รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 771

ฟังออกว่าน้ำเสียงผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ค่อยพอใจ พัดชาหรี่ตาลง รู้ว่าท่าทีของตัวเองเมื่อครู่ ไม่ค่อยเหมาะสม รีบขยับปากเค้นยิ้มออกมา “เปล่าค่ะๆ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น”

“งั้นหมายความว่ายังไง” ผู้ช่วยเหมันตร์ขมวดคิ้ว

พัดชา หลุบตาลง “ฉันหมายความว่า ฉันไม่ค่อยเชื่อเท่าไร เมื่อคืนฉันเพิ่งล่วงเกินคุณมายมิ้นท์ คิดไม่ถึงว่าคุณมายมิ้นท์จะพูดแทนฉัน ดังนั้นหลังจากฉันเพิ่งได้ยิน จึงตกใจจนขาดสติ ไม่ได้มีความคิดว่าจะไม่ขอบคุณคุณมายมิ้นท์ กลับกันฉันขอบคุณเธอมาก จริงๆ นะ”

เธอพูดแบบนี้ กลับมีเหตุมีผล ทำให้ผู้ช่วยเหมันตร์ดูพิรุธไม่ออก

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ถือสาเอาความ ส่งเสียงหึ “งั้นก็ดี คุณพัดชากลับไปได้แล้ว เราจะรอคำโทษกับการชดเชยของคุณพัดชานะ”

พัดชาพยักหน้า “ค่ะ”

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่สนใจเธอ หันหลังเดินเข้าไปในห้องคนไข้

พัดชามองแผ่นหลังของเขา สีหน้าไม่มีความนิ่งอีกแล้ว มีเพียงสีหน้าบูดเบี้ยวและโหดเหี้ยม

แต่เพราะใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยมีดจากการศัลยกรรม พอเธอสีหน้าบูดเบี้ยว จึงดูแข็งทื่อ ยิ่งน่าตกใจเข้าไปใหญ่

แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่รู้

หลังจากเขาเดินเข้ามาในห้องคนไข้ เห็นชายหญิงสองคนกำลังแอบอิงกัน เขาแอบกลอกตามองบน

สองคนนี้จริงๆ เลย ในเมื่อตื่นแล้ว ทำไมไม่ลุกขึ้นมา ยังจะทำเลี่ยนอยู่บนเตียงไปทำไม

แน่นอนว่าเขากล้าคิดเช่นนี้ แต่กลับไม่กล้าพูดออกมา กระแอมหนึ่งครั้ง ทำเหมือนไม่เห็น “ประธานเปปเปอร์ คุณมายมิ้นท์”

เปปเปอร์ไม่ได้เป็นอะไร มายมิ้นท์เห็นผู้ช่วยเหมันตร์เดินเข้ามา กลับเคอะเขินเล็กน้อย หน้าแดงจนจะมุดเข้าไปในอกเปปเปอร์แล้ว

เพราะตอนนี้เธอตื่นแล้ว ไม่ได้นอนอยู่เหมือนเมื่อครู่

นอนหลับ ทำเหมือนไม่รู้อะไรได้ แต่ตื่นอยู่ มันทำไม่ได้แล้ว

ดังนั้นเธอลุกขึ้นดีกว่า

จากนั้นหลังจากเปปเปอร์เห็นท่าทีของเธอ กลับโอบเอวเธอไว้แน่น ไม่ให้เธอลุกออกจากอกตัวเอง “อย่าขยับ!”

มายมิ้นท์มองชายหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์ “ปล่อยเร็ว ผู้ช่วยเหมันตร์อยู่ตรงนี้นะ”

เปปเปอร์ปรายตามองไปยังผู้ช่วยเหมันตร์นิ่งๆ

ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนหลังตรงทันที สีหน้าจริงจัง “คุณมายมิ้นท์ ไม่เป็นไรครับ คุณทำเหมือนผมไม่อยู่ก็ได้ จริงๆ นะครับ!”

เขาพูดอย่างจริงจัง

แต่มายมิ้นท์ยิ่งกระอักกระอ่วนเข้าไปใหญ่

ทำเหมือนเขาไม่อยู่อย่างนั้นเหรอ

จะเป็นไปได้ยังไง ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยู่จริงๆ สักหน่อย คนยืนตัวใหญ่อยู่ตรงนั้น เว้นเสียแต่เธอจะเป็นคนไม่คิดอะไรมาก ไม่ก็ตาบอด ดังนั้นจะไม่เห็น ไม่สนใจได้ยังไง

ขืนอีกเดี๋ยวเปปเปอร์คิดจะทำอะไรเธอขึ้นมา ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เห็นหมดไม่ใช่หรือไง

มันน่าละอายมากนะ!

เปปเปอร์มองแววตาวูบไหวของมายมิ้นท์ ก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร หลังจากยกยิ้มมุมปาก จึงเริ่มพูดเรื่องจริงจัง

พูดเรื่องจริงจัง อาจเบี่ยงเบนสมาธิเธอได้ชั่วคราว ไม่ให้เธอคิดฟุ้งซ่าน

“จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ” เปปเปอร์มองผู้ช่วยเหมันตร์แล้วถามขึ้น

ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบ “จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ผู้หญิงคนนั้นรับปากชดเชยให้ และรับปากจะขอโทษคุณมายมิ้นท์ต่อหน้าทุกคนครับ”

เปปเปอร์ตอบรับ “เข้าใจแล้ว”

“แต่เธอไม่ได้รับปากตั้งแต่ต้น” ผู้ช่วยเหมันตร์เอ่ยขึ้น

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “หืม”

มายมิ้นท์ไม่ได้ตกใจ พูดออกมาว่า “เพราะจะโดนโจมตีทางอินเทอร์เน็ต เธอไม่รับปากตั้งแต่แรก เป็นเรื่องปกติ”

“ใช่ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า “ด้วยเหตุนี้ เธอยังสงสัยว่าคุณมายมิ้นท์จงใจแก้แค้นเธอหรือเปล่า”

“ฉันจงใจแก้แค้นเธองั้นเหรอ” มายมิ้นท์โมโหกับคำพูดนี้มาก

เปปเปอร์สีหน้าไม่สู้ดี “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ทำไมต้องจงใจแก้แค้นเธอ”

แต่เมื่อเห็นรอยเล็บบนแขนผู้ช่วยเหมันตร์ตอนนี้ สีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย

ดูจากที่ผู้หญิงคนนี้ลงมือกับผู้ช่วยเหมันตร์ รู้เลยว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่คนร่าน คนน่ารังเกียจธรรมดาๆ

ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นพวกจิตใจเลือดเย็น ทำได้ทุกอย่าง

แต่ยังดี ผ่านวันนี้ไป จะไม่เจอผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

ไม่งั้นต่อไปชีวิตคงวุ่นวายแน่

“อีกเดี๋ยวนายไปให้พยาบาลฆ่าเชื้อสิ” เปปเปอร์มองแขนผู้ช่วยเหมันตร์ แล้วกำชับเสียงขรึม

ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบรับ “ครับ”

จากนั้นเขาก็เดินออกไป

เปปเปอร์กับมายมิ้นท์ ไม่ได้หวานกันบนเตียง ลุกขึ้นจัดการตัวเอง เตรียมออกจากโรงพยาบาล

เมื่อวานเขาไม่ได้ไปนวบดินทร์กรุ๊ปทั้งวัน งานกองเต็มแล้ว ไม่ว่ายังไง วันนี้ต้องไปจัดการ

เพราะนวบดินทร์กรุ๊ป ไม่ได้เล็กเหมือนเทนเดอร์กรุ๊ป

มายมิ้นท์จะให้เขาพักผ่อนสักวัน แล้วค่อยไปทำงาน แต่เมื่อได้ยินเขาพูดว่ามีประชุมมูลค่าประมาณพันล้าน เธอจึงทำได้เพียงเงียบ

จะทำให้เขาเสียเงินพันล้านไปไม่ได้

ถึงเขายอม แต่พวกผู้ถือหุ้นในบริษัทเขา คงไม่ยอม ไม่โวยวายสิถึงจะแปลก

มายมิ้นท์มองผ้าพันแผลบนหน้าผากเปปเปอร์ รู้สึกปวดใจขึ้นมา

จะไม่ปวดใจได้เหรอ เพิ่งลุกขึ้นจากเตียงในโรงพยาบาลมาได้ ก็ต้องลำบากลำบนไปทำงาน บริษัทใหญ่ก็มีข้อเสียเหมือนกันนะ

ไม่เหมือนเธอ เทนเดอร์กรุ๊ป ยังไม่เคยมีธุรกิจเป็นพันล้ายเลย ถึงขาดเธอไปสักสองสามวัน ลูกน้องก็สามารถบริหารเทนเดอร์กรุ๊ปได้

แต่นวบดินทร์กรุ๊ปไม่เหมือนกัน ขาดเขานานไม่ได้

เมื่อคิดได้เช่นนี้ มายมิ้นท์ถอนหายใจ “ฉันไปทำงานเป็นเพื่อนนายไหม”