รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 502

บทที่502 นายมีแฟน

จ๋องซึงเอาข้อมูลหล่อนส่งให้ตัวกลางและบอกชื่อหล่อน“คุณเรียกผมว่าจ๋องซึงก็พอ ตอนนี้คุณพักอยู่นี่ เดี๋ยวผมซื้อโทรศัพท์ให้ แล้วจ้างคนรับใช้มาให้”

“ขอบคุณค่ะ”หลี่ซูเจ๋ขอบคุณ“ถ้าต้องการให้ช่วยอะไรก็บอก ฉันจะให้ความร่วมมือ คุณมีน้ำใจแบบนี้ทำไมหาแฟนไม่ได้ล่ะ？”

จ๋องซึงถอนหายใจ“ใช่ ผมจิตใจดีเหมือนพระเจ้า ทำไมถึงหาแฟนไม่ได้？”

ดูเด็กเปตรลู่เหวินซูนั่นสิ

บ้าเอ้ย นิสัยแย่ขนาดนั้นยังมีเมีย ลูกก็จะใกล้คลอดอยู่แล้ว！

เพราะว่าช่วยหลี่ซูเจ๋อย่างบังเอิญ จัดหาที่พักให้ จ๋องซึงอยู่ประเทศYลากยาวไปถึงสี่วัน

วันที่ห้าถึงกลับ

พอกลับถึงบ้านแม่ยังไม่ทันต่อว่าก็หยิบรูปออกมา：“แม่อย่าว่า ผมหาแฟนได้แล้วและหล่อนก็ท้องแล้วด้วยอยู่ที่ประเทศY！”

คุณนายจ๋องจับเขาไว้จนจะระเบิดออกมา“ท้องด้วย？เพื่อที่จะหลอกฉันแกนี่เล่นใหญ่จริงๆเลยนะ！”

จ๋องซึงถูกตีไปทั่วก็ร้องออกมา：“แม่ผมไม่ได้หลอก！ผมพาหล่อนไปตรวจที่โรงพยาบาล เด็กเป็นลูกผมจริง ผมว่างมากเหรอถึงได้มาเอาใจแม่？”

“ไม่เชื่อแม่ก็คุยกับหล่อน！”จ๋องซึงโทรไป

พอโทรติดก็รีบเอาโทรศัพท์ยื่นให้คุณนายจ๋อง

คุณนายจ๋องเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง คิดว่าจ๋องซึงหลอกตัวเอง กลับไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้จ๋องซึงนัดแนะกันกับหลี่ซูเจ๋แล้วเพื่อป้องกันคำถามของแม่

หลี่ซูเจ๋พูดเหมือนจริง เหมือนว่ารู้จักกับจ๋องซึงนานแล้ว เพราะว่าหมดหนทางเลยต้องไปหาจ๋องซึงเพื่อคืนดี นิสัยก็ดีอีก

คุยได้สิบนาที ก็ทำลายความสงสัยของคุณนายจ๋อง

สุดท้ายคุณนายจ๋องก็กำชับอย่างอ่อนโยน“เธออยู่นั่นดูแลเด็กดีๆ เดี๋ยวแม่จะไปเยี่ยม”

“โอเคค่ะแม่”

พอวางสายคุณนายจ๋องก็ตีใส่จ๋องซึงอีกครั้ง“แกนี่นะ ทำเขาท้องแล้วยังไม่รู้เรื่อง ต้องให้เขามาหาเอง ผู้ดีของพ่อแกทำไมมีลูกแบบแกได้！แล้วยังพาไปอยู่ต่างประเทศ เขาไม่ดีหรือไง？ฉันอายแทนแกจริงเลย！”

“เจ็บนะแม่ ผมลูกชายแท้ๆแม่นะ！”จ๋องซึงตะโกนขึ้นมา

ไม่เข้าใจแม่แท้ๆของเขาดูก็สง่างาม ทำไมแรงเยอะขนาดนี้ เหมาะกับแม่ของลู่เหวินซูเสียจริง

“ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากให้หล่อนกลับมาแต่หล่อนท้องแก่แล้ว ร่างกายก็ไม่ค่อยดี ถ้ากลับมาแล้วทำลูกแท้งแล้วจะทำไง？จะเสียใจไหม？”

คุณนายจ๋องคิดๆดูก็ถูกจึงเลิกตีเขา“ฉันต้องบอกพ่อแก จองตั๋วไปดูลูกสะใภ้”

พูดจบก็หมุนตัวขึ้นบน

“พ่อไม่อยู่บ้าน แม่จะขึ้นไปทำไม？”จ๋องซึงถามอย่างแปลกใจ

“เปลี่ยนชุดไปดื่มน้ำชากับคุณยายลู่！”เสียงของคุณนายจ๋องมาแต่ไกล“ก่อนหน้านี้หล่อนมักจะอวดกับแม่ว่าลูกสะใภ้ดีมาก หึทำเหมือนแม่ไม่มีลูกสะใภ้！”

จ๋องซึงหมดคำพูด

เดี๋ยวก็เปรียบเทียบลูกชาย เปรียบลูกสะใภ้บ้าง เปรียบกันไปกันมาไม่เหนื่อยหรือไง！

จ๋องซึงก็คิดได้ว่ามีเรื่องต้องไปหาลู่เหวินซูเลยขึ้นไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุด แล้วรีบไปบริษัทลู่ซื่อ

“คุณชายจ๋อง”

พนักงานต้อนรับเห็นว่าจ๋องซึงมาก็ทักทายแล้วพูดเสียงทุ้ม：“ประธานลู่อยู่ที่ห้องทำงานค่ะ แต่ว่าช่วงนี้อารมณ์ไม่ดี ระวังหน่อยนะคะ”

“โอเคผมรู้แล้ว”จ๋องซึงโบกมือ รีบไปขึ้นลิฟท์

อารมณ์ของลู่เหวินซูเปลี่ยนไปอย่างมากมานานแล้ว ดูหม่นๆ นัดมาดื่มก็ไม่ออกมา

ช่วงนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ระเบิดง่ายมาก ไม่มีใครกล้านัดเขาเลย

ตอนที่โดยสารลิฟท์ไปนั้น จ๋องซึงก็นึกถึงวันนั้นที่พาลู่เหวินซูไปหาเหล่าประธานอาวุโสของบริษัทหยางซิง

ตอนนั้นเขาก็คิดว่าลู่เหวินซูผิดปกติ

ลู่เหวินซูยิ้มอย่างเยือกเย็น“เห็นเขามองไม่เห็นเลยหลอกมาล่ะสิ！”

“ฉันเป็นคนหน้าด้านแบบนั้นเหรอ！”

หญิงสาวคนนั้นตาบอดก็ไม่ใช่เขาทำ เขาให้ที่อยู่ ให้คนมาดูแล จิตใจดีเป็นที่หนึ่ง！

งานของลู่เหวินซูก็เยอะมาก รำคาญจะตายอยู่แล้ว ขี้เกียจคุยกับจ๋องซึงเลยเขียนเบอร์ใส่ให้แล้วโยนใส่จ๋องซึง“เอาเบอร์แล้วไปไกลๆ ไม่ต้องมาอีก！”

“นิสัยแบบนี้อย่างกับกินดินปืนมา”จ๋องซึงพูด“พวกเราน่ะพี่น้องกัน ฉันมีแฟนแล้วก็บอกนายก่อน นายสิมีเมียท้องแล้วยังไม่บอกฉัน！”

“กลัวว่าฉันใส่ซองแดงน้อยหรือไง……”

จ๋องซึงบ่นอุบอิบ แต่ลู่เหวินซูกลับทำเหมือนโดนเหยียบหาง หยิบเมาส์ไร้สายขว้างไปที่หน้าเขา“บอกให้ไปไกลๆไง！”

ดีที่จ๋องซึงตอบสนองไวเลยหันข้างใส่ เมาส์เลยตกไปด้านหลัง

เขาก็ไม่กล้าอยู่ต่อแล้ว หยิบเบอร์แล้วออกไป

ในห้องเหลือแค่ลู่เหวินซูกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโหของเขา โบกมือใส่แล้วก็โยนโน๊ตบุคลงไปที่พื้น ร่างค่อยๆก้มลง ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ลวดลายตรงพรม

สองอาทิตย์เต็มๆแล้ว รู้แค่ว่าหลี่ซูเจ๋ถูกถังซินส่งไปที่ประเทศY อย่างอื่นก็หาไม่เจอ

คนทางนั้นก็ขยะจริงๆเลย แค่ผู้หญิงคนเดียวยังหาไม่ได้！

ลู่เหวินซูหลับตาลง ในหัวเต็มไปด้วยรอยยิ้มของหลี่ซูเจ๋ ถ้าไปแกล้งหล่อนก็จะรีบเข้ามาตี กัดใส่แล้วก็ท่าทางออดอ้อนนั่น

“ลู่เหวินซูตัวเหม็นหน้าไม่อายเสียจริง ไม่อาบน้ำก็ขึ้นมาบนเตียง！”

“โอ้ย เลิกจูบได้แล้ว เครานั่นฉันเจ็บนะ เป็นหมูเหรอ！”

“……”

พอนึกถึงร่างที่อ้อนแอ้น ท่าทางโกรธนิดๆ ลู่เหวินซูก็รู้สึกตลก

พอหล่อนไปแล้วก็น่าเสียดายจริงๆ！