รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 831

“ไม่กลัว!”เปปเปอร์ส่ายหน้าโดยไม่ลังเล

มายมิ้นท์แปลกใจเล็กน้อย“ทำไม?”

ดวงตาของเปปเปอร์เปล่งประกายอย่างดุเดือด“เพราะถึงแม้เธอไม่ชอบ ฉันก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงความคิดของฉัน ฉันจะผูกมัดเธอไว้ข้างกายของฉันตลอดชีวิต ไม่มีทางยอมให้เธอจากไปแม้แต่ก้าวเดียว ตลอดชีวิตนี้ เธอต้องเป็นคนของฉันเท่านั้น เป็นภรรยาของฉันเปปเปอร์ เป็นนายหญิงของผู้นำตระกูลนวบดินทร์อย่างไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”

มายมิ้นท์มองดูเขา ผ่านไปสักพัก จู่ๆก็ยิ้ม“นายไม่ใช่เผด็จการแล้ว แต่เป็นแข็งกร้าว”

“ไม่เป็นไร ฉันแค่ต้องการผลลัพธ์นี้”เปปเปอร์จับมือของเธอ และริมฝีปากก็จูบลงไป

มายมิ้นท์มองดูเขา“ในเมื่อนายอยากจะกักขังฉันอยู่ที่ข้างกายของคุณไปตลอดชีวิต งั้นนายก็ห้ามเปลี่ยนใจไปตลอดกาล มีฉันเพียงคนเดียวตลอดกาล ถ้าหากวันไหนนายเปลี่ยนใจ มีคนอื่น ฉันจะพังพินาศไปพร้อมกับนาย ยังไงซะนายก็เป็นคนผูกมัดฉันไว้ข้างกายของนายก่อน ดังนั้นเปปเปอร์ นายจะต้องจำคำพูดเหล่านี้ที่นายพูดเอาไว้ในวันนี้ด้วย ห้ามผิดสัญญา ไม่งั้นฉันจะทำให้นายพังพินาศไปพร้อมกันจริงๆ”

“ได้”เปปเปอร์ก็ตอบตกลงกับเธอในทันที โดยที่ไม่ต้องคิด

มายมิ้นท์ยิ้มด้วยความพึงพอใจ “นี่ค่อยยังชั่วหน่อย”

“งั้นคุณภรรยา ตอนนี้เธอยอมรับตำแหน่งนี้แล้วใช่มั้ย?”เปปเปอร์ก้มหน้าลง ใช้หน้าผากแนบชิดกับหน้าผากของเธอ และถามเธอด้วยเสียงอ่อนโยน

สายตาของมายมิ้นท์มองไปทางอื่น“นายรู้แล้วยังแกล้งถามอีก”

เปปเปอร์รู้ว่าเธอกำลังเขินอายอีก ก็ไม่ได้คาดคั้น หลังจากหัวเราะเบาๆ ก็พูดอีกว่า: “งั้นคุณภรรยา ตอนนี้เธอจะช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?”

“นายว่ามา”มายมิ้นท์พยักหน้า

เปปเปอร์ปล่อยเธอออกเล็กน้อย จากนั้นกางแขนออก“มันอึดอัดมากที่เสื้อผ้าบนตัวฉันแนบติดกับร่างกาย จะขอให้คุณภรรยาช่วยฉันถอดหน่อยได้มั้ย?”

มายมิ้นท์เบิกตากว้าง“นายให้ฉันถอดเสื้อผ้าให้กับนายเหรอ? เปปเปอร์ นายไม่มีมือเหรอ”

“ฉันไม่อยากขยับ”เปปเปอร์มองดูเธอ และพูดอย่างไร้เดียงสาว่า: “ยิ่งไปกว่านั้นแขนของฉันยังไม่หายดี นี่เธอเป็นคนพูดเองนะ”

มายมิ้นท์ก็รู้สึกว่าอะไรของเขาเนี่ย แล้วก็กระตุกมุมปาก“ฉันบอกว่าแขนของนายยังไม่หายดี แต่ไม่ถึงกับถอดเสื้อผ้าไม่ได้หรอกมั้ง?”

เปปเปอร์หลับตาลงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ไม่พูดอะไร แขนทั้งสองยังคงกางออก ท่าทางคือเธอไม่ถอดฉันไม่เปลี่ยนท่าทาง

“…….”มายมิ้นท์หมดคำพูด จะไม่รู้ได้ยังไงว่าผู้ชายคนนี้กำลังเล่นลูกไม้ตลบตะแลง

เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่า ผู้ชายคนนี้จะมีด้านที่หน้าด้านขนาดนี้เหมือนกัน

แน่นอนว่ายิ่งหน้าด้าน เรื่องราวที่ทำออกมา ก็ยิ่งทำให้คนหมดคำพูด

ยิ่งไปกว่านั้น เธอพูดก่อนหน้านี้ว่า แขนของเขายังไม่หายดี ดังนั้นกอดเธอไม่ได้

ผลปรากฏว่าเขากลับดีจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะใช้คำพูดของเธอ มาพูดโน้มน้าวให้เธอถอดเสื้อผ้าให้เขา

นี่เธอนับว่าเป็นการหาเรื่องใส่ตัวได้หรือเปล่าเนี่ย?

มายมิ้นท์ปวดหัวมาก แต่ยังยื่นมือออกไป ถอดเสื้อผ้าให้กับผู้ชายคนนี้

ไม่งั้นจะทำยังไงได้?

เธอไม่ถอดเสื้อผ้า เขาก็จะกางแขนออกแบบนี้ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่จริงๆ

ชาติก่อนเธอติดค้างเขาจริงๆ ชาตินี้จะถูกเขาจูงจมูก

“เฮ้อ…….”ถอนหายใจ มายมิ้นท์โยนเสื้อเชิ้ตสีดำที่ถอดลงมาบนตัวของเปปเปอร์ใส่ไว้ในตะกร้าผ้าของตัวเอง และโยนอยู่ด้วยกันกับเสื้อผ้าสกปรกที่ตัวเองเปลี่ยน

เพิ่งจะโยนเสร็จ แขนก็ถูกคว้าไว้อีกครั้ง

“มีอะไรเหรอ?”มายมิ้นท์ตกใจครู่หนึ่ง

เปปเปอร์มองดูเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ ไม่ได้พูดอะไร ทันทีที่ดึงมือ ก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง ต่อจากนั้นเชยคางของเธอด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ก้มหน้าแล้วจูบลงไป

“อื้อ……”มายมิ้นท์พยายามดิ้นรนโดยไม่รู้ตัว

แต่ในไม่ช้า ชายหนุ่มก็ปล่อยคางของเธอ เปลี่ยนเอามือจับท้ายทอยของเธอเอาไว้ ทำให้หัวของเธอ ยิ่งแนบชิดกับหัวของเขา ไม่สามารถแยกออกจากกันได้

ทักษะการจูบของเปปเปอร์หลังจากผ่านการต่อสู้จริงหลายครั้ง กลายเป็นยิ่งดีมากขึ้นเรื่อยๆ

น่ารัก!

ทำไมเธอถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย!

เธอแทบจะไม่เคยงอนเขามาก่อน ดังนั้นเขาก็แทบจะไม่รู้ว่าท่าทางงอนของเธอนั้นเป็นยังไง ก็ยิ่งไม่รู้ว่าเธองอนเป็นหรือเปล่า

ตอนนี้เห็นเธองอน เขาถึงได้รู้ว่า ที่แท้เธองอนขึ้นมา ไม่นึกเลยว่าจะน่ารักขนาดนี้ น่ารักจนอยากให้คนซ่อนตัวเธอไว้ ไม่ปล่อยให้ใครเห็นเข้า

เป็นจริงอย่างที่คาดไว้ คนที่ไม่เคยงอนมาก่อน ไม่ใช่ว่างอนไม่เป็น แต่เมื่องอนขึ้นมา แทบจะทำให้คนยอมถวายชีวิตให้เลยนะสิ

ลูกกระเดือกของเปปเปอร์เคลื่อนไหว เสียงยิ่งอยู่ยิ่งแหบแห้ง“โอเค ไม่ต้องขยับ ฉันอุ้มเธอออกไป”

“มือของนาย…….”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง”เปปเปอร์โน้มตัวลงไป กระซิบที่ข้างหูของเธอ

คราวนี้มายมิ้นท์เหนื่อยจนไม่อยากขยับจริงๆ ไม่อยากขยับนิ้วเลย นับประสาอะไรกับเดินไปเอง

เห็นเขาพูดแบบนี้ เธอก็ไม่ได้ยืนกรานอีกต่อไป พยักหน้าเล็กน้อย แล้วหลับตาลงอีกครั้ง

เปปเปอร์คลุมชุดคลุมอาบน้ำไว้บนตัวของเธอ และพันรอบตัวเธอ ต่อจากนั้นช้อนช่วงเอวอุ้มเธอขึ้นจากอ่างอาบน้ำ เดินออกจากห้องน้ำ

เครื่องทำความร้อนในห้องนั่งเล่นเปิดเต็มที่มาก และออกจากห้องน้ำก็ไม่เย็น

ดังนั้นเปปเปอร์ก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่าเธอจะหนาวจนเป็นหวัด

เปปเปอร์วางมายมิ้นท์ไว้ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ให้เธอนอนลง ต่อจากนั้นเริ่มสวมเสื้อคลุมอาบน้ำให้เธออย่างระมัดระวัง

หลังจากสวมเสร็จแล้ว เขาก็สยายผมยาวเปียกของเธอไว้ที่วางแขนโซฟา เพื่อไม่ให้ติดกับคอและใบหน้าของเธอ ทำให้เธอหนาว

หลังจากสิ่งเหล่านี้เสร็จ เปปเปอร์ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ รีบหยิบไดร์เป่าผมและผ้าเช็ดตัวสะอาดออกจากในห้องนอน นั่งลงข้างกายของเธอ เช็ดผมเปียกปอนของเธอด้วยการกระทำที่อ่อนโยน ก็กลัวว่าการกระทำที่รุนแรง จะดึงผมของเธอ ทำให้เธอเจ็บ