รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 832

มายมิ้นท์ไม่ได้นอนหลับสนิท แม้ว่าจะหลับตา แต่คนกลับอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น ดังนั้น ทุกอย่างในโลกภายนอก เธอสามารถที่จะสัมผัสได้บาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการกระทำที่เปปเปอร์เช็ดผมให้ตัวเองอย่างอ่อนโยน เธอสามารถสัมผัสได้ชัดเจนมาก

มายมิ้นท์กระตุกมุมปากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้“เปปเปอร์”

“หือ?”เปปเปอร์หยุดการกระทำในมือ ก็ประหลาดใจมากในเวลานี้ ไม่นึกเลยว่าเธอยังไม่นอน“ทำไมเหรอ?”

“นายจะช่วยเช็ดผมให้ฉันไปตลอดชีวิตมั้ย?”เธอยังคงไม่ลืมตาขึ้น ก็เอ่ยปากถามอย่างนั้น

เปปเปอร์ยังคิดว่าเธอจะพูดอะไรสักอีก คาดไม่ถึงว่าจะพูดสิ่งนี้ หลังจากที่หัวเราะเบาๆ ตอบด้วยความมั่นใจมาก: “เช็ดแน่นอน ฉันบอกแล้ว เธอเป็นภรรยาของฉันตลอดชีวิตนี้ เมียสุดที่รักของฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะเช็ดผมให้กับเธอตลอดชีวิตอย่างแน่นอน”

“ดีจัง”เมื่อได้ยินคำตอบที่ตัวเองอยากได้ มายมิ้นท์เอียงหัวเล็กน้อย และนอนหลับไปอย่างสนิท

เปปเปอร์เห็นว่าเธอพูดจบก็นอนหลับ ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ต่อจากนั้นยังหยิกใบหน้าของเธอเบาๆ และกระซิบว่า: “ไม่มีน้ำใจ”

เธอนอนหลับแล้ว แต่เขากลับยังต้องการอีกสักหน่อยนะ

แม้ว่าปากเปปเปอร์จะพูดแบบนี้ แต่ความรักใคร่ในดวงตา แทบจะเอ่อล้นออกมา

เขาไม่เสียเวลาอีก กระทำการใช้มือเช็ดผมของเธอต่อไป หลังจากที่เช็ดเสร็จ ก็หยิบไดร์เป่าผม เป่าผมของเธอให้แห้ง ถึงได้อุ้มเธอขึ้นมา อุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอน กอดเธอนอนหลับไป

วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าเพิ่งสว่าง เปปเปอร์ก็ลืมตาขึ้นมา

นอกจากช่วงเวลาพิเศษ เวลาปกติ เวลาตื่นนอนของเขาก็ตรงมาก ตอนที่ฟ้าเพิ่งสว่าง ก็ตื่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

หลังจากตื่นขึ้นมา เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกดทับอยู่บนตัวของเขา ไม่หนัก แต่ก็ส่งผลต่อการหายใจของเขา

เขาลืมตาขึ้นก้มหน้ามอง เห็นหัวสีดำกำลังกดทับหน้าอกของเขาอยู่ในขณะนั้น กำลังหลับตานอนหลับได้สบายมาก หัวเราะเบาๆอย่างช่วยไม่ได้

เขาก็ว่าทำไมรู้สึกว่ามีก้อนหินใหญ่กำลังกดทับเขาอยู่ตลอดเมื่อคืนนี้ หลังจากที่ยกขึ้นมา สักพักหินก้อนใหญ่ก็กลับมาอีกครั้ง ถึงขนาดก้อนหินใหญ่นั้นยังมีมือมีเท้าด้วย เหมือนหมึกสาย พันรอบเอวและเท้าของเขาไว้

ที่แท้ เธอก็เป็นหินก้อนใหญ่ที่มีมือมีเท้านั้นเอง

เปปเปอร์เอามือลูบผมที่ยาวสลวยของหญิงสาวในอ้อมแขน จากนั้นเอื้อมมือออกไป หยิบโทรศัพท์ข้างเตียงมาดู หลังจากที่เห็นว่าใกล้จะเจ็ดโมงแล้ว วางโทรศัพท์กลับไป ต่อจากนั้นค่อยๆย้ายหัวของหญิงสาวที่นอนทับอยู่บนหน้าอกของเขา ไปที่บนหมอนข้างๆ

นี่ยังไม่จบ ต่อมายังมีเท้าและมือนะ

เปปเปอร์ค่อยๆเลิกผ้าห่มขึ้นที่ด้านข้างของตัวเองออก เห็นเรียวขาขาวนั้นของหญิงสาวที่วางอยู่บนขาของตัวเอง หลังเรียวขาสวยไร้ไขมัน ดวงตามืดมน มือใหญ่วางลงบนต้นขาของเธอ ลูบไล้เบาๆไม่กี่ครั้ง ต่อจากนั้นดึงไปข้างๆ

สังเกตดีๆ ยังมองออกว่า การกระทำของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่อยากที่จากไป

ไม่อยากที่จากไปอย่างแน่นอน ผู้หญิงในอ้อมแขนคือคนที่ตัวเองรัก ใครจะทิ้งคนรักของตัวเองไว้ข้างๆ หลังจากที่ตื่นนอนอย่างสดชื่นแบบนั้นได้?

นอกจากว่าไม่รัก ไม่อย่างนั้นใครก็ไม่อยากจากไป

เปปเปอร์ใช้ความพยายามอย่างมาก อดทนกับความมีอารมณ์ของผู้ชาย ในที่สุดก็เอาขาของมายมิ้นท์ออกขาจากตัวเองได้สักที

หลังจากที่เอาออกไป เขามองดูต้นขาขาวของหญิงสาว นวดขมับที่กำลังกระตุกเล็กน้อย และยิ้มขมขื่นอย่างช่วยไม่ได้

ผู้หญิงที่มีเสน่ห์ยั่วยวนนี้ ทรมานเขาจริงๆ

เดิมทีผู้ชายก็มีอารมณ์ได้ง่ายดาย เธอก็พัวพันเขาเหมือนกับปลาหมึก นี่ก็เพิ่มความต้องการให้กับเขาไม่ใช่เหรอ?

ถ้าไม่ใช่ว่าเดี๋ยวจะต้องประชุมตอนเช้า เขาอยากจะดึงเธอมาออกกำลังตอนเช้าจริงๆ ทำให้เธอชดใช้สิ่งที่เธอยั่วยวนตัวเองแต่เช้าตรู่

“เฮ้อ……”เปปเปอร์ถอนหายใจเบาๆ รู้สึกถึงความร้อนในร่างกายลดลงมาก ถึงได้ปล่อยมือออกจากขมับ ต่อจากนั้นก้มหน้ามองไปทางมือสุดท้ายของหญิงสาวที่วางอยู่บนร่างกายของตัวเอง

เปปเปอร์ยื่นมือออกไปคว้าข้อมือของมายมิ้นท์ไว้ กำลังที่จะวางอยู่ข้างๆ

แต่ครั้งนี้ กลับปลุกให้มายมิ้นท์ตื่นขึ้นมา

ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย ต่อจากนั้นลืมตาขึ้น เห็นชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่บนเตียง และทำท่าทางคว้าข้อมือของเธอ

เธอขยับร่างกาย ปรับท่านอนของตัวเอง

เปปเปอร์สังเกตเห็นการเคลื่อนไหว หันหน้ามองไป สบตาเข้ากับดวงตาง่วงนอนคู่นั้นของเธอที่ลืมขึ้น แต่กลับเป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความสะลึมสะลือ

“อือ วันนี้ผู้บริหารจากบริษัทสาขาในต่างประเทศจะมา จะมารายงานเรื่องรายงานการบริหารในต่างประเทศให้ฉัน หลังจากที่รายงานเสร็จ พวกเขาก็จะกลับไป ดังนั้นเวลาค่อนข้างรีบ ต้องรายงานให้เสร็จช่วงเช้า ฉันต้องไปเช้าหน่อย”เปปเปอร์หยิบเสื้อผ้าที่หัวเตียง ซึ่งเตรียมไว้ก่อนแล้วเมื่อคืนนี้ ใส่ไปด้วยพูดกับเธอไปด้วย

มายมิ้นท์ถอนหายใจ“บริษัทใหญ่ขึ้นก็เหนื่อยแบบนี้ โชคดีที่เทนเดอร์กรุ๊ปของฉันยังคงเป็นแค่โรงงานเล็กๆ”

เปปเปอร์ใช้นิ้วถูจมูกของเธอ“ตอนนี้เป็นแค่โรงงานเล็กๆ ต่อไปก็ไม่ใช่แล้ว ต่อไปเธอจะยุ่งมากขึ้น”

มายมิ้นท์จับมือของเขาไว้ และบีบมันเหมือนของเล่น“เช้าอยู่เลยน่ะ ถึงแม้ว่าต่อไปจะเติบโตขึ้นมา ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเกินขนาดของบริษัทตระกูลนวบดินทร์ ดังนั้นฉันก็ไม่มีทางยุ่งไปกว่านาย”

เธอยิ้มอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

เมื่อเปปเปอร์เห็นเช่นนี้ ใช้นิ้วดีดหน้าผากของเธอ“เอาล่ะ ก็รู้แต่หัวเราะฉัน พอเถอะ เธอนอนอีกสักพักเถอะ เดี๋ยวฉันให้คนส่งอาหารเช้ามาให้ ฉันไปก่อนนะ”

เขาใส่เสื้อผ้าเสร็จลงเตียง ยืนอยู่ผูกเนกไทข้างเตียง

ท่าทางของชายหนุ่มที่ผูกเนกไทหล่อเหลามาก น่ามองเป็นอย่างมาก

มายมิ้นท์ลุกขึ้นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เงยหน้าขึ้น ก็มองดูเขาแบบนั้น“ฉันรู้แล้ว นายออกไปแล้วฉันค่อยนอน ฉันส่งนายออกไป”

“ไม่ง่วงเหรอ?”เปปเปอร์จัดแจงเนกไทไปด้วย พูดด้วยดวงตาที่มีรอยยิ้มไปด้วย: “เดี๋ยวส่งฉันแล้ว เธอยังนอนหลับเหรอ?”

“นอนไม่หลับก็ดูทีวีไง รอฟ้าสว่างไปสิ พูดสั้นๆนายไม่ต้องกังวลเชื่อฉันเถอะ ฉันมีความพอดี”มายมิ้นท์พูด ก็ลุกขึ้นมาในทันที

เปปเปอร์ขยี้ผมของเธอ“โอเค ฉันไม่กังวลเชื่อเธอ ไปเถอะ จะส่งฉันออกไปไม่ใช่เหรอ?”

“อือ”มายมิ้นท์พยักหน้า ต่อจากนั้นเลิกผ้าห่มออกแล้วลงเตียง

เปปเปอร์ยื่นมือไปทางเธอ

มายมิ้นท์ใส่รองเท้าแล้วยิ้ม วางมือไป

เปปเปอร์กุมมือเธอไว้ และพาเธอเดินออกจากห้องนอน