รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 579

บทที่579 คุณชาย เดินทางปลอดภัยกันนะครับ

“เขามาส่งไม่ได้เหรอ？”มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วมองไปรอบๆ

ที่นี่คนเยอะ พื้นก็ลื่น เขาไม่วางใจปล่อยให้ถังซินอยู่นี่คนเดียว ถ้าเป็นอะไรไปจะทำไง？

“ด้านหน้าถนนตรงนั้น แค่ร้อยกว่าเมตรเอง คุณไปซื้อก็เหมือนกันแหละ”ถังซินโบกมือให้เขาไป ตายังจ้องเมนู“ฉันรอคุณที่นี่ ตัวใหญ่ขนาดนี้ไม่หายไปไหนหรอก”

“เถ้าแก่！”ถังซินไม่สนเขา เรียกเถ้าแก่มาสั่งอาหาร“กุ้งมังกรผัดกระเทียมโลครึ่งค่ะ แล้วก็……”

สั่งเสร็จก็เงยหน้าเห็นว่าชายหนุ่มยังยืนอยู่ข้างโต๊ะ ถังซินก็ขำ“นายไปเถอะ ฉันไม่หายไปจริงๆ ไม่งั้นฉันไปซื้อเอง นายรอตรงนี้ แกะกุ้งให้ฉัน？”

พูดไปก็ลุกจากเก้าอี้

“ผมเอง”มู่เฉินหย่วนห้ามหล่อน ยกมือขึ้นมาจับแก้มหล่อน“อย่าวิ่งไปไหน พื้นก็ลื่น จะเอาอะไรรอผมกลับมาค่อยบอกนะ เข้าใจไหม？”

รอบๆล้วนแต่เป็นคน เขาไม่อาย ถังซินกลับอายจึงรีบปัดมือเขา

“รีบไปรีบไป！”

พอถังซินมองชายหนุ่มออกไปก็รีบเรียกเถ้าแก่เนี้ยที่ผ่านมาข้างๆบอกว่าเอาสไปร์ทเย็นๆกระป๋องนึง

พอได้สไปร์ทมา หล่อนดื่มไปสองที

ว้าว อร่อยจริงๆ！

แต่ถังซินก็ไม่กล้าดื่มเยอะเพราะกลัวชายหนุ่มว่า ดื่มกระป๋องเล็กไปก็พอแล้ว แล้วก็ส่งวีแชทหาเขา

ถังซิน：【ถึงยัง？】

มู่เฉินหย่วน：【ถึงแล้ว คนเยอะมาก ต้องรอสิบกว่านาที】

และยังส่งรูปให้หล่อน

ด้านหน้ายังต่อคิวอีกแปดเก้าคน ถังซินคิดออกเลยว่าหน้าชายหนุ่มต้องแย่แน่ๆก็ยิ้มออกมา

ถังซิน：【ไม่กี่คนเอง รอเดี๋ยวก็ถึงคุณแล้ว คุณบอกแล้วว่าจะซื้อเป็ดย่างให้ฉันกิน】

มู่เฉินหย่วน：【ไม่ได้สั่งเครื่องดื่มเย็นๆดื่มใช่ไหม？】

ถังซินมองสไปร์ทที่โต๊ะ ในใจก็รู้สึกว่างเปล่า

ถังซิน：【เปล่า ไม่พูดละ รอคุณซื้อเป็ดย่างกลับมา】

ถังซินออกจากวีแชทไปอ่านอีเมล พอเห็นกล่องจดหมายว่างก็ขมวดคิ้ว

ตอนที่อยู่โรงพยาบาลหล่อนยังได้เมลบริษัทตั้งเยอะ สองวันนี้ไม่รู้ทำไมเมลที่ได้รับก็น้อยขึ้นเรื่อยๆ

ไม่รู้เป็นเพราะว่าหลินเฉิงจี๋กังวลว่าหล่อนจะพักผ่อนน้อยเลยกำชับให้คนอื่นอย่ารบกวนหล่อนหรือเปล่า

จู่ๆแสงไฟตรงหน้าก็โดนร่างสูงๆมาบัง

“เอ๋ คุณซื้อไวขนาดนี้เลยเหรอ？”ถังซินนึกว่ามู่เฉินหย่วนซื้อเป็ดกลับมา เงยหน้าขึ้น พอมองเห็นชายหนุ่มตรงหน้าก็อึ้ง“เฉิงจี๋……”

หลินเฉิงจี๋ดันแว่น สายตาอ่อนโยน“ประธานมู่บอกว่าพวกคุณกินข้าวกันที่นี่ ให้ผมมา”

“……”

เห็นหลินเฉิงจี๋พูดแบบนี้ ถังซินแปลกใจมากตอนที่หล่อนพักอยู่โรงพยาบาลมู่เฉินหย่วนกับหลินเฉิงจี๋คุยอะไรกัน

ทำไมจู่ๆทั้งสองก็ดีขึ้น

ตอนประจันหน้ากับเขาถังซินก็รู้สึกผิด

หล่อนบอกกับหลินเฉิงจี๋ว่าจะไม่มีอะไรกับมู่เฉินหย่วน แต่ยังให้มู่เฉินหย่วนมาอยู่ข้างๆหล่อน

“นายนั่งสิ”ถังซินพยายามแก้เขิน ยิ้มแล้วเทน้ำให้เขา“นายอยากกินอะไร？”

หลินเฉิงจี๋ส่ายหัว“ผมตั้งใจมาหาคุณ บอกคุณเรื่องนึง”

“เรื่องอะไร？”

“หาหลี่ซูเจ๋เจอแล้ว”

“จริง จริงเหรอ？”ถังซินมองเขาอย่างแปลกใจ ตื่นเต้นจนพูดติดขัด“หล่อนกับลูกไม่เป็นไรใช่ไหม”

“อือ”หลินเฉิงจี๋ยิ้ม“ปลอดภัยดี ผมจะพาไปเจอหล่อน”

ถังซินไม่สงสัยเขา เอากระเป๋าขึ้นมาจะไปกับเขา“ไปตอนนี้ ฉันอยากเจอหล่อน”

หลินเฉิงจี๋มาประคองหล่อน

พอเห็นร่างสูงท้องป่องๆของหล่อน สายตาก็หม่นลง ยังคงกำชับด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ“พื้นลื่น ระวังด้วย”

พอถึงหน้ารถเบนท์ลีย์เขาก็ยัดเข้าไปในรถ เอาหญิงสาวนั่งหลังอย่างระวัง

หลินเฉิงจี๋มองแหวนที่นิ้วของหญิงสาวก็ดึงออกอย่างไม่ลังเล แล้วนั่งข้างๆ

แหวนส่งให้จงอี้แล้วพูดเรียบๆ“ส่งกลับไป”

“ค่ะ”จงอี้รับแหวนมา มองถังซินที่หลับในรถอยากพูดอะไร สุดท้ายก็พูดแค่“คุณชาย พวกคุณเดินทางปลอดภัยนะคะ”

“อือ”

รถเบนท์ลีย์ที่มีหลินเฉิงจี๋กับถังซินแปปนึงก็ขับออกไป ส่วนจงอี้ขับกลับไปวางแหวน

ทั้งหมดนี้ มู่เฉินหย่วนที่ยังต่อแถวซื้อเป็ดย่างไม่รู้เรื่อง

เขามองนาฬิกา แล้วก็มองคนข้างหน้า

ต่อแถวมาเจ็ดแปดนาทีแล้ว ข้างหน้ายันตรงนี้ก็ยังมีเจ็ดคน ไม่รู้ว่าซื้อเยอะหรือว่าคนในร้านชักช้า

มู่เฉินหย่วนรอจนหงุดหงิด กังวลถังซินที่ร้านนั่นเลยส่งข้อความไป

รออยู่นาทีกว่าก็ยังไม่มีคนตอบ

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วจู่ๆในใจก็เป็นห่วงเลยโทรหาถังซิน

เขาเอาโทรศัพท์แนบหูรอถังซินรับ ด้านหน้ามีความร้อนรน เงยหน้าไปมองเหมือนมีคนแซง

เป็นชายวัยรุ่นท่าทางเย่อหยิ่ง ลูกค้าคนด้านหลังทะเลาะกับเขา

ชายวัยรุ่นที่แซงคิวเอาแต่ใจมาก บอกว่าตัวเองหิวจะตาย คนอื่นยอมแต่ลูกค้าด้านหลังไม่ยอม ทั้งสองมีปากเสียงแรงขึ้น สุดท้ายก็ตีกัน

คนที่ต่อหลังกลัวโดนลูกหลงก็ถอยหลังไป มู่เฉินหย่วนก็โดนชน

แปปนึง ตรงนั้นก็วุ่นวาย

ทั้งสองตีกันแรงขึ้น ร้านเป็ดย่างโดนทุบ เป็ดย่างเจ็ดแปดตัวที่แขวนอยู่ก็หล่นลงพื้น

เถ้าแก่เนี้ยกับลูกน้องก็กลัวจนหมดสติ เข้าไปข้างใน

โทรศัพท์ก็ไม่รับสาย ในใจที่หงุดหงิดอยู่แล้วและยังเห็นสองคนนั้นตีกันจนร้านเป็ดเสียหายก็วางสายลงด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ดึงชายวัยรุ่นมาแรงๆ