รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 591

บทที่ 591 ฉันหวังว่านายจะมีอายุยืนยาว

นักบินก็ไม่สงสัยถังซินแปปนึงก็กระโดลงเฮลิคอปเตอร์ไป

ถังซินเห็นนักบินเดินออกไปทางบ้านก็รีบลุกขึ้นพยายามเอนไปทางที่นั่งข้างนักบิน

แปปนึงก็จับโทรศัพท์ได้แล้วถือไว้ข้างๆตัว

เหมือนว่าโทรศัพท์นี้ก็มีใช้โทรไป ไม่มีรหัส

ถังซินพยายามคิด ในที่สุดก็เอามือที่สั่นกดเบอร์โทรของมู่เฉินหย่วนโทรออกไป

หล่อนยังไม่ทันยกหูฟังก็เห็นหลินเฉิงจี๋กับนักบินถือของออกมาจากบ้านไกลๆ ใจเกือบจะหล่นไปที่ตาตุ่ม รีบกดวางสายแล้วลบประวัติการโทร

ถังซินเอาโทรศัพท์โยนไปที่เดิม พอเห็นมันเด้งอยู่สองทีไม่ตกไปที่ใต้เก้าอี้ก็เลยโล่งอก

หล่อนเพิ่งนั่งลงหลินเฉิงจี๋ก็เข้ามาพอดี

“ยินยิน เป็นอะไรไป？”หลินเฉิงจี๋เห็นถังซินเหงื่อออกที่หน้าผากก็รีบถามอย่างห่วงๆ“ไม่สบายเหรอ？”

ถังซินส่ายหัว“ไม่เป็นไร แค่รู้สึกร้อนหน่อยๆ”

ตอนดึกเย็นมาก ไม่มีทางร้อน แต่ว่าถังซินท้องอยู่ อ้วนขึ้นเยอะ บางทีอาจจะร้อนได้ หลินเฉิงจี๋ไม่พูดอะไร วางของแล้วก็ขึ้นไป

หลินเฉิงจี๋คาดเข็มขัดให้ถังซิน พอแน่ใจว่าแน่นแล้วก็บอกนักบิน

“นอนซักแปป”หลินเฉิงจี๋เอาผ้าห่มบางๆห่มไปที่ร่างถังซิน จับไหล่หล่อนให้เอนที่ตัวเอง“ถึงบ้านใหม่ใช้เวลาสองสามชั่วโมง ค่อนข้างไกล ถึงแล้วผมเรียกคุณ”

สองสามชั่วโมงมันจะเป็นที่ไหนนะ？

ถังซินแอบคิด เอนตัวลงที่อ้อมกอดชายหนุ่มตอบรับเสียงเบาๆ

หล่อนง่วงมากแปปนึงก็หลับไป

พอตื่นมาอีกทีก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ถังซินหรี่ตามองไปนอกหน้าต่างก็เห็นจุดสีดำๆที่ด้านล่างเหมือนจะอยู่ที่เขตเมืองหนึ่ง

เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆลดระดับความสูง เมื่อข้ามเขตเมืองถังซินก็มองเห็นธงเสียบอยู่ตรงหน้าร้านๆนึงและยังเห็นอาคารที่โดดเด่น สมองก็รีบคิดอย่างไวถึงรู้ว่าหล่อนถูกพามาที่ปารีส

เฮลิคอปเตอร์บินไปที่เขตชานเมือง พอถึงบ้านพักบนภูเขาก็ค่อยๆจอดที่ลานจอด

พอเฮลิคอปเตอร์จอดมั่นคงหลินเฉิงจี๋ก็แตะถังซิน

“ยินยิน พวกเราถึงแล้ว”

ถังซินแกล้งทำเป็นเพิ่งตื่น หาวออกมาแล้วก็ถูกหลินเฉิงจี๋อุ้มลงไป

ด้านนอกมีคนใช้รออยู่ตั้งนานแล้ว ที่นี่หนาว พอถังซินลงไป เหล่าคนใช้ก็รีบยื่นโค้ทหนาๆให้

หลินเฉิงจี๋กางเสื้อออกแล้วสวมให้ถังซิน

“นี่ที่เล็กแต่มีทุกอย่าง บรรยากาศก็ไม่เลว”หลินเฉิงจี๋ประคองถังซินเดินเข้าไปแล้วถามเสียงอ่อนโยน“ยินยิน คุณชอบไหม？”

ถังซินพยักหน้า“ชอบก็ชอบ แต่ว่าไม่เหมือนที่ที่หมอสามารถมาได้บ่อยๆเลย”

“ผมจ้างให้ทีมหมอมาพักอยู่ที่นี่เลย”หลินเฉิงจี๋ยิ้ม“พวกเขาจะดูแลยันคุณคลอด”

“……”

ได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนี้ถังซินก็ทายออกว่าเกาะเล็กๆนั่นถูกมู่เฉินหย่วนหาเจอแล้ว

หลินเฉิงจี๋ได้ข่าวก่อนก็เลยพาหล่อนย้ายกลางดึก

หล่อนหันไปมองนักบินอย่างทนไม่ไหว เห็นเขาขับออกไปในใจก็หวังว่าที่โทรไปมู่เฉินหย่วนจะสังเกตุเห็นแล้วตามพิกัดโทรศัพท์มาหาหล่อน

หลินเฉิงจี๋เห็นหล่อนหันไปมองก็ถาม：“ยินยิน เป็นอะไรไป？”

ถังซินรอเสมอ แต่มู่เฉินหย่วนก็ยังไม่มา

หรือบางทีหลินเฉิงจี๋จะระวังตัวมากพอเลยพูดกับนักบิน พอนักบินกลับไปก็เปลี่ยนโทรศัพท์กับเบอร์ ยังไงเครื่องมือติดต่อสื่อสารก็แค่ไม่เท่าไหร่

ครั้งสุดท้ายที่ตรวจครรภ์ให้ถังซิน หมอบอกเรื่องที่ถังซินจะคลอดไม่กี่วันนี้ เพราะทารกในครรภ์ต่างมีโภชนาการที่ดีและยังเป็นแฝดสาม ไม่น่าจะคลอดอย่างธรรมชาติได้

ก่อนคืนคริสต์มาสอีฟใกล้เข้ามาคนใช้ในบ้านต่างยุ่งกันหมด ไม่ใช่เพราะเทศกาลแต่เป็นเพราะเตรียมเรื่องถังซินคลอดลูก

หมอก็เตรียมไว้ดีแล้วตั้งนาน คนใช้ก็เตรียมของที่ทารกออกมาต้องใช้

ตอนถังซินกินข้าวมองเห็นบนประตูแขวนหัวของลุงซานต้า พอถามถึงรู้ว่าวันนี้เป็นวันคริสต์มาสอีฟ ที่มุมห้องรับแขกมีวางต้นคริสต์มาส ด้านบนแขวนกล่องของขวัญเต็ม มีบรรยากาศของเทศกาลหน่อยๆ

ถังซินคิดว่าเทศกาลนี้น่าจะมีหิมะตกก็รีบวิ่งไปมองนอกหน้าต่าง แต่ไม่มีหิมะเลย

หล่อนผิดหวังหน่อย“ฉันคิดว่าหิมะตกหนักซะอีก”

ถังซินจำได้ว่าคริสต์มาสอีฟปีที่แล้วฉลองกับมู่เฉินหย่วนที่ประเทศR วันคริสต์มาสอีฟก็หิมะตก ตอนดึกไปพักที่รีสอร์ท มู่เฉินหย่วนกลัวว่าหิมะไม่หนาพอก็เลยเอาหิมะเทียมมาด้วย

เรื่องแค่ปีเดียวหล่อนคิดขึ้นมากลับรู้สึกว่านานเหลือเกิน

ตอนนั้นพวกเขาต่างมีความสุข แต่แค่พริบตาเดียวความสุขก็อยู่ห่างจากพวกเขาไปไกลเหลือเกิน

หลินเฉิงจี๋เข้ามาจูงมือหล่อน：“ปีนี้ไม่หนาวมากหิมะก็เลยไม่ตก พรุ่งนี้คริสต์มาสแล้วบางทีคุณตื่นมาอาจจะเห็นหิมะขนาดใหญ่ก็ได้นะ”

“หวังว่าจะอย่างนั้น”

เพราะคำพูดของหมอสองสามวันนี้หลินเฉิงจี๋เลยนอนห้องเดียวกับถังซินอีกเตียงนึง เพื่อที่จะสะดวกเวลาหล่อนเรียก

ตอนหลับหลินเฉิงจี๋ก็ถาม：“ยินยิน มีของขวัญคริสต์มาสอะไรที่อยากได้ไหม？”

“ฉันไม่ขาดอะไร แต่ว่า……”ถังซินคิดแล้วพูดเบาๆกับเขา“ฉันหวังว่าสาวสวยกับลูกจะปลอดภัย คุณจะมีอายุยืนยาว นี่คือของขวัญที่ฉันอยากได้”