รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 825

รอไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้ เปปเปอร์กำลังดื่มกาแฟอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่มาจากห้องประชุมที่อยู่ตรงข้าม

เขาวางแก้วกาแฟลงแล้วยืนขึ้นมา มองไปที่ห้องประชุม เห็นประตูห้องประชุมเปิดพอดี แล้วกลุ่มคนก็ออกมาจากด้านใน

เปปเปอร์จ้องคนเหล่านั้น มองหาร่างที่ตัวเองคิดถึงจากคนเหล่านั้น

แต่เห็นออกมาสองสามคนแล้ว ก็ไม่เห็นร่างที่ตัวเองอยากเจอ ทำให้เปปเปอร์ดูผิดหวังเล็กน้อย

ดูเหมือนว่า เธอน่าจะออกมาเป็นคนสุดท้าย

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากแล้วคิด แต่สายตายังคงไม่ละกลับไป

ถ้ามายมิ้นท์ไม่ได้ออกมาคนสุดท้าย นั่นไม่ใช่ว่าเขาพลาดไปเหรอ？

สายตาของเปปเปอร์ไม่ได้ดูปิดบังเลย แป๊บเดียวก็ดึงดูดความสนใจของคนที่ออกมาจากห้องประชุมได้

คนเหล่านั้นมองตามสายตามา เห็นเปปเปอร์ยืนอยู่ตรงนั้น ก็พากันตกตะลึง

“ประ......ประธานเปปเปอร์？”

มีคนตะโกนออกมาอย่างอดไม่ได้

เสียงร้องนี้ คนอื่นๆที่เหนื่อยล้า ก็ค่อยๆได้สติคืนมา

“เป็นประธานเปปเปอร์จริงๆด้วย ฉันคิดว่ามองผิดเสียอีก”

“ฉันก็ด้วย”

“ประธานเปปเปอร์ทำไมถึงอยู่นี่คะ？”

มีคนอยากรู้อยากเห็น

แต่แป๊บเดียว คนที่อยากรู้อยากเห็นเหล่านี้ ก็ได้รับสายตามองบนจากผู้คนอีกพวก

“เหลวไหล เธอว่าทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ？ประธานใหญ่พวกเรากับประธานเปปเปอร์เป็นสามีภรรยากันนี่”

ถูกเตือนแบบนี้ คนที่อยากรู้อยากเห็นตอบสนองคืนมาทันที รีบตบหน้าผากพูดว่า：“ใช่ๆๆ เกือบลืมไปเลย งั้นประธานเปปเปอร์มาที่นี่ จะต้องมาหาประธานใหญ่ของพวกเราแน่”

“ถูกต้อง”

“งั้นพวกเรา จะไปทักทายไหม？”มีคนถาม

แต่กลับถูกผู้คนอีกพวกต่อต้านอย่างรวดเร็ว“ไม่ต้องทักทายหรอก ประธานเปปเปอร์มาที่นี่เพราะมาหาประธานใหญ่ พวกเราเข้าไปทักทายจะไม่น่ารำคาญเหรอ？”

“แต่ว่า เขาอยู่ที่นี่ พวกเราไม่ไปทักทาย เหมือนจะไม่ค่อยดีนะ”

“เอ่อ......”

ไม่มีใครพูดอีก ต่างค่อยๆเงียบลง

ใช่ ทักทายก็ไม่ดี ไม่ทักทายก็ไม่ดีอีก จะให้พวกเขาทำอย่างไรล่ะ？

และก็ ให้พวกเขาไปก็ไม่ใช่ ไม่ไปก็ไม่ใช่อีก

แป๊บเดียว เหล่าผู้บริหารเทนเดอร์กรุ๊ปที่ออกมาจากห้องประชุม ต่างก็รู้สึกทนทุกข์กัน

ส่วนเตชิตที่อยู่ท่ามกลางฝูงคนได้ยินข้อถกเถียงของผู้คน ก็มองชายหนุ่มตรงข้ามที่จ้องพวกเขาที่ดูคาดหวัง ด้วยสีหน้าหม่นหมองลงสุดๆ

เขารู้สึกยุ่งยากกับปัญหาความสัมพันธ์ของเปปเปอร์กับมายมิ้นท์สองคนนี้มาตลอด

ยิ่งความรักของสองคนนี้ดี สำหรับพวกเขาแล้ว ก็ยิ่งไม่ดี

ถ้าความรักของพวกเขาดี ถ้ามายมิ้นท์เป็นอะไร เปปเปอร์ก็จะช่วยเหลือ งั้นความฝันที่เขาอยากได้เทนเดอร์กรุ๊ป ก็จะยิ่งยากขึ้น

ดังนั้น เขาอยากให้ความรักของสองคนนี้จืดจาง

แต่ตอนนี้ เป็นไปไม่ได้เท่าไหร่ ไม่ค่อยสมจริง

มารับเธอเลิกงานที่นี่ ความรักนี้ จะจืดจางลงได้ไง？

เตชิตกำมือไว้ ใบหน้ามีแต่ความไม่พอใจ

เหล่าผู้บริการที่ยืนอยู่ข้างมายมิ้นท์เห็นเตชิตแบบนี้ ในใจก็พากันหัวเราะอย่างเยาะเย้ย

สำหรับพวกเขาแล้ว เตชิตนี่สมองน่าจะมีหลุม ทำอะไรเข้าใจยาก

และเวลาก็คือครึ่งชั่วโมงกว่าที่แล้ว

หมายความว่า เปปเปอร์มาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้？

ผู้จัดการกฤษณ์ส่ายหน้า“ไม่ทราบครับ ตอนที่พวกเราประชุมเสร็จแล้วออกไป ก็เห็นประธานเปปเปอร์นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ น่าจะสักพักแล้ว”

“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณที่คุณมาบอกนะคะ”มายมิ้นท์ยิ้มให้เขา จากนั้นรีบเก็บข้อมูลบนโต๊ะ ใส่ไว้ในแฟ้ม แล้วรีบเดินไปที่ประตู

ผู้จัดการกฤษณ์ตามไปติดๆ

พอออกมาจากห้องประชุม มายมิ้นท์ก็เห็นว่าพวกผู้บริหารเหล่านี้ประชุมเสร็จแล้วก็ยังไม่ไป จึงยืนรอด้านนอก

ยังดีที่สถานที่ด้านนอกใหญ่ ไม่อย่างนั้นคงแออัดจนไม่มีทางผ่าน

“ประธานใหญ่”

เห็นมายมิ้นท์ออกมา นอกจากเตชิตแล้ว คนอื่นๆก็ดูดีใจ“คุณออกมาเสียที ประธานเปปเปอร์รอคุณอยู่ครับ”

พูดไป ก็มีคนชี้ไปที่เปปเปอร์

มายมิ้นท์หันหน้ามองไป เห็นชายหนุ่มเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ ใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้ม แล้วยกมือขึ้นโบกมือให้ชายหนุ่ม จากนั้นก้าวเท้า เดินไปที่ชายหนุ่ม

เดินไปไม่กี่ก้าว มายมิ้นท์ก็มาเจอกับเปปเปอร์ หยุดลงห่างจากชายหนุ่มประมาณครึ่งเมตร เงยหน้ามองชายหนุ่มแล้วพูดอย่างขอโทษ：“ให้คุณรอนานเลย”

“ไม่เลย”เปปเปอร์ส่ายหน้า“การรอ เป็นหนึ่งในความรับผิดชอบของผู้ชายอยู่แล้ว”

เหมันตร์เคยบอกไม่ใช่เหรอว่า ในเรื่องความรัก ผู้หญิงแต่งหน้า ช้อปปิ้ง กินข้าวอะไรก็ช้าทั้งนั้น ต้องให้ผู้ชายอดทนรอ

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังประชุมเรื่องธุรกิจด้วย

และกลับกัน เขาเชื่อว่าถ้าเป็นเธอ เธอก็จะรอเหมือนกัน

มายมิ้นท์ฟังผู้ชายคนนี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ“คุณไปได้ยินมาจากไหนว่านี่คือหนึ่งในความรับผิดชอบของผู้ชาย？”

“ที่ไหนไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ ผมยินดี”เปปเปอร์พูดจบ ก็จับมือของเธอ จะดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน

รู้สึกถึงแรงดึงจากมือของชายคนนี้ ข้างในใจมายมิ้นท์ก็ตื่นตระหนก รีบตะโกนหยุดไว้“เดี๋ยว”