิขสิทธิ์หรอกมั้งครับ? เขาขโมยลิขสิทธิ์มาจากที่ไหนกัน?”

“คุณซุนขโมยลิขสิทธิ์มาจากที่ไหน เขาทราบดีค่ะ” ถังซินยิ้มออกมาเล็กน้อย

จากนั้นพลิกเปิดหน้าเอกสารฉบับนั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ

บนเอกสารมีเขียนบันทึกที่คุณซุน ผู้ผลิตน้ำหอมได้รับพัสดุเมื่อเดือนก่อนเอาไว้อย่างชัดเจน

มีพัสดุชิ้นนึงส่งจากหมู่บ้านเล็กๆเก่าแก่แห่งหนึ่งในเมืองหนานเฉิงไปยังบริษัทไป๋ลู่ เจ้าหน้าที่ส่งพัสดุระบุเอาไว้บนกล่องว่าเป็นของเหลวจำพวกน้ำหอม

หลังจากที่ผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้นเห็นเนื้อหาในเอกสาร สายตาก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาในทันที เอ่ยขึ้นอย่างอึกๆอักๆว่า “ผมซื้อน้ำหอมจากเว็บไซต์ทางการ วันนั้นได้รับสินค้าพอดี อาศัยแค่อันนี้ ก็คิดว่าผมขโมยลิขสิทธิ์หรอ?”

“งั้นอันนี้ล่ะคะ?” ถังซินล้วงเอาปากกาบันทึกเสียงด้ามหนึ่งออกมาจากในกระเป๋ากางเกง

หลังจากที่เปิดปากกาบันทึกเสียงแล้ว เสียงของผู้ผลิตน้ำหอมก็ดังสะท้อนออกมาจากข้างใน ดูเหมือนกำลังพูดกับใครอยู่ เสียงเมาสะลึมสะลือ บอกว่าตนเองแค่รับพัสดุชิ้นนึงก็เท่านั้นเอง โชคดีจริงๆ

ผู้ผลิตน้ำหอมฟังจนสีหน้าเขียวปั๊ด “ประธานถังคุณนี่มันต่ำช้าจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะ...”

“คุณลองฟังดูค่ะ นี่คือเสียงของคุณ ฉันไม่ได้บีบบังคับคุณสักหน่อย” ถังซินยิ้มออกมาอย่างราบเรียบ หันหน้าไปทางผู้สื่อข่าวทั้งหลายพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “เหอซ่งไม่เคยขโมยใช้ลิขสิทธิ์ผลิตภัณฑ์ของบริษัทไป๋ลู่มาก่อน”

มีสื่อเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ในเมื่อไม่ใช่พวกคุณขโมยใช้ลิขสิทธิ์ผลิตภัณฑ์ของไป๋ลู่ งั้นทำไมผลิตภัณฑ์รุ่นนี้บริษัทไป๋ลู่ถึงได้ออกวางจำหน่ายไปก่อน ประธานถังสามารถอธิบายสักหน่อยได้ไหมคะ?”

“ค่ะ อีกสักครู่ดิฉันก็จะอธิบายให้ทุกท่านฟัง”

รอจนกระทั่งหลังจากที่ผู้ช่วยส่งเอกสารขึ้นมาแล้ว ถังซินก็เปิดให้ทุกคนดู คือการซื้อขาดส่วนผสมน้ำหอมที่อยู่ในมือของผู้ผลิตน้ำหอมชุดนั้น รวมไปถึงสัญญารักษาความลับ

หลักฐานทั้งหมดแสดงให้เห็นต่อหน้าของทุกคน หลังจากที่สูดหายใจเข้าเต็มปอด ถังซินก็เอ่ยขึ้นอย่างสงบนิ่งว่า “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ สร้างความลำบากให้กับทุกท่าน ล้วนเป็นความผิดของดิฉันเองค่ะ”

“เดือนก่อนฉันไปจัดการงานที่แม่น้ำหลีเจียง นำเทสเตอร์ของผลิตภัณฑ์ใหม่ที่พกติดตัวไปด้วยมอบให้กับเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกัน เพื่อนคนนั้นเพื่อที่จะแก้แค้นฉัน จึงได้นำเทสเตอร์น้ำหอมส่งไปรษณีย์ให้กับคุณซุนของไป๋ลู่”

เธอโค้งตัวลงให้กับกล้อง ท่าทางจริงใจ “ขออภัยเป็นอย่างมากที่ความผิดพลาดของฉันทำให้บริษัทเสื่อมเสียชื่อเสียง และก็ขอบคุณทุกท่านที่มาในวันนี้ ให้โอกาสในการสะสางเรื่องราวกับดิฉัน”

ผู้รับผิดชอบของบริษัทไป๋ลู่ตกใจเป็นอย่างมาก กัดฟันต่อว่าผู้ผลิตน้ำหอม “คุณไม่ได้บอกว่าคุณผลิตออกมาด้วยตัวเองหรอกหรอ? ทำไมเหอซ่งเขาหลักฐานเหนียวแน่น บอกว่าคุณขโมยคนอื่นมา”

“ผม ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ” ผู้ผลิตน้ำหอมร้อนรนจนเหงื่อออกเต็มหน้าผาก กดเสียงให้เบาลงพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “คุณรีบคิดหาวิธี หากผมเสื่อมเสียชื่อเสียงแล้วล่ะก็ บริษัทก็จะประสบหายนะตามลงไปด้วย”

“คุณมันไอ้โง่ ก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่บอกผม！”

ผู้ผลิตน้ำหอมหน้านิ่วคิ้วขมวด “ตอนนั้นข้างบนต่างก็กำลังเร่งลงมา รีบร้อนจะเอาผลิตภัณฑ์ ผมไม่มีวิธีอื่น ก็เลย...”

“คุณหุบปาก！”

“...”

ผู้จัดการของไป๋ลู่โกรธก็ส่วนโกรธ อย่างไรก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของบริษัท ภายในระยะเวลาสั้นๆไม่กี่สิบวินาที ก็คิดมาตรการในการรับมือออกมาได้แล้ว

รอจนกระทั่งหลังจากที่ถังซินพูดกับผู้สื่อข่าวทั้งหลายเสร็จ เขาก็เดินเข้าไป

“ประธานถังครับ พนักงานของบริษัทเราใช้เทสเตอร์น้ำหอมที่ผู้อื่นส่งมาภายใต้ความไม่รู้สถานการณ์ อีกทั้งเขาก็ไม่รู้ว่านั่นคือผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทคุณ”

ผู้รับผิดชอบตั้งใจกดเสียงให้เบา ดูเหมือนอยากจะยอมความกับถังซิน

ก่อนหน้านี้ถังซินเคยให้โอกาสผู้ผลิตน้ำหอมไปแล้วสองรอบ เป็นฝั่งตรงข้ามที่ไม่ยอมรับน้ำใจ ยังพูดจาไม่ดีใส่เธออีก

“ประธานถังพวกคุณคุยอะไรกัน เสียงดังหน่อยสิครับ！”

“นั่นสิคะ พวกเราไม่ได้ยินอะไรเลย ก็ไม่รู้จะเขียนข่าวให้กับเหอซ่งยังไง”

เห็นผู้สื่อข่าวทั้งหลายกระสับกระส่ายขึ้นมา ถังซินก็ยกมุมริมฝีปากขึ้นยิ้มอย่างราบเรียบ “เมื่อครู่นี้ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่บอกกับดิฉันว่า เป็นเพราะคุณซุนนึกว่าน้ำหอมนั่นคือเทสเตอร์ที่เพื่อนส่งมาให้กับเขา ไม่ได้ถามให้ละเอียดก็นำมาใช้แล้ว”

“ตอนนี้หลังจากที่ทราบเรื่องทุกอย่าง บริษัทไป๋ลู่บอกว่าจะนำผลิตภัณฑ์ลงจากชั้นวาง และซื้อส่วนนั้นที่ขายไปกลับคืนมา เขียนหนังสือขอโทษฉบับนึงให้กับเหอซ่ง ดิฉันบอกว่าขอบคุณเขามากที่เข้าใจและให้อภัยดิฉัน แล้วก็บริษัทของเรา”

ผู้ผลิตน้ำหอมฟังจนตกตะลึง รีบเข้าไปหาผู้รับผิดชอบในทันที

เขาเอ่ยถามเบาๆว่า “หมายความว่าอะไรครับ ยอมความแล้ว?”

“ไม่ยอมความยังจะทำยังไงได้อีก ฟ้องร้องดำเนินคดีจนรับรู้กันทั้งประเทศหรอ?” ผู้รับผิดชอบถลึงตาใส่เขาอย่างแรงหนึ่งที “หากคุณยังคิดอยากจะมีงานทำล่ะก็ ตั้งใจขอโทษเหอซ่งต่อหน้าสื่อให้ดีๆ รู้ไหม！”

“...”

ผู้รับผิดชอบเน้นย้ำอีกรอบหนึ่งว่า “บอกว่าตนเองไม่รู้สถานการณ์ ขออภัยกับเหอซ่งด้วยความจริงใจ ได้ยินหรือเปล่า！”

“ทราบแล้วครับ” ผู้ผลิตน้ำหอมแอบกำหมัดแน่น

ภายใต้เลนส์กล้องของสื่อมวลชนทั้งหมด ผู้ผลิตน้ำหอมเอ่ยขอโทษกับเหอซ่งอย่างจริงใจ บอกว่าตนเองประมาทไปชั่วขณะ

บนใบหน้าของถังซินแฝงไปด้วยรอยยิ้มบางๆอยู่ตลอดเวลา

ในเวลานี้เองทั้งสองฝ่ายก็ได้เจรจากันเสร็จเรียบร้อย

พองานแถลงข่าวสิ้นสุดลง ถังซินส่งผู้รับผิดชอบกับผู้ผลิตน้ำหอมของไป๋ลู่ออกจากที่นี่ไปด้วยตัวเอง

ผู้ช่วยไอราก็หยิบของขวัญที่ได้เตรียมเอาไว้ตั้งนานแล้ว กระจายให้กับผู้สื่อข่าวทั้งหลายที่อยู่ในห้องประชุม