รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 650

สรุปก็คือ เธอไม่เคยเจอหมอที่หมือนเขามาก่อน ไม่คิดว่าจะกอบกู้โลกยังไง แล้วยังเอาแต่คิดว่าจะฆ่าคนยังไง

บอกว่าเขาเป็นหมอ ไม่สู้บอกว่าเป็นปีศาจยังจะดีกว่า

การันต์เข้าใจความหมายของมายมิ้นท์ เขาจับแว่นตาแล้วยิ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วง สำหรับคนทั่วไปหรือคนที่ไม่มีความเคียดแค้นกับผม ผมไม่มีทางทำอะไรพวกเขาแน่นอน ผมจะทำกับพวกคนเลวเท่านั้น แล้วคุณไม่รู้สึกว่า ปีศาจฆ่าปีศาจมันน่าสนุกเหรอ?”

มายมิ้นท์พูด “คุณมีความสุขก็ดีค่ะ”

ช่างมันเถอะ เขาบอกแล้วว่าจะไม่ทำอะไรคนทั่วไป จะทำแค่กับพวกคนเลว

งั้นก็ไม่ต้องสนใจเขาแล้ว

ในตอนนี้เอง จู่ๆเปปเปอร์ก็เอามือปิดหูแล้วมองไปที่การันต์ด้วยความไม่พอใจ “ต่อไปอย่างพูดเรื่องคาวเลือดพวกนี้กับเขา”

มันทำให้หูของเขาสกปรก

เห็นท่าทีของเปปเปอร์ การันต์ก็เบะปากเบาๆ แต่ไม่พูดอะไร

มายมิ้นท์ดึงมือที่ปิดหูของเปปเปอร์ออก “เอาล่ะเปปเปอร์ ไม่เป็นไร ก็แค่คำพูด ไม่ได้คาวเลือดจริงๆซะหน่อย ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น ไปกันเถอะ พาคุณไปทำCTสแกน”

เปปเปอร์เห็นเธอพูดแบบนี้ เขาก็อืมแล้วเหลือบมองการันต์ “ยังไม่รีบอีก”

การันต์ขี้เกียจสนใจเขา หมุนมีดผ่าตัดแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน

มายมิ้นท์จับแขนเปปเปอร์เดินตามเขาไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เปปเปอร์ก็ทำCTสแกนเสร็จเรียบร้อย

มายมิ้นท์และเขานั่งรอดูผลอยู่นอกห้องCTสแกน

ทันใดนั้น เปปเปอร์ก็เห็นคนคนหนึ่งเดินผ่านทางเลี้ยวไป และหายไปอย่างรวดเร็ว

สายตาของเขามืดมนลง จากนั้นเขาก็ยืนขึ้น “ผมออกไปโทรศัพท์แปปหนึ่ง คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวผมกลับมา”

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้คิดว่าทำไมเขาต้องออกไปโทรศัพท์ แค่คิดว่าคงเขาจะไปพูดอะไรเกี่ยวกับความลับของธุรกิจ เธอพยักหน้า “ไปเถอะค่ะ”

เปปเปอร์ลูบผมของเธอแล้วเดินไปทางเลี้ยวนั้น

มายมิ้นท์มองดูแผ่นหลังของเขา ยกมือขึ้นมาจัดผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง จนกระทั่งเขาหายไปตรงทางเลี้ยง เธอก็ลดมือลงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นอินเทอร์เน็ต

อีกด้านหนึ่ง เปปเปอร์ตามคนคนนั้นมาจนถึงนอกห้องตรวจห้องหนึ่ง

เธอกำลังยกมือขึ้นจะเคาะประตู เปปเปอร์หรี่ตาอย่างเย็นชาและตะโกนว่า “ชวนชม”

ได้ยินเสียงของเขา คนที่ยืนอยู่นอกห้องตรวจ ชวนชมที่ถือผลตรวจของเยี่ยมบุญอยู่ในมือก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอยืนตัวแข็งทื่อ

เปปเปอร์!

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?

ชวนชมหันกลับไปด้วยตัวที่แข็งทื่อ มองดูเปปเปอร์ที่ค่อยๆเดินเข้ามาด้วยออร่าที่แข็งแกร่ง เธอรู้สึกกดดันจนไม่กล้าหายใจปกติ เธอระมัดระวังเป็นอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน มือที่ถือผลตรวจอยู่ก็ค่อยๆกำแน่น กำผลตรวจในมือจนกลายเป็นเส้นเยาวๆ และเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ น่องของเธอก็สั่น อยากจะถอยไปข้างหลัง แต่เท้าของเธอราวกับถูกตอกด้วยตะปู ขยับไปไหนไม่ได้ สุดท้ายเธอจึงต้องมองเขาเดินเข้ามายืนอยู่หน้าตัวเองด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

“ประ...ประธานเปปเปอร์…” ชวนชมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความหวาดกลัวของตัวเองที่มีต่อเปปเปอร์ เธอทักทายเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา แต่ในใจกลับเอาแต่เดาว่าเขามาหาตัวเองทำไม

แล้วสีหน้าของเขาก็เย็นชาขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาไม่พอใจเธอ

เธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า?

ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กบ้านนอกไม่รู้อะไรที่พึ่งมาที่เมืองเดอะซีแล้ว

เธอรู้แล้วว่าคนชั้นสูงมีอำนาจมากแค่ไหน ตระกูลภักดีพิศุทธิ์เป็นตระกูลที่มีอำนาจ แต่สำหรับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ มันแทบจะไม่มีผลอะไรกับเขาเลย

ดังนั้นถ้าเขาบีบคอเธอจนตายจริงๆ เขาก็สามารถจัดการทุกอย่างได้โดยไม่ต้องเสียค่าตอบแทนอะไร

“ชวนชม ไม่เลวนิ!” เปปเปอร์ไม่รู้ว่าชวนชมกำลังคิดอะไรอยู่ เขาบีบคอเธอแน่นกว่าเดิม มองดูเธออ้าปากกว้างเพราะหายใจไม่สะดวก มองดูดวงตาที่แดงก่ำเพราะทรมานของเธอ เขาไม่เพียงแต่ไม่ใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย แล้วยังรู้สึกรังเกียจเธอมากขึ้น “คุณกล้าดียังไงที่บอกให้มายมิ้นท์บริจาคไตให้เยี่ยมบุญ!”

รูม่านตาของชวนชมหดตัวลงทันที

เป็นเหมือนที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด เขามาคิดบัญชีกับตัวเองเพราะเรื่องนี้จริงๆ

ชวนชมถูกบีบคออยู่ เธอจึงพูดไม่ได้ ดังนั้นเสียงที่ออกมามันจึงแหบแห้งและไม่น่าฟัง “ฉัน...ฉันไม่มีทางเลือก ฉันทำไปเพื่อนคุณพ่อ คุณมายมิ้นท์เธอ... เธอเป็นลูกสาวแท้ๆของคุณพ่อ เธอควรจะ…”

“ไม่ว่ามายมิ้นท์จะเป็นลูกสาวแท้ๆของใคร แต่เธอไม่มีหน้าที่ต้องไปช่วยชีวิตใคร!” เปปเปอร์รู้ว่าเธอจะพูดอะไร เขาไม่อยากฟัง จึงขัดจังหวะเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและไร้ความรู้สึก “ยิ่งกว่านั้น เยี่ยมบุญไม่เคยเลี้ยงดูเธอ แต่กลับสร้างปัญหาให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอมีสิทธิ์อะไรบอกให้มายมิ้นท์ช่วยชีวิตเขา?”

เขาพูดพร้อมกับยกแขนขึ้น

ชวนชมที่หนักตั้งหลายสิบกิโล กลับดูเหมือนถูกเขายกขึ้นด้วยมือข้างเดียว

โชคดีที่วันนี้โรงพยาบาลคนไม่เยอะ และที่นี่ก็คือแผนกตรวจขั้นสูง ดังนั้นจึงไม่มีใคร ไม่อย่างนั้นถ้ามีคนมาเห็นภาพนี้ก็คงจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปปลอดภัยแล้ว

“คุณเปปเปอร์...คุณ...คุณปล่อยฉันก่อน...” ชวนชมทรมานมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเธอแดงก่ำ สีหน้าของเธอก็แดงขึ้นเพราะว่าหายใจไม่ออก

เปปเปอร์ไม่ได้อยากจะฆ่าเธอที่นี่จริงๆ เขาจึงโยนเธอไปข้างๆ

ชวนชมถูกโยนลงไปบนพื้น เธอจับคอตัวเองแล้วรีบสูดอากาศบริสุทธิ์

เปปเปอร์ยืนอยู่ที่เดิมแล้วก้มหน้ามองเธอ “ชวนชม ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหม ในเมื่อคุณอยากเป็นชวนชม งั้นคุณก็เป็นชวนชมไป อย่าก่อเรื่องอะไรอีก แล้วก็อย่างคิดร้ายกับมายมิ้นท์ ไม่อย่างนั้นคุณจะเสียใจ ทำไมคุณถึงไม่ฟัง?”