รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 604
บทที่604 แกตั้งตาคอยว่าภรรยาจะปลอดภัยดีไม่ได้เหรอ
คนใช้พยักหน้า
“เมื่อคืนเขาพาคนมาด้วยหรือเปล่า？”
“ใช่ค่ะ”คนใช้ตอบไป“แต่ว่าท่าน——”
ยังไม่รอคนใช้พูดจบ ใบหน้าของคุณแม่ลู่ก็หม่นลง เดินผ่านหล่อนเข้าไปในบ้านอย่างร้อนรนแล้วขึ้นไปชั้นสอง
คุณแม่ลู่ไม่สนภาพลักษณ์อีก เปิดหาทีละห้อง จนถึงห้องนอนในสุด สายตาคมกริบมองเห็นคนที่หลับบนเตียงก็เดินก้าวใหญ่เข้าไป
“ลู่เหวินซูแกจะทำให้แม่โกรธใช่ไหม！”คุณแม่ลู่เปิดผ้าห่มไปก็ด่าไปด้วย：“ไม่หาแฟนก็พอแล้ว วันๆเอาแต่ทำบ้าอะไรกับจ๋องซึงและยังพูดกับคนอื่นว่าลูกชอบผู้ชายอีก？”
ทันใดนั้นผ้าห่มก็ถูกเปิดออก ลู่เหวินซูยังไม่ได้สติคืนมา
เขาเงยหน้ามองพอเห็นว่าเป็นคุณแม่ลู่ก็รำคาญ“เช้าขนาดนี้ แม่ทำอะไรเนี่ย？”
“ฉันทำอะไร？ฉันกำลังคุยกับแกไง！”คุณแม่ลู่คิดถึงเรื่องที่ได้ยินเมื่อคืน แล้วมองผ้าห่มอีกฝั่งที่พองออกมา สีหน้ายิ่งรำคาญมากขึ้น“ฉันห้ามแกชอบผู้ชายไหม？หา？ที่สำคัญคือเรื่องนี้มันสมควรที่จะประกาศบอกเหรอ？จะเอาบริษัทอยู่ไหม？แกไม่ให้เวลาบัฟเฟอร์ฉันเลยเหรอ？”
ลู่เหวินซูอึ้ง：“ผมชอบผู้ชายอะไรล่ะ？ประกาศอะไร？”
“ยังจะแกล้ง！”
คุณแม่ลู่จะเปิดผ้าห่มอีกฝั่งแต่ลู่เหวินซูพุ่งเข้าไป“หล่อนนอนอยู่ แม่เราออกไปคุยข้างนอก”
“แกยังปกป้องเขาอีกใช่ไหม？”คุณแม่ลู่โกรธจนควบคุมไม่อยู่ เลยตบไปที่ลู่เหวินซู
ทำจนลู่เหวินซูอึ้งไป ก็ถือโอกาสเปิดผ้าห่มออกทันที
ใต้ผ้าห่มไม่ใช่ผู้ชาย เป็นหญิงตั้งครรภ์ และยังเป็นใบหน้าที่คุณแม่ลู่คุ้นเคยอย่างดี
“พระเจ้า！”คุณแม่ลู่กรีดร้อง ตกใจจนกระเป๋าถือตกลงพื้น ชี้ไปที่หลี่ซูเจ๋แล้วพูดตะกุกตะกัก“ทำ ทำไมไม่ใช่ผู้ชาย……นี่ นี่มัน……”
หลี่ซูเจ๋หลับลึกแต่เสียงดังจนตื่นมา
“อะไรเหรอ？”หลี่ซูเจ๋ยังสะลืมสะลือหันไปถามลู่เหวินซู เห็นหน้าเขามีรอยฝ่ามือแดงๆก็เงยหน้าไปมองคุณแม่ลู่อย่างอึ้งๆ ทันใดนั้นก็ตื่นเต็มตา
“แม่ แม่มาได้ไงคะ？”
“หา แม่？”คุณแม่ลู่ถูกหล่อนเรียกว่า‘แม่’ก็ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไร“เมื่อคืนแม่คุยกับเพื่อนๆ ได้ยินพวกเขาพูดว่าลู่เหวินซูไปพูดกับคนอื่นๆไปทั่วว่าเขาชอบผู้ชายและยังมีคนเห็นเขากับผู้ชายอีกคนอยู่ในรถอีก……พอแม่ได้ยินยามบอกว่าเมื่อคืนเขาพาคนมาที่นี่ด้วยก็เลยมาน่ะ……”
หลี่ซูเจ๋หันไปมองลู่เหวินซู ตาโต“คุณชอบผู้ชายเหรอ？”
“เปล่า！”ลู่เหวินซูเข้าใจที่คุณแม่ลู่เข้ามาและเหตุผลที่โกรธแล้ว“ผมก็แค่พูดล้อเล่นไปงั้นๆ ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะประกาศออกไป ที่รถนั่นเป็นกางเกงของแขกถูกประตูรถหนีบผมเลยช่วยเขาเฉยๆ ถูกคนถ่ายไว้หมดเลยเหรอ？โรคประสาทหรือไง！”
คุณแม่ลู่โล่งอกแล้วพูดด้วยความไม่พอใจอีกว่า：“เรื่องนี้มันควรเอาไปล้อเล่นหรือไง！เมื่อคืนตอนกินข้าวคุณนายหลายคนต่างเยาะเย้ยฉันว่าอยากได้ลูกชายอีกหลายคนเหรอ โมโหจะตาย！”
“งั้นแม่ก็ไม่ควรเข้ามาห้องผมแล้วเปิดผ้าห่ม ผมไม่ใช่เด็กสิบขวบนะ”ลู่เหวินซูลูบหน้า เจ็บจนกัดฟัน“แล้วยังมาตบผมอีก”
คุณแม่ลู่ไอ“ก็ตอนนั้นแม่โกรธมาก ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ครั้งต่อไปไม่ทำอีก”
ลู่เหวินซูพูดไม่ออก
คุณแม่ลู่มองไปที่หลี่ซูเจ๋ มองท้องใหญ่ๆใต้ชุดนอนหล่อน แล้วยังอยู่กับลู่เหวินซูอีก ก็อ้าปากค้างและก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร“เธอเธอมาได้ไง？”
หล่อนรู้เรื่องที่ลู่เหวินซูเข้าโรงพยาบาล เรื่องที่หลี่ซูเจ๋ตกทะเลหล่อนก็รู้ ตอนนั้นลู่เหวินซูเกือบตาย หล่อนยังเกลียดแค้นหลี่ซูเจ๋อยู่นาน
แต่หลี่ซูเจ๋ปรากฎตัวแบบนี้ หล่อนก็ไม่รู้ว่าควรด่ายังไง
“เมื่อวานเพิ่งกลับมาที่เมืองหนานเฉิงค่ะ”เปรียบเทียบกับคุณแม่ลู่แล้ว หลี่ซูเจ๋ใจเย็นกว่าเยอะ“งั้นแม่ลงไปทานข้าวก่อนไหมคะ หนูกับเหวินซูอาบน้ำเสร็จจะลงไป”
“อ้อเค”คุณแม่ลู่เห็นว่าตัวเองยืนอยู่นี่ก็ไม่เหมาะ
หลี่ซูเจ๋ลงจากเตียงมามือก็อ่อนล้มลงที่เตียงอีกครั้ง ทันใดนั้นท่อนล่างก็ร้อนๆไหลๆออกมา กางเกงนอนเปียกไปครึ่ง
“……”
คุณแม่ลู่ยังมีเบอร์ถังซินอยู่ โทรออกไปถามหล่อนว่าว่างไหม ให้หล่อนมาช่วย จากนั้นก็รอกับลู่เหวินซูอย่างกังวลอีก
ในห้องนั้นไม่ได้มีแค่หลี่ซูเจ๋ ยังมีหญิงท้องคนอื่นๆด้วย
ได้ยินเสียงกรีดร้องทรมานของคนท้องคนนั้นลู่เหวินซูก็เหงื่อแตก มีความรู้สึกว่าไม่อยากให้หลี่ซูเจ๋ท้องอีก
รอพยาบาลผ่านมาทางนี้จะไปห้องคลอดลู่เหวินซูก็ไปคว้าหล่อนไว้“ถ้าหล่อนดูท่าไม่ดี ช่วยหล่อนเลยนะครับไม่ต้องช่วยลูก ไม่ไม่ ตอนนี้ผมไม่เอาลูกก็ได้”
“หา？”พยาบาลมองเขาอย่างงงๆ“คุณพูดอะไรนะคะ？”
คุณแม่ลู่ดันลู่เหวินซูออก ยิ้มให้พยาบาลแล้วพูด：“เปล่าๆ ไม่มีไร ไปทำงานเถอะค่ะ ลำบากแล้ว”
พอพยาบาลออกไป คุณแม่ลู่ก็ชักสีหน้าสั่งสอนลู่เหวินซูไป：“แกตั้งตาคอยว่าภรรยาจะปลอดภัยดีไม่ได้เหรอ？ช่างเถอะ ออกไปทำใจให้สงบไป อยู่นี่ก็ไร้ประโยชน์！”
“ไม่ได้ ออกไปผมก็กังวล”ลู่เหวินซคิดถึงเสียงร้องแสนจะทรมานของหญิงคนนั้นในใจก็กังวล
ตอนนี้เอง ประตูห้องคลอดก็ถูกเปิดออก
พยาบาลอุ้มเด็กออกมา มองไปรอบๆพูดเสียงดัง“ใครคือครอบครัวของหลี่ซูเจ๋คะ？”
ไวขนาดนี้？
ลู่เหวินซูอึ้งไปแปป รีบก้าวเข้าไป“ผมครับ”
“เป็นผู้ชาย สามโลสอง แข็งแรงมากค่ะ”พยาบาลพูด“ดูคุณกังวล จะอุ้มเด็กได้ไหมคะ？”
คุณแม่ลู่เข้ามา“ฉันเองค่ะ”
แปปนึงไม่ถึงสิบวิ หลี่ซูเจ๋ที่นอนอยู่ตรงเตียงก็ถูกเข็นออกมา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน
สนุกมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่มีนิยายสนุกๆ ได้อ่าน...
สนุกมากๆๆๆ...