รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 679

เธอไม่ได้บอกเขาว่า ดารามายยังทราบเรื่องที่เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับแม่ด้วย

ไม่เช่นนั้นด้วยความที่เขาให้ความสำคัญกับเธอมาก เขาจะต้องไปตรวจสอบอย่างแน่นอนว่าดารามายรู้ได้ยังไง

แต่ว่าเรื่องนี้เธอสามารถจัดการเองได้ ไม่จำเป็นต้องเพิ่งพาเขา

ไม่เช่นนั้น ก็จะดูเหมือนว่าเธอไม่มีประโยชน์เอาเสียเลย

เปปเปอร์ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามายมิ้นท์มีเรื่องอะไรปิดบังเขาอยู่ เขาก้มศีรษะและลูบไหล่ของเธอพลางพูดขึ้นว่า：“แล้วคุณเห็นด้วยใช่ไหมครับ？”

“อึม”มายมิ้นท์พยักหน้า“เพราะยังไงก็มีชิปของคุณที่ฝังอยู่ในตัวของหล่อน ก็ไม่ต้องกลัวว่าหล่อนจะหายไปไหน เพราะถึงยังไงหล่อนก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ ดึกแล้ว พักผ่อนเถอะ”เปปเปอร์เหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนกำแพง

ตอนนี้ใกล้สี่ทุ่มแล้ว

มายมิ้นท์เริ่มหาวนอน“ได้ค่ะ ฉันก็ง่วงมากแล้วจริง ๆ ”

เมื่อคืนถักผ้าพันคอให้กับเขา เธอไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ตอนกลางวันก็ยังดูแลเขา และถูกเขาสร้างความลำบากให้ไม่น้อย เหนื่อยจนแทบจะไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้เธอต้องการเพียงเอนตัวลง และนอนอย่างมีความสุข

“เดี๋ยวผมพาคุณไปที่ห้องครับ”เปปเปอร์จูงมือของมายมิ้นท์

มายมิ้นท์ก้มหน้าเหลือบมองครู่หนึ่ง และไม่ได้ต้องการดึงมือของเขาออก

พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว การจูงมือกันก็เป็นเรื่องปกติ

เมื่อตามเปปเปอร์มาจนถึงหน้าห้อง

สีหน้าของมายมิ้นท์จู่ๆก็แสดงความรู้สึกพูดยากออกมา

เธอหยุดฝีเท้าลง

แน่นอนว่าเปปเปอร์ก็ต้องหยุดฝีเท้าตาม พลางหันศีรษะไปหาเธอ “ทำไมเหรอครับ？”

“นี่มันเป็นห้องของคุณ”มายมิ้นท์ยกคางไปทางประตูข้างหน้าเขา

เปปเปอร์พยักหน้า“ผมทราบครับ”

มายมิ้นท์เบิกตากว้าง“เปปเปอร์ คุณคงจะไม่ให้ฉันนอนในห้องของคุณหรอกนะคะ？”

“คุณไม่เต็มใจเหรอครับ？”เปปเปอร์มองไปที่เธอ

มายมิ้นท์นิ่งเงียบครู่หนึ่ง

ที่แท้ก็เป็นอย่างที่เธอคิด

เมื่อสักครู่นี้เขาบอกว่า จะไปจัดที่นอน จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องของตนเอง

ในตอนนั้นเธอไม่ได้คิดมาก คิดว่าการที่เขาเข้าไปในห้องของตัวเอง ก็อาจจะหยิบผ้าห่ม

เพราะถึงยังไงห้องๆอื่นก็ยังว่าง เพียงแต่อาจจะไม่มีผ้าห่ม

ที่แท้เธอก็คิดมากเกินไป เขาไม่ได้ไปจัดห้องนอนให้เธออย่างที่เขาว่า เขาเพียงต้องการให้เธอนอนในห้องนอนของเขา

เมื่อคิดถึงตอนที่เมื่อก่อนนี้เปปเปอร์แอบปืนขึ้นมาและทำพฤติกรรมเช่นนั้นบนเตียงของเธอ เมื่อดูจากพฤติกรรมของเขาในตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าก็ไม่น่าจะทำให้คนรู้สึกประหลาดใจ

เพื่อที่จะนอนกับเธอแล้ว เขาก็ยังหน้าด้าน มีอะไรบ้างที่ทำไม่ได้？

ไม่แน่ว่าต่อไปก็คงอาจจะสามารถปีนเตียงขึ้นมาได้จริงๆ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มายมิ้นท์จนปัญญา รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เปล่าค่ะ เอาตามนี้ก็ได้ค่ะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็จับลูกบิด พลางบิดอย่างเบาๆ

ประตูถูกเปิดออก เธอก็เดินเข้าไปก่อน

เมื่อเห็นว่ามายมิ้นท์เต็มใจที่จะนอนกับตน ดวงตาของเปปเปอร์ก็เป็นประกาย จากนั้นรีบเดินตามเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

เมื่อสักครู่นี้ เขาก็เป็นกังวลมากว่าเธอจะปฏิเสธ

แต่เมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอไม่ได้ปฏิเสธ ในที่สุดเขาก็วางใจ

มายมิ้นท์เดินเขาไปยังห้องของเปปเปอร์ พลางมองไปยังเปปเปอร์ เตียงขนาดใหญ่เตียงนั้นที่สามารถนอนได้หลายคน ใบหน้าของเธอก็อดไม่ได้ที่จะแดงก่ำ

แม้ว่าตอนนี้เธอกับเปปเปอร์คงไม่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้นแน่ แต่ว่าในหัวของเธอก็อดที่จะคิดเรื่องนั้นไม่ได้

อีกอย่างเตียงนี้ของเขาก็ใหญ่ขนาดนี้ ทำให้คนคิดเพ้อเจ้อได้ง่าย

มายมิ้นท์นวดขมับ

ดูเหมือนว่าตนจะถูกความคิดของเปปเปอร์ที่ในหัวมีแต่เรื่องลามก ซึ่งส่งผลกระทบต่อเธอเป็นอย่างมากไม่เช่นนั้นทำไมพอเห็นเตียงนอน ถึงได้คิดซี้ซั้วไปได้？

เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว

มายมิ้นท์เคาะหัวของตัวเองเบาๆ พลางสุดหายใจเข้าลึก เพื่อให้ตนเองสงบลง

เมื่อเปปเปอร์เห็นท่าทีของเธอ ก็รีบย้ายมือที่อยู่บนหัวของเธอลงมา พลางมองเธอด้วยท่าทีจริงจัง “เป็นอะไรเหรอครับ？ปวดหัวเหรอครับ？”

เป็นโทรศัพท์ของมายมิ้นท์ที่กำลังดังอยู่ บนหน้าจอโทรศัพท์แสดงชื่อสามคำคือเลขาซินดี้ ซึ่งกำลังกะพริบอยู่ตลอดเวลา นิ้วหัวแม่มือของเปปเปอร์สไลด์ จากนั้นก็รับสาย แล้วตั้งใจกดเสียงลงต่ำ “พูดมา”

เมื่อได้ยินเสียงของเขา อีกทางด้านหนึ่งของโทรศัพท์เลขาซินดี้ก็ตะลึงงันเล็กน้อย จากนั้นก็รีบนำโทรศัพท์มาดูตรงหน้า สิ่งที่เห็นก็คือเป็นเบอร์ของมายมิ้นท์จริงๆ เมื่อมั่นใจแล้วว่าตนเองไม่ได้โทรผิด จึงได้นำโทรศัพท์มาวางไว้ข้างหู พลางพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า：“ใช่……ประธานเปปเปอร์หรือเปล่าคะ？”

เปปเปอร์อึมหนึ่งที

เลขาซินดี้คลายความกังวลลง

เป็นประธานเปปเปอร์จริงๆ

เดิมทีหล่อนก็คิดว่าเป็นผู้ชายคนไหน ตกใจหมดเลย

แต่ว่าทำไมประธานเปปเปอร์ถึงได้รับโทรศัพท์ของท่านประธานล่ะ ？

อีกทั้งยังเป็นตอนเช้าตรู่ด้วย

คงไม่ใช่ว่าพวกเขาทั้งสอง……

เมื่อคิดขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้พวกเขาทั้งสองอาจจะค้างคืนด้วยกัน ในใจของเลขาซินดี้ก็ไม่ได้รู้สึกสงสัยอะไรอีกแล้ว

หล่อนขยับขอบดำของแว่นตาเล็กน้อย พลางถามขึ้นอย่างเกรงใจว่า“ประธานเปปเปอร์ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าท่านประธานอยู่ไหมคะ？”

“เธอยังไม่ตื่น”มือข้างหนึ่งของเปปเปอร์ถือโทรศัพท์ มืออีกข้างหนึ่งลูบผมของมายมิ้นท์ พลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เลขาซินดี้เลิกคิ้ว

ยังไม่ตื่น？

หล่อนมองไปยังนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังของห้องทำงาน ตอนนี้ใกล้จะสิบโมงแล้ว ในใจรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

พระเจ้า สายขนาดนี้แล้วท่านประธานยังไม่ตื่นอีก เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนี้ท่านประธานกับประธานเปปเปอร์เล่นกันรุนแรงขนาดไหน

เหนื่อยจนไม่อยากตื่น

เปปเปอร์ไม่รู้ว่าเลขาซินดี้กำลังเข้าใจผิดอยู่ จึงพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า：“ถ้าคุณมีเรื่องอะไรก็คุยกับผมก่อนครับ เดี๋ยวผมจะบอกเธอเอง แต่ถ้าไม่รีบก็รอเธอตื่นก่อนครับ แล้วผมจะให้เธอโทรกลับหาคุณ แล้วคุณค่อยคุยกับเธอก็ได้”

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นต้องรบกวนประธานเปปเปอร์ด้วยนะคะ ถ้าท่านประธานตื่นแล้วรบกวนให้โทรกลับหาฉันด้วย ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ก็เลยไม่ได้รีบร้อนค่ะ”เลขาซินดี้ตอบกลับอย่างเกรงใจ

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย“ทราบแล้วครับ”

เขาวางสายโทรศัพท์ลง แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนลิ้นชักหัวเตียง เตรียมที่จะหยิบโทรศัพท์ของตนเอง แล้วโทรหาเหมันตร์

และในเวลานี้เอง มือสวยๆทั้งสองข้างก็เผยออกมาจากผ้าห่ม จู่ๆก็กอดแขนของเขาไว้แน่น “กี่โมงแล้วคะ？”