รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 543

บทที่ 543 ชีวิตฉิบหายเกินไป

มีความลับอย่างอื่น？

แต่หลี่ซูเจ๋เป็นคนเอาลูกออกและยังบอกเขาด้วยตัวเองด้วย จะมีความลับอะไรได้？

ลู่เหวินซูคิดไปก็วิเคราะห์คำพูดของจ๋องซึงไปแล้วก็คิดว่าจ๋องซึงพูดถูก ถ้าหลี่ซูเจ๋ไม่ต้องการลูกจริงๆก็ไปเอาออกที่ต่างประเทศได้แล้ว

ภาพในความคิดของลู่เหวินซูค่อยๆชัดเจนขึ้นแล้วตอบรับไปหนึ่งคำ“เดี๋ยวฉันกลับไปถามหล่อน ไม่ทะเลาะแน่นอน”

“นายไม่ควรทะเลาะกับหล่อนตั้งนานแล้ว”จ๋องซึงพูดอย่างไร้อารมณ์

เขานึกถึงตอนที่พาหลี่ซูเจ๋ไปโรงพยาบาลและคำพูดของหมอ จากนั้นก็เหลือบมองลู่เหวินซู

“เหวินซู มีเรื่องที่ฉันต้องคุยกับนาย”

“อะไร？”

จ๋องซึงมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง：“หล่อนไม่อยากเอาเด็กออก แต่เด็กนี่ หล่อนก็……เก็บไม่ได้”

“……”

“นายจำวันที่นายเมาแล้วฉันพาไปที่บ้านฉันได้ไหม วันถัดมาฉันไปเรียกหลี่ซูเจ๋แต่หล่อนไม่ตอบรับเลยเข้าไปดูก็เห็นตัวหล่อนเต็มไปด้วยเหงื่อ เลยรีบพาไปโรงพยาบาล”

จ๋องซึงถอนหายใจอีกที“หมอบอกว่าร่างกายหล่อนแย่แนะนำให้ดูแลร่างกายดีๆแล้วค่อยมีลูกอีก ฉันก็ไม่รู้นะว่าร่างกายของผู้หญิงมันแย่ถึงแค่ไหนเชียว แต่เหมือนว่าถ้าร้ายแรงก็ไม่สามารถมีลูกได้อีก”

ลู่เหวินซูรู้ว่าร่างกายของหลี่ซูเจ๋แย่ ก่อนหน้านี้หมอก็เคยบอก พอได้ยินจ๋องซึงพูดแบบนี้ในใจก็รู้สึกผิดขึ้นมา โทษแต่ตัวเอง

เขาจับผมตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูกและเจ็บปวด“ฉันไม่ได้อยากทำร้ายหล่อน ฉันก็แค่……”

จ๋องซึงยื่นมือไปตบบ่าเขาและปลอบได้แค่：“พอแล้ว อย่าโทษตัวเองสิ”

“ฉันบอกนายเรื่องนี้เพราะหวังว่า ถ้าเก็บเด็กคนนี้ไม่ได้นายก็อย่าไปโทษร่างกายของหล่อน ดีกับหล่อนหน่อย พี่สามของนายรู้จักเพื่อนเยอะนี่ ลองถามพี่สามอาจจะมีอะไรดีๆก็ได้”

“จ๋องซึง”ลู่เหวินซูขยับปากสักพักนึงก็พูดว่า：“ขอบคุณมากจริงๆ”

ถ้าวันนั้นหลี่ซูเจ๋ไม่ได้จ๋องซึงช่วยไว้ เขาก็ไม่รู้จริงๆว่าเรื่องจะเปลี่ยนเป็นร้ายแรงได้ขนาดนี้

จ๋องซึงนิ่งไปจากนั้นก็ยิ้ม“พี่น้องกันจะขอบคุณทำไม！ถ้านายรู้สึกแย่ ต่อไปมีธุรกิจดีๆก็พาฉันไปด้วยก็พอ！”

ลู่เหวินซูตีไปที่อกเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า：“วางใจเถอะ มีอะไรดีๆให้อีกเยอะ”

“แจ่ม！”

ทั้งสองคุยกันไม่ได้นานมาก จ๋องซึงก็รับโทรศัพท์ต้องไปจัดการงานที่บริษัท

ตอนออกไปจ๋องซึงก็หันไปมองลู่เหวินซูอีกที พูดอย่างทนไม่ได้ว่า：“เรื่องของหลี่หวินรุ่ยฉันก็รู้มาบ้าง ฉันก็ไม่อยากถามความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับหลี่ซูเจ๋อีก ฉันอยากรู้ว่าเรื่องที่เหล่าประธานของบริษัทเหอเสิ้งประสบอุบัติเหตุน่ะเกี่ยวข้องกับนายไหม？”

“ไม่”สีหน้าของลู่เหวินซูไม่แยแส น้ำเสียงเย็นชาขึ้น“ฉันไม่เก่งขนาดนั้น เป็นเพราะฟ้าดินอยากจะเอาชีวิตพวกเขาไปใครก็ห้ามไม่ได้”

แค่ประโยคเดียว จ๋องซึงก็เข้าใจทุกอย่าง

“นายพูดถูก สมควรแล้วที่พวกเขาจะโชคร้ายแบบนั้น”จ๋องซึงยักไหล่แล้วรีบเปิดประตูออกไป

ตอนลงลิฟท์ไป จ๋องซึงก็นึกถึงคำพูดของลู่เหวินซู

เขาไม่รู้ว่าลู่เหวินซูรู้สึกยังไงกับหลี่ซูเจ๋ แต่ออกโรงแทนหล่อนเพื่อนต่อกรกับคนพวกนั้นก็ถือว่าแคร์หล่อนมาก คงจะเห็นหล่อนเป็นคนสำคัญอยู่

เรื่องพวกนั้น ให้ทำเขาก็ไม่กล้าทำ

จ๋องซึงถอนหายใจเล็กน้อยพูดอย่างเสียใจ：“ไม่ควรเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องกับอะไรด้วยจริงๆเลย！”

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เขาช่วยมาระหว่างทาง ที่แท้ก็คือเมียของเพื่อน

ชีวิตฉิบหายเกินไป！

--

ลู่เหวินซูอดห่วงหญิงสาวที่บ้านไม่ได้ ตอนบ่ายก็เลยขับรถกลับไป

คนใช้มาเปิดประตูก็บอกลู่เหวินซูว่า：“สิบนาทีก่อนมีหมอมาค่ะ ยังคุยกับคุณนายอยู่ด้านบน”

หลี่ซูเจ๋พยักหน้า

ลู่เหวินซูคีบหน่อไม้สองชิ้นใส่ไปในถ้วยหล่อน

เห็นหล่อนลูบโต๊ะไปมา คลำหาตะเกียบแล้วหยิบขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วตอนที่เอามืออีกข้างคลำถ้วยก็รู้สึกปวดใจ

มองไม่เห็นยังทรมานมากกว่านอนอยู่ที่เตียงทั้งชีวิตเสียอีก

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมป้อนคุณเอง”ลู่เหวินซูเอาถ้วยหล่อนเข้ามา

หลี่ซูเจ๋ลังเลนิดหน่อยเหมือนไม่อยากรบกวนเขา แปปนึงก็ปล่อยมือออกแล้วอ้าปากอยากเชื่อฟัง

หล่อนแค่อยากนั่งตรงนั้นอย่างเชื่อฟังเพื่อให้ชายหนุ่มป้อน

ลู่เหวินซูถามหล่อนว่าอยากกินอะไรไหม หล่อนก็พยักหน้าเหมือนคนที่ดูแลชีวิตตัวเองไม่ได้ มือบีบเสื้อผ้าไว้แน่น

หลังจากป้อนไปสักพัก ถ้วยที่ลู่เหวินซูถือไว้ก็เหลือข้าวไม่มาก

เห็นหลี่ซูเจ๋อยากอาหารดีขนาดนี้ เขาก็ยิ้มกว้างออกมา

ดีใจแค่ไม่กี่วินาทีก็เห็นหลี่ซูเจ๋เอามืออุดปากไว้ หน้าขาวซีด

ลู่เหวินซูรีบถาม：“เป็นอะไรไป อยากอ้วกเหรอ？”

หลี่ซูเจ๋พยักหน้าแรงๆ

ลู่เหวินซูส่งถังขยะไปให้ หลี่ซูเจ๋ก็คว้าไว้แล้วอ้วกออกมาอย่างลำบาก

“……”

ลู่เหวินซูเห็นหล่อนทรมานขนาดนี้ใบหน้าก็หม่นลง พูดอย่างอดไม่ได้ว่า：“ถ้าไม่อยากกินก็บอก ไม่ใช่ว่าผมถามว่ากินอะไรก็เอาแต่พยักหน้า คุณไม่ทรมานเหรอ？”

“ขอโทษนะ”บางทีเขาอาจจะพูดแรงไป พอหลี่ซูเจ๋ได้ยินก็ขอโทษไม่หยุด“ฉันทรมานมากเลย ทนไม่ไหว……ครั้งนี้สัญญาว่าจะไม่อ้วกแล้ว”

ท่าทางอ่อนแอแบบนี้ ลู่เหวินซูที่เห็นก็อยากจะโมโห