รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 547

บทที่ 547 เขาทำบาปเกินไป

หลังจากทานข้าวเสร็จหล่อนก็กลับไปที่ห้อง ไม่เห็นลู่เหวินซูเข้ามาสักพักนึงแล้ว

มีคนใช้เข้ามาพูดว่า：“คุณลู่ยังยุ่งอยู่ที่ห้องทำงาน ให้ฉันมาถามคุณนายว่าจะอาบน้ำไหมคะ？”

หลี่ซูเจ๋ปฏิเสธไป“ฉันรู้แล้วว่าในห้องน้ำมีอะไรบ้าง เดี๋ยวฉันไปอาบเอง”

“ค่ะ”

ไม่มีโทรศัพท์ โทรทัศน์ หลี่ซูเจ๋ก็มองไม่เห็น ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีนั่งเหม่อลอยที่ข้างเตียงแปปนึงจากนั้นก็คลำๆกำแพงไปอาบน้ำ

หนึ่งชั่วโมงถัดมาหล่อนก็คลำกำพงออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง

แต่นิ้วเท้าไปเตะตู้อย่างไม่ทันระวังตัว ความเจ็บนั้นทำให้หลี่ซูเจ๋ถอนหายใจออกมาแล้วก็ค่อยๆก้มลง

อาจจะเป็นอย่างที่คนอื่นบอก มองไม่เห็นช่างน่าสิ้นหวังเสียจริง แต่หล่อนมองไม่เห็นมาสักพักนึงแล้วก็เลยตายด้าน

ท่าทางของหล่อนตอนนี้ มองไม่เห็นอาจจะดีที่สุดแล้ว

จู่ๆในหัวของหลี่ซูเจ๋ก็มีคำพูดของจ๋องซึงเข้ามา

“ผมให้คนไปหามาแล้ว เพิ่งได้ข่าวเมื่อกี้ สองคนนี้คนนึงเจ็บหนักตายที่โรงพยาบาล คนนึงประสบอุบัติเหตุ เถ้ากระดูกอยู่ที่งานศพ”

ไม่มีทาง！เป็นไปไม่ได้！

หลี่ซูเจ๋มึนหัวจนเกือบจะล้มลงไปที่พื้น หล่อนสั่นไปทั้งตัวพยายามให้ตัวเองหยุดคิดเรื่องนั้น

ลุงกับป้าจะตายได้ไง

ลู่เหวินซูกลัวว่าตัวเองจะหนีไปเลยเอาทั้งสองไปซ่อนต่างหาก แค่หล่อนเชื่อฟังเขาดีๆ พรุ่งนี้ลู่เหวินซูก็จะให้ลุงกับป้ามาหา

หล่อนเหลือแค่ลุงกับป้าทั้งสองคนเอง จะเสียพวกเขาไปไม่ได้

หลี่ซูเจ๋บอกตัวเอง ก็แค่ลู่เหวินซูกำลังแหย่หล่อนอยู่เท่านั้น พรุ่งนี้ก็จะได้เจอพวกเขาแล้ว ใจเย็นไว้ พอคลำเตียงได้ก็ข้าไปนอนอย่างเชื่อฟัง

แต่หล่อนรออยู่นานลู่เหวินซูก็ยังไม่เข้ามา

ตอนที่หลับไปอย่างงัวเงียก็มีคนใช้มาเคาะประตู“คุณนาย ท่านจะลงไปทานข้าวเช้าไหมคะ？”

เช้าแล้วเหรอ？

หลี่ซูเจ๋ตอบคนใช้แล้วไปอาบน้ำ จากนั้นก็ออกมาจากห้องนอนอย่างระวังตัว

ค่อยๆลงไปแล้วก็ถามไปด้วยว่า：“คุณลู่ลงมาหรือยัง？”

ลู่เหวินซูนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารนานแล้ว เขาเห็นหลี่ซูเจ๋ค่อยๆคลำบันไดลงมา บันไดสูงขนาดนั้นกลัวหล่อนจะไม่ระวังตัวแล้วตกลงมา เขาเลยลุกขึ้นแล้วรีบไปประคองหล่อน

ลู่เหวินซูพูด：“ถ้ามีอะไรไม่สะดวกก็ให้คนใช้ช่วยสิ ไม่ต้องฝืน”

หลี่ซูเจ๋ตอบรับไป

หล่อนถูกประคองมานั่งที่เก้าอี้ ลู่เหวินซูให้หล่อนเงยหน้าขึ้นแล้วหยอดตาให้หล่อน

ตอนกินข้าวทั้งสองต่างไม่พูดกัน

ลู่เหวินซูมักจะไม่โกรธง่าย ไม่งั้นก็จะเกลี้ยกล่อมหล่อน

เหมือนว่าหลังจากที่เมื่อคืนเขาทำตะเกียบหล่นก็เปลี่ยนเป็นนิ่งขึ้น ทำให้แปลกใจ

พอทานข้าวเช้าเสร็จหลี่ซูเจ๋เลยพูดอย่างกล้าหาญว่า“เมื่อวานคุณบอกว่า……”

“คำที่ผมพูด ผมจำได้ดี”ลู่เหวินซูมองหล่อนด้วยสีหน้าสับสน“ผมโทรหาลุงให้คุณ คุณลองถามว่าพวกเขาจะมาไหม”

ตอนนั้นเอง แววตาโศกเศร้าของหลี่ซูเจ๋ก็เป็นประกาย ดูตื่นเต้น

หล่อนรู้ว่าทั้งสองยังไม่ตาย！

หลี่ซูเจ๋จับชุดไว้ นั่งอย่าตื่นตระหนกตรงนั้น คิดไปเรื่อยว่าจะคุยกับลุงอย่างไรดี

ลุงกับป้าหล่อนตายไปนานแล้ว เขารู้ว่าพวกเขาคือญาติคนเดียวของหลี่ซูเจ๋ ไม่ยอมที่จะเชื่อว่าพวกเขาตายแล้ว

เพื่อรักษาคำพูดแล้ว เมื่อคืนลู่เหวินซูเลยติดต่อคนนึงให้หาข้อมูลของหลี่จิ่งฝานและให้เอาเสียงของเขามาแล้วให้เหล่าเทคนิคไปปรับ

ผู้ชายที่คุยเมื่อกี้เป็นเสียงที่เอามาจากหลี่จิ่งฝานและกำลังคุยกับหลี่ซูเจ๋

หลี่ซูเจ๋จับมือเขาแล้วถูไถที่แก้มเขา“ฉันอยากเจอพวกเขา แปปเดียวก็ได้ ฉันจะฟังคุณทุกอย่างเลย นะ……”

“โอเค แต่รอผ่านไปอีกสักพักนึงนะ”ลู่เหวินซูขยับปากแล้วโกหกหล่อนอีกครั้ง“ลุงคุณก็บอกแล้วว่าอาการของป้ากำเริบ ต้องพักผ่อน”

“ไม่เป็นไร ฉันรอได้”หลี่ซูเจ๋ไม่ร้องไห้แล้วกลับยิ้มออกมาอย่างยินดี“ฉันรู้แล้วว่าคุณเก็บพวกเขาไว้ คุณไม่ได้หลอกฉัน”

“แค่คุณเชื่อฟัง พอร่างกายดีขึ้นพวกเขาก็จะมาหาคุณ”

“อือ ฉันจะเชื่อฟัง”

อาจเพราะว่าได้คุยกับลุงแล้วและรู้ว่าพวกเขาสบายดี ความอยากอาหารของหลี่ซูเจ๋ก็ดีมาก กินบะหมี่เกี๊ยวกุ้งไปหมดชามแล้วก็ไม่แพ้ท้องออกมาอีกต่างหาก

ลู่เหวินซูก็ยังไม่ไปบริษัท อยู่เป็นเพื่อนหลี่ซูเจ๋ที่บ้าน รอหมอเข้ามาตรวจครรภ์

หลังจากหมอตรวจครรภ์ของหลี่ซูเจ๋เสร็จก็บอกกับลู่เหวินซูเป็นการส่วนตัว ร่างกายของหลี่ซูเจ๋ไม่ดี เด็กคนนี้ยากที่จะเอาไว้จริงๆ ให้รักษาสุขภาพหล่อนให้ดีไปก่อน

ลู่เหวินซูมองข้างนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าหม่นหมอง สายตาละเหี่ย

เพราะเขาไม่ปกป้องหล่อนดีๆ ทำให้หล่อนเสียลูกแฝดไปแล้วยังทำกับหล่อนแบบนั้นอีก เขาช่างบาปเสียจริงแม้แต่ลูกคนนี้ก็รักษาไว้ไม่ได้

สักพักนึงลู่เหวินซูก็พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า：“เก็บไว้ไม่ได้ก็……ช่างมันแล้วครับ ร่างกายหล่อนสำคัญกว่า”

เขาถามหมอ“จะผ่าตัดให้หล่อนเมื่อไหร่ครับ？”

หมอมองชายตรงหน้าก็ทนไม่ไหว“คุณดูแลภรรยาดีๆก่อน อีกสองอาทิตย์หมอจะมาดูคุณนาย ถ้าไม่ได้จริงๆค่อยผ่าตัดให้คุณนาย”

ลู่เหวินซูกลืนน้ำลาย สุดท้ายก็ตอบรับไป