รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 605

บทที่605 นายเป็นผู้ชายตัวใหญ่อย่าร้องไห้สิ

ลู่เหวินซูเหมือนจะได้สติคืนมาก็โน้มเข้าไปมองหล่อน สีหน้าซีดขาวแต่ว่ายังดูดี“ผมเห็นคนท้องคนนั้นร้องอย่างเวทนา ผมคิดว่าคุณจะนานซะอีก นี่มัน……”

หล่อนเข้าไปไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมาแล้ว

“ฉันก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้”สติของหลี่ซูเจ๋ยังดีมาก เอามือปิดหน้า“เจ็บนิดหน่อยเอง จากนั้นเด็กก็ออกมา หมอที่อยู่ตรงนั้นก็ยิ้ม น่าอายจริงๆ”

“นี่มีอะไรหน้าอายล่ะ？คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”ลู่เหวินซูเช็ดผมหล่อนที่เปียกเพราะเหงื่อ เสียงสั่น“ตกใจจนผมไม่อยากได้ลูกอีกเลย”

หลี่ซูเจ๋จับมือเขา“คุณเป็นผู้ชายตัวใหญ่อย่าร้องไห้สิ น่าอายจริงๆ”

ลู่เหวินซูขำออกมา

หลี่ซูเจ๋ถูกส่งไปที่ห้องผู้ป่วยส่วนตัว ทำความสะอาดร่างกาย กินข้าว จากนั้นถังซินก็มา

ถังซินเห็นหล่อนยังดี ในที่สุดความกังวลบนใบหน้าก็มีรอยยิ้มออกมา

พอรู้ว่าน้ำคร่ำของหลี่ซูเจ๋แตกตอนเช้าแล้วโดนลู่เหวินซูพามาที่โรงพยาบาล พอเข้าไปไม่ถึงสิบนาทีก็คลอดลูกเสร็จแล้ว ถังซินก็อึ้งไม่อยากจะเชื่อ

“เธอเจ๋งจัง？”ถังซินกลับไปคิดถึงความรู้สึกน่ากลัวตอนคลอดลูกคราวนั้น“ฉันแฝดสาม คลอดเองไม่ได้เลยต้องผ่าอยู่ชั่วโมงนึง เธอไม่กี่นาทีก็……”

“ของเธอแฝดสามไง”หลี่ซูเจ๋ยิ้ม“ฉันคนเดียวไง แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้”

“เด็กล่ะ？”

“อุ้มไปอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวก็น่าจะมาแล้วล่ะ”

ทั้งสองกำลังคุยนั้นห้องก็ถูกลู่เหวินซูผลักเข้ามา

คุณแม่ลู่อุ้มเด็กที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเข้ามาสองคนกับลู่เหวินซูที่ใบหน้าเรียบๆเหมือนตอนเช้า

คุณแม่ลู่เข้ามาก็พูดไปว่า：“เด็กเหมือนหลี่ซูเจ๋เลย น่ารักมาก！”

ถังซินลุกขึ้นยิ้มแล้วพูดออกมา：“ป้าคะ”

“เสี่ยวซินมาเหรอ？”พอเงยหน้ามาเห็นถังซิน คุณแม่ลู่ที่อุ้มเด็กก็รีบเข้ามา“มา ดูเด็กสิ เหมือนหลี่ซูเจ๋เลยเนอะ อั้ยยะ เป็นลูกน้อยของฉันจริงๆเลย！”

เด็กทารกในผ้าอ้อมตัวนุ่มๆชมพู นุ่มมาก ถังซินมองอยู่นาน“น่ารักจริงๆ โดยเฉพาะตาเหมือนสาวสวยมากเลย ถ้าเหมือนพ่อล่ะก็……”

ถังซินมองลู่เหวินซูอย่างเยือกเย็น ยิ้มน้อยๆ“งั้นก็ลำบากแล้ว”

ลู่เหวินซูลูบจมูก ไม่กล้าพูด

หลี่ซูเจ๋รู้ว่าถังซินค่อนข้างยุ่ง ยังมีลูกที่ต้องดูอยู่ที่บ้านอีก ตอนบ่ายเลยให้ถังซินกลับไปและยังส่งสายตาให้ลู่เหวินซูไปส่ง

พอกลับมาลู่เหวินซูก็โบกมือบอกว่าถังซินยังคงชักหน้าใส่เขา

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัว ถอนหายใจพูดว่า：“นีนีขี้แค้น ถ้าหล่อนไม่อยากเคลียร์กับคุณ ฉันก็หมดหนทาง”

“ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ตั้งใจตีหล่อน”คิดถึงเรื่องเมื่อก่อน ลู่เหวินซูก็ขึ้น“เพราะเรื่องนั้นพี่สองยังมาตีผมจนเข้าโรงพยาบาลอยู่สองสามวัน ผมยังไม่แค้นหล่อนเลย！”

หลี่ซูเจ๋หยิบหมอนเขวี้ยงใส่เขา“สมน้ำหน้า！ออกไป ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอคุณ！”

จนเขาต้องออกไป

พักอยู่โรงพยาบาลสามวันได้ หลี่ซูเจ๋ก็รู้สึกว่าแข็งแรงดีและไม่ค่อยชอบที่นี่ พอคุยกับลู่เหวินซูเรียบร้อยแล้วตอนบ่ายก็เก็บของ อุ้มลูกกลับไปที่คฤหาสน์ปี้สี่

คุณแม่ลู่ห่วงเด็ก วันก่อนเลยพักอยู่ที่คฤหาสน์ปี้สี่

หล่อนเลือกคนใช้กับพี่เลี้ยงเอง วันถัดมาก็นัดเหล่าคุณนายไปซื้อชุดให้หลาน เอารูปหลานให้พวกหล่อนดูบอกว่าเป็นหลานชายตัวเอง

พอทานข้าวเสร็จลู่เหวินซูก็ถูกคุณแม่ลู่ไล่ออกไปเอาเสื้อที่สั่งตัดของลูด พอกลับมาเห็นหลี่ซูเจ๋นั่งตาแดงที่โซฟาเหมือนจะร้องไห้

เขาก็วางของแล้วรีบเข้ามาถามหล่อน“ร้องไห้ทำไม？ไม่โอเคตรงไหน？”

หลี่ซูเจ๋เอาแต่ส่ายหัวท่าทางน้อยใจ

คุณแม่ลู่ที่นั่งตรงโซฟาอีกฝั่งเหลียวมองลู่เหวินซูแล้วทำเสียงในลำคอ：“ลูกคิดว่าไงล่ะ ผู้หญิงเพิ่งคลอดลูกอารมณ์ดาวน์ง่าย ทำให้ซึมเศร้าได้！”

ลู่เหวินซูนึกถึงตอนห้องคลอดนั้นที่ได้ยินเสียงหญิงตั้งครรภ์กรีดร้อง แล้วก็คำพูดของคุณแม่ลู่นี้ก็ตกใจ หยิบโทรศัพท์จะโทรหาเย่นจิ่งเหนียนให้เขามาดู

เห็นท่าทางเขากังวลแบบนี้ คุณแม่ลู่กับหลี่ซูเจ๋ก็ยิ้ม

“จิ่งเหนียนก็ยุ่ง อย่ารบกวนเขาเลย”หลี่ซูเจ๋ห้ามลู่เหวินซูไว้จากนั้นก็โกหก“เมื่อกี้ไม่ทันระวังเตะไปที่โต๊ะ ก็เลยเจ็บนิ้วเท้า”

“คุณร้องไห้แบบนี้ต้องเจ็บแน่ ทายายัง？”ลู่เหวินซูถามไปก็เอาขาหล่อนวางไว้บนขาด้วย อยากดูนิ้วเท้าของหล่อนที่ชน

คลำดูเท้าไปมาก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ เขาก็ขมวดคิ้ว“หรือจะไปดูที่โรงพยาบาล”

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัว สายตามีรอยยิ้ม“ก็แค่คลอดลูกแล้วอ่อนแอ ชนนิดหน่อยก็เจ็บ อยากร้องไห้เฉยๆ แค่ต่อไปคุณอย่าทะเลาะกับฉันก็พอ”

“ไม่ทะเลาะแล้ว”ลู่เหวินซูยกมือมาสาบาน“ถ้าผมผิดสัญญาขอให้เป็นหลานชาย！”

คุณแม่ลู่ต้องเขา“ลู่เหวินซูหมายความว่าไง กำลังด่าหลานชายแม่เหรอ？”

“แม่ ผมเปล่า……”

“แกนั่นแหละ！”คุณแม่ลู่ทำเสียงฮึดฮัด“อย่าว่าแต่เฉินหย่วนรำคาญแกเลย ฉันเห็นแกก็รำคาญ พรุ่งนี้ออกไปหาที่พักอยู่เองไป อย่ามานอนนี่รบกวนหลานชายฉัน！”

“……”