รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 603

บทที่603 ผมต้องเรียกรถให้คุณไหม

พอกินปิ้งย่างไปถาดนึง หลี่ซูเจ๋ก็ดันมือเขาออกแล้วขมวดคิ้ว“อิ่มแล้ว กินไม่ลง”

ลู่เหวินซูเลยเรียกพนักงานเอาผลไม้มาให้

ทั้งสองอยู่ที่ห้องอาหารอยู่นาน พอหลี่ซูเจ๋พักเสร็จและจะลุก ในห้องนั้นก็ไม่มีแขกแล้ว

หลี่ซูเจ๋หยิบกระเป๋าเห็นลู่เหวินซูยืนอยู่ไม่ขยับก็มองเขา：“คุณไม่ประคองฉันเหรอ？พื้นลื่นขนาดนี้ ถ้าฉันล้มจะทำไง？คุณก็จะยืนดูอยู่นั่นเหรอ？”

ลู่เหวินซูเลยได้สติมา เดินเข้าไป มือไว้ที่เอวหล่อนอย่างระวัง พาหล่อนออกไปจากห้องอาหาร

พอออกมาจากคลับ ลู่เหวินซูก็พูด：“ผมต้องเรียกรถให้คุณไหม？”

หลี่ซูเจ๋“……”

พูดจบไปแปปเดียว ลู่เหวินซูก็รู้สึกผิดปกติ ประคองหล่อนไปที่หน้ารถตัวเอง เปิดประตูหลังให้หล่อนเข้าไป

เขาเข้าไปนั่งที่ที่นั่งคนขับ คาดเข็มขัด แต่ลืมไปทันทีว่าขับยังไง

หลี่ซูเจ๋รออยู่พักนึงเห็นเขาไม่สตาร์ทรถสักทีก็มองเขา“คุณรอให้ฉันขับรถให้คุณเหรอ？”

มือไม้ลู่เหวินซูทำอะไรไม่ถูกแล้วจึงค่อยสตาร์ทรถ จับพวงมาลัยแน่นๆ แปปนึงก็มองที่กระจกมองหลัง

ปกติเวลาขับรถเขาจะเหยียบแปดสิบแต่ครั้งนี้แค่สี่สิบยังไม่กล้า

เขาขับไปตามถนนพักนึงและก็ไม่รู้ว่าต้องไปไหนเลยถามหลี่ซูเจ๋“คุณพักที่ไหน？”

“เรือนหอไง”หลี่ซูเจ๋คิดว่าเขาถามแปลกๆ“เราแต่งงานกันแล้วไม่ใช่เหรอ？กลับไปด้วยกันไม่กลับไปเรือนหอแล้วจะไปพักไหน？หรือว่าคุณยังไม่ซื้อเรือนหอไว้？”

ลู่เหวินซูไม่รู้ว่าจะตอบยังไง

เขาขับรถไปที่คฤหาสน์ปี้สี่

คฤหาสน์ปี้สี่มีแค่คนใช้คนเดียว เพราะว่าปกติลู่เหวินซูจะไม่อยู่ คนใช้ก็มาแค่สามวันครั้ง

วันนี้คนใช้แต่งสวน ดึกแล้วเลยพักนี่

“คุณชาย”คนใช้มาอยู่นานแล้ว เห็นลู่เหวินซูมาไม่บ่อย นี่เป็นครั้งแรกที่พาหญิงสาวกลับมาและยังท้องด้วยก็เลยคิดไปตามปกติว่าเขาเป็นสามีภรรยากัน“คุณนายสวัสดีค่ะ”

หลี่ซูเจ๋ยิ้มให้หล่อน“พรุ่งนี้ฉันอยากกินโจ๊กลูกเดือยได้ไหม？”

“ได้แค่นอนค่ะ”

ลู่เหวินซูประคองหล่อนไปชั้นสอง พอไปห้องนอน ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่ามือไม้จะวางตรงไหน“คุณไปอาบน้ำเองได้ใช่ไหม？เดี๋ยวผมให้คนเอาชุดไปให้”

“คุณตื่นเต้นเหรอ？”หลี่ซูเจ๋จับมือเขาแล้วพูดขำๆ“ฉันเห็นว่าตั้งแต่ที่คุณเห็นฉันที่ห้องอาหารก็เหมือนว่านอกจากตัวเองชื่ออะไร อะไรก็ทำไม่เป็น”

ลู่เหวินซูจ้องหล่อนอยู่นาน ลูกกระเดือกขยับ“คุณยังมีชีวิตเหรอ？”

“……”

แปปนึงหลี่ซูเจ๋ก็ดันเขาออกไปจากห้องนอนอย่างไม่พอใจ

ลู่เหวินซูยืนอยู่พักนึง ที่จริงอยากโทรเรียกคนให้เอาชุดมาให้ ก็ไม่รู้ว่าต้องพูดยังไง ขับรถออกไปหาร้านที่เปิด

คนขายนั้นเห็นเขาซื้อชุดคนท้องก็ถือโอกาสพูด：“ร้านเสื้อผ้าเด็กตรงข้ามก็เป็นร้านของเราค่ะ คุณผู้ชายลองไปดูได้นะคะ ซื้อเสื้อผ้าให้ลูกยังคะ？”

เขาบ้าเหรอ ซื้อชุดให้ลูก？

ในใจลู่เหวินซูคิดแบบนี้ พอถึงคฤหาสน์ปี้สี่ ในมือก็ถือถุงสิบกว่าใบ ห้าถุงคือชุดเด็ก ไม่รู้ว่าเป็นกลจากไหน

เขาถือถุงขึ้นไปก็ผ่านกับหลี่ซูเจ๋ที่ออกมาพอดี เหมือนจะหาเขา ผมเปียกๆมองไปที่มือเขา“ฉันจะคลอดแล้ว คุณซื้อมาเยอะแบบนั้นใครจะใส่หมด？”

“วันนึงสวมสองชุด ไม่งั้นก็ชั่วโมงนึงเปลี่ยน”ลู่เหวินซูเอาเสื้อผ้าไปให้หล่อนไว้ในห้อง ที่จริงจะออกไปเลยแต่พอเห็นผมหล่อนที่เปียกก็ไปเอาไดร์มาช่วยเป่าให้หล่อน

หลี่ซูเจ๋ดูถุงช้อปปิ้งตรงนั้น

ลู่เหวินซูเห็นเสื้อผ้าที่ถูกใจก็ซื้อมาเลย ซื้อมาได้ไม่เลวทีเดียว ไม่น่าเกลียดอะไร

เขาถาม“ลูกเตะผมอยู่เหรอ？”

“เปล่า เขากำลังเล่นกับคุณ”มุมปากของหลี่ซูเจ๋ยิ้ม“รู้ว่าคุณเป็นพ่อเลยอยากสนิทกับคุณ ครั้งแรกเลยที่พวกคุณเจอกัน”

ความรู้สึกแบบนี้เยี่ยมจริงๆ

ลู่เหวินซูเอามือวางตรงนั้นอย่างระมัดระวัง ลูกเหมือนจะรู้สึกได้ ก็วิ่งตามแล้วเตะมือเขาเล่น

เตะจนมือลู่เหวินซูคันและยิ้มออกมา

เขาแหย่ลูกอย่างไม่เบื่อ มือเขาไปไหนลูกก็ตามไปเตะตรงนั้น

เล่นอยู่พักนึงลู่เหวินซูก็เห็นเหมือนว่าลูกไม่ขยับจึงรีบถามหลี่ซูเจ๋“ทำไมลูกไม่ขยับ？”

“คุณยังต้องการนอนเลยแล้วเขาจะไม่นอนได้ไงล่ะ？”หลี่ซูเจ๋ขำแล้วก็หาว“ฉันก็ง่วงแล้ว นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว”

หล่อนแตะมือชายหนุ่ม ดึงหมอนมาหนุนลงไป

พอลู่เหวินซูได้สติก็เอื้อมไปถาม：“พรุ่งนี้จะไป？คุณะไปไหน？”

“พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”หล่อนพยายามขยับตัวหาที่นอน ไม่สนเขาอีก

ประโยคที่ไม่ได้อะไรนั้นทำให้ลู่เหวินซูกังวลขึ้นมา จ้องหญิงสาวข้างๆเหมือนว่าแค่แวบเดียวหล่อนก็จะหนีไปได้ จ้องจนตาร้อนแผ่ว

ลู่เหวินซูเอาตัวหล่อนเข้ามาในอ้อมกอด ดมกลิ่นหอมบางๆของร่างหญิงสาว ทำให้เขาค่อยๆโล่งอก ดึงผ่าห่มสูงขึ้นห่มหล่อน กอดหล่อนหลับไป

คืนนี้ลู่เหวินซูไม่นอนไม่หลับอีก

วันถัดมาคนใช้กำลังทำโจ๊กข้าวเดือย พอทำเสร็จก็ไปเรียกทั้งสองลงมาทานข้าว

พอได้ยินเสียงออดคนใช้ก็เช็ดมือแล้วเปิดประตู

ด้านนอกประตูมีคุณนายท่าทางสง่ายืนอยู่ท่าทางโกรธๆ“เมื่อคืนเหวินซูนอนนี่ไหม？”