รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 307

“หมายความว่ายังไง?” ส้มเปรี้ยวตกตะลึง หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ ความรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยทวีคูณเพิ่มขึ้น

ชวนชมหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ที่คุณนายภักดีพิศุทธิ์เพิ่งซื้อให้เธอส่ายไปมาแล้วพูดว่า “ก่อนที่ฉันจะเข้ามา ฉันเห็นแฮกเกอร์ที่ช่วยคุณมายมิ้นท์ เผยแพร่คลิปวิดีโอที่แกใส่ร้ายคุณมายมิ้นท์ออกมา มีอยู่สองคลิปนะ คลิปน่าสนใจมากทีเดียว ในคลิปแกเป็นคนยอมรับด้วยตนเองเลยนะว่าผู้หญิงคนที่ต้องการให้ชายหกคนนั้นรังแกจริงๆ แล้วเป็นมายมิ้นท์”

“อะไรนะ?!” สีหน้าของส้มเปรี้ยวเปลี่ยนไปทันที มือและเท้าของเธอเย็นชา

“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน!” เธอเข้ามาแย่งโทรศัพท์ของชวนชมไป

ชวนชมก็ไม่ได้ขัดขืน แต่มองไปยังเธอด้วยแววตากึ่งยิ้ม ส้มเปรี้ยวกำโทรศัพท์ไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ จากนั้นดูคลิปวิดีโอที่ชวนชมพูดถึง

เมื่อเธอเห็นเนื้อหาในคลิปวิดีโอทั้งสอง สมองของเธอก็มึนงงราวกับถูกสายฟ้าฟาด ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ถูก สมองช่างว่างเปล่า

“มัน......มันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง?” ส้มเปรี้ยวปล่อยมือออกจนทำให้โทรศัพท์มือถือตกลงไปบนผ้าห่มดัง “ตุ๊บ!”

ร่างกายของเธอตอนนี้ไม่รับรู้ถึงความรู้สึก ใบหน้าเฉื่อยช้า ดวงตาเหม่อลอยออกไปที่พื้น ในสมองมีเพียงความคิดเดียวนั่นก็คือ เธอถูกเปิดโปงแล้ว เธอจบแน่!

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของส้มเปรี้ยว ชวนชมก็หัวเราะเยาะเย้ยออกมาอย่างสาแก่ใจ “ดูสิ ฉันบอกแล้วไงว่าแกไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ตอนนี้ทุกคนบนโลกก็รู้ว่าไม่ใช่คุณมายมิ้นท์ต้องจัดการให้ชายหกคนนั้นมารุมโทรมแก กลับเป็นตัวแกเองต่างหาก ที่สั่งให้ชายหกคนนั้นรุมโทรมคุณมายมิ้นท์ เอ๋ ถ้าบวกกับข้อหาที่แกใส่ร้ายคุณมายมิ้นท์ในวันนี้ สองข้อหารวมกัน แกน่าจะอยู่ในคุกหลายปีทีเดียวนะ!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอใช้นิ้วแหย่เข้าไปในใบหูแล้วพูดว่า “อ้อจริงสิ ตอนนี้ชาวเน็ตจำนวนมากล้วนติดแฮชแท็กไปที่สถานีตำรวจ ต้องการให้ทางตำรวจมาจับตัวแก อีกทั้งทางเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ตอบกลับแล้วว่ากำลังเดินทางมาที่นี่ หรือจะพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือแก่กำลังจะถูกจับแล้ว ฉันคำนวณดูเวลาน่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ!”

เมื่อสิ้นเสียงของชวนชม ประตูห้องคนป่วยก็ถูกเปิดออก

คนที่เขามาเป็นคนแรกคือสองสามีภรรยาตระกูลภักดีพิศุทธิ์

สีหน้าของเยี่ยมบุญดูไม่ดีนะ คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็เอาแต่ร้องไห้ทำท่าทางโศกเศร้า

ส่วนข้างหลังพวกเขาคือเจ้าหน้าที่ตำรวจในเครื่องแบบที่ยืนถือกุญแจมือเดินตรงเข้ามาที่เตียงผู้ป่วย

ชวนชมสลัดท่าทางอันเก่งอาจเมื่อครู่ทิ้งไป เธอชี้ไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจแล้วหันมามองดูส้มเปรี้ยวทำท่าทางงงงวย “พ่อคะ แม่คะ นี่มัน……”

“ชวนชมมานี่” คุณนายภักดีพิศุทธิ์กวักมือเรียก

ชวนชมตอบรับแล้วมองไปทางส้มเปรี้ยว ก่อนจะเดินออกไปสองสามก้าวแล้วหันกลับมามองดู

รอบเตียงมีเพียงเจ้าหน้าที่ตำรวจนำโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มที่เดินทางมาสอบปากคำในวันนั้น

ตำรวจหนุ่มถือกุญแจมือแล้วพูดกับส้มเปรี้ยวด้วยใบหน้าอันไร้ความรู้สึกว่า “เชิญคุณส้มเปรี้ยวไปกับพวกเราที่โรงพักหน่อยครับ”

ส้มเปรี้ยวได้สติกลับคืนมาจากท่าทางเหม่อลอย เธอมองไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจเหล่านั้นและกุญแจมือสีเงินแวววาว เธอเริ่มตื่นตระหนกและส่ายหน้า “ไม่นะ ฉันไม่ไป ฉันไม่ไป!”

“เรื่องนี้คุณไม่อาจตัดสินใจได้ด้วยตนเอง” ตำรวจหนุ่มพูดจบก็ใส่กุญแจมือเธอ

กุญแจมืออันเย็นเฉียบสัมผัสไปที่ผิวของส้มเปรี้ยว มันหนาวเย็นเสียจนเปรี้ยวต้องสั่นสะท้าน จิตใจของเธอตื่นตระหนกมากจนแทบหายใจไม่ออก

เธอพยายามดิ้นรนและหันกลับไปมองที่สองสามีภรรยา ร้องไห้ตะโกนออกมาว่า “พ่อคะแม่คะ ช่วยหนูด้วย!”

เยี่ยมบุญหันหน้าหนีไม่สบตากับเธอ

ช่วยเหรอ?

ตอนนี้หลักฐานมัดตัวแน่ชัดแล้วเขาจะช่วยได้ยังไง ถ้าเขายังก้าวออกมาอีกก็เท่ากับขัดขวางเจ้าหน้าที่ตำรวจ และต้องถูกจับไปด้วยเช่นกัน

ตอนนี้สถานการณ์ของเอสซีกรุ๊ปกดดันเขาเสียจนแทบหมดแรง หากเขาถูกจับตัวไปตอนนี้อีกก็คงจะแย่

ตอนนี้เขาควรที่จะคิดหาวิธีทำอย่างไรจะสามารถรักษาเสถียรภาพของตลาดหุ้นเอสซีกรุ๊ปได้ หลังจากที่ข่าวการจับกุมตัวของส้มเปรี้ยวเผยแพร่ออกไป

เมื่อเห็นท่าทางของเยี่ยมบุญที่ปฏิบัติต่อเธอดังนี้ หัวใจของส้มเปรี้ยวหยุดนิ่งเย็นชา เธอจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไม่กล้าสบตากับส้มเปรี้ยว เธอเองก็ร้องไห้และหันศีรษะหนี

แม้แต่เยี่ยมบุญยังไม่อาจช่วยได้ แล้วเธอที่เป็นเพียงแม่บ้านจะช่วยอะไรได้อีก?

เมื่อเห็นว่าสองสามีภรรยาไม่ช่วยเธอ หัวใจของส้มเปรี้ยวก็เย็นชาขึ้นทันใด และเกิดความขุ่นเคืองมหาศาล

สองสามีภรรยานี้บอกว่ารักเธอเหรอ ไหนบอกว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของพวกเขา จะรักและปกป้องเธอไปตลอดชีวิตไง?

หลังจากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือโทรไปหาการันต์ “ส้มเปรี้ยวถูกตำรวจจับตัวไปแล้วนะคะ ฉันคิดว่าต่อไปเธอน่าจะ เชื่อมโยงมาถึงตัวคุณ แล้วคุณ……”

“ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไร วางใจเถอะครับผมไม่เป็นอะไรหรอก” การันต์ขยับแว่นของเขาแล้วพูด

มายมิ้นท์ได้ยินประโยคของเขาดังนั้นก็พยักหน้า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันขอพูดหน่อยนะคะ ขอขอบคุณมากที่ในตอนนั้นคุณถ่ายคลิปวิดีโอทั้งสองคลิปนี้เอาไว้ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาชะล้างกับข้อกล่าวหาคดีอาชญากรรมนี้”

“เรื่องเล็กน้อยน่ะครับ” การันต์ยิ้มแล้วตอบกลับ

หลังจากนั้นทั้งสองก็สนทนากันอยู่สองสามประโยคและวางสายไป

เพียงแต่ว่าเมื่อมายมิ้นท์วางโทรศัพท์ลง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เธอเงยหน้าขึ้นมองพบว่าเป็นราเม็ง เธอจึงรีบวางสายอย่างรวดเร็วแล้วใช้หมายเลขอื่นโทรกลับไป

“พี่?” ราเม็งเอ่ยทักขึ้นมาอย่างไม่มั่นใจเท่าไรนัก

มายมิ้นท์พยักหน้าตอบว่า “ใช่ ฉันเอง”

“พี่ครับ ทำไม……”

“ปลอดภัยไว้ก่อน ลาเต้น่าจะบอกกับเธอแล้วใช่ไหม?”

ราเม็งนิ่งเงียบไป ก่อนที่จะตอบกลับมาว่า “ใช่ครับ”

“เก่งไม่เบานะ ไปเรียนรู้เทคนิคเก่งกาจแบบนี้มาจากที่ไหนกัน ถ้าคุณไม่ได้เปิดเผยออกมาด้วยตนเอง ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าชายเจ้าเล่ห์คือคุณ” มายมิ้นท์ขยี้หัวคิวแล้วพูดออกมา

ราเม็งยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วตอบว่า “ขอโทษครับพี่ ผมแค่ไม่อยากทำให้พี่ต้องตกใจเลยปิดบังไว้เป็นความลับ พี่ไม่โกรธใช่ไหม?”

“จะโกรธได้ยังไงล่ะ คุณช่วยฉันไว้นะ ฉันจะไปโกรธคุณทำไม แต่ว่าราเม็งบอกกับฉันมาตามตรง ทางตำรวจจะตรวจสอบไปเจอตัวตนคุณไหม?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

การแสดงออกของราเม็งก็จริงจังขึ้นมาเช่นกัน “ไม่หรอกครับ ทักษะของผมอยู่ในสามอันดับแรกของโลก ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่สามารถจับตัวผมได้หรอก” เมื่อได้ยินดังนั้นมายมิ้นท์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “อย่างนั้นก็ดีแล้ว ฉันก็วางใจหน่อย อ้อจริงสิ โทรมาหาฉันตอนนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”