รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 684

เลขาซินดี้กดเปลือกตาลงต่ำ พลางตอบกลับด้วยความรู้สึกผิด：“ยังไม่ทราบเลยค่ะ ฉันยังไม่ได้รับการวินิจฉัย”

หลายวันมานี้ หล่อนมักจะอาเจียนเหมือนเมื่อสักครู่นี้ อีกทั้งประจำเดือนของเดือนนี้ก็ยังไม่มา ดังนั้นหล่อนจึงสงสัยว่าตนเองท้อง

แต่ว่าจะท้องหรือไม่ หล่อนก็ยังไม่รู้ วางแผนว่าหลังจากเลิกงานวันนี้ ที่ไปซื้อที่ตรวจครรภ์ที่ร้านขายยา

แต่สุดท้ายก็คิดไม่ถึงเลยว่า ยังไม่ทันเลิกงาน หล่อนก็อาเจียนต่อหน้าท่านประธานแล้ว

เพื่อที่จะไม่ให้เรื่องที่เธออาจจะตั้งครรภ์แพร่งพรายออกไป หล่อนยังจำเป็นต้องโกหกเพื่อหลอกท่านประธาน

หล่อนรู้สึกผิดต่อท่านประธานจริงๆ

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่คุณกลับยังไม่ไปตรวจ！”เมื่อมายมิ้นท์ได้ยินสิ่งที่เลขาซินดี้พูด ก็ตะลึงงัน

นี่เป็นเพราะตนเองไม่ดูแลสุขภาพ ก็เลยเป็นโรค

เมื่อเห็นมายมิ้นท์มีท่าทีโกรธเคืองตนเอง ในใจของเลขาซินดี้ที่ปกปิดไว้ ก็อดที่จะรู้สึกละอายใจไม่ได้

แต่ว่าหล่อนก็ยังอดที่จะโกหกต่อไปไม่ได้

เลขาซินดี้ก้มศีรษะลง พลางพูดขึ้นเสียงต่ำว่า ：“หลายวันมานี้ แม่ของฉันอยู่ที่บ้านฉัน ดังนั้นฉันก็เลยไม่ได้รีบไปโรงพยาบาล เกรงแต่ว่าแม่จะเห็นฉันกินยา ถ้าเป็นเช่นนั้นก็คงจะไม่ดี หล่อนอายุแล้ว อีกทั้งยังมีโรคประจำตัว ฉันไม่อยากให้หล่อนเป็นกังวล”

“ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่คุณก็ไม่ควรปล่อยไว้นาน？”มายมิ้นท์เม้มริมฝีปาก

เลขาซินดี้ อึมหนึ่งทีราวกับยุง “เดี๋ยวบ่ายนี้ฉันจะไปค่ะ”

“จริงเหรอคะ？”มายมิ้นท์หรี่ตาพลางมองไปที่หล่อน

เลขาซินดี้พยักหน้า“จริงค่ะ ฉันก็รู้ดีว่าไม่ควรปล่อยไว้นาน”

เพราะหากหล่อนตั้งท้องจริงๆ หลังจากที่ตรวจแล้ว หล่อนจะได้หาทางหนีทีไล่

หากไม่ได้ท้อง แต่เป็นเพราะว่าป่วยจริงๆ หล่อนจะได้รีบรักษา

สิ่งนี้สำหรับหล่อนแล้ว ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

เมื่อมายมิ้นท์เห็นเลขาซินดี้ตอบกลับอย่างแน่ใจ สีหน้าก็ดีขึ้นไม่น้อย แต่ว่าก็เต็มไปด้วยความเป็นกังวล “ในเมื่อคุณก็รู้ว่าไม่สามารถยื้อไว้ได้ คุณพูดแล้วก็ต้องทำให้ได้นะคะ ว่าตอนบ่ายจะไปหาหมอที่โรงพยาบาล คุณเป็นเลขาของฉัน แล้วก็ยังเป็นเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน ฉันไม่อยากให้คุณเป็นอะไรไป ถ้าหากคุณเป็นอะไรไป ต่อไปฉันจะหาใครพูดความในใจล่ะคะ อีกทั้งเรื่องงานใครจะช่วยฉัน？”

เมื่อได้ยินคำพูดของมายมิ้นท์ ในใจของเลขาซินดี้ก็เผยความรู้สึกอบอุ่นออกมา แววตาแดงก่ำ “ท่านประธาน ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงฉัน”

มายมิ้นท์ตบที่ไหล่ของหล่อน“ในเมื่อคุณเป็นเพื่อนของฉัน เพราะฉะนั้นแน่นอนว่าฉันจะต้องเป็นห่วงคุณ แต่ว่าตอนนี้คุณไม่อยากไปคลินิกแล้วจริงๆเหรอคะ？”

มายมิ้นท์ไม่ค่อยวางใจสักเท่าไหร่

เลขาซินดี้ส่ายศีรษะสั่นริกๆ “ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”

หล่อนย้ำอีกครั้งว่าจะไม่ไปห้องพยาบาล มายมิ้นท์ก็ทำได้เพียงปล่อยไป

เพราะถึงยังไงหล่อนก็พูดแล้ว ว่าตอนบ่ายจะไปตรวจที่โรงพยาบาล ดังนั้นก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบังคับให้หล่อนไปห้องพยาบาล

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ พวกเราออกไปก่อน”มายมิ้นท์ดึงมือออกมาจากไหล่ของเลขาซินดี้

เลขาซินดี้อึมหนึ่งที และตามหลังหล่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ

เมื่อกลับมาถึงยังห้องทำงาน มายมิ้นท์ก็นำน้ำผึ้งที่ชงไว้มอบให้กับเลขาซินดี้ “ดื่มน้ำนี้สักหน่อยนะคะ เป็นประโยชน์ต่อกระเพาะ”

เลขาซินดี้มองไปยังน้ำผึ้งสีเหลืองที่อยู่ในน้ำ ในใจก็อดซาบซึ้งไม่ได้ จมูกพลางเป็นสีแดงก่ำ

เมื่อทั้งสองข้างของหล่อนรับแก้วน้ำมา พลางพูดขึ้นด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ขอบคุณค่ะท่านประธาน”

“พอได้แล้ว ฉันบอกแล้วไงว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน อีกทั้งนี่ก็เป็นเรื่องง่ายๆที่แม้แต่เด็กก็ทำได้ รีบดื่มเถอะ”มายมิ้นท์ดึงเก้าอี้ทำงานออกมา พลางนั่งลงอีกครั้ง

เลขาซินดี้พยักหน้าติดต่อกัน จากนั้นก็ดื่มน้ำผึ้งที่อยู่ในแก้ว

เมื่อเห็นหล่อนดื่มน้ำผึ้ง มายมิ้นท์ก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

ในโทรศัพท์มีข้อความของเปปเปอร์ที่ส่งมา เธอเปิดออกมาดู ข้อความเขียนไว้ว่า：ผมมาถึงโรงพยาบาลแล้ว

ส่วนเวลาที่ปรากฏคือเมื่อหนึ่งนาทีที่แล้ว

มายมิ้นท์เปิดแป้นพิมพ์ออกมา นิ้วมือพิมพ์ตัวอักษรอย่างรวดเร็ว：ค่ะ อย่าลืมฝากถามทุกข์สุขท่านย่าแทนฉันด้วยนะคะ

“ใช่ บอกว่าเป็นของขวัญจากประธานเปปเปอร์ที่มอบให้กับพนักงานของเทนเดอร์กรุ๊ป”ผู้ช่วยรีบพยักหน้า

เลขาซินดี้ขยับแว่นตาเล็กน้อย“ท่านประธาน ฉันเดาว่าประธานเปปเปอร์น่าจะต้องการเฉลิมฉลองที่พวกคุณทั้งสองคืนดีกัน เช่นเดียวกับการแต่งงานที่จะต้องมอบลูกอมมงคลให้กับเพื่อนและพนักงาน”

มายมิ้นท์ยักคิ้ว“ฉันคิดว่าด้วยความเฉยชาของเขาต่อโลก คงไม่น่าคิดได้เอง”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอกับเลขาซินดี้ ดวงตาของผู้ช่วยก็เบิกกว้างพลางถามขึ้นอย่างตื่นเต้น “ท่านประธาน คุณกับประธานเปปเปอร์คืนดีกันแล้ว เมื่อที่ข่าวรายงานในวันนั้นใช่ไหมคะ？”

มายมิ้นท์มองไปยังผู้ช่วยที่อยากรู้อยากเห็น พลางส่ายศีรษะอย่างขบขัน “ในเมื่อได้ยินแล้ว ยังจะถามอีก？”

“ฉันก็แค่อยากถามให้มั่นใจค่ะ”ผู้ช่วยยิ้มเหอะๆ ในใจแทบจะร้องออกมาแล้ว

พระเจ้า คืนดีกันแล้วจริงๆ

นี่เป็นข่าวที่สะเทือนจิตใจผู้คนเป็นอย่างมาก

มายมิ้นท์ไม่ได้ใส่ใจอารมณ์ตื่นเต้นของผู้ช่วย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งพลางปลดล๊อก “ฉันถามเปปเปอร์ก่อนว่าเขาส่งของนี้มาเพื่ออะไร”

เมื่อพูดจบ เธอก็เตรียมที่จะโทรหาเปปเปอร์

แต่ยังไม่ทันได้โทรหา โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

ผู้ช่วยเหมันตร์เป็นคนโทรมา

มายมิ้นท์รีบรับสายอย่างรวดเร็ว เสียงของผู้ช่วยเหมันตร์รอดผ่านโทรศัพท์ออกมา “คุณมายมิ้นท์”

“ผู้ช่วยเหมันตร์สวัสดีค่ะ”มายมิ้นท์พยักหน้า จากนั้นตอบกลับหนึ่งประโยค

ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนอยู่ด้านนอกห้องพักผู้ป่วยของท่านย่า “คุณมายมิ้นท์ คนของบริษัทตระกูลนวบดินทร์มาถึงหรือยังครับ？”

“มาถึงแล้วค่ะ”มายมิ้นท์อึมหนึ่งที จากนั้นตอบกลับว่า：“ผู้ช่วยเหมันตร์อั่งเปาพวกนั้นกับของกิน ยังไงกันคะ？”

ผู้ช่วยเหมันตร์ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “เป็นลางดี ท่านประธานต้องการที่จะฉลองที่พวกคุณคืนดีกัน ก็เลยส่งของพวกนั้นมาให้ เทนเดอร์กรุ๊ปโดยเฉพาะ เพื่อให้เกิดความเป็นมงคลและเป็นสัญญาณที่ดี ไม่เพียงแต่ของเทนเดอร์กรุ๊ปเท่านั้น พนักงานของบริษัทตระกูลนวบดินทร์ทุกคนก็ได้รับเช่นเดียวกัน”

มายมิ้นท์พยักหน้าพลางมองไปยังเลขาซินดี้“คุณเดาถูกจริงๆ”