รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 804

นับจากเมื่อคืนถึงตอนนี้ก็มากกว่าสามสิบหกชั่วโมงแล้ว

ถ้ากลางวันเปปเปอร์ไม่ได้พักผ่อน เอาแต่ทำงาน งั้นก็แสดงว่าเขาไม่ได้หลับตานอนมาสามสิบหกชั่วโมงแล้ว

ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ร่างกายต้องพังแน่

เพียงแต่กังวลไปก็เท่านั้น เธอคงให้เปปเปอร์พักผ่อนตอนนี้ไม่ได้？

มายมิ้นท์นวดแก้ม แล้วถอนหายใจ เมื่อเห็นรถข้างหน้าเคลื่อนที่ เธอก็รีบเก็บอารมณ์ตัวเอง จากนั้นก็เปลี่ยนเกียร์ขับไปด้านหน้า

เมื่อผ่านช่วงที่รถติดมา นอกจากไฟแดงแล้ว มายมิ้นท์ก็ไม่ต้องจอดรถอีก

ทว่าเมื่อใกล้จะถึงคอนโดพราวฟ้าอีกสิบกว่ากิโลเมตร มายมิ้นท์ก็จอดรถริมทาง จากนั้นก็มองร้านค้าสไตล์โบราณ

ร้านนี้เป็นร้านขายขนมโบราณจีนโดยเฉพาะ ซึ่งสืบทอดมาจากรุ่นที่เกิดในยุคราชวงศ์สุดท้ายของจีน จึงมีประวัติกว่าร้อยปี เรียกได้ว่าเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่หนึ่งก็ว่าได้

สิ่งสำคัญที่สุดคือ รสชาติขนมร้านนี้เลิศรสมาก มีลูกค้าหลั่งไหลเข้ามามากมายทุกวัน

ถึงจะเป็นเวลากลางคืนเช่นนี้ ภายในร้านก็ยังคงมีลูกค้าจำนวนมาก

มายมิ้นท์ผลักประตูร้านเข้าไป ก่อนจะเข้าไปสั่งที่เคาน์เตอร์ “สวัสดีค่ะ ยังมีเค้กรสโกฐจุฬาลัมพาไหมคะ？”

เธอถามอย่างไม่มั่นใจ

เค้กรสโกศจุฬาลัมพาเป็นจุดเด่นของร้านนี้อย่างหนึ่ง ทว่าเพราะมีรสชม จึงไม่ค่อยมีคนซื้อมาก ดังนั้นร้านนี้จึงจำกัดปริมาณการทำเค้กรสนี้ โดยจะทำเพียงหนึ่งร้อยชิ้นต่อวัน หากขายหมดก็จะไม่ทำเพิ่มอีก ลูกค้าต้องมาซื้อวันที่สองอย่างเดียว

ส่วนมายมิ้นท์ก็คือหนึ่งในจำนวนลูกค้าที่มีน้อย ที่ชอบกินรสโกฐจุฬาลัมพา

และที่สำคัญ เธอไม่เพียงแต่ชอบเฉย ๆ เท่านั้น เธอนั้นชอบเป็นชีวิตจิตใจตั้งแต่เด็กเลยแหละ

เพราะจุดนี้ พ่อเธอจึงยิ้มที่เธอชอบรสแปลก ๆ

ทว่าเมื่อเติบใหญ่ เธอก็กินน้อยมาก ไม่เหมือนตอนเด็กที่มักจะกินเป็นประจำ โตมาแล้วเธอก็แค่กินเป็นบางครั้งบางคราวเท่านั้น

“คุณโชคดีมากค่ะ ยังมีอีกหนึ่งชิ้นค่ะ” พนักงานได้ยินก็รีบสำรวจ จากนั้นก็ยิ้มตอบ

มายมิ้นท์ก็ยิ้มแก้มปริ“มีอยู่หนึ่งชิ้น ฉันโชคดีจริง ๆ ช่วยฉันใส่ถุงหน่อยค่ะ”

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานสาวส่งยิ้มให้มายมิ้นท์ จากนั้นก็ส่งข้อมูลไปยังคนที่รับผิดชอบห่อ

ใช้เวลาในการห่อค่อนข้างนาน เพราะยังมีรายการห่อก่อนหน้าเธอหลายคน

แต่มายมิ้นท์ก็ไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด นั่งรอบนเก้าอี้ว่าง

ด้านข้างโต๊ะว่างมีน้ำเปล่าฟรีให้บริการ

มายมิ้นท์รับมาหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ดื่มทีละคำในขณะที่ส่งข้อความหาเปปเปอร์：ทำงานเสร็จหรือยังคะ？

เดิมทีคิดว่าเปปเปอร์คงไม่ตอบทันทีหรอก คาดไม่ถึงว่าวินาทีที่เธอเตรียมเก็บมือถือ มือถือก็สว่าง จากนั้นก็เห็นเปปเปอร์ตอบข้อความ：ใกล้แล้ว อีกแป๊บหนึ่ง คุณยังไม่นอนเหรอ？

มายมิ้นท์วางแก้วน้ำลง ริมฝีปากแดงยกโค้งขึ้น อารมณ์ดีขึ้นมาทันตา แล้วก็พิมพ์อย่างรวดเร็วว่า：ยังค่ะ ฉันอยู่ข้างนอก ยังไม่ได้กลับบ้าน

เปปเปอร์ที่ออกจาแผนกวางแผนแล้วกำลังเดินกลับห้องทำงานของตัวเองก็หยุดเท้า พลางขมวดคิ้วมุ่น

ผู้ช่วยเหมันตร์ตามหลังเขาต้อย ๆ ชนเขาเพราะการหยุดเดินของเขากะทันหัน

เมื่อยืนมั่นคงแล้ว ผู้ช่วยเหมันตร์ก็รีบถอยหลังหนึ่งก้าว จากนั้นก็ดันแว่นที่ร่วงลงมาเล็กน้อย รีบถามว่า “มีอะไรเหรอครับประธานเปปเปอร์？”

เพียงแต่สีหน้าผู้ชายซีดขาว ใบหน้าผอมซูบ ดวงตาหมองคล้ำ มือข้างหนึ่งดันเอวตัวเองไว้ แลดูเหมือนคนป่วยหนัก

ผู้หญิงด้านข้างพยุงเขามาตลอดทาง ดวงตายังแดงก่ำนิด ๆ ดูแวบแรกก็รู้ว่าเคยร้องไห้มาก่อน ยิ่งบ่งชี้ให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ป่วย

“จริง ๆ เลย ดึกขนาดนี้แล้ว พวกเราไม่กลับบ้านพักผ่อน วิ่งมาซื้อเค้กรสโกศจุฬาลัมพาอะไรนั่นอีก” ผู้หญิง ซึ่งก็คือคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เธอกำลังมองเยี่ยมบุญแล้วบ่นอย่างไม่สบอารมณ์

เยี่ยมบุญตบมือที่เธอจับแขนเขาไว้ ใบหน้าซีดเผือดเผยรอยยิ้มอ่อนโยนมา “ก็คุณชอบกินนี่？”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ทำตาขวางใส่เขา“ดังนั้น เป็นเพราะฉันชอบกิน เลิกงานปุ๊บก็เรียกฉันมาเลย และมาซื้อเป็นเพื่อนฉันโดยเฉพาะ？”

“ใช่” เยี่ยมบุญพยักหน้าอย่างอ่อนแอ“ร่างกายผมไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน เมื่อก่อนยุ่งเกินไป มัวแต่จดจ่อกับงาน ตอนใกล้ตายผมถึงรู้ว่าอยู่เป็นเพื่อนคุณน้อยเกินไป ผมผิดต่อคุณแล้ว”

“ไม่หรอก” เดิมทีอีกฝ่ายก็ดวงตาแดงก่ำอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งแดงกว่าเดิม น้ำตาก็ไหลริมไม่หยุด เธอรีบส่ายหัว“คุณไม่ได้ผิดต่อฉันหรอกค่ะ เยี่ยมบุญ คุณไม่ได้ผิดต่อฉันเลย”

เยี่ยมบุญยิ้มเจือจาง“ผมรู้ดีว่าผิดหรือไม่ผิด”

ที่ผ่านมา เพราะเขาจึงทำให้ชวนชมถูกไตรภูมิอุ้มไป และเธอที่พึ่งคลอดลูกก็ต้องเจ็บปวดเพราะต้องพรากจากลูก ต้องจมอยู่กับความทุกข์ตลอด

ถึงแม้ต่อมาจะรับส้มเปรี้ยวมาเลี้ยงดู ถือเป็นการสร้างขวัญและกำลังใจให้เธอมีชีวิตต่อไป ทว่าเขารู้ดี ลูกสาวบุญธรรมก็คือลูกสาวบุญธรรมวันยังค่ำ ไม่อาจทดแทนความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกสาวแท้ ๆ ไป แต่ก็สร้างได้เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ไม่อาจเติมเต็มช่องว่างทั้งหมด

และจุดนี้ เป็นเพราะเขาที่ผิดต่อเธอ

นอกจากนั้น ชีวิตคู่หลายสิบปีที่ผ่านมา ถึงเขาจะรักเธอมาก แต่ก็เห็นความสำคัญของเอสซีกรุ๊ปเป็นที่ตั้ง อยู่เป็นเพื่อนเธอน้อยมาก เธออยากออกไปท่องเที่ยว และเขาก็เคยรับปากเธอไว้ด้วย แต่เขาก็ไม่เคยไปเที่ยวเป็นเพื่อนเธอจริง ๆ สักครั้งมาก่อน

ตอนนี้สังขารร่วงโรย ใกล้เวลาลาจากโลกแล้ว เริ่มระลึกอดีต และเมื่อหวนคิดดูจึงรู้ว่าตัวเองผิดต่อเธอมากมาย ผิดต่อภรรยาที่ไม่เคยรังเกียจเดียดฉันท์และไม่เคยจากเขาไปไหน

ยิ่งผิดต่อเธอ เขาก็ยิ่งเสียใจกับคำมั่นสัญญาที่ไม่เคยได้ทำ ตอนนี้เขาอยากทำตามสัญญา แต่ก็มีหลาย ๆ เรื่องที่ทำไม่ได้แล้ว