รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 535

บทที่535 คุณท้องก็ลำบากมากแล้ว

ครึ่งชั่วโมงถัดมาจ๋องซึงก็พากลับมาถึงที่พัก

เขาพาหลี่ซูเจ๋เข้าไปในห้องแล้วก็พูดกับหล่อนว่า：“ที่เมืองหนานเฉิงก็ยุ่งมาก ผมมาบ่อยไม่ได้ คุณมีอะไรก็โทรหาผมนะ ถ้าอยากไปเที่ยวไหนก็บอกคนใช้ ผมจ้างมาแพงก็เพื่อให้มาดูแลคุณ คุณไม่ต้องคิดว่าจะลำบากคนอื่น เข้าใจไหม？”

“รู้แล้ว”หลี่ซูเจ๋ตามเขาเข้าไปในห้อง

หล่อนคลำตู้รองเท้าด้านข้าง ตอนที่จะเปลี่ยนจ๋องซึงก็ขัดขึ้นมา“คุณไม่ค่อยสะดวก เดี๋ยวผมช่วยเอง”

จ๋องซึงถอดรองเท้าพื้นเรียบที่เท้าหล่อนออกแล้วเปลี่ยนเป็นสวมรองเท้าอยู่บ้านให้แทน

หลี่ซูเจ๋รู้สึกเก้ๆกังๆอยากพูดขอบคุณแต่ก็กลัวว่าเขาจะว่าอีกเลยได้แต่เม้มปากถามเขาไปว่า“บริษัทของคุณอยู่ที่เมืองหนานเฉิง งั้นคุณรู้จักบริษัทเหอซ่งไหม？”

ตั้งแต่ถึงประเทศYหล่อนก็ยังไม่ได้ติดต่อถังซินเลย

“รู้จักสิ บริษัทขายเครื่องสำอาง”หลังจากที่จ๋องซึงเปลี่ยนรองเท้าให้หล่อนเสร็จ ตัวเองก็เปลี่ยนด้วย“ช่วงนี้บริษัทเหอซ่งก็เกิดเรื่องใหญ่ด้วย คุณน่าจะไม่รู้”

“เรื่องใหญ่อะไร？”

“บริษัทเหอซ่งที่เมืองหนานเฉิง เมื่อหลายเดือนก่อนพวกเขาเปลี่ยนCEOกับรองประธานคนใหม่ใช่ไหมล่ะ？CEOคนใหม่เป็นลูกครึ่งจะแต่งงานกับรองประธานถังซิน ตอนที่ทั้งสองเข้าโบสถ์ด้วยกันทายดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น？”

จ๋องซึงทำเสียงออกมาและพูดอย่างพอใจว่า：“จู่ๆประธานมู่ก็ไปแย่งมา！โห ตอนนั้นผมตกใจสุดๆ ผมรู้ว่าถังซินกับประธานมู่เคยมีข่าวซุบซิบกัน แต่คิดไม่ถึงว่าประธานมู่จะกล้าไปแย่งเจ้าสาวที่งานแต่ง”

หลี่ซูเจ๋ร้องออกมา สีหน้าแสดงความตกใจ

หลังจากที่หล่อนมองไม่เห็นก็ไม่ได้ตามข่าวอะไรเลย แม้กระทั่งเรื่องใหญ่นี้ก็ไม่รู้

ที่แท้ถังซินกับหลินเฉิงจี๋เกือบจะแต่งงานกันแล้ว

สักพักนึงหล่อนก็ถามจ๋องซึงว่า：“แล้วยังไงต่อ？ถังซินกับCEOของบริษัทเหอซ่งแต่งงานกันไหม？”

“ประธานมู่ไปแย่งแบบนั้น พวกเขาจะแต่งกันได้ไง？”จ๋องซึงพูดไปก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ว่า“ประชาสัมพันธ์ของบริษัทมู่ซื่อก็สุดยอดมาก ไม่กี่ชั่วโมงก็ปิดข่าวได้ ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเลย”

เขาถามหลี่ซูเจ๋อย่างแปลกใจว่า“คุณถามเรื่องบริษัทเหอซ่งทำไมเหรอ？คุณมีเพื่อนทำงานที่บริษัทเหอซ่ง？”

“อือ”หลี่ซูเจ๋ตอบไปอย่างคลุมเครือ หล่อนเสียสติไปหน่อยๆ บวกกับที่มองไม่เห็น จึงมองไม่เห็นบันได เท้าเลยเตะไปด้านบนอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้ตัวเอนไปด้านหน้า

จ๋องซึงที่อยู่ข้างๆเห็นหล่อนล้มลงก็รีบยื่นมือไปจับเอวหล่อนเอาเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

ศีรษะของหล่อนชนไปที่อกเขา เขาเจ็บจนร้องออกมา

“ขอ ขอโทษ”หลี่ซูเจ๋รีบขอโทษอย่างตระหนก

หล่อนไม่รู้ว่าชนอะไรไป มองก็ไม่เห็น มือโบกไปมาตรงอากาศ“ชนคุณตรงไหนเหรอ？เจ็บไหม？”

จ๋องซึงจับมือหล่อนไว้

พอรู้สึกถึงมือที่อ่อนนุ่มของหญิงสาว ใจเขาก็เต้นแล้วก็รีบปล่อย พูดพร้อมกระแอมไอออกมาว่า：“ผมไม่เป็นไร ตรงนี้มีขั้นบันได เมื่อกี้คุณไม่ทันระวัง จะล้มเดี๋ยวจะลำบากเอา”

ตอนนี้เอง คนใช้ก็ลงมาจากข้างบน เห็นจ๋องซึงกับหลี่ซูเจ๋ที่ทางเข้า

“คุณชาย คุณนาย พวกคุณกลับมาแล้วเหรอคะ？”คนใช้เห็นถุงช้อปปิ้งในมือของจ๋องซึงก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า：“ใช่สิ คุณชายต้องพาคุณนายออกไปเดินบ้าง คุณนายจะได้ไม่อุดอู้ที่บ้านเกินไป”

จ๋องซึงฟังคนใช้พูดมาเยอะแล้ว ชินแล้วที่หล่อนเรียกหลี่ซูเจ๋ว่าคุณนายเลยตอบรับไป“แต่ว่างานผมยุ่ง ต่อไปคุณต้องดูแลหล่อนเยอะๆ พาหล่อนออกไปบ้าง”

“รับทราบค่ะ”คนใช้พยักหน้าแล้วพูดกับหลี่ซูเจ๋“คุณนายคะ เตรียมชุดนอนไว้ให้แล้วนะคะ”

“โอเค ขอบใจจ้ะ”

หลี่ซูเจ๋พูดกับจ๋องซึงว่าขอขึ้นบนไปก่อน สองมือคลำตรงอากาศไปทั่ว พอหาทางเจอก็ค่อยๆขึ้นบันไดไป

จ๋องซึงอยากประคองหล่อน แต่ก็กลัวว่าจะทำร้ายความเชื่อมั่นของหล่อน

มองเห็นหล่อนจับบันไดค่อยๆขึ้นไปก็เกิดความสงสาร ในใจก็คิดว่าผู้หญิงสวยขนาดนี้ทำไมมองไม่เห็น ฟ้าดินช่างไม่ยุติธรรม

หลี่ซูเจ๋พยักหน้า“คุณไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ เรียกคนใช้ให้เอาขึ้นมาให้ก็ได้”

“ไม่เป็นไร ยังไงซะผมก็ขึ้นมาแล้ว”จ๋องซึงเดินไปที่ตู้ ตอนที่เปิดออกแล้วมองเห็นเสื้อผ้าสวยๆเป็นแถวนั่นมุมปากก็ยกขึ้น มั่นใจว่าเป็นของที่แม่เขาซื้อให้หล่อน

อย่าคิดว่าแม่เขาเป็นคนประณีต สวมอะไรก็ต้องหาสไตลิสต์ ที่จริงๆแล้วแซ่บมาก

ถ้าเขาเป็นหลี่ซูเจ๋ไม่สวมชุดพวกนี้แน่

จ๋องซึงเอาเสื้อผ้าในถุงออกมาแขวนแล้วก็มองไปที่หลี่ซูเจ๋ด้วย

“ทุกคืนคุณนอนไวขนาดนี้เลยเหรอ ฟังเพลงด้วย？”

“ค่ะ บางทีช่วงเที่ยงคืนรู้สึกไม่สบายหน่อย ตื่นมาก็อยากอ้วก”หลี่ซูเจ๋อดพูดไม่ได้“ก็เลยนอนไวหน่อย เพลงก็ช่วยกล่อมลูกด้วย”

จ๋องซึงได้ยินก็สงสาร“คุณท้องก็ลำบากมากแล้ว”

เขาปิดตู้ลง เดินไปที่เตียงแล้วพูดกับหลี่ซูเจ๋อย่างทนไม่ไหวว่า：“งั้น หรือว่าคุณจะโทรหาแฟนคุณ ให้เขามารับคุณเอาไหม”

สายตาของหลี่ซูเจ๋มองไปที่เขา น้ำเสียงงุนงง ตื่นเต้น“คุณไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ？”

“ไม่ใช่ไม่ใช่”หล่อนพูดแบบนี้ จ๋องซึงก็รู้สึกว่าเป็นคนขี้แพ้“ผมยุ่งมาก เดือนสองเดือนน่าจะมาได้แค่สองสามครั้งเอง อยู่กับคุณบ่อยๆไม่ได้”

“ผมได้ยินว่าผู้หญิงกำลังตั้งครรภ์จะคิดมากง่ายมากๆ ผมกลัวว่าคุณอยู่บ้านไม่มีใครอยู่ด้วยทั้งวันแล้วจะคิดเพ้อเจ้อ ถ้าคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ ผมจะไม่ผิดหรือไง？”

“ที่แท้คุณก็กังวลเรื่องนี้”หลี่ซูเจ๋รู้ว่าเขาเป็นเพราะหล่อนเลยยิ้มไปให้เขาเพื่อความสบายใจ“ฉันอยู่คนเดียวก็วาดภาพ ฟังหรืออ่านหนังสือ คุณไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”

“จริงเหรอ？”

“จริงๆ”หลี่ซูเจ๋พยักหน้า“คุณดูสิฉันเกือบจะถูกคน……แต่ฉันก็ผ่านมาได้ด้วยดีใช่ไหมล่ะ？”

มือหล่อนอยู่ที่หน้าท้อง พูดเสียงทุ้ม：“ฉันไม่ได้อยู่บ้านเกิดเมืองนอน มีแค่คุณที่พึ่งพาได้ คุณก็……ช่วยฉัน รอเพื่อนฉันว่างแล้วฉันจะโทรหาเพื่อน ไม่ต้องลำบากคุณอีก”