รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 565

บทที่565 คุณจำว่าหล่อนหน้าตาแบบไหนได้ไหม

คุณนายวี่เองก็รู้ว่าทำผิดมหันต์ ก็ไม่มีท่าทียโสโอหังแบบเมื่อก่อนอีกและก็ไม่กล้าปิดบัง เอาเรื่องที่รู้จักกันที่ไหน เรื่องที่คุยบอกถังซินหมด

พอคุณนายวี่พูดจบ หน้าถังซินก็หม่นลง

หล่อนหลับตาถามอย่างใจเย็น“คุณถูกหลอกใช้แล้ว หล่อนรู้ว่าคุณไม่ชอบส้งจิ้งเหอก็เลยจงใจกรอกหูใส่คุณเรื่องที่จิ้งเหอแอบแต่งงานและมีลูก ปกติฉางผิงออกไปไหนก็จะใส่หน้ากาก คุณเลยไม่เห็นหน้าเขาก็เลยคิดว่าจิ้งเหอจับปลาสองมือ”

เสียงของถังซินก็เริ่มเย็นลง กัดฟันพูด“หล่อนยืมมือคุณไปฆ่าจิ้งเหอด้วยวิธีที่เจ๋งมาก！”

ตอนนี้เองคุณนายวี่ก็เข้าใจก็ยิ่งเสียใจ“ฉันสับสนจริงๆ ถูกคนพวกนี้หลอกใช้ ยัง ยังเกือบจะฆ่าหลานชายตัวเองแท้ๆ……”

“คุณจำหน้าตาหล่อนได้ไหม？”

คุณนายวี่คิดแต่คิดยังไงก็คิดหน้าตาหล่อนไม่ออก“ทุกครั้งจะแต่งหน้าแต่งตัวไม่เหมือนเดิม ฉันจู่ๆก็คิดไม่ออก แต่หน้าตาสวยมาก……”

หล่อนพูดไปก็นึกถึงเรื่องที่สำคัญได้“ก่อนหน้านี้ฉันเคยเห็นหล่อนออกมาจากบริษัทมู่ซื่อ น่าจะทำงานที่บริษัทมู่ซื่อ”

บริษัทมู่ซื่อ……

ถังซินเลิกคิ้วออกมา

บริษัทมู่ซื่อใหญ่ขนาดนั้น ผู้หญิงที่นั่นก็ไม่น้อยทีเดียวที่สวยๆ

คุณนายวี่บอกว่าทำงานที่บริษัทมู่ซื่อ เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทรเสียจริง

ถังซินถามต่อ“หล่อนหาคุณบ่อยๆไหม？”

“หาฉันไม่บ่อย เป็นฉันเองที่ไปหาหล่อน”คุณนายวี่พูดไปก็หยิบโทรศัพท์“เดี๋ยวฉันโทรหาหล่อน”

แต่พอเปิดดูรายชื่อ คุณนายวี่ก็หาเบอร์นั่นไม่เจอ

“ฉันโทรหาหล่อนสองสามครั้งจริงๆแต่หาเบอร์ไม่เจอ”หน้าของคุณนายวี่ตะลึง จากนั้นก็ยื่นให้ถังซิน“น่าจะเริ่มด้วย136”

ถังซินมอง เลขที่ขึ้นต้นด้วย136ไม่มี ประวัติการโทรหาเพื่อนคนอื่นๆก็ยังมีอยู่

ถ้าอีกฝ่ายไม่มีเพื่อนที่ทำงานด้านการโทรงั้นก็แสดงว่าเจ๋งมาก

อีกฝ่ายปิดบังได้แนบเนียนขนาดนั้น ทำให้ถังซินสงสัยว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับที่ช่วยเจียน่า

ถังซินอยากเอาเรื่องนี้บอกมู่เฉินหย่วน พอคิดว่าเขายุ่งมากก็เลยเปิดวีแชทของผู้ช่วยจางให้เขาหาเบอร์พนักงานที่ขึ้นต้นด้วย136 ที่เคยไปสถาบันเสริมความงาม

ถังซินพูดกับคุณนายวี่：“ต่อไปหล่อนติดต่อคุณคุณก็นัดเจอหล่อนแล้วแอบบอกฉัน ฉันอยากรู้ว่าใครที่เจ๋งขนาดนี้！”

คุณนายวี่พยักหน้า“น่าจะอายุพอๆกับเธอ จิตใจแย่มาก โน้มน้าวให้ฉันไปฆ่าส้งจิ้งเหอ ฉันคิดว่าคนขับรถนั่นที่ฉันไปหาก็เป็นคนของหล่อน”

หล่อนสับสนแปปนึง เกือบจะทำร้ายครอบครัวของลูกชาย

“ความผิดมหันต์ของคุณไม่ใช่ที่คุณหาคนไปชนส้งจิ้งเหอแต่เป็นคุณที่เอาผู้หญิงคนอื่นไปให้คุณวี่ถึงเตียง”ถังซินไม่เห็นใจหล่อนสักนิด ยิ้มอย่างเย็นยะเยือก“คุณกำลังบังคับให้คุณวี่เป็นศัตรูของคุณ”

คุณนายวี่พูดไม่ออก

เป็นความผิดหล่อน

หล่อนไม่ชอบส้งจิ้งเหอ ดูถูกพื้นเพส้งจิ้งเหอ ดีที่หวีซือฉูนชอบวี่เหวินถิง สถานะครอบครัวก็ดี หล่อนถูกจูงจมูกก็เลยทำเรื่องแย่ๆ

คุณนายวี่มองไปที่ฉางผิงอยากคุยกับเขา

ฉางผิงกลับมีใบหน้าเย็นชาอยู่อย่างนั้นและอยู่ห่างจากหล่อน“ถึงคุณจะไม่ตั้งใจ แต่พ่อกับแม่ก็ถูกคุณทำร้ายโคม่ายังไม่ฟื้น ผมไม่ลืม ออกไป”

“ฉางผิง……”คุณนายวี่รู้ว่าเขาชื่อฉางผิง อยากพูดอะไรแต่กลับพูดไม่ออก

ต่อมาจู่ซือซือก็ถืออาหารสองถุงกลับมา พอรู้เรื่องนั้นจากถังซินและก็เห็นว่าคุณนายวี่ดูแย่ ก็เลยไล่ออกไป

จู่ซือซือกลัวฉางผิงเสียใจก็เลยเอาขนมให้เขา เอาใจเด็กน้อย“อย่าเสียใจนะ น้ารักหนู ต่อไปน้าจะไม่ทะเลาะกับหนูอีกแล้ว ไม่ตีด้วย”

“พูดดี”ฉางผิงไม่เชื่อหล่อน“ถ้าพรุ่งนี้น้าโกรธก็ยังตีผมแรงเหมือนเดิม”

จู่ซือซือจ้องเขา“น้าเป็นคนแบบนั้นเหรอ？”

“ไม่เลย”

นิ่งไปพักนึงถังซินก็ถอนหายใจอีก“ไม่ถามก็ช่าง ยังไงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวสาวสวย”

จู่ซือซืออยากพูดอะไร เห็นถังซินก้มลงกินข้าวก็เลยไม่พูด

ถังซินรู้สึกว่าขาดีขึ้นมากเลยเรียกหมอมา พอได้รับอนุญาตก็ลงจากเตียงออกไป

อย่าขยับอะไรมาก แต่ก็ดีที่ไม่ต้องเอาแต่นอนบนเตียง

หล่อนอยากติดต่อมู่เฉินหย่วน ถามว่าเขาเป็นไงบ้าง ก็คิดอีกว่าส่งข้อความไปจะชัดเจนเกินก็เลยไม่ส่งไป เลยทักไปหาหลินเฉิงจี๋

หลินเฉิงจี๋บอกว่าบริษัทยุ่งมาก พรุ่งนี้จะมาดูหล่อนแต่ไม่ได้บอกว่าได้ติดต่อมู่เฉินหย่วนหรือไม่

ตอนดึกกวนชิงเฟิงก็มา

ถังซินรู้สึกอึดอัดกับท่าทางเหมือนคนแก่ของเขาแบบนี้ ตอนที่เขามายังคิดว่านี่คือใคร แปปนึงก็คิดได้ ในใจก็รู้สึกไม่ชอบจริงๆ

น้องชายตัวเองแท้ๆแต่กลายเป็นดูแก่กว่าตัวเองอีก ไม่คุ้นจริงๆ

กวนชิงเฟิงทำกับข้าวมาให้แล้วก็ไปเรียกฉางผิงมากินข้าว

กลับมาเห็นจู่ซือซือยังเล่นเกมอยู่ก็เอามือไปดึงหูหล่อน“ยังเล่นอีก ไม่กินข้าวเหรอ？”

จู่ซือซือรีบหนีเหมือนเจองู เถิบออกห่างจากเขา“กินก็กิน อย่ามาแตะฉันสิ！”

เห็นหล่อนแบบนี้ สายตาของกวนชิงเฟิงก็หม่นลง

เหมือนว่าตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว จู่ซือซือก็ไม่ติดเขาแล้ว อยู่ห่างๆ พอแตะหล่อนหล่อนก็หนี

“อาครับ อาเกลียดลุงอาสุ่ยเหรอ？”ฉางผิงตาโตถามอย่างแปลกใจ“ปกติอาติดลุงอาสุ่ยไม่ใช่เหรอ ยังให้ลุงนอนเป็นเพื่อนด้วย”

“เพล้ง！”ถังซินตกใจจนชามตกลงที่โต๊ะ