รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 536

บทที่536 ตรงนี้ เจ็บ เจ็บมาก

“ไม่ไม่ ผมไม่ลำบากอะไรเลย”จ๋องซึงรีบตัดบทหล่อน“โอเคเราไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันแล้ว คุณจำไว้ว่ามีอะไรไม่สบายก็บอกผมหรือคนใช้ก็พอ”

เขาเอาโทรศัพท์หลี่ซูเจ๋ออกมา：“คุณชอบฟังหนังสืออะไร？เดี๋ยวผมช่วยตั้งให้ เวลาที่คุณอยากฟังก็เรียกชื่อของแอปช่วยเหลือก็พอ”

“……”

จ๋องซึงตั้งหนังสือที่หลี่ซูเจ๋ชอบฟังแล้วก็อยู่คุยกับหล่อนอีกแปปนึง

เห็นหญิงสาวมีความสุข ใบหน้ามีรอยยิ้มออกมา จ๋องซึงก็มีความสุขเช่นกัน ตอนที่จะบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปปิคนิคโทรศัพท์ที่วางตรงหัวเตียงก็ดังขึ้น

จ๋องซึงหันไปเหลือบมองก็กดรับ“บ้า ดึกขนาดนี้โทรหาฉันทำไม？”

“ฉันเห็นโมเมนต์ของนายแล้ว”เสียงผู้ชายปลายสายดูเมาๆและดูเหนื่อยล้ามาก“มาหาฉันที่คลับ”

จ๋องซึงร้องออกมา“นายมาประเทศYแล้ว？”

“อือ”

“ไอ้บ้า นายหลอกฉันหรือไง！’จ๋องซึงมองบนใส่พูดอย่างไม่พอใจ：“ประเทศYใหญ่ขนาดนั้น จะรู้ได้ไงว่านายอยู่เมืองไหน เราอยู่เมืองเดียวกันไหม？”

ผู้ชายรู้สึกทนไม่ไหว“ฉันอยู่ที่Blacks รีบๆมาเหอะ！”

Blacksก็คือที่จ๋องซึงไปคุยธุรกิจเมื่อครั้งที่แล้วและพาเพื่อนๆไปผับ นึกไม่ถึงว่าลู่เหวินซูจะอยู่เมืองเดียวกับเขา！

จ๋องซึงลูบคิ้วร้องออกมา“เค เดี๋ยวฉันไป เปลี่ยนชุดแปป”

หลังวางสายจ๋องซึงก็พูดกับหลี่ซูเจ๋ว่า：“เพื่อนผมมาที่ประเทศYล่ะ ดื่มอยู่ที่Blacks เหมือนว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมต้องไปหาเขา คุณนอนไปก่อนเลยนะ”

หลี่ซูเจ๋พยักหน้าพูดด้วยความอ่อนโยน“คุณระวังตัวด้วยนะ รีบกลับมาล่ะ”

“เขาเมาขนาดนั้น น่าจะยาก”จ๋องซึงถอนหายใจ

คืนนี้จะกลับได้หรือเปล่าน่ะสิ

ก่อนออกไปก็พูดกับหลี่ซูเจ๋ว่า“พรุ่งนี้จะพาไปปิคนิคนะ ฝันดี”

“ฝันดี”

พอได้ยินเสียงประตูปิด ความคิดแปลกๆในหัวของหลี่ซูเจ๋ก็ยังไม่หายไป

เสียงที่หล่อนได้ยินเมื่อกี้เหมือนลู่เหวินซูจัง

จากนั้นก็ส่ายหัวอีกครั้งคิดว่าคงไม่บังเอิญขนาดนั้นที่ผู้ชายที่ช่วยตัวเองจะรู้จักกับลู่เหวินซู

--

พอจ๋องซึงถึงBlacks ก็รีบเข้าไป ผ่านท่ามกลางผู้คน คนที่เดินผ่าน มองไปทั่วสี่ทิศ

ในที่สุดก็เห็นร่างของลู่เหวินซูตรงโซฟาที่มุม

“โห นายบ้าไปแล้วหรือไง？”พอเห็นความยุ่งเหยิงบนโต๊ะจ๋องซึงก็อดด่าเขาไม่ได้“นี่บรั่นดีนะ คิดว่าเป็นเบียร์หรือไง ไม่กลัวตายที่นี่เหรอ？”

ลู่เหวินซูมองเขาแบบสะลืมสะลือ ชี้ไปตรงที่นั่งว่างๆด้านข้าง

“นั่ง”

“นั่งบ้าอะไรล่ะ！”จ๋องซึงมองบนใส่แล้วดึงแก้วในมือเขาไป

เรียกพนักงานเข้ามาเก็บโต๊ะ พร้อมกับเอายาแก้เมามาให้

จ๋องซึงนั่งข้างๆลู่เหวินซู มองท่าทางไร้วิญญาณของเขาก็ขมวดคิ้ว：“ฉันถามว่านายเป็นไร ก่อนนี้ก็อารมณ์ไม่ค่อยดี ตอนนี้ยิ่งเหมือนผีร้ายๆเข้าไปใหญ่”

“หาคนไม่เจอ”ลู่เหวินซูเอนตัวลงที่โซฟา มือลูบหน้าผากลู่เหวินซู พูดด้วยเสียงแหบแห้ง“หาหล่อนไม่เจอ”

เขาหามาหลายวันแล้วจนเกือบจะพลิกหาไปทั่วเขตนี้ก็ยังหาไม่เจอ

จ๋องซึงเอายายัดใส่ปากเขาก็ถามไปด้วยว่า：“เพื่อคนๆเดียวทำให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้เลย？หาใคร เมียนายน่ะเหรอ？”

“ฉันไม่กินยา！”ลู่เหวินซูตบมือเขาออกแล้วคายยาออกมา“ฉันจะดื่มเหล้า！เอาเหล้ามา！”

“นายดื่มบรั่นดีไปสามขวดแล้วนะ ไม่พออีกเหรอ？”

จ๋องซึงก็ไม่ก็ไม่โน้มน้าวอีก รู้ว่าพูดยังไงเขาก็ไม่ฟัง แต่จะทำให้เขาโกรธแล้วตัวเองก็จะโดนสอยไปด้วย

จึงนั่งดื่มเงียบๆอยู่ข้างๆ

ทั้งสองดื่มยันตีหนึ่ง

พอลู่เหวินซูเมาอยู่ที่โซฟา จ๋องซึงก็เรียกพนักงานมาช่วยพาลู่เหวินซูขึ้นแท็กซี่ไป

กลับไปที่พัก

พอเข้าบ้านไป จ๋องซึงออกแรงลากเขาขึ้นไปด้านบนแล้วยังลากไปที่ห้องข้างๆอีกที จนจะบ้าตายอยู่แล้ว

“โธ่เอ้ย ลู่เหวินซูนายนี่มันบ้าจริงๆ！”จ๋องซึงลูบแขนที่เจ็บแล้วก็ด่าเขา：“ถ้าไม่ใช่ว่านายคือเพื่อนที่ดีของฉันนะ ฉันก็จะทิ้งนายไว้ไม่สนใจแล้ว！”

จ๋องซึงวางลู่เหวินซูที่พรม ยังดีที่โยนผ้าห่มไปที่ตัวเขาด้วย ส่วนตัวเองนอนบนเตียง

พอจ๋องซึงตื่นก็แปดโมงกว่าแล้ว

เขาไปอาบน้ำล้างตัว ออกมาก็เห็นลู่เหวินซูบนพรม นึกออกได้ว่าเมื่อคืนลากเขากลับมาด้วยจึงเดินเข้าไปถีบเขา“พี่ใหญ่ ตื่นได้แล้ว”

“ออกไป！”เสียงของลู่เหวินซูเต็มไปด้วยความโกรธ พลิกตัวนอนต่อ

“……”

จ๋องซึงแอบด่าในใจ แตะเขาอีกทีแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากห้อง

ตอนที่ผ่านห้องนอนหลัก จ๋องซึงเห็นประตูปิดแน่นก็เลยเคาะ“ซูเจ๋ คุณตื่นหรือยัง？”

คนด้านในไม่ตอบ

จ๋องซึงคิดว่าหล่อนยังหลับก็เลยลงมาเอง เห็นคนใช้กำลังยุ่งอยู่ที่ครัว ที่โต๊ะเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว

จ๋องซึงพูด“เตรียมอีกชุดนะครับ เมื่อคืนผมพาเพื่อนกลับมาด้วย”

“โอเคค่ะคุณชาย”คนใช้เห็นจ๋องซึงลงมาจึงถามเขาว่า“คุณนายยังไม่ตื่นเหรอคะ？”