รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 542

บทที่542 นายกลับไปคุยกลับหล่อนดีๆ

เขากลัวว่าลู่เหวินซูจะลงมือจัดการเลยถอยหลังไปให้ห่างพอดีๆ

ลู่เหวินซูพูดอย่างไม่พอใจ“อย่าพูดอะไรเพ้อเจ้อ พูดเรื่องสำคัญๆหน่อย！”

จ๋องซึงชูมือขึ้นอย่างจำนนรีบพูดว่า：“เรื่องสำคัญคือวันที่สองที่ฉันกลับประเทศหล่อนโทรมาหา ขอร้องให้ฉันช่วยหาคนสองคน ฉันเลยให้คนไปสืบดู”

“คืนนั้นฉันนัดนายให้ไปคุยธุรกิจ แล้วได้รับผลแจ้งมาจากลูกน้องพอดีก็เลยโทรหาหล่อนบอกว่าทั้งสองตายหมดแล้ว จากนั้นหล่อนก็……ร้องไห้”

ลู่เหวินซูถาม：“คนที่ให้นายไปสืบ เป็นผู้ชายชื่อว่าหลี่จิ่งฝานกับภรรยาเขาใช่ไหม？”

“ใช่ใช่”จ๋องซึงพยักหน้าอย่างไว ถอนหายใจพูดว่า“ฉันไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวของหล่อน ถ้ารู้นานแล้วก็คงไม่พูด”

ได้ยินดังนั้นใบหน้าของลู่เหวินซูก็หม่นลง

เขาคิดว่าหลี่ซูเจ๋รู้ว่าลุงกับป้าตายนานแล้ว ที่แท้หลี่ซูเจ๋ไม่รู้มาตลอด

งั้นเรื่องนี้ใครบอกหลี่ซูเจ๋？

ลู่เหวินซูนึกถึงท่าทางของหลี่ซูเจ๋เมื่อคืนที่ก้มลงให้ตัวเอง ขอร้องตัวเองว่าให้ปล่อยลุงกับป้าไป เข้าใจผิดว่าตัวเองฆ่าคนในครอบครัวหล่อน ทันใดนั้นก็เข้าใจทันที

สายตาเขาหม่นลงมุมปากยกขึ้นอย่างเยือกเย็น“บ้าเอ้ย จู่ๆก็มีคนมากล้าแหย็มกับฉัน！”

มีคนอยากทำร้ายเขากับหลี่ซูเจ๋

“แหย็มนาย？ใคร？”จ๋องซึงถามอย่างแปลกใจลูบคางตัวเอง“เหวินซู ฉันไม่เข้าใจ！”

ลู่เหวินซูไม่สน เขาถามอีกครั้งว่า“ก่อนหน้านี้หล่อนติดต่อนายยังไง？”

“อ้อ ฉันซื้อโทรศัพท์ให้หล่อน”

“ได้บอกเบอร์ใครไปบ้างไหม？”

“ฉัน แล้วก็มีแม่ฉันที่รู้”จ๋องซึงตอบ แล้วก็เห็นหน้าของลู่เหวินซูหม่นยิ่งขึ้น

จากการพูดคุยทำให้ลู่เหวินซูได้รับเบาะแสที่สำคัญ

งั้นก็มีคนแอบจ้องหลี่ซูเจ๋ตลอดเวลา รู้ว่าหล่อนอยู่กับจ๋องซึงและยังรู้เบอร์หล่อนอีก

เขาเอานิ้วมือเคาะโต๊ะแล้วถามจ๋องซึงอย่างเยือกเย็น：“นายรู้จักหล่อนได้ไง？”

จ๋องซึงถามย้อน“นายไม่รู้เหรอ？”

“ฉันจะรู้ได้ไงล่ะ！”ลู่เหวินซูโกรธพูดเสียงดัง“หลังจากที่เพื่อนสนิทหล่อนให้หล่อนไปต่างประเทศ ฉันหาหล่อนไม่เจอเลย จะรู้ได้ไงว่านายกับหล่อนรู้จักกัน！”

จ๋องซึงตอบรับ พอได้ยินลู่เหวินซูพูดแบบนี้ก็เข้าใจ“หล่อนบอกว่าทะเลาะกับแฟน ถูกแฟนมาทิ้งที่ต่างประเทศ ที่แท้ก็หลอกฉัน”

“……”

สามนาทีต่อมา จ๋องซึงก็บอกลู่เหวินซูว่าเจอหล่อนที่ไหน หล่อนเป็นยังไง แล้วทำไมถึงมาอยู่กับเขาอย่างไม่กล้าปิดบัง

ลู่เหวินซูฟังเงียบๆไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่มือกลับบีบปากกาแรงๆจนขาวซีดไปหมด

ชายหนุ่มตาแดง เม้มปากแน่น

เขาไม่รู้ว่าพอหลี่ซูเจ๋ถึงประเทศYจะลำบากขนาดนี้จนเกือบจะถูกคนจับไปข่มขืน

ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นหล่อนจะเก็บลูกไว้ได้อย่างไร？

“เหวินซู นาย นายไม่เป็นไรใช่ไหม？”เห็นทั้งตัวของลู่เหวินซูเต็มไปด้วยความโกรธเหมือนอยากจะฆ่าคน จ๋องซึงก็เย็นไปทั้งหลัง ถอยหลังไปสองสามก้าว

เขาสู้ชายคนนี้ไม่ได้ ไม่อยากไปแหย็มใส่

“ฉันไม่เป็นไร ฉันโอเคมาก”ลู่เหวินซูหายใจเข้าลึกๆ ควบคุมอารมณ์ไว้

เขารู้ว่าตอนนี้รู้ความจริงสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น เขาต้องมีสติ

จ๋องซึง“……”

“ในเมื่อเพื่อนสนิทส่งหล่อนไปต่างประเทศ ทำไมหล่อนถึง……”มองไปแวบหนึ่ง จ๋องซึงก็ทนไม่ไหวจึงพูดกับลู่เหวินซูอย่างระมัดระวัง“ตอนที่ฉันเห็นหล่อน หล่อนเหมือนกับโดนละเมิดเลย”

จ๋องซึงยืนงุนงงอยู่ตรงนั้นสักพักนึงถึงได้สติคืนมา พูดติดๆขัดๆว่า“งั้นทำไม เรื่องระหว่างพวกนายฉันก็ไม่อยากถามแล้ว แต่ฉันคิดว่าหล่อนไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เอาผลประโยชน์พวกนั้นนะ”

“นายรู้จักหล่อนนานแค่ไหนถึงเข้าใจหล่อนขนาดนั้น？”ลู่เหวินซูมองจ๋องซึงแล้วยิ้มอย่างเย็นชา“หล่อนดึงฉันเข้าไปเกี่ยวได้ มีอะไรที่หล่อนทำไม่ได้อีก！”

จ๋องซึงยืนอยู่นานจนเมื่อยขา เขาลากเก้าอี้เข้ามานั่ง

จ๋องซึงพูด：“จริงๆนะ ฉันคิดว่าหล่อนไม่ใช่คนแบบนั้น ตอนนั้นหล่อนตื่นมาที่โรงพยาบาลได้ยินว่าเด็กไม่เป็นไร ฉันเห็นหล่อนเอามือลูบหน้าท้องอย่างดีใจ”

“เหวินซูนายลองคิดดู ถ้าหล่อนร้ายขนาดนั้น หลังจากเอาลูกแฝดออก หล่อนก็เอาเด็กคนนี้ออกได้นี่ ลำบากขนาดนั้นทำไมหล่อนยังเก็บเขาไว้ล่ะ？”

คำพูดของจ๋องซึงทำลู่เหวินซูนิ่งไป

ใช่สิ หลังจากที่หลี่ซูเจ๋ถึงต่างประเทศ มีโอกาสเอาเด็กออกนี่แล้วก็แก้แค้นเขาต่อ

แต่ทำไมหล่อนไม่เอาออก？

ลู่เหวินซูถามจ๋องซึงอย่างงุนงง“ทำไม？”

“ปัญหาน่ะอยู่ที่นาย นายคิดเองสิ ฉันจะรู้ได้ไง！”จ๋องซึงโกรธจนมองบนใส่เขา

“ฉันมีปัญหาอะไร？”

“……”

เห็นท่าทางแบบนี้ของลู่เหวินซู จ๋องซึงก็อยากจะด่า

ผู้ชายคนนี้บอกว่าตัวเองไม่เข้าใจหลี่ซูเจ๋ แต่เขากลับไม่เข้าใจหลี่ซูเจ๋ที่สุดต่างหากล่ะ！

จ๋องซึงถอนหายใจแล้วพูดกับลู่เหวินซู：“ฉันว่าหล่อนเอาลูกแฝดออกจะต้องมีความลับอะไรแน่ๆ นายกลับไปคุยกับหล่อนดีๆ ถามหล่อนเรื่องลูก อย่าด่าหล่อนเด็ดขาด”

***************

ผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ เรื่องนี้ผู้แต่งกำลังเขียนอยู่ค่ะ เวลาอัพเดทตอนใหม่ไม่แน่ค่ะ รบกวนอดใจรอนะคะ ขอขอบคุณสำหรับการสนับสนุนและความเข้าใจของคุณ