รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 488

บทที่ 488 โทรศัพท์มือถือของฉันหายไปแล้ว

ด้านหน้ากล่องพิมพ์โลโก้CHANELเอาไว้ ดูก็รู้ว่าราคาไม่ธรรมดา

หลังจากที่เปิดกล่องออกมา ด้านในคือน้ำหอมแท่งหนึ่ง โฟมล้างหน้าหลอดนึงกับกระเป๋าหนังรุ่นคลาสสิคไซส์เล็กใบหนึ่ง

ผู้สื่อข่าวทั้งหลายได้รับของขวัญที่มีค่าเช่นนี้ ต่างก็เข้าใจอย่างชัดเจน รู้ว่าควรจะเขียนข่าวยังไงแล้ว

ถังซินส่งคนของบริษัทไป๋ลู่ทั้งสองมาถึงยังหน้าประตูลิฟต์ “วันนี้ลำบากพวกคุณมาที่นี่แล้วค่ะ”

จับมือลากับทั้งสองคน

หลังจากที่เข้ามาในลิฟต์แล้ว ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่ก็เอ่ยขึ้นว่า “ประธานถังท่านนี้ ดูแล้วไม่ธรรมดา”

“ไม่ธรรมดาก็ยังคงเป็นแค่ผู้หญิง！” ผู้ผลิตน้ำหอมสีหน้าขุ่นเคือง

เดิมทีเขานึกว่าเหอซ่งตกอยู่ในคลื่นลมของการละเมิดลิขสิทธิ์ บวกกับถังซินถูกจับกุมในฐานะที่เป็นผู้ต้องสงสัยลอบฆ่าหญิงตั้งครรภ์ เหอซ่งจะต้องแย่อย่างแน่นอน

คิดไม่ถึงว่าพอถังซินออกมาก็เปิดงานแถลงข่าว ยังกุมหลักฐานเอาไว้อยู่เต็มมืออีก！

ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่กวาดตามองเขาแวบหนึ่ง หัวเราะอย่างประชดประชันพร้อมกับเอ่ยว่า “ผู้หญิงแล้วยังไง? คนเขามีสมอง คุณไม่มี！คุณนี่มันฉลาดน้อยจริงๆ ผลิตภัณฑ์ที่มีที่มาไม่ชัดเจนยังกล้าใช้！”

ผู้ผลิตน้ำหอมโต้แย้งว่า “เขาอยากจะแก้แค้นเธอ สุดท้ายดึงผมเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ผมนี่สิซวย！”

“พวกเรายอมความกับเหอซ่งสำเร็จ คุณถึงไม่ซวย” ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่เอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น “คุณต้องดีใจที่เธอเลิกกับประธานมู่แล้ว ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยเข้าข้างถือหางของประธานมู่ คุณก็ไม่ต้องอยู่ในสายอาชีพนี้แล้ว”

ทั้งสองคนได้ออกมาจากลิฟต์

ผู้ผลิตน้ำหอมเดินไปด้วย เอ่ยถามเขาไปด้วยว่า “เธอเคยคบหากับประธานมู่จริงๆ?”

“เฮอะ！คุณคิดว่าไงล่ะ?”

ผู้ผลิตน้ำหอมมองกลับไปแวบหนึ่ง สายตาปรากฏความเย้ยหยันออกมาเล็กน้อย “เป็นผู้หญิงนี่ดีจริงๆ ขอเพียงแค่นอนลงแยกขาออก อยากได้อะไรก็ได้ รองประธานของบริษัทที่อยู่ในตลาดหุ้น บอกจะเป็นก็เป็น！”

“คุณรู้หรอว่าเขาไม่มีความสามารถ?”

“เบื้องหลังอย่างนั้นแบบเธอ มีความสามารถก็แสดงไม่ออก นอกเสียจากเดินทางลัด！”

“เอาล่ะคุณหุบปากไปเถอะ！” ผู้รับผิดชอบเอ่ย “คุณมีฝีมือในการโม้นั่น สู้กลับไปวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ยังจะดีซะกว่า！”

ยังไงพวกเขาก็ยังอยู่ที่เหอซ่ง ในห้องโถงใหญ่มีคนจำนวนไม่น้อยกำลังเดินผ่านไปผ่านมา ถูกคนที่อยู่ด้านข้างได้ยินเข้าก็เป็นเรื่องแล้ว

ผู้ผลิตน้ำหอมสีหน้าบึ้งตึงไม่พูดอะไรออกมาอีก

ทั้งสองคนออกไปจากเหอซ่ง

ผู้ชายที่เดินผ่านพวกเขาเมื่อสักครู่นี้หยุดฝีเท้าลง หันกลับไปมองที่ด้านหลังของผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้นแวบหนึ่ง ริมฝีปากบางยกขึ้น ก้าวขาออกไปอีกครั้ง เดินเข้าไปในลิฟต์อย่างเป็นปกติ

ช่างไม่บังเอิญจริงๆ ประโยคสนทนาครึ่งหลังของพวกเขา เขาได้ยินหมดแล้ว

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ถังซินกลับมาถึงห้องทำงานเพิ่งจะนั่งลง ชาผลไม้สักคำยังไม่ทันจะได้ดื่มลงไป

ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะสองสามที ผู้ช่วยเดินเข้ามา ด้านหลังยังมีเงาร่างตัวตรงสูงใหญ่เดินตามเข้ามาด้วย

“ประธานถังคะ ประธานส้าวแห่งบริษัทส้าวซื่อมาแล้วค่ะ”

บนใบหน้าของส้าวซิวหรงแขวนรอยยิ้มบางๆเอาไว้เล็กน้อย จากนั้นทักทายกับถังซิน “ประธานถัง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”

“ประธานส้าว” ถังซินรีบลุกขึ้นต้อนรับ

ส้าวซิวหรงยิ้มพร้อมกับเอ่ยถามขึ้นว่า “เห็นคุณดูยุ่งมาก ไม่ได้รบกวนคุณใช่ไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำธุระเสร็จแล้ว” ถังซินพาเขาไปนั่งลงบนโซฟา รินน้ำชาให้กับเขา “คุณมาหาฉันมีธุระหรอคะ?”

“มีธุระครับ เพียงแต่เป็นเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย” ส้าวซิวหรงเอ่ย หยิบหนังสือรับรองหนี้แผ่นหนึ่งออกมาส่งให้กับถังซิน “เพื่อนของคุณยืมผมไปห้าแสน บอกว่าหากหาเธอไม่เจอ มาเอาที่คุณได้ครับ”

“ห้าแสน?”

ตัวเลขที่ใหญ่ขนาดนี้ทำให้ถังซินช็อกมากแค่ไหนกัน สงสัยว่าเพื่อนคนไหนที่เป็นคนยืม

เธอหยิบเอาหนังสือรับรองหนี้มากวาดตามองอยู่ครู่หนึ่ง เห็นชื่อที่เขียนคือหลี่ซูเจ๋ ด้านข้างยังลงประทับรอยนิ้วมือเอาไว้ ก็ตกใจขึ้นมา

รีบร้อนเอ่ยถามส้าวซิวหรงในทันทีว่า “ทำไมเธอถีงได้ยืมเงินคุณมากมายขนาดนี้คะ?”

ในขณะที่ถาม ถังซินก็ลุกขึ้นไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่ลิ้นชัก กลับพบว่าโทรศัพท์มือถือที่แต่เดิมวางไว้ที่นั่นหายไปแล้ว

ขณะที่ถังซินคิดไปต่างๆนาๆ ในเวลานี้เองโทรศัพท์ก็มีคนรับสาย สะท้อนเสียงของจู่ซือซือออกมา “ฮัลโหล?”

“ซือซือ พี่เอง” ถังซินเอ่ยถามขึ้นอย่างร้อนรน “เธออยู่ที่ไหน? อยู่กับฉางผิงหรือเปล่า พวกเธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”

จู่ซือซือเอ่ยขึ้นว่า “พี่ถังซินพวกเราไม่เป็นไร แต่พี่ซูเจ๋เกิดเรื่องแล้วค่ะ”

“ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับพวกเธอหรอ?”

“เปล่าค่ะ” เสียงของจู่ซือซือสะท้อนความเหนื่อยล้าออกมา “พี่ถังซินอยู่ที่ไหนคะ ฉันไปหาพี่แล้วกัน เรื่องเยอะมากเหลือเกิน ในโทรศัพท์ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี”

ถังซินเอ่ยว่า “ไม่ต้องมา พี่จัดการเรื่องอยู่ที่บริษัท อีกสักพักพี่ก็จะกลับไปแล้ว”

“...”

หลังจากโทรศัพท์เสร็จ ถังซินก็นำโทรศัพท์มือถือคืนให้กับส้าวซิวหรง จากนั้นไปใช้คอมพิวเตอร์โอนเงิน

ไม่ช้าก็นำเงินห้าแสนโอนเข้าไปในบัตรของส้าวซิวหรง

ถังซินเอ่ยขอบคุณกับเขา “ขอบคุณประธานส้าวด้วยค่ะ ที่วันนั้นยอมให้เธอยืมเงินก้อนนี้ที่โรงพยาบาล”

“ไม่ได้เหนื่อยอะไรเลยครับ อีกอย่างเงินก็ไม่ใช่ว่าคุณคืนให้กับผมแล้วหรอ?” ส้าวซิวหรงจับมือบอกลากับเธอ “ผมเห็นว่าประธานถังยุ่งมาก งั้นผมก็ขอตัวกลับก่อน”

“ฉันไปส่งค่ะ”

“ประธานถังไม่ต้องเกรงใจ คุณทำธุระต่อเถอะครับ”

เห็นส้าวซิวหรงจากไปด้วยตนเอง ถังซินก็ไม่ได้ยืนกรานอะไรอีก กลับไปรื้อลิ้นชักหาโทรศัพท์มือถือต่อ

ทั่วทั้งเขตห้องทำงานต่างก็หาหมดแล้ว ก็ยังหาไม่พบ

โธ่เอ้ย！

ก็แค่ห้องทำงานที่ใหญ่แค่นี้ โทรศัพท์มือถือของเธอมีปีกออกบินได้แล้วหรอไงกัน?

ถังซินแอบด่าในใจ หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวมใส่

เธอเดินออกไปอย่างเร่งรีบ ไปหาผู้ช่วยที่ห้องทำงานข้างๆ “โทรศัพท์มือถือของฉันไม่รู้ว่าไปวางเอาไว้ที่ไหนแล้ว คุณช่วยฉันหาดูหน่อย หาเจอพรุ่งนี้นำมาให้ฉัน ฉันมีธุระต้องกลับไปก่อน！”