รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 548

บทที่ 548 แต่คุณหลอกฉันมาตลอด

ลู่เหวินซูล้มเลิกความคิดที่จะกลับไปบริษัท เอาอำนาจทั้งหมดให้รองประธาน ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรค่อยแจ้งเขา

เขาถามหลี่ซูเจ๋ว่าอยากวาดรูปหรือไม่จะได้ให้คนใช้ไปซื้อพวกสีมา แล้วจะได้เอาขาตั้งวาดรูปไปวางไว้ในสวน ตากแดดไป วาดรูปไปเป็นเพื่อนหล่อน

ถ้าหลี่ซูเจ๋ไม่อยากวาดก็จะได้ฟังหนังสือหรือเล่นเกมส์ถามตอบกับหล่อน

เขาไม่ใส่อารมณ์กับหล่อนอีกแล้ว เอาแต่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เขาหมดหนทางทำให้หล่อนกลายเป็นเหมือนเมื่อก่อน แต่ว่าไม่เป็นไรแค่หล่อนอยู่ข้างๆเขาก็พอแล้ว

นี่ก็พอแล้ว

หมอก็ให้ยามาขวดนึง ลู่เหวินซูหยอดตาให้หล่อนทั้งเช้าและเย็น

แต่หนึ่งสัปดาห์แล้ว ยาใกล้จะหมดอยู่แล้ว หลี่ซูเจ๋ก็ยังมองไม่เห็น

วันนี้รองประธานโทรหาลู่เหวินซูว่ามีเรื่องด่วนต้องให้เขาไปจัดการเอง

“คุณเป็นเด็กดีอยู่บ้านนะ ผมว่างแล้วจะกลับมา”ลู่เหวินซูจูบปากหล่อน“ตอนกลับมาเดี๋ยวซื้อเค้กมูสมาฝากด้วย เอาไหม？”

หลี่ซูเจ๋พยักหน้า“คุณไปเถอะ มีคนใช้อยู่กับฉัน”

พอลู่เหวินซูออกไป หลี่ซูเจ๋อยากออกไปตากแดด

คนใช้บอกว่าวันนี้ร้อน แดดแรงมากจะส่องทำร้ายผิวได้ หล่อนก็เลยให้คนใช้เปิดทีวีฟังข่าว

บ่ายวันนั้นหล่อนกินไปฟังทีวีไปอยู่ที่ห้องรับแขก

พอตอนเที่ยงลู่เหวินซูก็ยังไม่กลับมา

หลังจากหลี่ซูเจ๋กินข้าวเสร็จก็รู้สึกง่วงๆ หล่อนไม่ได้ให้คนใช้ประคองขึ้นไป แต่ขึ้นไปเอง

พอถึงชั้นบนหล่อนก็ได้ยินเสียงพูดไกลๆเข้ามา

“คุณนายน่าสงสารจริงๆเลย เด็กก็เก็บไว้ไม่ได้แล้ว อาทิตย์หน้าต้องผ่าตัดอีกด้วยแต่หล่อนยังไม่รู้อะไรเลย”

“เห้อ คุณลู่ก็กลัวหล่อนจะเสียใจเลยไม่กล้าบอก”

คนใช้คนนั้นก็ถอนหายใจตาม：“แต่คุณนายตั้งท้องเองนะทำไมถึงไม่รู้ล่ะ？อีกอย่าง ลุงของคุณนายก็เสียไปแล้วจริงๆ คุณชายก็ปิดบังไว้ เห้อ……”

“ได้ยินว่าป้าของคุณนายรีบไปโรงพยาบาลเลยถูกรถชนตาย คาดไม่ถึงจริงๆเลยเนอะ”

คนใช้พูดเบาๆ：“ได้ยินว่า ก่อนหน้านี้ที่คุณนายหนีไปทำให้คุณชายโกรธมาก เลยให้คนไปลงมือกับลุงของคุณนาย……คุณชายนี่จริงๆเลย”

“เหอะ เมื่อก่อนคุณชายก็กักขังคุณนายไว้ ดูสิ ถึงคุณนายจะหนีไปนานแล้วก็จับกลับมาอีกรอบจนได้”

“เห้อ คุณนายคนนี้น่าเวทนาเสียจริง”

“……”

หลังจากคุยเสร็จเหล่าคนใช้ก็ทำงานต่อ

หลี่ซูเจ๋จับราวบันไดไว้แน่นๆจนขาวซีด สั่นไปทั้งตัว

สมองว่างเปล่าไปหมด

หล่อนได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ กัดปากแน่นๆจับราวบันไดไว้ ค่อยๆขึ้นไป ทำเหมือนว่าเพิ่งขึ้นมา

คนใช้สองคนที่จะลงไปก็เห็นหลี่ซูเจ๋อยู่ตรงหน้าบันไดก็ตกใจ

“คุณ คุณนาย”

หลี่ซูเจ๋พยักหน้า พูดด้วยเสียงอ่อนล้า“ฉันง่วงมาก อยากกลับห้องไปนอนสักพัก”

“คุณนาย ให้ฉันประคองไปไหมคะ？”

“ไม่ต้อง”

หลี่ซูเจ๋ค่อยๆขึ้นไป ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนใช้ลงไปพร้อมกับเสียงซุบซิบอย่างตระหนกๆของพวกเขาว่า“คุณนายเพิ่งขึ้นมา ที่เราพูดไปคงไม่ได้ยินหรอกเนอะ？”

“……”

หลี่ซูเจ๋แสบซ่าไปทั่วอกเกือบจะร้องไห้ออกมา

ขาอ่อนไปหมด

พอเข้าห้องไปหล่อนก็ทรงตัวไม่อยู่ล้มลงไปที่พรม เอามือกุมหน้าไว้พร้อมกับกัดปากตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา กลัวคนได้ยิน

ที่แท้จ๋องซึงพูดจริงๆ ลุงหล่อนตายไปนานแล้ว

หล่อนไม่รู้ว่ากลับมาที่ห้องนอนกับลู่เหวินซูเมื่อไหร่ เขาก็มานอนอยู่ข้างๆหล่อน

แม้ว่าหล่อนหลับไปเมื่อบ่ายแต่ว่ายังง่วง ก็เลยค่อยๆหลับไป

หลี่ซูเจ๋ฝันร้าย ตกใจจนมือและเท้าไม่ขยับแล้วก็ตื่นมา

หล่อนตื่นมาอย่างหอบๆ คิดว่าเป็นความมืดไปหมดแต่หล่อนมองเห็นโคมไฟระย้าสีเหลืองนวลบนหัว

โคมไฟแบบยุโรปเหมือนดอกไม้ สวยมาก

หล่อนยังอยู่ในความฝันหรือเปล่า？

หลี่ซูเจ๋กะพริบตา โคมไฟนั่นยังไม่หายไป หล่อนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง

ยกมือขึ้น มองเห็นนิ้วมือเรียวยาวทั้งห้าของตัวเองอย่างชัดเจน

พอเห็นว่าดวงตาของตัวเองมองเห็นแล้ว ในใจหลี่ซูเจ๋กลับไปแปลกใจอะไร หล่อนค่อยๆหันไปมองชายหนุ่มข้างๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนดึงดูดสายตาคน หลับตานอนอยู่

เขาคือใคร？

หลี่ซูเจ๋เห็นว่าตัวเองมองไม่เห็นนานขนาดนั้น ผู้ชายคนนี้หล่อนคุ้นเคยอย่างมากแต่กลับเหมือนว่าไม่รู้จักเขาอีก

หล่อนจ้องลู่เหวินซู มองอย่างเงียบๆ นึกถึงคำพูดที่สองคนใช้แอบพูดเมื่อตอนบ่ายแล้วก็วันนั้นที่มีชายแปลกหน้าโทรมาพูดกลับหล่อนพวกนั้นอีก

เขาทำร้ายหล่อนน่าเวทนาขนาดนั้น ทำไมยังต้องพาหล่อนกลับมาอีก พาหล่อนมานอนข้างเขา？

พอคิดว่าลุงกับป้าตายอย่างน่าเวทนา ครอบครัวคนเดียวของหล่อนไม่มีอีกต่อไป สายตาของหล่อนก็ค่อยๆมีความแค้น

หล่อนค่อยๆเปิดผ้าห่ม ลงมาจากร่างของชายคนนั้น

หลี่ซูเจ๋เปิดลิ้นชัก มองเห็นมีดที่ตัวเองวางไว้ในนี้เมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้ก็ยังอยู่ในนั้น

หล่อนหยิบมีด จับด้ามมีดออกมาจากปอกมีด

มีดคมกริบ ประกายวิบวับ สะท้อนตาแดงๆของหล่อน สายตากลับไม่มีชีวิตชีวา

***************

ผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ เรื่องนี้ผู้แต่งกำลังเขียนอยู่ค่ะ เวลาอัพเดทตอนใหม่ไม่แน่ค่ะ รบกวนอดใจรอนะคะ ขอขอบคุณสำหรับการสนับสนุนและความเข้าใจของคุณ