รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 811

มีเพียงแบบนี้ พฤติกรรมแย่ ๆ เช่นนั้นของดารามาย ถึงจะถูกปราบปรามเอาไว้ได้ และไม่ถ่ายทอดต่อไป

แต่ยีนที่โดดเด่นเช่นนี้หาได้ยาก อย่างไรเสียผู้ชายที่มียีนเช่นนี้ ต้องเป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จมากแน่ โดยทั่วไปไม่มีทางที่จะขายยีนของตัวเอง

แน่นอนว่า ก็มีอยู่จำนวนน้อยที่ยอมขาย แต่ส่วนมากล้วนอยู่ต่างประเทศ

และจากความสามารถของเธอ ต้องการตามหายีนที่โดดเด่นเช่นนี้ในต่างประเทศ ความจริงแล้วเป็นเรื่องที่ยากมาก หรือต่อให้หาเจอ ก็จะไม่ขายให้เธอ

เพราะคลังเก็บยีนที่มียีนแบบนี้อยู่นั้น ก่อนอื่นจะต้องเลือกลูกค้าที่มีเงินมากกว่าเธอก่อนแน่ มีเพียงเช่นนี้ ทางคลังเก็บยีนถึงจะได้รับผลกำไรสูงสุด

ดังนั้นไม่มีทางเลือกอื่น เธอจึงได้ขอให้ทามทอยช่วยตามหา และให้ทามทอยช่วยชักนำ เธอถึงจะมีโอกาสซื้อยีนที่โดดเด่นแบบนั้นมาได้

ส่วนทำไมไม่ไปหาเปปเปอร์นั้น......

มันก็จริง จากความสามารถของเปปเปอร์ จะตามหาได้เร็วกว่า และทางคลังเก็บยีนเองก็จะไม่ไตร่ตรองอะไรมากมาย และขายยีนให้กับเธอ

แต่ถ้าหากเธอให้เปปเปอร์ช่วยละก็ เปปเปอร์จะไม่ยอมให้เธอตอบแทนน้ำใจในภายหลังแน่

และเธอคนนี้ เดิมก็ไม่คุ้นชิน และไม่ชอบติดค้างคนอื่น แม้จะเป็นการติดค้างน้ำใจของคนรัก เธอก็ไม่ยินดี

แบบนั้นมันทำให้หัวใจเธอรู้สึกกดดัน เพราะจะทำให้รู้สึกเหมือนติดหนี้อยู่ตลอดเวลา รู้สึกว่าตัวเองต่ำกว่าเปปเปอร์อยู่หนึ่งขั้น รู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก มีเพียงชดใช้ทุกอย่างจนหมด หัวใจถึงจะรู้สึกผ่อนคลายลง

เธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้น ดังนั้นจึงได้ตัดความคิดที่จะให้เปปเปอร์ช่วยไป และไปหาทามทอยให้ช่วย

แบบนี้ ตอนเธอตอบแทนน้ำใจเมื่อเสร็จเรื่องแล้ว ก็จะตอบแทนได้อย่างราบรื่นหน่อย

ถึงอย่างไรเสียทามทอยก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ คงจะหาข้ออ้างอะไรมาบอกว่าไม่ยอมรับการตอบน้ำใจจากเธอไม่ได้หรอกนะ?

แต่เปปเปอร์นั้นไม่เหมือนกัน เขาเป็นคนรักของเธอ สามารถบอกกับเธอว่าไม่ต้องตอบแทนได้โดยตรง แต่ถ้าหากต้องตอบแทนให้ได้ เขาอาจจะโมโหด้วยซ้ำ จะต้องคิดว่าในเมื่อเป็นแฟนกัน ทำไมต้องตอบแทนน้ำใจด้วย?

เธอไม่อยากจะเดินไปถึงจุดนั้นกับเขา ดังนั้นทางเลือกที่ดีที่สุดคือขอให้คนอื่นช่วย

ยิ่งไปกว่านั้น ทามทอยยังมีสถานะของทางการ ใช้ช่องทางของเขา ก็ง่ายต่อขั้นตอนบางอย่าง

คิดมาถึงตรงนี้ มายมิ้นท์บีบโทรศัพท์แน่นและเอ่ยถามอย่างร้อนรน: “คุณรวบรวมมาได้เท่าไหร่แล้ว?”

“ประมาณสิบกว่า ล้วนค่อนข้างสอดคล้องกับเงื่อนไขที่คุณเรียกร้อง” ทามทอยสะบัดเอกสารที่อยู่ในมือพลางกล่าว

มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย “เยอะเหมือนกันนะเนี่ย”

“ดังนั้นคุณเลยต้องเลือก ที่คุณคิดว่าเหมาะสม” ทามทอยรับคำ “เอกสารทั้งหมดอยู่ในมือของผม ล้วนเป็นข้อมูลอย่างละเอียดของผู้ชายพวกนั้น มีทั้งสายเลือดและการสืบทอด รวมไปถึงนิสัย หน้าตา การศึกษา ส่วนสูงและอื่น ๆ”

มายมิ้นท์ยิ้มอ่อน ๆ “คุณรวบรวมมาได้ละเอียดไม่เบาเลยนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว” ทามทอยยกคางขึ้นอย่างได้ใจ “นี่เป็นครั้งแรกที่คุณขอให้ผมช่วย ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องทำให้คุณให้ได้ จะให้ผมส่งข้อมูลให้คุณ หรือว่าคุณจะมาเอาต้นฉบับกับผมเอง?”

เขาเอ่ยถาม

มายมิ้นท์ครุ่นคิด ริมฝีปากแดง ๆ เผยอออกเล็กน้อย “ฉันจะไปเอาต้นฉบับกับคุณแล้วกัน และคุยรายละเอียดเรื่องซื้อยีนกับคุณ”

“โอเค งั้นจะให้ผมรอคุณอยู่ที่ไหน?” เมื่อได้ยินว่าเธอจะมาพบเขา ทามทอยก็ไม่อืดอาดยืดยาดอีกต่อไป เขารีบวางขาที่ไขว่ห้างของเขาลงทันที และนั่งตัวตรง จับเอกสารที่อยู่ในมือไว้แน่น พลางเอ่ยถามด้วยใบหน้าดีอกดีใจที่ยากจะปิดบัง

เขาไม่ได้เจอเธอมาระยะหนึ่งแล้ว

แม้จะได้วางมือไป แต่ความรู้สึกที่เขามีให้เธอนั้นยังตัดไม่ขาด

ดังนั้น เป็นธรรมดาที่มีบางครั้งที่เขาจะคิดถึงเธอ

ยังไงเสียก็แค่เจอหน้าเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย แม้เปปเปอร์จะไม่พอใจ ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ อย่างมากก็แค่ชักสีหน้า

คิดมาถึงตรงนี้ ทามทอยก็หัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมา

พูดตามจริง เขาก็อยากจะเห็นใบหน้าของเปปเปอร์หลังจากที่ได้รู้ว่าตัวเองได้พบหน้ากับมายมิ้นท์เหมือนกัน สีหน้าที่มืดมนแบบนั้น คงจะน่าดูไม่เบา

“ตอนนี้ยังไม่ได้” มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าทามทอยกำลังคิดอะไรอยู่ เธอส่ายหน้าเล็กน้อยพลางตอบ: “วันนี้เป็นวันที่ดารามายต้องไปขึ้นศาล ดังนั้นช่วงบ่ายฉันถึงจะมีเวลาพบกับคุณ”

เห็นเธอเป็นเด็กจริง ๆ ก่อนจะไปทำงานยังได้สั่งอาหารเช้าให้เธอ แถมยังกำชับเธออีกว่าต้องทาน

เธอตื่นแล้วหาอะไรกินเองไม่ได้หรือไง?

แม้จะคิดแบบนั้น แต่ในใจของมายมิ้นท์ก็รู้สึกอบอุ่นมากจริง ๆ

มีคนคนหนึ่งคอยคิดถึงคอยห่วงใย ใครจะไม่ดีใจล่ะ?

วางกระดาษโน้ตลง หลังจากที่เก็บกระดาษโน้ตเรียบร้อยแล้ว มายมิ้นท์ก็ได้หันหลังเดินไปทางทางเข้า และเปิดประตูออก

ที่ด้านข้างของประตูนั้นเป็นเหมือนกับเมื่อวาน มีพนักงานบริการของโรงแรมนั่งยอง ๆ อยู่

เมื่อจับจ้องมองดู ก็เห็นว่าพนักงานบริการเป็นคนเดียวกันกับเมื่อวาน

บังเอิญมากเลยว่าไหมล่ะ!

มายมิ้นท์เอ่ยทักทายพนักงานบริการคนนั้น และแน่นอนว่าพนักงานบริการก็ได้รีบทักทายกลับ จากนั้นก็ยื่นอาหารเช้าให้กับเธอ

หลังจากที่มายมิ้นท์ได้เอ่ยขอบคุณ บอกลาพนักงานบริการแล้วก็กลับไปที่ห้องรับแขก

เธอไม่ได้ทานอาหารในทันที แต่หลังจากที่ได้นั่งลง เธอก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมา และถ่ายรูปอาหารเช้า ส่งให้เปปเปอร์ พร้อมฝากข้อความ: ได้รับอาหารเช้าเรียบร้อย

หลังจากที่ส่งออกไป มายมิ้นท์ก็วางโทรศัพท์ลง

เดิมเธอคิดว่าสองวันนี้เปปเปอร์ยุ่งงาน คงจะไม่ตอบข้อความในทันที

ผลลัพธ์คือหลังจากที่วางโทรศัพท์ลงไม่ถึงสองนาที หน้าจอก็ได้สว่างขึ้นมาเอง เปปเปอร์ได้ส่งข้อความตอบกลับมา: งั้นก็ดี ผมได้สั่งอาหารเช้าสไตล์ฮ่องกงให้คุณ ค่อนข้างจืดชืด ไม่รู้เหมือนกันว่าถูกปากคุณไหม

มายมิ้นท์มองดูขนมอบหน้าตาประณีตงดงามที่วางอยู่บนจาน เธอพิมพ์ไปยิ้มไป: ฉันชอบมาก ขอแค่คุณเป็นคนสั่ง ฉันชอบหมด

เมื่อได้เห็นประโยคนี้ ริมฝีปากบาง ๆ ของเปปเปอร์ก็ได้ยิ้มออกมา ใบหน้าที่เดิมทีเย็นชานั้น ก็ได้ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา ออร่าอันกดดันเย็นชาที่อยู่รอบ ๆ ตัวนั้นพลันหายไปไร้วี่แวว สิ่งที่มาแทนที่ คือความอ่อนโยนดั่งสายลมในฤดูใบไม้ผลิ