รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 582

ถึงแม้ว่าสีหน้าของเธอจะดูไม่ดีนัก แต่ว่าความเป็นห่วงในดวงตานั้น จริงแท้แน่นอน

เปปเปอร์เห็นเธอเดือดเนื้อร้อนใจแทนตัวเองแบบนี้ ก็ยิ้มแล้วก็หยิบผ้าห่มขึ้นมา และห่มให้กับตัวเองไว้ แล้วถึงจะตอบกลับเธอไปว่า “ไปซื้อของให้คุณมา”

“ซื้อของเหรอคะ?” มายมิ้นท์นิ่งอึ้งไป “คุณไปซื้ออะไรมาให้ฉันคะ?”

เธอมองถุงเล็ก ๆ ที่เขาเพิ่งวางลงไปเมื่อกี้ “อันนี้เหรอคะ?”

“ใช่” เปปเปอร์พยักหน้าขึ้นมา แล้วเอาถุงยื่นให้กับเธอ “ดูซิว่าชอบไหม ผมตั้งใจไปซื้อมาเลยนะ ขับรถไปไกลมาก หาอยู่ตั้งหลายร้านกว่าจะหาเจอได้”

มายมิ้นท์รับถุงมา “ตกลงมันคืออะไรกันนะ ที่ให้คุณต้องฝ่าหิมะตกหนักขนาดนี้ไปซื้อมาให้ฉัน?”

“ก็คุณบอกว่าชอบหิมะไม่ใช่เหรอ?” เปปเปอร์จ้องมองไปที่เธอ “ไปดูหิมะข้างนอกมันจะหนาวมาก ดังนั้นผมก็เลยไปซื้อของที่จะสามารถทำให้คุณได้เห็นหิมะทุกวินาที และที่สำคัญก็ไม่จะละลายอีกด้วยมาให้อันหนึ่ง เป็นแบบนี้ ถึงจะเป็นฤดูร้อน คุณก็จะยังคงมองเห็นหิมะได้”

“หิมะ……” มายมิ้นท์ก้มหน้าลงไป ถือถุงที่อยู่ในมือไว้อย่างมึนงง

ข้างในนี้ เป็นหิมะเหรอ?

พอเห็นมายมิ้นท์เหม่อลอยไป เปปเปอร์ก็รีบเร่งรัดขึ้น “รีบเปิดออกมาดูซิ”

เรียวปากแดงของมายมิ้นท์ขยับเล็กน้อย แล้วตอบอืมไปคำหนึ่ง แล้วเปิดถุงออก

พอเปิดออกแล้ว ข้างในยังมีกล่องอยู่อีกอันหนึ่ง

มายมิ้นท์วางถุงลง แล้วถือกล่องขึ้นมาไว้ในมือ

กล่องไม่ได้ใหญ่มากนัก ใหญ่ประมาณหนึ่งฝ่ามือ แต่ว่าสูงมาก สูงเกือบจะสิบเซนติเมตรได้ และก็หนักพอสมควรด้วย

มายมิ้นท์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง ภายใต้สายตาที่เอาใจช่วยของเปปเปอร์ แล้วก็ค่อย ๆ เปิดกล่องออกมา ลูกบอลคริสทัลที่เปล่งประกายสวยงามลูกหนึ่งปรากฏออกมาตรงหน้าเธอ

มายมิ้นท์ลืมตาโตขึ้นมา แล้วเอาลูกบอลคริสทัลออกมาจากกล่อง จากนั้นก็เห็นของที่อยู่ในลูกบอลคริสทัลเคลื่อนไหวไปมา นั่นก็คือเกล็ดหิมะที่เปปเปอร์พูดถึง

เกล็ดหิมะที่อยู่ในนั้นมีทั้งเล็กทั้งใหญ่สิบกว่าแผ่น ดูไปแล้วก็เหมือนกับหิมะตกจริง ๆ ดูสวยงามมาก ที่สำคัญหิมะตกในตอนนี้ ก็มีความรู้สึกเหมือนอยู่ในเทพนิยายเพิ่มขึ้นมาด้วยส่วนหนึ่ง

ถึงว่าล่ะ เปปเปอร์ถึงได้พูดว่า พอมีอันนี้แล้ว เธอก็จะสามารถมองเห็นหิมะตกได้ตลอดเวลา ไม่ต้องมาแบ่งฤดูหนาวฤดูร้อนอีกแล้ว

เพราะว่าลูกบอลคริสทัลอันนี้ มีเกล็ดหิมะที่ละลายไม่ได้ด้วย

มายมิ้นท์ประคองลูกบอกคริสทัลเอาไว้ และไม่รู้ควรจะคิดอะไรดี รู้สึกแต่ว่าลูกบอลอันนี้มีดูหนักหน่วง ในใจก็มีความรู้สึกซับซนที่พูดไม่ออก

เธอย่นจมูกที่รู้สึกเจ็บจี๊ดไปเล็กน้อย แล้วก็อดกลั้นความรู้สึกร้อนผ่าวในดวงตาไปและมองไปที่ชายหนุ่ม “ฝ่าหิมะที่ตกหนักขนาดนี้ไป เพื่อไปซื้ออันนี้มาให้ฉัน เปปเปอร์ คุณนี่เป็นบ้าไปหรือเปล่าคะ?”

“ผมไม่ได้บ้า ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่” เปปเปอร์มองสบตาเธอ แล้วตอบกลับไปอย่างจริงจัง

ในใจของมายมิ้นท์นั้นยิ่งรู้สึกบอกไม่ถูกมากขึ้นไปอีก แล้วกะพริบตาขึ้นมา เหมือนกับว่าอยากจะกะพริบให้อะไรกลับคืนไปในดวงตา “ในเมื่อคุณรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ งั้นคุณก็น่าจะรู้ดีนะคะ ว่าร่างกายของคุณยังไม่หายดี อากาศหนาวขนาดนี้แล้วออกไปเดินเตร่อยู่ข้างนอก คุณจะหนาวเย็นจนไม่สบายขึ้นมาได้นะคะ แล้วถ้าเกิดคุณหนาวเย็นจนเป็นอะไรขึ้นมา คุณจะให้ฉันคิดยังไง จะให้พวกคนที่เป็นห่วงคุณคิดยังไงกันคะ?”

“ไม่เป็รไรหรอก ผมรู้ว่าอะไรควรไม่ควร วางใจเถอะ” เปปเปอร์ยิ้มจาง ๆขึ้นมา แล้วพูดอย่างอ่อนโยนขึ้นมา

“……” มุมปากของมายมิ้นท์กระตุกขึ้นมาทีหนึ่ง

พอเถอะ คนคนนี้ไม่เคยคิดถึงเรื่องจะหนาวเย็นจนเป็นอะไรไปเลยด้วยซ้ำ

แล้วก็หลับตาลงอย่างแรง ตอนนี้มายมิ้นท์จะต้องข่มไฟโกรธที่อยู่ในใจลงไปก่อน จากนั้นก็ถามขึ้นมาอย่างมีความหมายลึกซึ้งว่า “เปปเปอร์ ที่คุณทำแบบนี้ มันคุ้มค่าจริง ๆ เหรอ?”

“คุ้มซิ” เปปเปอร์พยักหน้า แล้วก็ตอบกลับไปอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด “เพื่อคุณแล้ว จะให้ผมทำอะไรผมก็ยอม”

คำพูดประโยคนี้ ทำให้มายมิ้นท์รู้สึกควบคุมตัวไม่ได้อีกต่อไป ดวงตาเปียกชื้นไปหมด แล้วกำลูกบอลคริสทัลที่อยู่ในมือไว้แน่น น้ำเสียงก็เริ่มปนสะอื้นขึ้นมา “คนโง่ คุณนี่มันเป็นคนโง่จริง ๆ!”

“ขอแค่คุณมีความสุข เป็นคนโง่ก็คนโง่เถอะ” เปปเปอร์เอาผ้าห่มที่อยู่บนตัวโยนทิ้งไป แล้วก็ดึงกระดาษทิชชูขึ้นมาจากโต๊ะรับแขกแผ่นหนึ่ง ไปเช็ดน้ำตาให้กับเธอ “นี่โดนผมทำให้ซึ้งจนร้องไห้ได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง” มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็จ้องมองชายหนุ่ม แล้วพูดอย่างจริงใจขึ้นว่า “เปปเปอร์ ขอบคุณที่คุณทำเพื่อฉันนะคะ”

“ไม่มีอะไรหรอก” เปปเปอร์ดื่มน้ำร้อนไป “ลูกบอลคริสทัลลูกนี้ เป็นของที่ผมไปซื้อมากะทันหัน ราคาก็ไม่ได้สูงมากมาย แล้วก็ไม่ได้เป็นคริสทัลแท้ด้วย ในอานคต เดี๋ยวผมค่อยเปลี่ยนเป็นของจริงให้คุณนะ”

มายมิ้นท์ส่ายหน้าขึ้นมา “ไม่ต้องหรอกค่ะ เอาอันนี้แหละ ฉันชอบอันนี้มากเลยค่ะ”

“ไม่รู้สึกน้อยใจเหรอ?” เปปเปอร์จ้องมองเธอ

มายมิ้นท์มองตาขาวใส่เขาทีหนึ่ง “ไม่คะ ของขวัญที่เตรียมให้ด้วยใจ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การ์ดใบเดียว ฉันก็จะไม่รู้สึกน้อยใจหรอกค่ะ แต่ถ้าของที่ไม่ได้เตรียมให้ด้วยใจ ถึงราคาจะแพงแสนแพง ฉันก็จะไม่ดีใจเท่าไหร่หรอกค่ะ ดังนั้นแค่ลูกบอลคริสทัลลูกนี้ก็ดีแล้ว ถึงมันจะไม่ค่อยมีค่าเท่าไหร่ แต่ว่าอยู่ที่ฉันนี่ ก็เป็นของล้ำค่าแล้วค่ะ”

พอเห็นว่าเธอเป็นค่าของขวัญที่เขาให้เป็นอย่างมาก ในใจของเปปเปอร์ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเลย

ซึ่งนี่ก็หมายความว่า ตอนนี้เธอให้ความสำคัญกับเขามากแค่ไหน

เพราะว่าเห็นค่าเขา ถึงได้เห็นค่าของขวัญของเขาด้วย

“เอาล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมควรจะกลับได้แล้ว คุณก็รีบพักผ่อนนะ” เปปเปอร์มองดูนาฬิกาข้อมือ จากนั้นก็วางแก้วน้ำลง แล้วเตรียมจะจากไป

แต่จู่ ๆ มายมิ้นท์กลับลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วขวางเขาไว้ สายตาก็เบือนไปทางอื่น และพูดด้วยน้ำเสียงติด ๆ ขัด ๆ ขึ้นว่า “คือ……คือว่าอะไรนะ คุณเองก็พูดว่าดึงมากขนาดนี้แล้ว แล้วข้างนอกก็หนาวมากด้วย ทั้งเสื้อผ้าทั้งผมของคุณก็เปียกไปหมด งั้นคืนนี้ก็อย่ากลับเลยนะคะ พักผ่อนอยู่ที่นี่เถอะค่ะ”

ม่านตาของเปปเปอร์หดตัวเล็กน้อย น้ำเสียงเริ่มแหบแห้งขึ้นมา “มายมิ้นท์ คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่?”

ใบหน้าของมายมิ้นท์แดงระเรื่อขึ้นมา ไม่ใช่แค่สายตาเบือนไปทางอื่นแล้ว แม้แต่ใบหน้าก็หันหนีไปทางอื่นแล้ว และไม่กล้าที่จะมองหน้าเขา “ฉันรู้ค่ะ เพื่อเห็นแก่ลูกบอลคริสทัลแล้ว ฉันก็จะให้คุณค้างด้วยคืนหนึ่ง แต่ว่าคุณอย่างคิดมากนะ แค่นอนโซฟาเท่านั้น คุณนึกว่าฉันจะให้คุณนอนเตียงเหรอ?”

พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินไปทางห้องของตัวเอง

เปปเปอร์จ้องมองแผ่นหลังที่หดตัวของเธอ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ขึ้นมา

ไม่นาน มายมิ้นท์ก็ออกมาจากห้องนอนอีกครั้ง และในมือก็ถือชุดคลุมอาบน้ำสีขาวไว้ตัวหนึ่ง