รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 841

เลขาซินดี้เพื่อที่จะได้ตำแหน่งสูง ทำไปตามการกระทำของเต้ มีอะไรกับเต้

และเต้ ยังไม่พูดถึงเมาจริงหรือเปล่ากันแน่ แค่บอกว่าเขาลากผู้หญิงขึ้นเตียง ก็ทำผิดพลาดครั้งใหญ่แล้ว

เธอถึงขนาดกำลังคิดว่า ถ้าไม่ใช่เลขาซินดี้ที่ไปที่นั่นในวันนั้น และผู้หญิงคนอื่น เต้ก็จะลากผู้หญิงคนนั้นไปที่โรงแรมหรือเปล่า?

คำตอบนี้ บางทีก็อาจจะใช่

ดังนั้น สองคนนี้ก็มีความผิด

เมื่อเห็นท่าทางค่อนข้างหน้านิ่วคิ้วขมวดของมายมิ้นท์ เปปเปอร์ใช้นิ้วมือลูบจมูกของเธอ“กำลังคิดอะไรอยู่?”

มายมิ้นท์ส่ายหน้า“ฉันแค่กำลังคิดว่า ตอนนี้เลขาซินดี้กำลังจะเอาเด็กออก และขอให้ฉันปิดบังเต้ มันถูกต้องหรือเปล่า”

เปปเปอร์ลูบผมของเธอเบาๆ“ไม่ว่าจะถูกหรือเปล่า นี่ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขาทั้งสอง แม้ว่าเธอจะเป็นเพื่อนของลาเต้ เรื่องราวนี้ เธอก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย เรื่องของพวกเขา ก็ให้พวกเขาไปเคลียร์กันเอง บางครั้งคนนอกก้าวก่ายเกินไป แต่กลับจะทำให้เกิดข้อเสียที่ไม่จำเป็น งั้นจะได้ไม่คุ้มเสีย”

“ฉันรู้ แต่เต้เป็นเพื่อนของฉัน ฉัน……”

“เพื่อนแล้วยังไง นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขา”เปปเปอร์ขัดจังหวะคำพูดของเธอ“ยิ่งไปกว่านั้น ลาเต้เป็นผู้ใหญ่ เธอไม่จำเป็นต้องสนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาขนาดนั้น เขาก็ไม่ใช่ลูกชายของเธอ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์ก็หัวเราะในทันที ตบเขาเบาๆ“พูดอะไรน่ะ ลูกชายของฉันอะไร”

“ฉันแค่ทำการเปรียบเทียน”เปปเปอร์กระตุกริมฝีปาก“เรื่องของลาเต้และเลขาของเธอ พวกขาเคลียร์กันเองได้ ตอนนี้พวกเขายังไม่เป็นอะไร เธอกลับวิตกกังวลขึ้นมา กังวลมากกว่าคุณนายราศรี ไม่คิดว่าลาเต้เป็นลูกชายแล้วคิดว่าเป็นอะไร?”

“พูดจาไร้สาระ!”มายมิ้นท์จ้องมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์

เปปเปอร์หัวเราะเบาๆ“เอาล่ะ เรื่องของพวกเขาเธอก็ไม่ต้องยุ่งแล้ว พวกเขาเองก็ไม่ได้กังวลขนาดนั้น ดังนั้นเธอกังวลอะไร? ถ้าเธอมีกำลังมากพอไปใส่ใจพวกเขาขนาดนั้น สู้เอาเวลาทั้งหมดมาใส่ใจฉันดีกว่า”

“ฉันยังใส่ใจนายไม่พอเหรอ?”มายมิ้นท์มองดูเขา

เปปเปอร์พยักหน้า“พอ แต่ฉันเป็นผู้ชายโลกมาก ไม่พอใจสิ่งนี้ เอาความใส่ใจที่เธอมีต่อผู้ชายคนอื่น ก็มาใส่ใจฉันทั้งหมด ฉันก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้น”

“เบื่อที่จะสนใจนาย”มายมิ้นท์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เปปเปอร์ขยี้ผมของเธอ“เอาล่ะ เวลาไม่เช้าแล้ว ฉันควรไปได้แล้ว เจอกันคืนนี้”

“อือ เจอกันคืนนี้”มายมิ้นท์พยักหน้า ต่อจากนั้นส่งเขาไปที่หน้าลิฟต์

จู่ๆเปปเปอร์ก็กอดเธอ“อย่าลืมคิดถึงฉันนะ”

“ฉันจะคิดถึงนาย”มายมิ้นท์ลูบหลังของเขา

เปปเปอร์ปล่อยเธอ หันหลังก็เข้าไปในลิฟต์

มายมิ้นท์ก็ยืนอยู่นอกลิฟต์ โบกมือให้กับเขา จนกระทั่งประตูลิฟต์ ลิฟต์ลงไป เธอถึงได้หันกลับมา เดินไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

ก็ใช่ เขาพูดถูก นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างเต้กับเลขาซินดี้ ควรปล่อยให้พวกเขาเคลียร์กันเอง

เธอเป็นแค่เพื่อนของเต้ ไม่ใช่แม่ของเต้ ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลขนาดนี้ ทำให้ตัวเองว้าวุ่นใจ

ยิ่งไปกว่านั้น เธอเพิ่งจะปฏิเสธเต้ไปอย่างชัดเจน ตอนนี้ก็ต้องหงุดหงิดเรื่องของเต้อีก นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

ต้องเปลี่ยนนิสัยเสียนี้ซะ!

แม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิท ก็ไม่ควรกังวลเรื่องแบบนี้ แทนเพื่อนสนิท นี่ค่อนข้างจะอยู่นอกเหนือแนวคิดเรื่องเพื่อนสนิท

ก็เอาตามที่เปปเปอร์บอก ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ให้พวกเขาไปเคลียร์กันเอง

ถ้าหากสุดท้ายเกิดเรื่องอะไรจริงๆ ค่อยดูว่าจะช่วยเหลือได้หรือเปล่าก็ยังทัน

คิดแบบนี้ ในใจของมายมิ้นท์ก็สงบลง ในที่สุดก็ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

ในตอนบ่าย มายมิ้นท์เห็นว่าเวลาพอสมควรแล้ว ก็วางเอกสารในมือลง ลุกขึ้นออกจากเทนเดอร์กรุ๊ป และออกเดินทางไปลองชุดที่ห้างสรรพสินค้า

ผู้คนในร้านเสื้อผ้า ได้มาต้อนรับที่หน้าประตูล่วงหน้าแล้ว เห็นมายมิ้นท์เข้ามา ก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มที่สุภาพในทันที“คุณมายมิ้นท์ สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ”มายมิ้นท์ตอบด้วยรอยยิ้ม

ผู้จัดการทำท่าทางเชิญ“เชิญคุณมายมิ้นท์ด้านในค่ะ”

“รบกวนแล้วค่ะ”มายมิ้นท์อือคำหนึ่ง ตามหลังของเธอเข้าไปในร้าน

ยิ่งไปกว่านั้นดูท่าทางของเธอ ดูเหมือนมาซื้อชุดราตรีด้วยนะ

เพียงแต่ว่าเธอซื้อชุดราตรีไปทำไม?

มายมิ้นท์ไม่ได้สงสัยว่าพัดชาจะซื้อไม่ไหว ยังไงซะทำศัลยกรรม ทำตั้งแต่หัวจรดเท้า ค่าใช้จ่ายทั้งหมดก็คงไม่น้อย

ประกอบกับว่า ครั้งก่อนที่จ่ายค่าบำรุงรักษารถของเปปเปอร์ ก็หลายแสน พัดชาคนนี้ก็ตาไม่กะพริบ ก็เอาเงินออกมาในทันที

ดังนั้นเห็นได้ว่าพัดชาคนนี้ไม่ขาดเงิน

แม้ว่า เธอก็ไม่รู้ว่าเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ยังเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีงานทำด้วย เงินมาจากไหนมากมายขนาดนี้กันแน่

หลังจากที่มายมิ้นท์มองพัดชาแวบหนึ่ง ก็รีบละสายตากลับมา ไม่มองอีก

สำหรับผู้หญิงที่ทำตัวใสซื่อชอบผู้ชายของตัวเอง และแย่งชิงตำแหน่ง เธอไม่มีความรู้สึกที่ดีอะไรด้วย

ดังนั้นต่อให้เจอกันที่นี่ เธอก็ไม่มีทางไปทักทายอะไร ก็ทำเป็นไม่เห็น

พัดชาไม่ได้สังเกตเห็นมายมิ้นท์ในพื้นที่พักผ่อนข้างหลัง ในเวลานี้ในมือของเธอกำลังถือชุดราตรีหางปลาสีชมพู และจ้องมองอย่างจู้จี้จุกจิก

ตอนนี้ เธอไม่พอใจกับชุดราตรีที่อยู่ในมือของเธอ

เธอยื่นชุดราตรีให้กับพนักงานขายของที่อยู่ข้างกาย และขมวดคิ้วถามว่า: “ไม่มีกระโปรงหางปลาแบบอื่นไม่มีจริงๆเหรอ?”

พยักหน้าขายของส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มว่า“ขอโทษด้วยค่ะคุณผู้หญิง ร้านของพวกเราก็กระโปรงหางปลาไม่กี่สไตล์นี้ ไม่มีอย่างอื่น”

สีหน้าจริงจังของพัดชาก็ไม่พอใจ“ชุดราตรีไม่กี่สไตล์นี้ ล้วนแต่เป็นของสไตล์เก่าเมื่อก่อนนี้ ปีนี้ไม่มีสไตล์ใหม่ออกมาเลยเหรอ?”

“ออกแล้วค่ะ แต่ปีนี้แบรนด์เราออกแต่กระโปรงหางปลาสไตล์เดียว ถ้าคุณสนใจละก็ ออกสิทธิ์วีไอพี พวกเราสามารถช่วยคุณนัดกับทางร้านหลัก ช่วยคุณวัดไซซ์ทำชุดหนึ่งได้ คุณผู้หญิงคิดว่ายังไงคะ?”พนักงานขายของยังคงมองดูพัดชาด้วยรอยยิ้ม

สีหน้าท่าทางของพัดชาแข็งทื่อ“สิทธิ์วีไอพีเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”พยักหน้าขายของพยักหน้า“เพราะว่ากระโปรงหางปลาที่ออกใหม่ในปีนี้ ได้รับการออกแบบโดยดีไซเนอร์ผู้เชี่ยวชาญระดับแนวหน้าของแบรนด์พวกเรา กระโปรงหางปลาจึงมีราคาแพงกว่าชุดอื่นๆเป็นธรรมดา ต้องออกสิทธิ์วีไอพี ถึงจะจองชุดนี้ได้ ไม่อย่างนั้นก็ทำได้เพียงเลือกชุดอื่น สิทธิ์วีไอพีของแบรนด์ของพวกเรา ต้องใช้จ่ายรวม หนึ่งร้อยล้าน อยู่ในทุกสาขาภายใต้แบรนด์ของพวกเรา ก็จะได้รับ ดังนั้นคุณผู้หญิงสิทธิ์วีไอพีหรือเปล่า?”