รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 394

พอเห็นมายมิ้นท์และทามทอย ชวนชมก็รู้สึกผิดและหวาดกลัวขึ้นมาอัตโนมัติ ฝีเท้าก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็รีบก้มหน้าลงไป เพื่อหลบเลี่ยงสายตาของพวกเขาไป

ท่าทางที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับพวกเขาของเธอมันชัดเจนเกินไป แค่ดูก็รู้แล้วว่าได้ทำเรื่องที่ผิดต่อพวกเขาไป

ทามทอยได้เชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่า คนที่ลอบทำร้ายมายมิ้นท์ คือเธอนั่นแหละ

เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา “จะหลบทำไม? เห็นผู้ว่าจ้างอย่างเราสองคน ก็ควรจะกล่าวทักทายกันหน่อยไม่ใช่เหรอ?”

ชวนชมฟังคำพูดที่ไม่มีเยื่อใยสักนิดเลยของเขาไป ในขณะที่ใจก็เจ็บจี๊ด ๆ ขึ้นมา แล้วหัวก็ยิ่งก้มต่ำลงไปอีก

เธอคิดไม่ถึงเลย ว่าตัวเองจะบังเอิญขนาดนี้ มาเจอกับมายมิ้นท์และทามทอยเข้าตรงนี้ในเวลาเดียวกัน

ถ้าหากมีแค่มายมิ้นท์ก็ยังดี เธอยังพอรับมือได้

แต่ว่าพอมาเผชิญหน้ากับทามทอย……

ชวนชมกัดริมฝีปากเอาไว้ ในใจลนลานอย่างพูดไม่ถูก

เธอชอบทามทอย ตอนที่โดนพาตัวมาที่เมืองเดอะซีแล้วได้เจอกันเขาครั้งแรก ก็รู้สึกชอบเขาแล้ว เพราะว่าเธอเติบโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อเหลาและเพียบพร้อมแบบนี้มาก่อน

แต่เธอก็รู้ ว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา เขาเองก็ไม่มีทางมาชอบเธอ เพราะฉะนั้นเธอก็เลยเก็บซ่อนอารมณ์ของตัวเองไว้ในก้นบึ้งหัวใจที่ลึกที่สุด ไม่ให้เขาพบเห็น

ในเมื่อเธอไม่เคยคิดเลยที่จะเป็นแฟนกับเขา แต่เธอก็หวังว่าเขาจะสามารถที่จะจดจำเธอไว้ได้ เพราะฉะนั้นช่วงที่ผ่านมานี้ เธอได้พยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เรียนรู้ความรู้และทักษะต่าง ๆ เพื่อทำให้ตัวเองเปลี่ยนเพียบพร้อมมากกว่านี้ เผื่อว่าวันหนึ่ง ภาพของเธอที่อยู่ในความทรงจำของเขา จะได้เปลี่ยนจากยัยเฉิ่มสกปรกมอมแมมในตอนแรก กลายเป็นหงส์ขาวที่สะดุดตาได้

บางทีพอถึงเวลานั้น เธอก็จะคู่ควรกับเขา และก็จะมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นแฟนกับเขาแล้วมั้ง?

แต่ว่าตอนนี้ คุณทามทอยคงจะรู้เรื่องที่เธอไปลอบทำร้ายคุณมายมิ้นท์แล้ว จากท่าทีที่เย็นชาและน้ำเสียงของเขา ก็สามารถดูออกได้ว่า เขารังเกียจเธอแล้ว

และจุดนี้ ก็เป็นสิ่งที่เธอยอมรับได้ยากมากที่สุดจริง ๆ เธอสามารถยอมรับการรังเกียจของใครก็ได้ รวมทั้งของคุณมายมิ้นท์ แต่คนเดียวที่รับไม่ได้ก็คือเขา

คิดแล้ว ดวงตาของชวนชมก็แดงขึ้นมา แล้วก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองไปที่ทามทอย “คุณทามทอย ฉัน……”

“พอแล้วทามทอย พวกเราเข้าไปกันเถอะ มีเรื่องอะไร เดี๋ยวค่อยไปคุยกันในสถานีตำรวจ” อยู่ ๆ มายมิ้นท์ก็เปิดปากพูดขึ้น น้ำเสียงเย็นชาและเรียบเฉยมาขัดคำพูดของเธอไปซะก่อน

ทามทอยตอบอืมขึ้นมาคำหนึ่ง แล้วเดินขึ้นมาเข็นรถเข็นของเธอ แล้วพูดกับชาหวานขึ้นว่า “คุณรอพวกเราอยู่ในรถเถอะ”

“ได้” ชาหวานพยักหน้าตอบตกลง

พอดีเลย เธอก็ไม่ค่อยอยากเข้าไปในสถานีตำรวจแบบนี้ด้วย ในเมื่อมือเคยเปื้อนเลือดมาเยอะ ถึงแม้ว่าจะเป็นเลือดของคนที่สมควรตายทั้งนั้น แต่ว่าการเข้าไปในสถานีตำรวจ ก็ยังทำให้เธอรู้สึกหวาดระแวงเล็กน้อย

แล้วทามทอยก็เข็นมายมิ้นท์เข้าไปในสถานีตำรวจ ตลอดทุกการกระทำชวนชมล้วนมองเห็นอยู่ในสายตา

ชวนชมยืนอยู่กับที่ กัดริมฝีปากแล้วก็จ้องมองแผ่นหลังของพวกเขาไป ฝ่ามือค่อย ๆ กำเข้าหากันขึ้นมา

ในรถ ชาหวานจุดบุหรี่สำหรับสุภาพสตรีขึ้นมาม้วนหนึ่ง แล้วดูดอย่างสบายอกสบายใจไปคำหนึ่ง จากนั้นวิเคราะห์ชวนชมที่อยู่ข้างนอกไปอย่างมีอารมณ์ขำเล็กน้อย แล้วก็คลี่มุมปากยิ้มขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้ ชอบทามทอยเหรอ

สนุก น่าสนุกจริง ๆ!

เหมือนกับว่าจะรู้สึกถึงสายตาของชาหวาน ชวนชมหันหน้ากลับมามองทีหนึ่ง ก็สบเข้ากับสายตาคู่ที่เหมือนกับว่ามองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งของชาหวาน ในใจก็ลนลานขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วก็รีบก้มหน้าลงไป แล้วเดินเข้าไปในสถานีตำรวจ

พอมาถึงห้องสอบสวนคดี ในตอนที่ชวนชมเห็นมายมิ้นท์และทามทอย รวมทั้งลำดวนนั้น ดวงตาก็อดไม่ได้ที่จะมืดมนลงไป

ว่าแล้ว ยัยลำดวนผู้หญิงคนนี้ จะต้องสารภาพเรื่องเธอออกมาแน่

แค่ไม่รู้ว่าตกลงทางตำรวจ สืบหามาถึงตัวเธอได้ยังไง

“ทามทอย!” มายมิ้นท์ดึงชายเสื้อของทามทอยเล็กน้อย

ทามทอยก้มหน้าลงมา “ทำไมเหรอ?”

“ตอนที่เจินเจินเห็นหน้าลำดวน มีปฏิกิริยาอะไรบ้าง?” เธอข่มเสียงต่ำแล้วถามขึ้นมา

จากนั้น เธอก็มองผ่านมายมิ้นท์และทามทอยไป มองไปทางพวกตำรวจหลายนายที่อยู่ตรงหน้า “คุณตำรวจคะ ฉันไม่รู้จักเธอจริง ๆ ค่ะ”

“พูดไปเรื่อย คุณพูดไปเรื่อย!” ลำดวนคิดไม่ถึงว่าชวนชมจะหน้าไม่อายขนาดนี้ แล้วก็ชี้ไปที่เธออย่างอารมณ์ร้อน แล้วตะคอกขึ้นมาอย่างโกรธจัด “ทั้ง ๆ ที่คุณมาหาฉัน มาบอกว่ารอให้คุณลอบทำร้ายคุณมายมิ้นท์เสร็จแล้ว ให้ฉันมาช่วยรับโทษแทนคุณ แต่ปรากฏว่าตอนนี้คุณกลับมาพูดว่าไม่รู้จักฉัน คุณตำรวจคะ ที่ฉันพูดมาเป็นความจริงทั้งนั้นนะคะ เธอเป็นคนลอบทำร้ายคุณมายมิ้นท์จริง ๆ นะคะ ฉันไม่ได้พูดโกหกนะคะ!”

“คุณบอกว่าฉันลอบทำร้ายคุณมายมิ้นท์เหรอ?” ชวนชมหัวเราะขึ้นมา “งั้นคุณก็พูดมาซิ ทำไมฉันจะต้องไปลอบทำร้ายคุณมายมิ้นท์ด้วย คุณมีหลักฐานที่จะมายืนยันว่าฉันไปลอบทำร้ายคุณมายมิ้นท์ไหมล่ะ?”

“ฉัน……” ลำดวนสะดุดไปทีหนึ่ง แล้วก็พูดเสียงอ่อนขึ้นว่า “ฉันไม่มีหลักฐานจริง ๆ แต่ฉันก็รู้ ว่าคุณเป็นคนลอบทำร้ายคุณมายมิ้นท์ คุณลอบทำร้ายเธอ เพราะว่าคุณรู้สึกว่าเธอจะเป็นภัยคุกคามต่อสถานะของคุณ นี่เป็นสิ่งที่คุณบอกฉันเองกับปากในตอนนั้น”

พอได้ยินคำว่า‘เธอจะเป็นภัยคุกคามต่อสถานะของคุณ’นั้น สีหน้าของชวนชมก็เปลี่ยนไปทันที แล้วสายตาก็มองมาที่มายมิ้นท์อัตโนมัติ

สิ่งที่คิดไม่ถึงก็คือ มายมิ้นท์ได้จ้องมองเธออยู่ตลอด พอเธอหันมา ก็สบเข้ากับสายตาของมายมิ้นท์พอดี

ชวนชมไม่รู้ว่ามายมิ้นท์มองไม่เห็น เธอจ้องมองสายตาที่เยือกเย็นของมายมิ้นท์ ม่านตาก็หดตัวทีหนึ่ง จากนั้นก็รีบรวบรวมสายตากลับไป แล้วเพิ่มเสียงให้สูงขึ้นมาโต้เถียงกับลำดวนต่อไป ราวกับว่าทำแบบนี้แล้วจะบดบังความผิดปกติของตัวเองไปได้

ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามบดบังยังไง แต่ความผิดปกติในเมื่อกี้ของเธอ ก็ยังโดนพวกทามทอยและคนอื่น ๆ มองเห็นแล้ว

มายมิ้นท์หรี่ตาลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

การโต้เถียงของชวนชมกับลำดวนยังคงดำเนินต่อไป พวกตำรวจฟังไปจนรู้สึกปวดหัว

“พอแล้ว กรุณาอยู่ในความสงบ!” ผู้นำตำรวจตบโต๊ะขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย เพื่อเตือนให้ทั้งสองคนเลิกทะเลาะกันได้แล้ว

ทั้งสองคนสงบเงียบลง

ในเวลานี้เอง อยู่ ๆ มายมิ้นท์ก็พูดขึ้นมาว่า “เจินเจิน ตอนนี้เธอยังจะมาเล่นลิ้นอยู่อีก และที่สำคัญยังเล่นลิ้นอย่างใจเย็นแบบนี้อีกด้วย ช่างทำให้ฉันชื่นชมเธอจริง ๆ”

พอได้ยินคำว่าเจินเจิน ในดวงตาของชวนชมก็มีความโหดร้ายกะพริบผ่านไปเสี้ยวหนึ่ง

เธอไม่ได้ยินคนเรียกชื่อนี้ของเธอมานานแล้ว สำหรับเธอแล้ว ชื่อนี้นอกจากจะเชยมาแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือชื่อนี้คอยตักเตือนเธออยู่ตลอดเวลา ว่าเธอนั้นมีชาติกำเนิดที่ต่ำต้อยมากแค่ไหน

เพราะฉะนั้น เธอพยายามลืมทุกอย่างในอดีตไปให้หมด รวมทั้งชื่อนี้ด้วย แต่ว่าตอนนี้ มายมิ้นท์กลับเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมาอีกแล้ว จนทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้กลับไปสู่อดีตที่ต่ำทรามนั้นในชั่วพริบตา