รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 563

บทที่563 เรียกสามี เรียกพี่สอง เลือกมาอย่างนึง

มู่เฉินหย่วนกลับไม่อ้อมค้อมกับฉางผิง พูดตรงๆไปว่า：“ฉางผิง ลุงสองรู้ว่าหนูยังเด็ก แต่ว่ามีบางเรื่องไม่ดีบางอย่างที่หนูต้องรู้และต้องใจเย็น ได้ไหม？”

ใบหน้าเล็กๆของฉางผิงเคร่งเครียดและกังวล“พ่อแม่ผมเกิดเรื่องจริงเหรอ？”

มู่เฉินหย่วนพยักหน้า“เกิดเรื่องจริง”

“……”

มู่เฉินหย่วนเอาเรื่องที่วี่เหวินถิงไปซีเรียแล้วเกิดเรื่องขึ้นพร้อมกับสถานการณ์ของพวกเขาตอนนี้บอกกับฉางผิงหมด

ถังซินฟังก็ทนไม่ไหว หันหน้าหนี

พอฟังจบ เด็กน้อยก็นิ่งไป ไม่ตอบสนอง

“ลุงรู้ว่าเรื่องมันจะกระทบกับหนูมาก ขอโทษนะ”มู่เฉินหย่วนลูบหัวเด็กหนุ่มพูดอย่างสบายใจ“ลุงสามบอกแล้วว่าพวกเขาไม่เป็นไร ไม่ช้าก็เร็วจะต้องฟื้นมา”

ฉางผิงก้มหัวลง แปปนึงน้ำตาก็ท่วมปลอกคอเปียกไปหมด

“รู้แบบนี้ผมจะไม่ให้พ่อไป”ฉางผิงบ่น เขาถามมู่เฉินหย่วน“ลุงสอง พ่อผมถูกพวกเขาเก็บมาเหรอ？ทำไม……”

เขาสูดจมูกเล็กๆนั่น น้ำเสียงมีความโกรธ“พ่อแม่ต่างรักลูก ทำไมย่าต้องทำกับพ่อแบบนี้ ตำแหน่งสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ？”

ไม่แปลกที่แม่ถึงได้เข้มงวดกับตัวเองขนาดนั้น ต้องให้ตัวเองเก่งมากๆ สามารถทำอะไรได้ด้วยตัวเอง อยู่กับผู้หญิงที่ชอบได้ ที่แท้เมื่อก่อนแม่ลำบากขนาดนั้น

มู่เฉินหย่วนเช็ดน้ำตาเขา พูดเสียงนุ่มนวล：“แค่หล่อนชอบหนู เพื่อให้หนูเติบโตมา ตำแหน่งก็ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือพ่อแม่สอนลูกยังไง”

“พ่อหนูคือลูกแท้ๆของคุณนายวี่ ลูกคนเดียว คุณนายวี่เกิดจากครอบครัวที่มีหน้ามีตา ค่อนข้างมีอำนาจก็เลยดูถูกแม่หนู แต่นี่ไม่สำคัญ”

“สำหรับหนูแล้วคุณนายวี่คือย่าหนู คือแม่แท้ๆของพ่อหนู หนูควรเคารพ เชื่อฟัง แต่ถ้าหล่อนไม่ดีกับหนู ทำใส่หนูแย่ๆ หนูก็ไม่จำเป็นต้องสนหล่อน”

ฉางผิงพูดอย่างโกรธๆ“หล่อนทำพ่อกับแม่ผมเป็นแบบนี้ ผมกลับไม่รู้จักหล่อน！”

มู่เฉินหย่วนยิ้ม“พ่อกับแม่หนูโคม่า แต่หนูไม่ใช่ตัวคนเดียว หนูยังมีลุง มีลุงสาม ลุงสี่กับป้าอยู่ มีเรารักหนู ห่วงใย”

“อือ”ฉางผิงไม่เสียใจอีกต่อไป“ผมต้องรอพ่อกับแม่กลับมา！ต้องโตตัวสูง ต่อไปจะได้ปกป้องแม่ได้ ไม่ให้หล่อนถูกยายแก่นั่นรังแกอีก！”

เห็นฉางผิงเข้าใจแล้ว มู่เฉินหย่วนก็โล่งอก

ถังซินมองบนใส่ชายหนุ่ม“พูดแต่พวกคุณ ฉันไม่ใช่คน ไม่รักฉางผิงหรือไง？เกินไปจริงๆ！”

หล่อนพูดกับฉางผิง“ดีที่หนูไม่อยู่กับลุงสอง ไม่งั้นคงสอนหนูแย่ๆ”

มู่เฉินหย่วนขำออกมา อดไม่ได้ที่จะกุมหน้าผาก

“อยู่กับป้ามีความสุข ป้าทำอาหารอร่อย！”ฉางผิงพูดไปก็มองท้องถังซินไป“ภรรยาผมไม่เป็นไรใช่ไหม？หล่อนเด็กดีไหม？”

“ยังดี อย่ากังวลเลย”ถังซินยิ้ม“หิวไหม มีโจ๊กอยู่”

“จริงเหรอ ผมอยากกิน！”ฉางผิงยื่นหน้าไปดูกระบอกน้ำที่โต๊ะ เห็นเป็นโจ๊กหมูก็พอใจ

แล้วก็บ่น“ลุงสองบอกรักผม แต่เอานี่ให้ป้า！”

เขาชี้ไปที่มู่เฉินหย่วน“ลุงสองรีบป้อนผม！”

มู่เฉินหย่วนเอาโจ๊กออกมาแล้วเอาถ้วยยัดใส่มือฉางผิงด้วยท่าทางเย็นชา“กินเอง”

ฉางผิงตะโกน“คอผมเป็นงี้ กินไงล่ะ？”

“คอนายเจ็บแล้วเกี่ยวไรกับมือ？”มู่เฉินหย่วนเหลือบมองอย่างเยือกเย็น“มือไม่ได้หรือไง？”

“……”

ถังซินมองมู่เฉินหย่วนทันที“เขายังเด็กอยู่ นายทำบ้าอะไร？มาฉางผิง เดี๋ยวป้าป้อนเอง”

หล่อนอยากถือชามมาจากมือฉางผิง มู่เฉินหย่วนเลยจับข้อมูลหล่อนอย่างระวังแล้วมองไปที่ฉางผิง

ฉางผิงรีบถือชามกระโดดลงจากเตียง วิ่งไปกิน

“กินโจ๊กเฉยๆไม่ได้หรือไง？”หลานคนนี้ไม่เข้าข้างตัวเองเลย ทำให้มู่เฉินหย่วนทำไรไม่ถูก

โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

มู่เฉินหย่วนมองสายที่โทรมาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้“ฉางผิงอยู่นี่กับคุณก่อน เดี๋ยวผมออกไปรับสาย”

ถังซินคว้าแขนเสื้อเขา“ได้ข่าวสาวสวยคุณต้องบอกฉัน”

“รู้แล้ว”

มู่เฉินหย่วนรีบออกไป

ออกไปนานมากจนดึกก็ยังไม่กลับมา ฉางผิงอยู่กับหล่อนตลอด

เช้าวันถัดมา จู่ซือซือก็เข้ามานิ่วปากพูดกับถังซิน：“ฉันอยากมาตั้งแต่เมื่อคืน พี่เฉินออกไปก็บอกว่าพี่ต้องพักผ่อนไม่ให้ฉันมา พี่ถังซินไม่เป็นไรใช่ไหม？”

“ไม่เป็นไร”ถังซินยิ้ม ชี้ไปที่ขาที่ถูกแขวนไว้“ขาก็เป็นแบบนี้ นอนไม่ถนัด ลู่เหวินซูเป็นไงบ้าง？”

“เพื่อนหมอของพี่สามกำลังดูแล ยังไม่ตื่นเลย！”จู่ซือซือถอนหายใจออกมาก็แกะอาหารเช้าไป“มีข่าวพี่ซูเจ๋ยัง？”

สีหน้าถังซินแย่หน่อยๆ ส่ายหัว“พี่สองไม่ได้โทรหาพี่ ไม่รู้สิ”

“พี่สอง？”จู่ซือซืองง จากนั้นเข้าใจก็ขำออกมา

พอถังซินเห็นว่าหล่อนขำอะไรก็นิ่งไป ไอออกมา ให้หล่อนเอาข้าวเช้าให้ตัวเอง

ถังซินกลัวฉางผิงอยู่แต่ในห้องจะเบื่อ พอกินข้าวเช้าเสร็จก็ให้หล่อนพาฉางผิงไปเดินเล่น

คิดไม่ถึงว่าไม่กี่ชั่วโมงถัดมา โมมอยอี้กับคุณแม่ถังก็มา

คุณแม่ถังเข้ามาพอเห็นถังซินถูกแขวนขาไว้ก็ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน น้ำตาเกือบไหล“โอ้ย เฉินหย่วนบอกแม่ว่าหนูไม่สบายนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ทำไมเป็นแบบนี้ได้ล่ะ？”

“ขาบาดเจ็บน่ะ ไม่เป็นไร แม่อย่ากระต่ายตื่นตูมสิ”ถังซินทำไรไม่ถูก