รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 785

เพราะเป็นภาพลักษณ์ไง จะแสดงออกทางสีหน้าไม่ได้ ต้องเก็บอาการเอาไว้ให้ดี

โดยเฉพาะเป็นเรื่องแบบนั้น ยิ่งห้ามให้คนจับได้ ไม่งั้นกระดากใจมากแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ มายมิ้นท์เม้มปากแดงอีกครั้ง

ส่วนอีกฝั่ง เปปเปอร์มาถึงหน้าประตูห้องทำงาน บิดลูกบิดประตู เปิดประตูออก

คนข้างนอกเป็นผู้ช่วยเหมันตร์จริงๆ

เมื่อผู้ช่วยเหมันตร์เห็นเปปเปอร์ เขายิ้มอย่างนอบน้อมก่อน จากนั้นยกกล่องอาหารขนาดใหญ่ในมือขึ้นมา “ประธานเปปเปอร์ อาหารเที่ยงของคุณกับคุณมายมิ้นท์มาแล้วครับ”

ตอนนี้เปปเปอร์เก็บความอารมณ์ดีเมื่อครู่เอาไว้ ตอนเจอผู้ช่วยเหมันตร์ เขาสีหน้าอึมครึมขึ้นมาอีกครั้ง

เขากวาดตามองผู้ช่วยเหมันตร์อย่างเย็นชา พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ทำไมนายมาช้าขนาดนี้”

ถ้าคนคนนี้มาเร็วกว่านี้สักหน่อย ก็คงไม่ขัดจังหวะเขากับมายมิ้นท์แล้ว

แต่คนคนนี้ดันมาซะพอดิบพอดี รบกวนเรื่องดีๆ ของเขาจนหมด

นี่จะให้เขาทำสีหน้าดีๆ ได้อย่างไร

ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นเปปเปอร์โมโหใส่ตัวเอง เขาอึ้งไป กะพริบตาด้วยสีหน้ามึนงง “ผม......ไม่ได้มาช้านะครับ พออาหารเที่ยงมาถึง ผมก็เอามาส่งให้คุณเลย”

ดังนั้น นี่จะเรียกว่าช้าได้ยังไง

ระหว่างนี้ ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลยมั้ง

ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ประธานเปปเปอร์ก็บอกว่าเขามาช้า เห็นเขาเป็นเดอะแฟลชหรือยังไง

ผู้ช่วยเหมันตร์น้อยใจเล็กน้อย แต่ขณะเดียวกัน ก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

ว่ากันตามเหตุผล ประธานเปปเปอร์ ไม่ใช่คนที่จะว่าเขามาช้า โดยไม่มีเหตุผล

แต่ตอนนี้ประธานเปปเปอร์ดันพูดอย่างนี้ซะงั้น

ดูเหมือนว่า ต้องมีเหตุผลอะไรพิเศษอยู่ในนี้แน่นอน

คืออะไรกันล่ะ

ผู้ช่วยเหมันตร์มองผ่านเปปเปอร์ ไปทางด้านหลังอย่างสงสัย

บนโซฟา ที่ไม่ไกลจากด้านหลังเขา มายมิ้นท์นั่งอยู่ตรงนั้น ถึงกำลังจิบชาอย่างงดงาม แต่ดูแล้ว ความงดงามนี้ มีความขัดแย้งกันอยู่ รู้สึกเหมือนมันทื่อๆ ไม่เป็นธรรมชาติ

เหมือนกระทำเรื่องผิดมโนธรรม พยายามปกปิดความตื่นตระหนก รักษาความนิ่งเอาไว้

เพราะคุณมายมิ้นท์ไม่ได้มองมาทางเขา แต่ก้มหน้าตลอด นี่ไม่ใช่สไตล์ปกติของคุณมายมิ้นท์ ยิ่งยืนยันว่าคุณมายมิ้นท์กำลังร้อนตัวอะไรอยู่

แต่ร้อนตัวอะไรอยู่กันแน่ ผู้ช่วยเหมันตร์ดูไม่ออก ทำได้เพียงละสายตา ออกมามองเปปเปอร์

เมื่อละสายตาออกมา เขาเห็นอะไรผิดปกติบางอย่าง เนกไทของประธานเปปเปอร์หายไป คอเสื้อดูยับเล็กน้อย เหมือนเคยโดนคนใช้มือจับ อีกทั้งลำคอของประธานแดงเล็กน้อย เหมือนโดนคนกัดอย่างไรอย่างนั้น

เดี๋ยวนะ กัดอย่างนั้นเหรอ

ผู้ช่วยเหมันตร์เบิกตาโต เข้าใจทุกอย่างทันที

มิน่าล่ะ ประธานบอกว่าเขามาช้า ทำหน้าอึมครึมใส่เขาด้วย

เพราะเขามาผิดเวลา รบกวนเรื่องดีๆ ของประธานเปปเปอร์

เมื่อเข้าใจจุดนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์กระอักกระอ่วน ยิ้มแหยๆ “เอ่อ ประธานเปปเปอร์ อาหารเที่ยงนี้......”

“เอาเข้ามา” เปปเปอร์ไม่มองเขาสักนิด หันหลังเดินเข้าไปในห้องทำงาน

ผู้ช่วยเหมันตร์รู้ว่า ครั้งนี้ประธานเปปเปอร์เกลียดชังตัวเอง จึงถอนหายใจออกมา ก้มหน้าเดินตามเขา เข้าไปในห้อง

ระหว่างทาง เขาไม่กล้ามองอะไรมั่วๆ กลัวว่าจะเห็นอะไรที่ตัวเองไม่ควรเห็น

เมื่อดื่มชาเสร็จ มายมิ้นท์จึงนั่งลง แล้วพูดเร่งว่า “เปปเปอร์ นายก็รีบนั่งสิ นั่งกินข้าว นานขนาดนี้แล้ว ไม่หิวเหรอ”

“มาแล้ว” เปปเปอร์ยิ้ม เดินมานั่งตรงข้ามเธอ

มายมิ้นท์คีบเนื้อกุ้งเข้าปากอย่างทนไม่ไหว

เนื้อกุ้งเด้งๆ กระจายอยู่ในปาก ไม่ต้องพูดเลยว่ารสชาติสุดยอดแค่ไหน

มายมิ้นท์มีความสุขจนหรี่ตาลง อดสะบัดขาไปมาไม่ได้

เป็นการกระทำที่เธอติดเป็นนิสัย ทุกครั้งที่ทานของอร่อย หรือรู้สึกมีความสุข เธอมักจะชอบสะบัดขา

เปปเปอร์ก็รู้ว่าเป็นการกระทำของเธอ รู้สึกว่าโต๊ะชาสั่นไปมา

เขาก้มลงไปมอง เห็นขาทั้งสองข้างของเธอสั่นไปมา แววตาดำขลับขึ้นมา

ถ้าไม่เป็นเพราะสถานที่ไม่เหมาะสม เขาอยากจับขาสองข้างของเธอเอาไว้ ล็อกไว้กับเขา แล้วลูบแรงๆ

น่ารักอย่างนี้ ควรจะโดนเขานัวเนีย รักแบบทะนุถนอม

“อร่อยขนาดนั้นเชียว” เปปเปอร์ไม่ได้มองมาก ละสายตาออกมา มองหน้ามายมิ้นท์ แล้วถามขึ้นมา

เขากลัวว่าถ้าตัวเองมองต่อไป จะทนไม่ไหวจริงๆ

ไม่งั้น เธอควรเตะเขา

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าในใจชายหนุ่ม คิดเป็นร้อยเป็นพัน เธอพยักหน้ารัว “อร่อยสิ ฉันไม่ได้ทานอาหารทะเล อย่างมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว”

อย่างแรกเลยคือยุ่งมาก หลังจากเธอรับช่วงเทนเดอร์กรุ๊ป มีปัญหาทุกอย่าง เธอไม่มีเวลาไปกินไปเที่ยว

อย่างที่สองคือ เธอไปทานคนเดียว ก็ไม่สนุก พวกลาเต้ก็ยุ่ง มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอซะที่ไหนกันล่ะ

ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เธอเริ่มรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำ