รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 662

ในวินาทีนี้เปปเปอร์กำลังฝันถึงตอนเด็กๆ

เขาทำเหมือนกับทุกๆวัน ขึ้นข้างบนไปเรียกแม่ลงมากินข้าวเช้า

ตามปกติ แค่ตนเองเคาะประตู แม่ก็จะเปิดประตูออกมายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

แต่คราวนี้ ไม่ว่าเขาจะเคาะยังไง ประตูห้องของแม่ก็ยังคงปิดสนิท ไม่มีวี่แววที่จะเปิดออกเลยสักนิด นี่ทำให้ในใจของเขามีลางสังหรณ์ไม่ดีพุ่งขึ้นมา

จากนั้น เขาจึงให้คนรับใช้ไปหากุญแจสำรอง แค่เปิดประตูห้องของแม่เข้าไป กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ก็ลอยออกมาจากในห้องน้ำ

เขาหน้าซีดเผือดทันที หยุดฝีเท้าลงเล็กน้อย จากนั้นก็พุ่งถลาเข้าไปในห้องน้ำราวกับเสียสติ

ประตูห้องน้ำเปิดอยู่ แค่เขามาถึงหน้าประตูห้องน้ำ ก็ได้เห็นฉากที่น่าเวทนาด้านในไปโดยปริยาย

แม่นอนคว่ำหน้าอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ หยดเลือดสาดกระเด็นไปทั่วใบหน้าและร่างกาย

มือข้างหนึ่งของเธอที่กำมีดกันคิ้วเอาไว้ ห้อยตกอยู่บนพื้น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกลับอยู่ในอ่างอาบน้ำที่ใส่น้ำเอาไว้เต็มเปี่ยม

ทั่วทั้งห้องน้ำโดนย้อมไปด้วยเลือดของแม่ แดงเถือกไปหมด

ส่วนแม่ ร่างกายเย็นเฉียบแข็งทื่อ เสียชีวิตไปแล้ว

ฉากนี้ สลักอยู่ในความทรงจำของเปปเปอร์อย่างลึกซึ้งมาโดยตลอด ถึงขนาดที่ในวันครบรอบวันตายของแม่ทุกปี ก็จะปรากฏออกมาทรมานร่างกายและจิตใจของเขา ทำให้เขาหมดหนทางที่จะหลุดพ้นไปได้

ถึงขั้นที่บางครั้ง ฉากนี้ยังพัฒนาตัวเองกลายเป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนด้วย

อย่างเช่นคราวนี้ เขาฝันเห็นแม่ที่ตายไปแล้วจู่ๆก็ลุกขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำทั้งร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด ค่อยๆเดินมาทางเขา ถามเขาว่าทำไมถึงต้องมาอยู่ในท้องของเธอ

ถ้าไม่ได้ตั้งท้องเขา เธอก็จะไปจากตระกูลนวบดินทร์ ไปไล่ตามความรักของตนเองได้แล้ว

จากนั้น มือที่เต็มไปด้วยเลือดของแม่ ก็มาบีบอยู่บนคอของเขา

เปปเปอร์สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายของตนเอง ลืมตาขึ้นมาอย่างฉับพลัน ดวงตาแดงก่ำ หายใจเร็ว

มายมิ้นท์เองก็ตกใจเขา สักพักถึงผ่อนคลายลงได้ ก้มหน้าลงมาตบๆหน้าเขาเบาๆ “เปปเปอร์คุณเป็นอะไรไป?”

ราวกับเปปเปอร์ไม่ได้ยินอะไรเลย ลูกตาจับจ้องอยู่ที่เพดานอย่างไม่มีชีวิตชีวา ริมฝีปากบางๆขยับๆ เหมือนกำลังพูดอะไรอยู่

มายมิ้นท์จึงก้มตัวลง เอาหูเข้าไปใกล้ๆมุมปากของเขาตั้งใจฟัง จนในที่สุดก็ได้ยินชัดเจน

“ขอโทษ......ขอโทษ......”

ขอโทษงั้นเหรอ?

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว ในแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

ทำไมเขาต้องบอกว่าขอโทษด้วย?

แล้วกำลังขอโทษใครล่ะ?

มายมิ้นท์มองเปปเปอร์ รู้ว่าเมื่อกี้เขาคงได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง ความคิดความรู้สึกอะไรพวกนั้น ยังไม่กลับมาอย่างสมบูรณ์ จึงรีบคว้าไหล่เขาเอาไว้ แล้วเขย่าตัวเขา “เปปเปอร์ ตื่นๆ ตื่นขึ้นเร็ว!”

เธอไม่สามารถปล่อยให้เขาจมอยู่ในนั้นได้ ไม่งั้นมันคงไม่เป็นผลดีต่อสภาพจิตใจของเขาแน่ๆ

เขาต้องรีบเดินออกมา ฟื้นฟูสภาพจิตใจและสติปัญญาให้กลับคืนมา

บางทีอาจจะเป็นผลจากการเขย่าของมายมิ้นท์ก็ได้ ตาดำของเปปเปอร์จึงค่อยๆโฟกัส แล้วเคลื่อนสายตาจากเพดานมาบนใบหน้าของมายมิ้นท์

เขาเห็นมายมิ้นท์แล้ว สักพัก ถึงได้ส่งเสียงออกมา “มาย......มิ้นท์?”

เสียงของเขาแหบพร่า ไม่น่าฟัง เสียงไม่สดใสเหมือนกับเป็ดตัวผู้เลย

แค่ได้ฟังก็รู้แล้วว่าดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป จนมันแผดเผาลำคอของเขา

มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้น จ้องมองเขาด้วยเบ้าตาแดงๆ “คุณรู้ไหม ก่อนหน้านี้ท่านย่าเคยบอกฉันว่า วันนี้ของทุกๆปี นิสัยของคุณจะเปลี่ยนแปลงไปมาก ถึงขั้นแสดงอาการทำร้ายตัวเองออกมา ดังนั้นตอนที่ฉันโทรเข้ามือถือคุณไม่ติด คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงขนาดไหน? ฉันกลัวขนาดไหน? ฉันกลัวคุณทำร้ายตัวเอง กลัวตัวเองมาสาย แล้วต้องมาเห็นศพที่เย็นยะเยือกของคุณ!”

ได้ยินเสียงสั่นๆและสะอื้นไห้ของหญิงสาว เปปเปอร์ก็รู้แล้ว ตนเองทำให้เธอตกใจจริงๆ

เขายกมือขึ้น ตบหลังของเธอเบาๆ เสียงยังคงแหบพร่าไม่น่าฟังเหมือนเดิม “ขอโทษนะ......”

“คุณรู้สึกผิดแล้วสินะ?” มายมิ้นท์ยื่นมือทั้งคู่ออกมา ประคองใบหน้าของเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น แสร้งทำเป็นโมโหพูดขึ้น: “คนที่คุณต้องขอโทษ ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวนะ ยังมีท่านย่า ยังมีผู้ช่วยเหมันตร์อีก พวกเขาเป็นห่วงคุณกันทั้งนั้น กังวลว่าคุณจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ แต่ยังโชคดี......”

มายมิ้นท์สีหน้าผ่อนคลายลงแล้ว “โชคดีที่ฉันมาทัน โชคดีที่คุณเมา จึงไม่ทันได้ทำร้ายตัวเอง ไม่งั้นตอนนี้คุณคงไม่ได้นอนอยู่บนโซฟาหรอก คงนอนอยู่บนเตียงคนไข้ที่โรงพยาบาลแน่ๆ”

เปปเปอร์ลู่สายตาลง หลบตา ไม่พูดไม่จา

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ทันได้ทำร้ายตนเองหรอก

แต่ร่างกายของเขาไม่อนุญาตต่างหาก

ดื่มไวน์แค่ไม่กี่ขวด หัวใจก็เจ็บปวดราวกับโดนเผาไหม้ ถึงได้ทำให้เขาหมดสติไปทันที

ใช่สิ เขาเป็นลมหมดสติ ไม่ได้เมาจนหมดสติ

หัวใจของเขา ตอนนี้ยังปวดหนึบๆอยู่เลย

แต่เรื่องนี้ เขาให้เธอรู้ไม่ได้

มายมิ้นท์เห็นท่าทีไม่ค่อยพูดของเปปเปอร์ จึงถอนใจออกมาด้วยความจำใจ แล้วมองตาเขา เสนอความเห็นอย่างอ่อนโยน “เปปเปอร์ เราไปหาจิตแพทย์กันไหม?”

“จิต......แพทย์?” เปปเปอร์เอ่ยปากขึ้น พูดทวนคำอีกครั้ง

มายมิ้นท์พยักหน้า “ใช่ จิตแพทย์ ในวันนี้ของทุกปีที่คุณเหมือนจะเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่ง นั่นก็เพราะในใจของคุณเกิดปัญหา คุณเห็นแม่คุณฆ่าตัวตายด้วยตาของคุณเอง ในใจของคุณจึงมีเงามืดขนาดใหญ่ ถึงขนาดที่วันนี้ของทุกปี คุณก็จะเปลี่ยนเป็นอย่างนี้ไปโดยไม่รู้ตัว แต่ถ้าเราไปหาจิตแพทย์ ให้จิตแพทย์แนะนำคุณ ทำให้คุณลืมฉากที่คุณเห็นในปีนั้น บางทีอาจจะทำให้คุณรู้จักหัวใจของตัวเองยอมรับภาพที่ได้เห็นในปีนั้นได้ แล้วคุณก็จะดีขึ้น”