รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 643

เดิมทีคิดว่าถ้ายุ่งเสร็จแล้ว เขาก็จะรวบรวมความกล้ามาสารภาพรักเธอ สู้เพื่อตัวเองสักครั้ง แต่เขายังไม่ได้เริ่ม แผนการของเขาก็พักหมดแล้ว

เห็นว่าคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบไป มายมิ้นท์เอียงหัวแล้วพูดด้วยความสงสัย “ทามทอย ยังอยู่ไหม?”

“อืม......” ทามทอยก้มหน้าแล้วตอบกลับอย่างอ่อนแรง

มายมิ้นท์กะพริบตา “คุณเป็นอะไร ไม่สบายเหรอ?”

“ใช่ ผมไม่สบาย” ทามทายเงยหน้าขึ้นมองเพดานแล้วตอบกลับไปอย่างเหม่อลอย “จู่ๆผมก็เจ็บหัวใจกะทันหัน”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้ว่าความรักคืออะไร และก็เป็นครั้งแรกที่เขาตกหลุมรักใครสักคนจริงๆ

แต่สุดท้าย เขายังไม่ได้เริ่มต้นกับคนคนนั้นมันก็ต้องจบลงแล้ว

บนโลกใบนี้ ยังมีคนที่น่าสงสารกว่าเขาอีกไหม?

ดูเหมือนจะมีจริงๆ!

ทามทอยหรี่ตาลง คนคนนั้นคือลาเต้

เขารู้ว่าลาเต้แอบชอบมายมิ้นท์ แอบชอบมาแล้วอย่างน้อยสิบปี

แต่ว่าลาเต้ขี้ขลาด ไม่เคยให้มายมิ้นท์สังเกตเห็นความรู้สึกของตัวเอง เพราะแบบนี้เขาจึงต้องมองดูมายมิ้นท์ตกหลุมรักผู้ชายคนอื่นและแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตา

ตอนนี้พูดได้ว่าลาเต้มองดูมายมิ้นท์ตกหลุมรักผู้ชายคนอื่นเป็นครั้งที่สองแล้ว และผู้ชายคนนั้นก็ยังเป็นคนคนเดียวกัน

ดังนั้นลาเต้คงจะน่าสงสารมากกว่าเขาเสียอีก!

คิดแบบนี้ ทามทอยก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย

“อะไรนะ ปวดหัวใจ?” มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าที่ทามทอยบอกว่าปวดหัวใจคือความหมายอื่น เธอคิดว่าเขาปวดหัวใจจริงๆ เธอจึงพูดด้วยความเป็นห่วง “งั้นคุณต้องรีบไปหาหมอนะ”

“ไปไม่ได้” ทามทอยสะบัดมือแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “โรคของผม หมอรักษาไม่ได้”

“ทำไมกัน?” มายมิ้นท์ไม่เข้าใจ

ทามทอยเงียบไปพักหนึ่ง เขาไม่ตอบคำถามเธอแต่กลับถามกลับไปว่า “มายมิ้นท์ ผมอยากรู้ว่า การที่คุณกลับไปคืนดีกับเปปเปอร์ คุณจริงจังใช่ไหม มันคือการตัดสินใจที่คุณคิดรอบคอบแล้วจริงๆใช่ไหม?”

ถึงแม้ว่ามายมิ้นท์จะสงสัยว่าทำไมจู่ๆเขาถึงกลับมาพูดถึงเรื่องนี้ แต่เธอก็พยักหน้าแล้วตอบกลับไปว่า “ฉันจริงจัง ถ้าฉันไม่ตกหลุมรักเขาอีกครั้ง ฉันไม่มีทางคืนดีกลับเขา ถึงแม้ว่าเขาจะช่วยชีวิตฉันกี่ครั้ง ฉันก็ไม่มีทาง แต่ฉันกลับตกหลุมรักเขาอีกครั้ง แล้วตอนนี้เขาก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน ฉันเลยอยากลองอีกสักครั้ง ลองเดินก้าวไปข้างหน้าสักหนึ่งก้าว”

“แล้วถ้า คุณก้าวพลาดล่ะ?” ทามทอยจับโทรศัพท์แน่น “คุณต้องรู้ว่า พิศมัยไม่ใช่คนที่คุณจะรับมือได้ง่ายๆ”

มายมิ้นท์ก้มหน้าลงแล้วยิ้ม “ฉันรู้ว่าพิศมัยไม่ใช่คนที่ฉันจะรับมือได้ง่ายๆ แล้วต่อไปฉันก็ไม่ได้จะไปอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับพิศมัย เปปเปอร์ก็ไม่คิดแบบนั้น ดังนั้นพิศมัยไม่ใช่ปัญหา สำหรับก้าวที่ฉันก้าวออกมามันจะพลาดรึเปล่า พูดตามความจริง ฉันไม่รู้ ตอนนี้ฉันเลือกที่จะคืนดีกับเปปเปอร์ ที่จริงมันคือการเดิมพัน เดิมพันชนะก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าเดิมพันแพ้ ฉันก็ต้องยอมรับ แบบนั้นมันคงหมายความว่า ฉันและเปปเปอร์ไม่เหมาะสมกันจริงๆ ฉันตกหลุมรักคนคนหนึ่งสองครั้ง นั้นมันคือปัญหาของฉันเอง ต่อจากนี้ไป ฉันจะตั้งใจทำงานและไม่รักใครอีกต่อไป”

ทามทอยหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “แม้แต่เดิมพันแพ้คุณยังวางแผนเส้นทางในอนาคตไว้หมดแล้ว ดูเหมือนว่าคุณจะคิดดีแล้วจริงๆ งั้นเรื่องที่ทำไมคุณหมอถึงรักษาโรคของผมไม่ได้ ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณแล้ว”

เธอคืนดีกับเปปเปอร์แล้ว งั้นเขาก็ไม่อยากให้เธอรู้เรื่องจริงที่ว่าเขาก็ชอบเธอเหมือนกัน

แบบนั้นมันไม่เพียงแต่ทำให้เธอกดดันและอึดอัด ต่อไปถ้าพวกเขาเจอกัน พวกเขาก็คงจะไม่เป็นตัวของตัวเอง

เขาเป็นคนแบบนี้ รู้ว่าตัวเองไม่มีโอกาส เขาก็จะไม่มีทางไปรบกวน

เพราะการทำแบบนั้น มันไม่ได้ทำให้ตัวเองดูจริงใจ แต่กลับสร้างปัญหาให้คนอื่น

ถึงแม้ว่าคำพูดของทามทอยจะแปลกๆ แต่ในใจของมายมิ้นท์เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

ความรู้สึกนี้ มันเหมือนกับครั้งก่อนที่เธอรู้ความรู้สึกของลาเต้ที่มีต่อเธอ

ดังนั้นทามทอย...

มายมิ้นท์กัดปาก จู่ๆเธอก็รู้สึกผิดในใจ

เธอไม่รู้ว่าตัวเองดีตรงไหน ถึงทำให้เขา ทำให้ลาเต้คิดอะไรกับเธอ

แต่ว่าเธอให้พวกเขาไม่ได้ ดังนั้นความรู้สึกที่เธอมีต่อพวกเขา เธอรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดจริงๆ

“ทามทอย…” มายมิ้นท์ขยับปาก เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้พูด เพราะกลัวเธอจะตกใจ แล้วไม่เดิมพันกับเขา

แต่ตอนนี้เมื่อเขาต้องเสนอข้อเดิมพันให้เธอทำตาม เขากลับไม่อยากทำแบบนั้นแล้ว

เมื่อกี้เขาบอกว่า ในเมื่อเขาไม่มีโอกาสแล้ว เขาก็จะไม่ทำเรื่องอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจ

ถึงแม้สุดท้ายเขาจะบอกให้เธอมาคบกับตัวเอง แต่นั่นมันไม่ใช่เพราะว่าเธอรักเขา

สุดท้าย ระหว่างพวกเขามันก็จะกลายเป็นความเคียดแค้น

ดังนั้น มันไม่จำเป็นจริงๆ

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ มายมิ้นท์ไม่ได้ยินทามทอยตอบกลับมาสักที เธอจึงรู้สึกไม่สบายใจ

นึกขึ้นมาได้ว่าเขาอาจจะคิดอะไรกับเธอ เธอก็เป็นกังวล กังวลว่าเขาจะเสนออะไรที่ทำให้เธอลำบากใจ

“ทามทอย ทำไมถึงเงียบไปล่ะ?” มายมิ้นท์สูดหายใจลึกๆและเร่งทามทอย

ถ้าเขายื้อมันต่อไป เธอก็จพยิ่งเป็นกังวลมากขึ้น

ทามทอยฝืนยิ้ม “ผมกำลังเรียบเรียงคำพูด มายมิ้นท์ เดิมพันของผมก็คือ…”

มายมิ้นท์กลั้นหายใจ “คืออะไร?”

ทามทอยฟังความไม่สบายใจของเธอออก เขายิ้มอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็พูดอย่างไม่ลีลา “เดิมพันของผมก็คือ ในเมื่อคุณเลือกเปปเปอร์ งั้นคุณก็ต้องคบกับเขาให้ดี อย่าให้เหมือนเมื่อก่อน ปล่อยให้ตัวเองถูกเขารังแก ถ้าเปปเปอร์รังแกคุณ คุณต้องเตะเขา บนโลกใบนี้ยังมีคนรักคุณตั้งมากมาย คุณไม่จำเป็นต้องยอมเขา เข้าใจไหม?”

ได้ยินแบบนี้ มายมิ้นท์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้สึกบอุ่นใจ เธอยิ้มแล้วพยักหน้า “ได้เลย”

“งั้นก็ดี เอาล่ะ เรื่องที่ผมจะพูดก็พูดไปหมดแล้ว ผมวางสายก่อนนะ” ทามทอยหลับตาลง

มายมิ้นท์อืม “โอเค ขอบคุณนะทามทอย”

“ขอบคุณอะไรกัน วางสายแล้วนะ!” ทามทอยสะบัดมือ กดวางแล้วเตะโต๊ะทำงานที่อยู่ตรงหน้า “เปปเปอร์ ไอ้สารเลว นายมีดีตรงไหนกันแน่?”