รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 566

บทที่566 ฝันไปเถอะ ดอกฟ้ากับหมาวัด

หล่อนรีบเอาทิชชู่มาเช็ดแล้วพูดกับจู่ซือซืออย่างตะกุกตะกัก：“เธอ เธอให้เขามานอนด้วย？”

“เปล่า！ไม่ใช่！”จู่ซือซือตอบด้วยท่าทางโกรธๆ“ฉันกลัวความมืดเลยให้เขามาคุ้มกันตอนนอน เด็กบ้าอย่าพูดซี้ซั้ว！”

พูดไปจู่ซือซือก็หยิกหูฉางผิง

ฉางผิงเลยร้องบ่นออกอย่างน้อยใจ：“กลัวความมืดก็เปิดไฟได้นี่ อาพูดไม่เคลียร์เลย”

“หุบปากซิ！”จู่ซือซือจ้องเขาแรงๆ“ไม่งั้นจะหยิกอีกนะ！”

ฉางผิงรีบหนี

เห็นถังซินยังมองตัวเอง จู่ซือซือก็อายแล้วกระทืบเท้า“พี่มองฉันแบบนี้ทำไม？คิดว่าหนูชอบเขาเหรอ？”

ถังซินลองถาม“งั้นเธอ……”

“จะเป็นไปได้ไง！”จู่ซือซือรีบโต้ตอบและมองไปที่กวนชิงเฟิง“เขาแก่ขนาดนั้น ไม่หล่อ ก็แค่บอดี้การ์ด ไม่คู่ควรกับฉัน！”

ถังซินอยากจะแก้ต่างให้น้องชาย แต่ไม่รู้พูดไรเลยมองไปที่กวนชิงเฟิงที่น่าสงสาร

ท่าทางของกวนชิงเฟิงแบบนี้หล่อนก็ช่วยไม่ได้

กวนชิงเฟิงไม่สนที่พวกเขาคุยกัน เขาดึงเก้าอี้ออกมานั่งแล้วมองพวกเขากินข้าว

ตอนสองทุ่มกว่า กวนชิงเฟิงก็ดึงจู่ซือซือมาแล้วพูดกับถังซิน：“เดี๋ยวผมพาหล่อนกลับไปพัก ที่โรงพยาบาลมีคุณเย่นอยู่ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

“พี่？”จู่ซือซืออึ้งจนลืมว่าเขาจับตัวเองอยู่ ทั้งสองใกล้ชิดกัน“พี่ถังซินแค่ยี่สิบกว่า นายแก่แล้วยังเรียกหล่อนว่าพี่เหรอ？”

กวนชิงเฟิงถึงได้สติมาแล้วก็พูดเรียบๆว่า“ผมพูดไว คุณหูฝาดแล้ว”

“แต่ฉันได้ยินว่า……”จู่ซือซือคิดว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด อยากพูดอะไร

ถังซินรีบตัดบทพวกเขา：“ซือซือ ช่วงนี้เธออยู่แต่โรงพยาบาลและก็ไม่ค่อยได้พัก กลับไปนอนสักตื่นเถอะ”

“ฉันไม่อยากกลับ”จู่ซือซือเบ้ปาก“ฉันอยู่นี่เป็นเพื่อนพี่กับฉางผิงไม่ดีเหรอ？”

ถังซินโบกมือ“เชื่อฟัง พรุ่งนี้เช้าค่อยมา”

“งั้นผมพาคุณจู่กลับนะครับ”กวนชิงเฟิงรีบพาจู่ซือซือออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

พอออกมา จู่ซือซือถึงตกใจที่เขาจับตัวเองอยู่ ฝ่ามือบางๆแนบชิดที่ข้อมือตัวเอง

ร้อนๆอย่างแปลกๆ

หล่อนเอามือออกมา“กลับ กลับก็กลับสิ อย่ามาใกล้ฉันขนาดนี้！”

จู่ซือซือบ่นแล้วก็ห่างออกจากเขา

กวนชิงเฟิง“……”

ช่วงนี้เขาก็ไม่ได้แหย่ให้ยัยนี่โกรธอะไรนี่นา ทำไมไม่อยากเจอเขาอีกล่ะ？

ปกติจู่ซือซือจะนั่งตรงข้างคนขับ ครั้งนี้กลับไปกับกวนชิงเฟิงก็ย้ายไปนั่งด้านหลัง แต่ก่อนคุยกันเยอะ อยู่ใกล้คุยกับเขาทั้งวันตอนนี้กลับไปไม่พูดอะไรเลย

กวนชิงเฟิงสังเกตถึงอาการที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของหล่อน ขับรถ เงียบไม่พูดอะไร

กวนชิงเฟิงขยับอยากพูดอะไรแต่พูดออกมาไม่ได้ ได้แต่ถอนหายใจในใจ

หลายวินาทีถัดมาเขาก็เอาโทรศัพท์ให้จู่ซือซือ“ไม่เป็นไร ผมรู้ แต่ว่าคุณจู่ ผมไม่ไปไหนหรอก ถ้าคุณไม่อยากเห็นผม ต่อไปคุณไปที่ไหนผมก็จะไม่ปรากฏตัว ตอนไปโรงพยาบาลด้วยผมก็จะสวมชุดป้องกันเต็มยศไม่ให้คุณเห็นหน้าผม”

จู่ซือซือไม่รับโทรศัพท์ได้แต่ย่ำเท้าแรงๆพูดอย่างโกรธๆ：“นายมันน่ารำคาญจริงๆ！เป็นบอดี้การ์ดดีๆไม่เป็นหรือไง ทำไมต้องใส่ใจเรื่องมากมายขนาดนั้น ทำไมต้องทำอาหารอร่อย……”

“ฉัน ฉันก็ไม่ได้อยากไล่นายจริงๆ แต่ว่า……เหมือนว่าฉันจะชอบนายเข้าแล้ว”หล่อนสูดลมหายใจแล้วพูดอย่างเสียใจ“ฉันจะชอบนายได้ไง？ฉันมีแฟน……”

แม้ว่าหล่อนจะไม่เคยเห็นหน้าตาของแฟนหนุ่ม แต่ตอนนั้นที่ได้รับสายเขาหล่อนก็คิดว่าควรรอเขา แต่ตอนนี้กลับสองจิตสองใจซะแล้ว

ที่จริงกวนชิงเฟิงเสียใจมาก กลัวหล่อนรังเกียจรูปร่างของตัวเองตอนนี้

พอได้รู้เหตุผลที่หล่อนไล่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าควรร้องไห้หรือขำดี“คุณไล่ผมไปไม่ใช่ว่าเกลียดผม เป็นเพราะว่าชอบผมเหรอ？”

“หุบปาก ไม่ให้พูด！”จู่ซือซืออยากจะปิดปากเขาด้วยเทปกาว“ตอนนี้คุณรู้แล้วต้องภูมิใจมากใช่ไหม？ฉันตาบอดจริงๆชอบใครไม่ชอบ มาชอบคนแบบคุณ！แก่กว่าฉันก็เยอะ หน้าตาก็แย่”

กวนชิงเฟิงตลกจนขำเอานิ้วไปเช็ดน้ำตาหล่อน“พอรู้ว่าคุณชอบผม ผมก็มีความสุขมาก สุขใจที่คุณยังรอผม ซือซือ ผมก็ชอบคุณนะ”

“ฝันไปเถอะ！ดอกฟ้ากับหมาวัด！”จู่ซือซือปัดมือเขาออกอย่างฟึดฟัด“คุณก็ไม่ต้องมาชอบฉัน ฉันมีแฟนแล้ว ฉันจะรอเขา”

“ไม่เป็นไร ยังไงก็ไม่อยู่ที่เมืองหนานเฉิง”ในใจของกวนชิงเฟิงสุขใจสุดๆแต่ก็ยังแหย่หล่อน“เราคบกันเขาก็ไม่รู้ พอเขากลับมา คุณก็ค่อยขอเขาเลิกสิ”

“นายนี่เลวจริงๆ？”จู่ซือซือจ้องเขาแล้วพูดใส่“ถ้านายเป็นเขาแล้วฉันสวมเขาให้เขาตอนอยู่ที่อื่น คุณจะไม่เสียใจเหรอ？”

กวนชิงเฟิงไม่เสียใจ เพราะคำว่า‘แฟน’ของหล่อนก็คือเขา

“คุณครับ งั้นคุณจะทำไง？”กวนชิงเฟิงก้มลงไปใกล้หล่อน เสียงแหบแห้งที่จงใจนั้นฟังดูแล้วเร้าใจสุดๆ“ผมชอบคุณ อยากจะคบกับคุณสุดๆ”