รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 541

บทที่541 พี่สาม ขอร้องล่ะ

หลี่ซูเจ๋ก็ตื่นตกใจยิ่งขึ้นรีบอธิบายว่า：“เขา เขาไม่ได้แตะต้องตัวฉัน แค่ครั้งนั้นตอนที่ฉันจะล้มก็เลยพยุงฉัน ฉันนอนแค่กับคุณ ตัวฉันไม่ได้สกปรก”

“ผมรู้”เห็นหล่อนแบบนี้ในใจของลู่เหวินซูก็ยิ่งเสียใจ“ผมไม่ได้รังเกียจคุณ แต่ตัวคุณมีเหงื่อไปทั้งตัว ต้องอาบน้ำ”

หลี่ซูเจ๋เลยปล่อยมือ

หล่อนเอนตัวลงในอ่างอาบน้ำ ยืดตัวออก

ลู่เหวินซูช่วยอาบน้ำให้หญิงสาวอย่างอดทน มือลูบผ่านหน้าท้องที่ป่องนิดๆ รู้ว่าในนี้คือลูกของตัวเองก็ร้อนรน

พอหลี่ซูเจ๋นั่งลงหันหลังให้ตัวเอง ลู่เหวินซูก็มองเห็นรอยแผลที่หลังสองสามรอย

เหมือนโดนแส้ฟาด รักษาไม่ทันเลยทิ้งบาดแผลไว้

รอยพวกนั้นดูน่าสยดสยอง ลู่เหวินซูที่มองในใจก็รู้สึกโกรธ เขาใช้มือลูบไปมาแล้วก็ถามหลี่ซูเจ๋“แผลที่ด้านหลังคุณ เกิดอะไรขึ้น？ใครทำ？”

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัวพูดเสียงทุ้ม“ไม่มีอะไร ไม่ทันระวังเลยล้มน่ะ”

ลู่เหวินซูยิ้มอย่างเย็นชา“ล้มลงแล้วจะกลายเป็นรอยแส้แบบนี้เหรอ？หลี่ซูเจ๋ คุณคิดว่าผมตาบอดเหรอ？”

“……”

เห็นหญิงสาวก้มหัวลงไม่พูดอะไร ไม่อยากพูดความจริง ลู่เหวินซูกลัวว่าจะอารมณ์เสียแล้วทำหล่อนตกใจก็ไม่ถามอีก

อาบเสร็จเขาก็สวมเสื้อคลุมนอนให้หลี่ซูเจ๋แล้วอุ้มออกไป

ร่างกายลงไปที่เตียง หลี่ซูเจ๋ก็คลำๆแล้วลุกขึ้นนั่งแกะที่รัดของเสื้อคลุมออก

ลู่เหวินซูขมวดคิ้วแน่นๆ

ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่กลับมา ทุกการกระทำล้วนแต่ทำให้เขาอยากจะระเบิดออกมา

เขาไม่ชอบท่าทางขี้ขลาดแบบนี้ของหล่อนเสียจริง ไม่มีความมั่นใจ！

ลู่เหวินซูระงับอารมณ์ไว้ เปลี่ยนชุดนอนกระโปรงให้หล่อนแล้วก็ยัดหล่อนเข้าไปในผ้าห่ม“นอน”

หลี่ซูเจ๋กะพริบตา เสียศูนย์หน่อยๆ“คุณไม่อยากเหรอ？”

“ไม่อยาก”

มือหล่อนรีบคลำไปมาตรงอากาศ จับแขนเขาไว้แล้วถามอย่างระมัดระวัง：“งั้นคุณปล่อยพวกเขาได้ไหม？”

ลู่เหวินซูไม่พูด เอามือหล่อนยัดไปในผ้าห่ม

พอออกมาจากห้องนอน ลู่เหวินซูก็โทรหาเย่นจิ่งเหนียน：“ตาของสาวสวยมองไม่เห็น ผมอยากให้หมอมาดูหล่อนหน่อย พรุ่งนี้เลย”

“บ้าหรือไง……ที่นี่ตีสามกว่าเนี่ยนะ！”เย่นจิ่งเหนียนที่ถูกปลุกจนตื่นก็โมโหใส่“โทรมาเพราะตาหล่อนบอด？บอดแล้วนายพาไปหาหมอไม่ได้หรือไง？”

ลู่เหวินซูเดินไปทางริมหน้าต่างอย่างหงุดหงิดสุดๆ“หล่อนท้องอยู่ หมอที่โรงพยาบาลนั่นก็ทำไรไม่ได้”

“เพื่อนพวกนั้นของฉันก็ไม่ได้เหมือนกัน ใครจะว่างตลอด？”

“พี่สาม ขอร้องล่ะ”ลู่เหวินซูขยี้หัวพูดเสียงทุ้ม“ผมต้องการหมอมาเมืองหนานเฉิงพรุ่งนี้ เขาต้องการอะไรผมให้ได้หมด”

เย่นจิ่งเหนียนเงียบไปพักนึงแล้วก็ถอนหายใจ：“เดี๋ยวเอาที่อยู่ให้ แล้วนายก็ให้คนไปรับ”

“ขอบคุณครับ”

“เหวินซู ถ้าเป็นคนที่ชอบจริงๆก็อย่าทิ้งๆขว้างๆก่อนวางสายเย่นจิ่งเหนียนยังพูดอีกว่า：“นายไปแล้วหล่อนก็ยังใช้ชีวิตได้ดีต่อ แต่ถ้าร่างกายหล่อนแย่ชีวิตนี้ก็จบ”

ลู่เหวินซูไม่พูดอะไร วางสายลง

ไม่กี่นาทีถัดมาเขาก็ได้รับที่อยู่จากเย่นจิ่งเหนียน

ลู่เหวินซูเอาที่อยู่ส่งให้นักบินที่ก่อนหน้านี้ไปส่งเขาที่ประเทศY เพื่อให้เขาไปรับหมอมา

พอลู่เหวินซูกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง หลี่ซูเจ๋ก็นอนขดที่เตียง หลับไปนานแล้ว ส่วนนอกหน้าต่างท้องฟ้าก็สดใส

ลู่เหวินซูนอนกอดหล่อนแปปนึง แล้วก็ตื่นในอีกสามชั่วโมงถัดมา

มองหญิงสาวข้างๆที่ยังนอนหลับหน้ามุ่ยอยู่ ปลายนิ้วของลู่เหวินซูลูบไล้ไปมาที่ใบหน้าของหล่อน เขาลงจากเตียงเบาๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วก็ออกจากห้องนอนไป

เขารีบลงไปก็เห็นคนใช้ในห้องรับแขกเลยกำชับอย่างเยือกเย็น“ดูแลหล่อนดีๆ”

ผู้ช่วยเสียใจแล้วออกไปเงียบๆ

หลังจากที่บอสเขาฉลองวันเกิด อารมณ์ก็เปลี่ยนไปมาก ใจร้ายขึ้นเรื่อยๆ

เห้อ ทำงานนี่เหนื่อยจริงๆ

ลู่เหวินซูจัดการงานช่วงเช้า พอเที่ยงก็โทรถามสถานการณ์กับคนใช้ถึงรู้ว่าหลี่ซูเจ๋ลงมาทานข้าวเช้าตอนเก้าโมงกว่า แต่พอกินเสร็จก็อ้วก

เขาลูบคิ้วแล้วถอนหายใจ“ดูว่าคนท้องกินอะไรได้ก็เตรียมให้หล่อน ทำให้หล่อนกิน”

“ค่ะ”

คิดถึงหญิงสาวที่บ้านที่ไม่ว่ากินอะไรไปก็แพ้ท้องไปหมด ตอนเที่ยงลู่เหวินซูก็ไม่อยากกินอะไรกินข้าวไปแค่สองสามคำ

ตอนที่ฟุบตัวลงนอนที่โต๊ะไปได้พักนึง ที่ข้างหูก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวดังๆ

จ๋องซึงเข้ามาที่ห้องประธานด้วยโทสะ มองไปรอบๆแล้วสายตาก็จ้องไปที่ร่างของลู่เหวินซู

“เหวินซู หล่อนล่ะ？นายพาหล่อนไปไหน？”

เหวินซูขมวดคิ้วพูด“ฉันส่งข้อความไปให้นายตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่งมาตอนนี้？”

“นายอุ้มหล่อนไปซะไว แต่ฉันยังต้องซื้อตั๋วเครื่องบินบินกลับมาเองอีก！”จ๋องซึงบ่นอย่างไม่พอใจ เขาคอแข็งแต่กลับไปหยิบน้ำที่โต๊ะชาเทให้ตัวเองแก้วนึง

พอดื่มน้ำเสร็จก็ถามลู่เหวินซู：“แต่นายบอกฉันมาก่อน หล่อนอยู่ไหน？”

“อย่าถามหาแต่หล่อนๆๆได้ไหม ผู้หญิงของฉันก็ต้องอยู่กับฉันสิ！”ลู่เหวินซูพูดอย่างหม่นหมอง“มานี่ ฉันมีเรื่องต้องถามนาย！”

จ๋องซึงรีบเข้าไป

เขาเอามือชันแก้มพูดอย่างเซ็งๆ“บ้าเอ้ยฉันจะรู้ได้ไงหล่อนคือคนที่นายหา？อีกอย่างเมื่อคืนนายก็เกินไป หล่อนเพิ่งรู้ว่าครอบครัวตาย นายยังไปว่าหล่อนแบบนั้นอีก”

“เพิ่งรู้ว่าครอบครัวหล่อนตาย？”ลู่เหวินซูเงยหน้ามองจ๋องซึง“หมายความว่าไง？”

จ๋องซึงถอนหายใจพูดว่า：“หลังจากนายกลับประเทศ ฉันก็ยังอยู่ที่ประเทศYอีกหลายวันใช่ไหมล่ะ ก็เลยพาหล่อนไปผ่อนคลายบ้าง ฉันเห็นว่าหล่อนซึมเศร้าเหลือเกิน ไม่ได้ทำอะไรหล่อนจริงๆ”