รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 570

บทที่570 แพลนว่าจะเป็นสองผัวหนึ่งเมีย

ซ่าวซิวหรงถามอย่างแปลกใจ：“หล่อนมีเรื่องแย่ๆอะไร บอกสิ！”

หลินเฉิงจี๋ไม่สนเขาดันเก้าอี้ออกแลวลุกขึ้น“ผมต้องไปดูยินยินที่โรงพยาบาล ไม่มีอะไรผมไปก่อนละ”

มู่เฉินหย่วนพูดตอบรับ“ดูขาหล่อนว่าเป็นไงบ้าง แล้วส่งวีแชทให้ด้วย”

หลินเฉิงจี๋เหลือบมองเขา จากนั้นก็ก้าวเท้าออกไป

ซ่าวซิวหรงฟังสองคนคุยกันแล้วก็มองหลินเฉิงจี๋ออกไป ได้แต่คิดโลกนี้ช่างพิศดาล“ผมไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม？คุณให้ศัตรูความรักไปดูแลเมียคุณ？”

ซ่าวซิวหรงคิดแล้วถามอย่างไตร่ตรอง“ดูพวกคุณกลมเกลียวแบบนี้ ทำไม สองผัวหนึ่งเมียเหรอ？”

สีหน้ามู่เฉินหย่วนหม่นลง ยกถ้วยชาขึ้นไปทางชายหนุ่มแล้วเขวี้ยงออกไป

พอซ่าวซิวหรงมองเห็นก็รีบเอาหัวหลบ แก้วชาพร้อมกับลมเย็นๆบินผ่านหูเขาไปกระแทกที่กำแพงด้านหลัง

เขาที่ฟังก็เย็นไปทั้งหลัง

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเยือกเย็น“พูดไม่เป็นก็หุบปาก ไม่มีใครคิดว่าคุณเป็นใบ้！”

ซ่าวซิวหรง“……”

--

พอทานข้าวเที่ยงเสร็จถังซินก็ง่วงเลยให้จู่ซือซือกับฉางผิงออกไปเล่นกันเอง ขอพักแปปนึง

พอตื่นมาก็เห็นหลินเฉิงจี๋นั่งที่ข้างๆเตียง

“คุณมานานแค่ไหนแล้ว？”ถังซินลุกขึ้นนั่งกลัวว่านอนไปจะไม่สวย จากนั้นก็จับผม“ช่วงนี้อยู่โรงพยาบาลไม่ได้แต่งตัวแต่งหน้าอะไรเลย ฉันน่าเกลียดใช่ไหม？”

หลินเฉิงจี๋ส่ายหัวยื่นมือไปทัดผมที่หูหล่อน ในสายตามีแต่หล่อน“ไม่ว่าตอนไหนคุณสวยที่สุดในใจผม”

ไม่ว่าจริงหรือโกหก ถังซินก็หน้าแดงแล้ว

หล่อนรับน้ำอุ่นที่หลินเฉิงจี๋เทให้ จิบไปครึ่งนึงจากนั้นก็ถามเขา：“ที่บริษัทยุ่งมากเลยเหรอ？ช่วงนี้ฉันส่งวีแชทไป คุณตอบช้าจังและยังไม่มาหาที่โรงพยาบาลอีก”

“อือ พอคุณลา เรื่องอื่นๆก็ตกมาที่ผม”หลินเฉิงจี๋พูดแล้วก็ปอกเปลือกส้ม“ถ้าคุณเบื่อ ต่อไปเลิกงานแล้วผมจะมาอยู่กับคุณที่โรงพยาบาล”

“ใม่ต้อง”ถังซินรีบพูด“มีซือซือกับฉางผิงอยู่กับฉัน ฉันไม่เบื่อ คุณจัดการบริษัทดีๆก็พอแล้ว”

หลินเฉิงจี๋เอาส้มที่ปอกเปลือกออกแล้วส่งให้หล่อน“ขาเป็นไงบ้าง？”

“ฉันว่าดีขึ้นมาก”ถังซินเอาส้มเข้าปาก เปิดผ้าห่มแล้วโชว์ขาออกมา ขยับไปมาให้เขาดู“ไม่กี่วันนี้ฉันลงจากเตียงเดินเอาด้วย รู้สึกดีมาก แต่ว่าคุณเย่นบอกว่าเป็นแผลจากกระสุน ถึงจะดีแล้วแต่ก็ต้องอยู่ดูที่โรงพยาบาลซักพักนึง”

“อือก็เชื่อเขา เรื่องบริษัทคุณไม่ต้องกังวล”หลินเฉิงจี๋ยิ้มบางๆ

สายตาก็มองไปที่ท้องป่องๆของถังซินอย่างไม่ตั้งใจ สายตาหม่นลง

เขาไม่มาโรงพยาบาลหลายวัน คิดไม่ถึงว่าท้องหล่อนจะใหญ่ขึ้นมาก

ถังซินเห็นว่าเขามองท้องตัวเองก็ยกมือลูบท้อง อดพูดไม่ได้ว่า“ใหญ่มากใช่ไหม？หมอบอกว่าแฝดสามท้องใหญ่ขนาดนี้ปกติดี ทุกครั้งที่เดินก็รู้สึกว่าท้องหนัก ยืนนานก็ปวดเอว พอเดือนกรกฎาคมน่าจะเดินไม่ไหว”

หลินเฉิงจี๋ถอนหายใจเบาๆ สายตาเจ็บปวด ปอกเปลือกส้มให้หล่อนอีก“ลำบากมากใช่ไหม？”

ถังซินพยักหน้า“ลำบาก แต่ฉันทนได้”

แค่พอลูกๆออกมา ตัวแดงๆนุ่มๆนั่นเรียกตัวเองว่าแม่ หล่อนคิดว่าความลำบากนี้ก็คุ้มค่าแล้ว

หลินเฉิงจี๋มองท้องหล่อนอีกครั้ง ก็ปอกเปลือกส้มไม่พูดอะไร

เขารักหล่อนและก็จะรักลูกหล่อน

ถึงแม้ลูกจะไม่ใช่ของเขา เขาก็รักลูกของหล่อนได้ แค่หล่อนมีความสุขก็พอแล้ว

เห็นหลินเฉิงจี๋ก้มลงไม่พูดอะไร ถังซินก็คิดได้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป ในใจก็เสียใจ

“รอฉันคลอดลูกออกมา ร่างกายแข็งแรงดี เราไปเที่ยวที่นอร์เวย์กันดีไหม？”ถังซินเอามือเขามาจับไว้แน่น“ฉันอยากไปตลอดมาแต่ไม่มีเวลา ถึงตอนนั้นคุณไปกับฉันนะ”

ถังซินรับซุปมาแล้วพูดกับโมมอยอิ้：“ถ้าขาหนูดีแล้วจะไปเยี่ยมท่านมู่นะคะ”

“จ้ะ จ้ะ”โมมอยอิ้พยักหน้า รอยยิ้มที่ใบหน้าพอใจอย่างมาก“ชิมซุปดูว่าชอบไหม？”

ถังซินกินไปสองคำก็ชมอย่างจริงใจ“อร่อยมาก มีกุ๊กดีๆดูแลอาหารการกินของท่านมู่ คุณก็วางใจใช่ไหมคะ？”

“เห้อ เขาน่ะ ยิ่งแก่ยิ่งเลือกมากเหมือนกับเฉินหย่วนเลย”โมมอยอิ้ถอนหายใจ“พ่อครัวที่บ้านบริการเขาไม่ดี ฉันลงมือทำก็ไม่ได้ เอาแต่พูดว่าหนูทำอาหารอร่อย”

“ฉันไม่เคยทำให้ท่านมู่ทานนะคะ”ถังซินอึ้ง“เขาพูดว่าฉันทำอร่อยได้ไง？”

โมมอยอิ้ยิ้ม：“เฉินหย่วนเคยกิน เขากินรสเดียวกับเฉินหย่วน เฉินหย่วนบอกว่าหนูทำอร่อย เขาก็กังวลมาตลอดแล้วก็เลือกนั่นเลือกนี่”

“เหรอคะ？”ถังซินยิ้ม

หล่อนสังเกตว่าพอโมมอยอิ้เข้ามา หลินเฉิงจี๋ก็ไม่พูดอะไร พอโมมอยอิ้เดินมาก็ออกไปเงียบๆเหมือนกับมนุษย์ล่องหน ทำให้ถังซินเจ็บปวด

“เฉิงจี๋”ถังซินเรียกเขา“เอาส้มให้คุณป้าสิ”

หลินเฉิงจี๋ลังเลไปนิดหน่อย แต่ก็หยิบส้มมาแล้วส่งให้โมมอยอิ้

“ขอบใจจ้ะ”โมมอยอิ้รับไปแล้วยิ้มบางๆ

เห็นโมมอยอิ้ไม่อะไร ดีกับหลินเฉิงจี๋ ถังซินก็โล่งใจ“เดี๋ยวฉันออกจากโรงพยาบาลพาเฉิงจี๋ไปหาท่านมู่ ป้าคะ ป้าคิดว่าไงคะ？”

“ได้แน่นอน”น้ำเสียงของโมมอยอิ้อ่อนโยน ใบหน้ายังคงยิ้ม“เขาจะต้องพอใจมาก”

ถังซินยิ้ม“แค่ท่านมู่ชอบทาน เดี๋ยวฉันทำอาหารให้ทุกวันเลยก็ได้นะคะ！”

โมมอยอิ้ส่ายหัว“ไม่ได้หรอก หนูจะเอาใจเขาผิดๆ หนูน่ะ ท้องอยู่ก็ต้องพักเยอะๆนะ”

“ทราบค่ะ”

หลินเฉิงจี๋ไม่รบกวนทั้งสอง ร่างยาวๆยืนอยู่ข้างเตียง