รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 553

มายมิ้นท์พยักหน้า ก็ไม่ได้ปกปิดเขา“ใช่”

สีหน้าของลาเต้ดูเคร่งขรึมลงทันที “แม่ของผมได้พูดอะไรกับคุณ？”

“คุณป้าไม่ได้พูดอะไรนี่ เพียงแต่พูดถึงความสัมพันธ์ในตอนนี้ของพวกเราเอง”มายมิ้นท์มองไปที่เขาและตอบ

ลาเต้กำหมัดแน่น“นี่เป็นเรื่องของผม ใครให้เธอเข้ามายุ่ง？”

เมื่อเห็นเขาไม่พอใจกับสิ่งที่คุณนายราศรีเข้ามายุ่ง มายมิ้นท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย“เต้ คุณป้าก็หวังดีกับพวกเรานะ”

“ผมไม่ต้องการให้เธอมาทำเช่นนี้！”ดูเหมือนว่าลาเต้จะโกรธมาก ใบหน้าก็แดงก่ำไปหมด

“เต้……”

“พอได้แล้ว！”ลาเต้หายใจเข้าลึกๆ ระงับความหงุดหงิดในใจของเขาเอาไว้ พูดอย่างเย็นชาว่า：“พอได้แล้วที่……ไม่สิ มิ้นท์ ผมเรียกคุณเช่นนี้ได้ไหม？”

เมื่อมายมิ้นท์ได้ยินชื่อที่เขาเรียกตัวเองใหม่นั้น ยิ้มพร้อมกับพยักหน้า“แน่นอน”

การเห็นด้วยของเธอ ในที่สุดก็ทำให้สีหน้าของลาเต้ดีขึ้นมาเล็กน้อย“ขอโทษด้วยนะ เมื่อกี้ผมทำให้คุณตกใจแล้วหรือเปล่า ก่อนหน้านั้นจู่ๆผมก็ได้รับสายจากคุณแม่ของผม เธอบอกว่าเธอได้มาคุยกับเธอแล้ว ให้ผมไม่ต้องรู้สึกกับตัวคุณอีกในหลังจากนี้ ผมเป็นห่วงว่าเธออาจจะพูดคำพูดอะไรแรงๆกับคุณ ดังนั้นจึงได้มาหาคุณ”

มายมิ้นท์พยักหน้าด้วยความเข้าใจ“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง แต่ว่าคุณคิดมากไปแล้ว คุณป้าไม่ได้พูดคำพูดแรงๆกับฉันเลย เธออ่อนโยนกับฉันมาโดยตลอด”

“ถ้างั้นผมก็วางใจแล้ว”ลาเต้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในสองวันที่ผ่านมานี้ เขาอารมณ์ไม่ดีเลย ดื่มเหล้า และไม่ออกจากบ้าน ทำตัวเองจนหมดสภาพสุดที่จะทนได้ นั่นเป็นสาเหตุของตัวเขาเองทั้งนั้น

ดังนั้นตอนที่ได้ยินท่านแม่ใหญ่ไปหามายมิ้นท์นั้น เขากลัวว่าท่านแม่ใหญ่ของตัวเองจะไปโทษมายมิ้นท์เพราะเรื่องนี้

แต่ยังโชคดี ที่ท่านแม่ใหญ่ของเขาไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้น

“เต้”มายมิ้นท์ลุกขึ้นยืนทันที “คุณไม่พอใจกับการที่คุณป้ามายุ่งเรื่องของพวกเรามากเลยใช่ไหม？”

เมื่อลาเต้ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าดูเคร่งขรึมขึ้นมา“ก็มีอยู่นิดหน่อย แต่ก็ไม่ขนาดนั้น”

เขายอมรับ ว่าในความสัมพันธ์ของตัวเองที่มีต่อมายมิ้นท์นั้น เขาไร้ความสามารถ และก็ไม่มีประโยชน์เลย

แต่เขาก็อายุสามสิบปีแล้ว ไม่ต้องการให้คุณแม่ของตัวเองมายุ่งเรื่องนี้ เพื่อแก้ไขให้เขาอีกน่ะสิ

มันน่าอายมากเลยยังไงล่ะ

ดังนั้น นั่นเป็นเหตุผลที่เขามีปฏิกิริยาที่ตอบสนองอย่างมาก กับเรื่องที่คุณแม่ของเขาได้ไปหามายมิ้นท์เรื่องนี้

“เต้ จริงๆแล้วคุณป้าก็เป็นห่วงคุณมากนะ”มายมิ้นท์พูดด้วยการเกลี้ยกล่อม

ลาเต้ได้มองดูนาฬิกาอยู่ครู่หนึ่ง“ผมเข้าใจ พอได้แล้ว นี่ก็ไม่เช้าแล้ว ผมควรกลับแล้วล่ะ

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินตรงไปทางประตู

หลังจากที่เดินได้สองก้าว ทันใดนั้นเขาก็พบเห็นการมีตัวตนอยู่ของเลขาซินดี้ หรี่ตาลงเล็กน้อย“คุณ ออกมากับผมหน่อย”

ร่างกายของเลขาซินดี้สั่นเทา ศีรษะของเธอก้มลงมากขึ้นเรื่อยๆ และเธอก็ตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา“ค่ะ”

ทั้งสองคนเดินตามกันแล้วออกจากออฟฟิศของมายมิ้นท์ไป

มายมิ้นท์มองดูจากด้านหลังของพวกเขา เอียงศีรษะพร้อมกับใบหน้าที่มีความสงสัย

แปลกจัง ทำไมเธอรู้สึกว่าเลขาซินดี้เหมือนจะกลัวเต้มากเลย？

เห็นได้ชัดว่านี่มันผิดปกติมากเลย

เลขาซินดี้ได้ติดตามเต้มาแต่เนิ่นนานแล้ว เป็นเลขาของเต้มาเป็นเวลาหลายปี พึ่งจะถูกเต้สั่งให้ย้ายมาช่วยเหลือเธอเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้วเอง

ดังนั้นแล้วเลขาซินดี้มีความเคารพต่อเต้นั้นมีอยู่แล้ว แต่ไม่มีทางที่จะมีความเกรงกลัวต่อเขาอย่างแน่นอน

แล้วทำไมตอนนี้เลขาซินดี้ถึงได้กลัวเต้ขึ้นมาล่ะ？

ระหว่างพวกเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

ข้างนอกประตูนั้น ลาเต้ได้พาเลขาซินดี้มาถึงตรงหน้าลิฟต์

ลาเต้หันกลับมา มองลงมาที่เลขาซินดี้ พร้อมถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เรื่องในวันนั้น คุณไม่ได้บอกกับเธอใช่ไหม？”

เธอในที่นี้หมายถึงใครนั้น เลขาซินดี้ไม่ต้องคิดให้เยอะก็รู้ว่าเป็นใคร

เลขาซินดี้รีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว“ไม่ได้บอกค่ะ ไม่ได้บอกแน่นอน ถึงแม้ว่าคุณไม่พูด ฉันก็ไม่มีทางบอกกับประธานมายมิ้นท์แน่นอนค่ะ”

สีหน้าของลาเต้ดูโล่งอกทันที“ถ้างั้นก็ดี อย่าลืมที่คุณเคยตอบตกลงกับผมไว้นะ ว่าจะไม่มีทางให้เธอได้รับรู้เด็ดขาด”

“ฉันจำไว้แล้วค่ะ”เลขาซินดี้ตอบอย่างเสียงเบา

เลขาซินดี้ได้เอ่ยปากพูด ด้วยน้ำเสียงที่พูดไม่ค่อยออกว่า：“ฉันรู้ แต่ฉันเต็มใจที่จะทน ฉันสามารถรอคุณจนลืมเธอได้”

“นั่นก็ไม่ได้ ผมยอมรับไม่ได้”หลังจากที่ลาเต้พูดคำนี้จบ ก็เดินตรงเข้าไปที่ลิฟต์และจากไปทันที

เลขาซินดี้มองดูประตูลิฟต์ที่ปิดลงอย่างช้าๆนั้น กลับร้องไห้อยู่ภายในใจ

ที่ไม่ไกลนัก มายมิ้นท์ที่ยืนดูฉากนี้อยู่ตรงหน้าประตูออฟฟิศ ถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัว

แม้ว่าจะอยู่ห่างกันเล็กน้อย เธอฟังไม่ชัดเจนว่าพวกเขากำลังพูดอะไรอยู่ แต่มองดูสีหน้าท่าทางของเลขาซินดี้แล้ว เธอก็พอจะเดาได้นิดหน่อย

คาดว่าคำสารภาพรักของเลขาซินดี้ จะถูกปฏิเสธโดยเต้แหละมั้ง

ได้ถอนหายใจครู่หนึ่ง และมายมิ้นท์ได้เดินไปหา“เลขาซินดี้”

เมื่อเลขาซินดี้ได้ยินเสียงของเธอ รีบยกมือขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ถอดแว่นแล้วได้เช็ดน้ำตา จนแน่ใจว่าที่เบ้าตานั้นไม่มีน้ำตาแล้ว จึงจะสวมแว่นตาอีกครั้งและหันกลับไป“ค่ะ ประธานมายมิ้นท์”

มายมิ้นท์หยิบกระดาษทิชชูแบบพกพาออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วยื่นให้“ใช้นี่เช็ดสิ ใช้มือเช็ดมันมีแบคทีเรียนะ”

“……”เลขาซินดี้มองดูกระดาษทิชชูที่อยู่ตรงหน้า หลังจากได้เงียบลงครู่หนึ่งนั้น ก็ได้ยื่นมือรับมา“ขอบคุณนะคะประธานมายมิ้นท์”

“ไม่เป็นไร”มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เหลือบมองที่ลิฟต์“เมื่อกี้คุณได้สารภาพรักกับเต้หรือ？”

ท่าทีที่เลขาซินดี้เช็ดน้ำตาอยู่ก็ได้ชะงักทันที และจากนั้นได้ตอบรับไป“ถูกปฏิเสธแล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอก”มายมิ้นท์ได้แตะที่ไหล่ของเธอ“ครั้งนี้ถูกปฏิเสธแล้ว ครั้งหน้าค่อยเอาใหม่ ฉันเชื่อคุณว่าต้องมีสักวัน ที่สามารถทำให้เต้หวั่นไหวได้ เรื่องบางเรื่อง จะสำเร็จได้ก็ต่อเมื่อคุณอดทนและไม่ท้อถอยนะ”

เลขาซินดี้เงยหน้าขึ้นมองไปที่มายมิ้นท์ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ“แต่ว่าประธานมายมิ้นท์คะ ประธานลาเต้ก็ได้รักคุณมาเป็นเวลาหลายปี มันก็ไม่สำเร็จเหมือนกันไม่ใช่หรือคะ？ฉันอดทนและไม่ท้อถอยแล้วจะสำเร็จจริงหรือคะ？”

เธอไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่นัก

มายมิ้นท์ก้มหน้าลงและหัวเราะ“ไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ？แล้วอีกอย่างมีคำหนึ่งที่คุณพูดผิดแล้ว เต้รักฉันมาเป็นเวลาหลายปีก็จริง แต่เขาไม่เคยแสดงให้ฉันเห็นเลยสักนิด ในสิ่งที่เขารักฉัน ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขารักฉัน เขาก็ไม่เคยสารภาพรักกับฉันเลยสักครั้ง ดังนั้นเขาถึงได้ไม่สำเร็จยังไงล่ะ แต่คุณนั้นไม่เหมือนกัน คุณได้สารภาพรักกับเขาแล้ว ตั้งใจไปตามจีบเขา บางทีอาจจะทำให้เขาหวั่นไหวได้จริงๆ”

เมื่อได้ยินมายมิ้นท์พูดเช่นนี้ เลขาซินดี้ก็ครุ่นคิดทันที“บางทีสิ่งที่คุณพูดก็มีเหตุผลนะคะประธานมายมิ้นท์”

“ถ้าเช่นนั้นแล้ว ทำไมไม่ทำตามเลยสิ？”พอมายมิ้นท์พูดจบ ก็เอามือที่แตะไหล่เธอกลับมา และได้หันหลังกลับไปที่ออฟฟิศของตัวเอง

เลขาซินดี้มองจากด้านหลังของเธอ และได้กำมือแน่น ราวกับว่ากำลังสับสนอะไรอยู่

ผ่านไปสักพัก เธอได้สูบหายใจเข้าลึกๆ ตะโกนพูดบอกมายมิ้นท์ว่า：“ขอบคุณนะคะประธานมายมิ้นท์ ฉันรู้แล้วค่ะจะต้องทำยังไง！”