รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 808

ไม่เพียงเท่านั้น รอบกายเธอก็ปกคลุมไปด้วยความหนักอึ้ง หมดอาลัยตายอยาก คล้ายกับประสบพบเจอเรื่องเลวร้ายมา

“เป็นอะไรเหรอ?” เปปเปอร์หย่อนกายนั่งข้างเธอ ก่อนจะจับไหล่เธอแล้วเขย่าเบา ๆ “เกิดอะไรขึ้น？”

มายมิ้นท์ถูกเขาเขย่าจึงออกหลุดออกจากภวังค์

ดวงตาเธอเป็นประกายแพรวพราย ดวงตาเศร้าหมองกลับมาสว่างเจิดจ้าอีกครั้ง

“คุณกลับมาแล้วเหรอ?” เธอเห็นเขาก็ค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมา

เปปเปอร์ตอบอืมหนึ่งคำ “ผมกลับมาแล้ว ดึกขนาดนี้แล้วคุณยังไม่นอนอีกเหรอ นั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้？แถมยังไม่เปิดไฟด้วย？เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？”

ผู้ชายปล่อยคำถามเป็นชุด ๆ ทำให้มายมิ้นท์ส่ายหัวและถอนหายใจ“ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นหรอกค่ะ”

แต่เปปเปอร์ไม่เชื่อ ริมฝีปากบางเม้มขึ้น“ไม่มีอะไรแล้วคุณจะเป็นแบบนี้ได้ไง？”

“......”มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบ

เธอรู้อยู่แล้วว่าปิดผู้ชายตรงหน้าไม่ได้

“พูดมาเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น?” เปปเปอร์ลูบศีรษะเธอ น้ำเสียงห่วงใยยิ่ง“อย่าปิดผมเลย ไม่งั้นผมคงเป็นห่วงแย่”

มายมิ้นท์รู้สึกอุ่นใจในบัดดล ไหล่ที่ตั้งตัวตรงยืนหยัดต่อไปไม่ได้แล้ว เธอปล่อยความเข้มแข็งทิ้ง เปลี่ยนมาซบไล่เปปเปอร์“หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ฉันเจอเยี่ยมบุญสองผัวเมียค่ะ”

มือที่เปปเปอร์จับผมเธอชะงัก “พวกเยี่ยมบุญเหรอ?”

“อืม”

“เจอที่ไหน?”

“ฉันไปเยี่ยมพ่อเสร็จก็เข้าร้านเบเกอรี่ละแวกนี้ ระหว่างที่รอของที่สั่งไป พวกเยี่ยมบุญก็มา” มายมิ้นท์กล่าว

เปปเปอร์ขมวดคิ้วมุ่น“พวกเขารังแกคุณหรือเปล่า？”

“เปล่าค่ะ” มายมิ้นท์ส่ายหัว“แค่ปะทะคารมเล็กน้อย แต่ว่า......”

“แต่อะไร?” เปปเปอร์รู้สึกกังวลขึ้นมา

มายมิ้นท์ยกแขนขึ้น“คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นรอยแผลที่ข้อมือฉันก็ทำตัวผิดปกติทันที เธอจับมือฉันแล้วถามว่าได้รอยแผลเป็นนี้ยังไง และถามว่าก่อนจะมีรอยแผลเป็นเคยมีอะไรตรงนี้หรือเปล่า คุณว่า......”

เธอยังไม่ทันเล่าจบ สีหน้าเปปเปอร์ก็แปรเปลี่ยน

มือที่โอบเอวเธอไว้ชักกลับมากะทันหัน ลูกกระเดือกเขาขยับ ถามเสียงที่เจือความหนักอึ้งไว้ “คุณได้ตอบไปไหม？”

“ห้ะ?” มายมิ้นท์เงยหน้ามองเขาปราดหนึ่ง“อะไรนะ？”

“ผมบอกว่า คุณได้บอกที่มาของรอยแผลเป็นนี่ไหม？และได้บอกหรือเปล่าว่าก่อนจะมีรอยแผลเคยมีอะไร？”เปปเปอร์หลุบตา น้ำเสียงไม่ชอบมาพากลอย่างฉายชัด

มายมิ้นท์ส่ายหัว“ไม่ได้บอกค่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถามด้วยเจตนาอะไร ยิ่งไม่รู้ว่าเป็นกับดักหรือเปล่า ดังนั้นฉันจึงบอกเธอไม่ได้ ฉันก็หาเหตุผลพูดสุ่ม ๆ ไปอย่างนั้น”

เปปเปอร์จ้องเธออยู่สักพักหนึ่ง หลังจากที่ดูออกว่าเธอไม่ได้พูดปดมดเท็จ เขาจึงรู้สึกโล่งอก สีหน้ากลับมาเป็นปกติ

“งั้นก็ดี” เปปเปอร์โอบเอวเธอพูด

มายมิ้นท์หรี่ตา“ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณเครียดจัดเลย คุณกลัวฉันบอกคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เหรอ？”

เธอจ้องมองเขา

เปปเปอร์กะพริบตาปริบ ๆ กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว สีหน้าเป็นธรรมชาติยิ่ง ตอบแบบไม่เห็นความผิดปกติว่า “เปล่านี่ เมื่อกี้คุณก็พูดว่าคุณไม่บอกเพราะกลัวคุณนายเขาจะมีแผนร้าย ผมก็กลัวเหมือนกัน ดังนั้นผมเลยไม่อยากให้คุณโง่จนบอกทุกอย่างกับอีกฝ่าย ถ้าคุณนายเขามีแผนร้ายจริง ๆ แล้วผมไม่ได้อยู่ข้างกายคุณ ผมก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้ทันท่วงทีสิ”

ระหว่างที่พูด เขาก็ดีดหน้าผากเธอ

“จริงสิ” เขากระแอมเสียง พลางตอบเสียงแหบพร่า

อันที่จริงไม่ใช่เลย

สาเหตุจริงที่เธอเกิดความรู้สึกที่ดีต่อพวกสองผัวเมียเยี่ยมบุญ นั่นเป็นเพราะเธอกับพวกเขามีสายสัมพันธ์ทางเลือด

ถึงแม้พวกเขายังไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ถึงแม้ตอนนี้ระหว่างพวกเขายังรู้ความบาดหมางต่อกัน

ทว่าเรื่องสายเลือดเป็นเรื่องที่อัศจรรย์บนโลกใบนี้

สายเลือดทำให้หัวใจของเธอกับพวกเยี่ยมบุญเชื่อมต่อกัน จึงส่งผลทางความรู้สึกของอีกฝ่าย โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว

นี่ก็คือความผูกพันทางสายเลือด ไม่มีใครควบคุมและสลัดทิ้งได้

ทว่าเขาบอกความจริงเธอไม่ได้ จำต้องหลอกเธอว่าเพราะเธอใจอ่อนเกินไป จึงได้รู้สึกแบบนั้น

เขาไม่มีทางเลือก เขาทำเป็นเพราะหวังดีกลับเธอ

ที่ผ่านมามายมิ้นท์ไม่ได้รู้สึกอะไรเช่นนี้ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกอย่างน่าตกใจ

ดูเหมือนเขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่งั้นหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เรื่องต้องเลวร้ายกว่านี้แน่

ระหว่างที่คิดใคร่ครวญ เปปเปอร์ก็ใช้สองมือจับแก้มมายมิ้นท์ พลางใช้น้ำเสียงขึงขังจริงจังว่า “วันหลังอยู่ให้ห่างพวกเยี่ยมบุญไว้นะ ความใจอ่อนของคุณ ผมกลัวว่าคุณจะไม่แก้แค้นแล้ว”

มายมิ้นท์หัวเราะ“เป็นไปได้ไง”

“ต้องป้องกันไว้ก่อน” เปปเปอร์ไม่ได้ยิ้มให้เธอ สีหน้ายังคงเอาจริงเอาจังเหมือนเดิม

มายมิ้นท์เห็นแล้วก็ทำเหมือนไม่ใส่ใจไม่ได้แล้ว จึงพยักหน้าด้วยความจริงใจ“ก็ได้ ก็ได้ ฉันรู้แล้ว คุณพูดถูก เพราะการเจอหน้าทั้งสองครั้งนี้ทำให้ฉันเปลี่ยนไป รู้สึกถูกพวกเขาจูงจมูกยังไงไม่รู้ มันไม่เหมือนฉันเลย ดังนั้นฉันควรห่างพวกเขาไว้”