รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 824

เปปเปอร์เงียบไม่พูด ในใจกลับเห็นด้วยกับประโยคนี้ของทามทอย

พระเจ้า นี่มันช่างน่าล้อเล่นจริงๆ

“ตอนนี้นายยังคิดว่า ฉันควรจะบอกมายมิ้นท์ กับตัวตนที่แท้จริงของเธอไหม？”เปปเปอร์ลูบคิ้ว ถามทามทอยอย่างเหนื่อยล้า

ทามทอยส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น“นอกจากฉันอยากทำร้ายเธอ ไม่งั้น ฉันก็คิดว่านายน่าจะบอกเธอ”

เปปเปอร์ส่งเสียงในลำคออย่างเยือกเย็น“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นนายก็หุบปากให้ดี อย่าให้เธอรู้อะไรที่ไม่ควรรู้”

“วางใจเถอะ ฉันทำแน่”ทามทอยโบกมือ ไม่พูด

เปปเปอร์ก็เป็นคนที่ไม่ชอบพูดก่อนอยู่แล้ว

ดังนั้น สองคนนี้จึงเงียบลง

เวลานั้น ในห้องทำงานขนาดใหญ่ ก็มีบรรยากาศเงียบลงจนทำให้คนหดหู่

สักพัก ทามทอยจึงพูดอีกครั้ง“เปปเปอร์ ฉันรู้ว่านายปกปิดตัวตนของมายมิ้นท์ ไม่บอกเธอก็เพื่อเธอ แต่นายได้คิดไหมว่า บางอย่าง ก็ปิดได้ไม่นาน ปกปิดได้ชั่วคราวแต่ปกปิดได้ไม่นานหรอก สักวันไม่ช้าก็เร็วมายมิ้นท์ ก็ต้องรู้ตัวตนของตัวเอง ถึงตอนนั้น ถ้าเธอรู้ว่านายรู้นานแล้ว แต่ไม่บอกเธอ นายว่า เธอจะโกรธนายไหม？”

นิ้วโป้งของเปปเปอร์ลูบไล้ไปที่นิ้วมือ สักพักจึงตอบกลับว่า：“เธอคงโกรธเกลียดฉัน แต่ฉันเชื่อมากกว่าว่า ตอนหลังเธอจะคิดได้ แล้วเข้าใจถึงความทุ่มเทของฉัน เธอเป็นคนฉลาด เธอรู้ว่าจะทำอย่างไร”

“ขอให้เป็นอย่างนั้น”ทามทอยยักไหล่

เปปเปอร์ยกกาแฟที่เหลือมาดื่มหมด“ในเมื่อตอนนี้ที่นายอยากรู้ ก็รู้แล้ว นายยังมีอะไรอีกไหม？”

ความหมายก็คือ นายไปได้แล้ว

มุมปากทามทอยกระตุก“ยังไงตอนนี้พวกเราก็เป็นเพื่อนนักปฏิวัติ นายทำแบบนี้ไม่รักษาน้ำใจไปเปล่า หมดประโยชน์แล้วก็ไล่แบบนี้เลยเหรอ？”

เปปเปอร์เหลือบมองเขานิ่งๆ แววตาดูทนไม่ไหว

ทามทอยยืนขึ้นมา“เอาล่ะๆๆ นายอย่ามองฉันแบบนี้ นายมองฉันแบบนี้แล้ว ฉันก็ตกใจ ฉันไปโอเคไหม？”

“เหมันตร์！”เปปเปอร์ตะโกนออกไป

ผู้ช่วยเหมันตร์ที่รออยู่ด้านนอกประตูไม่ไปไหนได้ยินเสียงเขา ก็ผลักประตูเข้ามาทันที“ประธานเปปเปอร์ มีอะไรรับสั่งครับ”

“ไปส่งเขา”เปปเปอร์เงยคางขึ้นไปที่ทามทอย

“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์มองไปที่ทามทอยด้วยรอยยิ้ม“คุณทามทอย เชิญทางนี้ครับ”

ทามทอยกลอกตาใส่“นี่คุณรออยู่ด้านนอกประตูตลอดเลยเหรอ เปปเปอร์นายก็รู้ด้วย ดูเหมือนว่าพวกนายสองคนวางแผนไว้แต่แรกแล้วสินะ พอมีโอกาส ก็ส่งฉันไป”

“คุณทามทอยรู้ก็ดี ดังนั้นเชิญครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าจะไปส่งคุณ งั้นคุณก็อย่ามองข้ามความหวังดีของคนอื่น

ทามทอยมองความหมายนี้ในแววตาของผู้ช่วยเหมันตร์ออก จึงเบะปากอย่างพูดไม่ออก แล้วตามเขาไป

ในห้องทำงานเงียบลงอีกครั้ง

เปปเปอร์มองทางที่ทามทอยออกไป แล้วนึกถึงคำพูดสุดท้ายเหล่านั้นของทามทอย แต่ในใจกลับไม่นิ่งสงบอย่างที่เขาตอบ

ที่จริงก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่กังวลว่ามายมิ้นท์จะรู้ความจริงแล้วโกรธเกลียดเขา

แต่เพื่อเธอแล้ว เขายอมให้เธอโกรธเกลียดเขา

เขาจะไม่เสียใจภายหลังกับสิ่งที่ตัวเองทำ

สายตาเปปเปอร์มีประกายความเด็ดเดี่ยว แต่แป๊บเดียวก็หายไป

ตอนเย็น เปปเปอร์รีบทำงานให้เสร็จ แล้วขับรถไปที่เทนเดอร์กรุ๊ป

มาถึงชั้นล่างของเทนเดอร์กรุ๊ป ก็หกโมงเย็นแล้ว

เปปเปอร์นั่งอยู่ในรถไม่ได้ลงไป หยิบโทรศัพท์ส่งข้อความหามายมิ้นท์ บอกว่าตัวเขาเองอยู่ชั้นล่างแล้ว

หลังจากส่งข้อความไปแล้ว กลับเงียบหายไปโดยปราศจากร่องรอย ไม่ตอบมาเลย

ทำให้ในใจเปปเปอร์อดไม่ได้ที่จะคิดมาก เธอยังแคร์ที่ตอนเช้าเขาถามในสาย เลยจงใจไม่ตอบหรือเปล่า？

ริมฝีปากบางๆของเปปเปอร์เม้มลง จากนั้นเอาโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋าสูท หยิบเสื้อโค้ตตรงที่นั่งข้างคนขับมาสวม สวมผ้าพันคอที่มายมิ้นท์ถักให้ตัวเอง เปิดประตูลงจากรถไปที่หน้าประตูเทนเดอร์กรุ๊ป

การปรากฏตัวของเปปเปอร์ ทำให้คนในห้องโถงเทนเดอร์กรุ๊ปต่างตกใจ

ชัดเจนว่า พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า จู่ๆเขาจะปรากฏตัวที่นี่

ถ้าไม่ใช่ว่าสถานที่และโอกาสไม่ถูกต้อง เธอจะกระโดดขึ้นกรี๊ดแล้วจริงๆ เพื่อแสดงความดีใจข้างในออกมา

แล้วก็ เดี๋ยวรอประธานเปปเปอร์ไป เธอจะเอาเรื่องนี้ส่งลงในกลุ่ม CP ของประธานใหญ่กับประธานเปปเปอร์ ทำให้คนอื่นอิจฉาเธอ พอคิดแล้วก็ตื่นเต้น

พนักงานเคาน์เตอร์สูดหายใจลึกๆหลายที แล้วจึงบังคับให้สงบลง รักษารอยยิ้มให้เปปเปอร์แล้วตอบกลับไปว่า：“ประธานใหญ่ยังอยู่บริษัทค่ะ ตอนเย็นมีประชุมฉุกเฉินกะทันหัน ดังนั้นตอนนี้ประธานใหญ่จึงกำลังประชุมในห้องประชุมกับผู้จัดการแต่ละแผนกอยู่ค่ะ”

ที่แท้ก็แบบนี้เอง

ไม่น่าล่ะเธอไม่ตอบข้อความ

หัวใจที่เกร็งแน่นของเปปเปอร์ ค่อยๆคลายลง พอตอบอือไป ก็ก้าวเท้าเดินเข้าลิฟต์

เคาน์เตอร์มองแผ่นหลังของเขา หลังจากกำหมัดอย่างดีใจสักพักแล้ว ก็เอาข่าวที่เขามาส่งไปในกลุ่ม ให้ทุกคนต้องอิจฉาที่คนเขารักกัน จะอิจฉาคนเดียวไม่ได้

ส่งเสร็จ เธอก็เข้าระบบบัญชีเวยโป๋ของตัวเองอีกครั้ง แล้วเริ่มโพสต์เรื่องหวานๆให้แฟนคลับCPคนอื่นๆ

ทั้งหมดนี้ เปปเปอร์ไม่รู้เลย

เขามาที่นอกห้องประชุมของเทนเดอร์กรุ๊ป

ด้านนอกห้องประชุมก็มีเคาน์เตอร์ตัวหนึ่ง ตรงนั้นในตอนนี้มีคนนั่งอยู่หนึ่งคน ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ช่วยของมายมิ้นท์

ผู้ช่วยคนนั้นได้ยินเสียงฝีเท้า ก็เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าคอม เห็นเปปเปอร์ ก็ตกใจก่อน จากนั้นยืนขึ้นมาต้อนรับทันที“ประธานเปปเปอร์”

เปปเปอร์เหลือบมอง แล้วตอบอือ จากนั้นละสายตากลับมองไปที่ห้องประชุมเขม็ง“ยังประชุมไม่เสร็จ？”

ผู้ช่วยส่ายหน้า“ยังค่ะ แต่ก็น่าจะใกล้แล้ว พวกประธานใหญ่เข้าไปได้หนึ่งชั่วโมงกว่าแล้วค่ะ ประธานเปปเปอร์มาหาประธานใหญ่เหรอคะ？”

“อือ”เปปเปอร์พยักหน้า“มารับเธอเลิกงานกลับบ้าน”

ผู้ช่วยรู้สึกว่าตัวเองอิจฉาคนเขารักกันทันที แต่ใบหน้ายังคงตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มบางๆ：“งั้นประธานเปปเปอร์รอสักครู่ ฉันจะเข้าไปบอกประธานใหญ่ว่าคุณมา”

“ไม่ต้อง”เปปเปอร์ยกมือขึ้นห้าม“ไม่ต้องรบกวนเธอประชุม ผมรอเธอตรงนี้แหละ”

ผู้ช่วยก็ไม่รู้จะโน้มน้าวอย่างไร ทำท่าเชื้อเชิญเขา“งั้นประธานเปปเปอร์ งั้นคุณนั่งรอตรงนี้ เดี๋ยวฉันไปเอาชามาให้ค่ะ”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย เดินไปนั่งลงตรงที่ของผู้ช่วยเมื่อกี๊ รอมายมิ้นท์ประชุมเสร็จออกมา