รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 581

พูดแล้ว เขาก็คีบเนื้อปลาไปใส่ในถ้วยของเธออีกสองแผ่น

มายมิ้นท์รีบปิดถ้วยไว้ทันที “พอแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องคีบแล้ว เดี๋ยวฉันจัดการเอง คุณเองก็กินด้วยซิคะ ไม่ต้องเป็นห่วงแต่ฉันคนเดียวหรอกค่ะ”

“คุณกำลังเป็นห่วงผมอยู่เหรอ?” เปปเปอร์ชิดเข้าไปใกล้เธอ

มายมิ้นท์มองตาขาวใส่เข้าทีหนึ่ง จากนั้นก็วางตะเกียบลง แล้วผลักหน้าของเขาออกไป “ไปกินข้าวของคุณเลย”

ภาพนี้ ทำให้พวกประธานทั้งหลายที่คอยจ้องมองพวกเขาอยู่ตลอดหัวเราะกันขึ้นมา

“ประธานเปปเปอร์กับประธานมายมิ้นท์นี่มีความรู้สึกที่ดีต่อกันจริง ๆ เลยนะครับ ขนาดกินข้าวก็ยังต้องติดหนึบกันขนาดนี้”

เปปเปอร์นั่งตัวตรงขึ้นมา “ก็ยังดีครับ”

น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย แต่ว่าใบหน้ากลับแฝงไว้ด้วยความได้ใจ โดยไม่ปิดบังเลยสักนิด

มุมปากของมายมิ้นท์กระตุกขึ้นมาเล็กน้อย แล้วจ้องมองไปที่เขาอย่างหมดคำพูด

เฮ้อ ใครไปมีความรู้สึกดีกับเขากัน ใครไปตัวติดหนึบกับเขากับ

ช่างหน้าด้านจริง ๆ เลย

พอกินอาหารกันเสร็จ ฟ้าก็มืดลงแล้ว

ผู้ช่วยเหมันตร์ส่งพวกประธานออกไปจากโรงแรม และเปปเปอร์กับมายมิ้นท์ก็ยังคงเดินอยู่ข้างหลังสุดเหมือนเดิม

ในตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูใหญ่โรงแรมนั้น อยู่ ๆ มายมิ้นท์ก็เห็นอะไรบางอย่าง แล้วก็หิ้วกระเป๋าใบเล็กวิ่งไปข้างหน้าหลายก้าวอย่างตื่นเต้น จนวิ่งออกไปนอกประตูโรงแรม

พอเปปเปอร์เห็นเข้า ก็รีบเร่งฝีเท้าตามไปด้วย “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เขาหยุดฝีเท้าลงตรงข้างกายเธอ

มายมิ้นท์ยืนอยู่ตรงขั้นบันไดตรงหน้าประตูของโรงแรม แล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้า แล้วยิ้มแล้วก็ตอบกลับไปว่า “หิมะตกแล้ว!”

หางตาของเปปเปอร์กระตุกไปทีหนึ่ง

แน่นอนว่าเขารู้แล้วว่าหิมะตก เมื่อกี้ตอนที่เดินออกมาจากลิฟต์ เขาก็เห็นว่าข้างนอกหิมะตกแล้ว

แต่สำหรับเขาแล้ว หิมะตกก็เหมือนกับฝนตกนะแหละ ถือได้ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ปกติของสภาพอากาศ และไม่มีอะไรให้น่าพึงพอใจ

แต่คิดไม่ถึง ว่าเธอจะมีปฏิกิริยาที่รุนแรงแบบนี้

“ผมก็นึกว่ามีเรื่องใหญ่โตอะไรซะอีก” เปปเปอร์แตะหน้าผากเล็กน้อย แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดขึ้นมา “ก็แค่หิมะตกเองไม่ใช่เหรอ? จำเป็นที่จะต้องดีใจขนาดนี้ด้วยเหรอ?”

มายมิ้นท์ยื่นมือออกไป รับเกล็ดหิมะมาเกล็ดหนึ่ง

แต่ว่าเกล็ดหิมะก็ละลายไปเพราะว่าความอบอุ่นในฝ่ามือเธอไปอย่างรวดเร็ว แล้วหลงเหลือหยดน้ำไว้หยดหนึ่ง

มายมิ้นท์ชักมือกลับมา แล้วจ้องมองเกล็ดหิมะที่ตกหนักราวกับขนห่าน แล้วเปิดปากพูดขึ้นมา “ต้องดีใจซิคะ หิมะตกสวยจะตายไป และที่สำคัญเมืองเดอะซีก็ไม่ได้มีหิมะตกมาตั้งหลายปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าปีนี้ตกได้ แถมยังตกหนักขนาดนี้ ดูท่าแบบนี้แล้ว พรุ่งนี้คงจะต้องมีหิมะทับถมแน่เลย”

พูดแล้ว ก็ยื่นมือออกไปรับเกล็ดหิมะอีก

แต่ว่าครั้งนี้กลับโดนเปปเปอร์ขัดขวางไว้

เขาคว้ามือของเธอดึงเข้ามา “อย่าไปทำ ไม่หนาวเหรอ? คุณดูมือของคุณกับหน้าซิ หนาวจนแดงไปหมดแล้ว”

และที่สำคัญตอนพูดก็ยังเห็นหมอกควันสีขาวออกมาได้อย่างชัดเจน

“ไม่หนาวค่ะ อากาศแบบนี้ หน้าแดงก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว” มายมิ้นท์ส่ายหน้าแล้วก็ตอบกลับไป ในขณะเดียวกันยังอยากจะชักมือกลับมาอีก “คุณให้ฉันเล่นหน่อยซิ ฉันไม่ได้เห็นหิมะมาตั้งนานแล้วนะ”

“ไม่ได้” ยังไงเปปเปอร์ก็ไม่เห็นด้วย และพูดขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ถ้าเกิดหนาวเย็นจนเกิดบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง ถ้าจะดูหิมะ กลับไปดูก็เหมือนกันนี่ เอาล่ะ เดี๋ยวผมส่งคุณกลับบ้านเอง”

เขาจูงมือเธอไว้ แล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในโรงแรม ไปเอาร่มที่แผนกต้อนรับมาอันหนึ่งแล้ว ก็เดินออกไปจากประตูหน้าโรงแรมอีกครั้ง แล้วเดินไปทางรถที่จอดอยู่ข้างทาง

ระหว่างทาง มายมิ้นท์ชะเง้อหน้าอยู่ตลอด เอาแต่มองออกไปดูหิมะที่อยู่นอกหน้าต่างอยู่ตลอด

เปปเปอร์อดไม่ได้ที่จะเปิดปากถามขึ้นว่า “มันสวยมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“แน่นอน” มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้นมา บนใบหน้าเกิดมีรอยยิ้มที่สวยงามปรากฏออกมา “แม่ของฉันเกิดในวันที่หิมะตก แม่ของฉันก็เลยชอบหิมะตกมาก แล้วฉันก็ได้รับผลกระทบมาจากตัวท่าน ก็เลยของหิมะตกด้วย เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่ได้เห็นหิมะตก ก็ดีใจเป็นอย่างมาก อ๋อ ใช่แล้ว พอพูดขึ้นมาแล้ว วันเกิดแม่ฉันก็ใกล้จะถึงแล้ว ฉันไม่ได้ไปไหว้ท่านมานานแล้วนะ”

“ไว้ถึงตอนนั้น ผมจะไปกับคุณ” เปปเปอร์ขับรถไปแล้วก็พูดขึ้นมา

มายมิ้นท์หันหน้าไปมองเขา “คุณเหรอคะ?”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “พอถึงเวลานั้น ไม่แน่เราอาจจะเป็นแฟนกันแล้ว ดังนั้นผมไปกับคุณ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”

มายมิ้นท์เบ้ปากเล็กน้อย แล้วหัวเราะเยาะเขาขึ้นมาทีหนึ่ง “คุณบอกว่าเป็นแฟนกันแล้ว ก็จะต้องเป็นแฟนกันแน่ ๆ เหรอคะ?”

“ผมมีความมั่นใจ” เปปเปอร์ค่อย ๆ เหล่ตามองเธอไปทีหนึ่ง

เธอปิดไดร์เป่าผมลง แล้วหันหน้ามองไปที่ระเบียงทางเข้า คิ้วเรียวสวยก็ขมวดเข้าหากันแน่น

ดึงขนาดนี้แล้ว ใครมากันนะ?

มายมิ้นท์วางไดร์เป่าผมลง แล้วกลับไปใส่เสื้อคลุมที่ห้องตัวหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปที่ระเบียงทางเข้า

พอมาถึงระเบียงทางเข้าแล้ว เธอก็เปิดกล้องวิดีโอหน้าบ้านขึ้นมา แล้วมองดูว่าคนที่อยู่ข้างนอกเป็นใคร เป็นนิติบุคคลหรือว่าเป็นใครอื่น

พอดูไปทีหนึ่ง ทั้งตัวก็นิ่งอึ้งไปเลย

คนที่อยู่ข้างนอก กลับเป็นเปปเปอร์ไปได้!

เขากลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมอยู่ ๆ ก็มาอีกแล้วล่ะ?

แล้วก็ไม่คิดอะไรมากอีก มายมิ้นท์ก็รีบเปิดประตูออก แล้วจ้องมองชายหนุ่มที่ผมเฝ้าเปียกปอน เสื้อคลุมบนตัวก็ดูหนักอึ้งเล็กน้อย แล้วหนาวจนหน้าซีดเผือด เธอตกตะลึงจนอ้าปากค้าง “นี่คุณ……”

เปปเปอร์รู้สึกขำเล็กน้อย “ดีจังเลย ที่คุณยังไม่นอน เมื่อกี้ผมส่งข้อความกับโทรศัพท์หาคุณ คุณก็ไม่รับ ผมยังนึกว่าคุณเข้านอนแล้วซะอีก”

“ฉันไม่ได้ยินเสียงคุณโทรศัพท์มาให้ฉัน บางทีเวลานั้นฉันอาจจะอาบน้ำอยู่มั้งคะ” มายมิ้นท์ตอบกลับไป

จากนั้นก็นึกอะไรได้ขึ้นมาอีก แล้วก็รีบยื่นมือออกไป คว้าแขนของชายหนุ่มมา ดึงขวับทีหนึ่งจนดึงตัวเขาเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลง

ในห้องของเธอเปิดฮีตเตอร์อยู่ จึงอบอุ่นเป็นอย่างมาก ถ้ายังไม่ให้เขาเข้ามาอบอุ่นร่างกายสักหน่อย ดูหน้าที่ซีดเผือดจนเขียวแล้วของเขา เกรงว่าคงจะหนาวจนไม่สบายขึ้นมาแน่

“เปปเปอร์ นี่คุณไม่ได้กลับไป แล้วเอาแต่ยืนอยู่ท่ามกลางพื้นที่หิมะตกข้างนอกใช่ไหม?” มายมิ้นท์ดึงกระดาษทิชชูออกมาสองแผ่น แล้วเช็ดมือที่เปียกปอนอยู่ให้แห้ง แล้วถามขึ้นมาอย่างโกรธเคืองเล็กน้อย

ในตอนที่เธอเห็นว่าผมของเขาเปียกอยู่นั้น ก็รู้แล้วว่าเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเขาต้องเปียกเหมือนกันแน่ ๆ

เสื้อโค้ตขนแกะนั่น เวลาแห้งอยู่ก็จะดูสง่างามมาก แต่ว่าเสื้อโค้ตบนตัวของเขาเมื่อกี้นั้น แค่ดูก็รู้สึกหนักหน่วงมาก ชายเสื้อก็ยังไม่สามารถห้อยย้อยลงมาได้ ก็มากพอที่จะทำให้รู้แล้วว่ามันเปียกอยู่

แล้วผลปรากฏว่า เมื่อกี้ตอนที่เธอลากแขนเขาเข้ามานั้น ความเปียกชื้นผืนที่มือเธอสัมผัสโดนนั้น เย็นจนฝ่ามือเธอแข็งไปเลย

จินตนาการได้ยากจริง ๆ ว่าเขาต้องทนอยู่กับผมที่เปียกชื้นและหนาวเย็น ใส่เสื้อผ้าที่เปียกชื้นและหนาวเย็นทั้งตัวนี้ ยืนอยู่ข้างนอกมานานแค่ไหน ไม่งั้นก็คงจะไม่หนาวจนหน้าซีดเผือดใกล้เขียว และเรียวปากก็เริ่มเป็นสีม่วงขึ้นมาแล้ว

“ผมไม่ได้ยืนอยู่ที่นี่ตลอด” เปปเปอร์ส่ายหน้าขึ้นมา แล้ววางถุงเล็ก ๆ ที่อยู่ในมือลง และถอดเสื้อโค้ตที่อยู่บนตัวออกมา

“ถ้าคุณไม่ได้ยืนอยู่ที่นี่ตลอด งั้นคุณไปทำอะไรมาคะ?” มายมิ้นท์หยิบผ้าห่มบนโซฟาที่เธอเอาไว้ห่มตอนดูทีวีขึ้นมา แล้วก็โยนไปที่ตัวเขา “ห่มไว้ก่อน ไม่หนาวเหรอคะ?”