รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 87

“ประธานมายมิ้นท์ ไปไหนครับ?” หลังจากมายมิ้นท์นั่งรถ คนขับรถก็ถาม

มายมิ้นท์วางไม้เท้าไว้ข้างๆ “โรงยิมใจกลางเมืองค่ะ”

“ได้ครับ” คนขับรถตอบก่อนสตาร์ตรถ

เทนเดอร์กรุ๊ปห่างจากโรงยิมใช้เวลาขับรถประมาณหนึ่งชั่วโมง

แต่ทางด้านนั้นใกล้สนามบิน ขึ้นเชื่อสถานที่รถติดของเมืองเดอะซี

ในเวลานี้มายมิ้นท์อยู่ระหว่างทางรถติดพอดี

เวลาค่อยๆ ผ่านไป ก็ไม่รู้ว่ารถติดนานแค่ไหน ก็เป็นเวลาสี่โมงแล้ว

ในโรงยิม ปีโป้สวมเสื้อกีฬาสีดำหมายเลขแปดยืนอุ่นร่างกายที่สนามกีฬา เขาอุ่นร่างกายไปด้วย พลางมองไปทางหอประชุมพวกเขา

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสักคนบนสองตำแหน่งที่เขาจองไว้ ใบหน้าไร้เดียงสาก็เต็มไปด้วยความสูญเสียและความเศร้า

เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?

ไม่คิดว่าจะไม่มาสักคน!

“เฮ้โป้ ทำอะไรอยู่น่ะ?” ในเวลานี้เพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งก็เดินมา ตบบ่าปีโป้

ปีโป้ส่ายหน้า ตอบกลับอย่างค่อนข้างเศร้า “ไม่มีอะไร”

“ถ้าไม่มีอะไร งั้นก็รีบไป โค้ชเรียกรวมตัวแล้ว” เพื่อนร่วมทีมพูดจบ ก็ชักมือกลับไป เดินไปที่พื้นที่พักผ่อนของนักกีฬา

หลังจากปีโป้มองไปที่หอประชุมอีกครั้ง ก็เดินตามไป

ปี๊ด!

หลังจากเสียงนกหวีดดังขึ้น นักกีฬาก็จัดคิวกันอย่างเป็นทางการ หลังจากนักกีฬาทั้งสองฝ่ายจับมือกันและกัน การแข่งขันก็เริ่มต้น

ปีโป้ในฐานะกองหน้าตัวน้อย ก็เป็นไพ่คิงของทีมเช่นกัน หลังจากไปถึงตรงกลางแย่งลูกได้แล้ว ก็เริ่มเดินและวิ่ง

เขารวดเร็วมาก เผชิญหน้าก็หลีกเลี่ยงการสกัดกั้นจากอีกฝ่าย เลี้ยงลูกเข้าเส้นลูกโทษได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็กระโดดแล้วโยน

ลูกเข้าแล้ว!

หอประชุมเกิดเสียงเชียร์ครึกครื้นดังขึ้นมา

ปีโป้และเหล่าเพื่อนร่วมทีมปรบมืออย่างดีใจ

“โป้ นายสุดยอดเกินไปแล้ว เริ่มเกมก็สร้างบารมีให้พวกเราเลย”

“ใช่ ถ้าเล่นแบบนี้ต่อไป เราต้องชนะแน่”

“สู้ๆ โป้!”

เหล่าเพื่อนร่วมทีมตบบ่าปีโป้ พูดให้กำลังใจเขา

ในขณะที่ปีโป้พยักหน้าตอบรับ ก็มองไปทางหอประชุมอีกครั้ง สองตำแหน่งนั้นยังคงว่างเปล่าไม่มีคน

ในชั่วขณะหนึ่ง ขอบตาปีโป้ก็ค่อนข้างแดง ในใจยิ่งน้อยใจ

เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการได้บัตรผ่านประตูสองตำแหน่งสุดยอดนั้น หวังว่าพวกเขาจะมาดูการแข่งของเขา แต่พวกเขาดีจัง ไม่มาสักคน!

เขายังตั้งหน้าตั้งตารอ!

ปีโป้ยกแขนขึ้นมาเช็ดดวงตา กลับไปตำแหน่งตัวเองอย่างค่อนข้างท้อแท้ รอแย่งลูกบาส

อย่างรวดเร็ว ลูกก็ถูกเหล่าผู้เล่นส่งมาในมือเขา เขาลูบมัน เตรียมโจมตี

อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายรู้แล้วว่าเขาจัดการไม่ง่าย ขณะที่เขาโจมตี ผู้เล่นสามคนก็มาป้องกันพร้อมกัน ทำให้เขาไม่สามารถโจมตีได้

ปีโป้เห็นผู้เล่นสามคนที่ป้องกันตน ในใจก็หนักอึ้ง เข้าใจแล้วว่าตัวเองถูกเล็งเป้าแล้ว

การแข่งนี้ เล่นได้ไม่ง่ายแล้ว!

สี่โมงครึ่ง ในที่สุดมายมิ้นท์ก็มาถึงโรงยิม

“ประธานมายมิ้นท์ ผมรอคุณในรถนะครับ” คนขับรถพยุงมายมิ้นท์ลงจากรถแล้วพูดขึ้น

“โอเคค่ะ” มายมิ้นท์พยักหน้า จากนั้นก็ใช้ไม้เท้าเดินไปทางเข้าโรงยิมอย่างช้าๆ

เดินเข้าไปในโรงยิมแล้ว เธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจ ดังมาจากหอประชุม

มายมิ้นท์มองไปที่หอประชุม เห็นใบหน้าผิดหวังของผู้ชมเหล่านั้น อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น?

จนกระทั่งเธอมองไปที่จอการให้คะแนนกลางอากาศ เธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้ชมเหล่านี้ถึงผิดหวัง

ทีมชาติเล่นกับทีมเกาหลี คะแนนคือ 20 ต่อ 40 จริงๆ

พวกเขาไม่คิดว่าจะคะแนนน้อยกว่าเกาหลี 20 คะแนน

“จริงด้วย นี่ช่วงที่สองแล้ว คะแนนตามหลังตั้งเยอะ ถ้าช่วงที่สี่เล่นจบ จะไม่โดนเกาหลีเล่นจนคะแนนห่างเป็นสามเท่าเหรอ?”

“ช่างเถอะไม่ดูแล้ว ยิ่งดูก็ยิ่งโมโห เห็นตอนเริ่มเกม นึกว่าคุ้มค่าบัตร สุดท้ายให้เรามาดูอะไรแบบนี้”

ทันใดนั้นผู้ชมจำนวนมากก็สูญเสียการคาดหวังและความกระตือรือร้น แต่ละคนทิ้งไม้เชียร์ในมือ แล้วลุกขึ้นเดินจากไป

มายมิ้นท์มองผู้ชมเหล่านั้นที่เดินออกไป แล้วมองปีโป้สองมือเหนื่อยล้าหายใจหอบยืนที่สนามกีฬา “ดูท่าจะแพ้จริงๆ”

เปปเปอร์หรี่ตาเล็กน้อย ไม่ได้ตอบ

ปี๊ด!

เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง ช่วงที่สองของการแข่งจบลง ผู้เล่นสองฝ่ายกลับเข้าสู่พื้นที่พักผ่อนเพื่อพัก

โค้ชจับปีโป้มาได้ก็เริ่มด่า “นายเป็นอะไร? ตอนเริ่มเกมก็ดีมาก ทำไมระหว่างเกมเล่นเป็นแบบนี้? นี่นายเล่นระดับที่แท้จริงของนายแล้วหรือยัง?”

ปีโป้ก้มศีรษะไม่ตอบ

เพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ เห็นแล้ว ก็วางผ้าขนหนูในมือลงแล้วพูดโน้มน้าว “โค้ช ช่างเถอะครับ คนของเกาหลีเล็งเป้ามาที่โป้ สามสี่คนมาสกัดกั้นโป้พร้อมกัน โป้ไม่มีทาง……”

“อะไรคือไม่มีทาง ปกติตอนซ้อม พวกนายสองสามคนก็ไปสกัดกั้นเขาพร้อมไม่ใช่เหรอ เขาก็ผ่านมันไปได้ไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ทำไม่ได้ ฉันว่าเขาไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมด!” โค้ชโกรธจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง

ในตอนนี้เพื่อนร่วมทีมไม่กี่คนนั้นก็ช่วยปีโป้พูดไม่ได้แล้วเช่นกัน

อย่างไรแล้วโค้ชก็พูดไม่ผิด

“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน” ปีโป้ดึงผ้าขนหนูบนหลังคอออกแล้วยืนขึ้นมา เดินไปทางห้องน้ำ

เปปเปอร์เห็นแล้ว ริมฝีปากบางขยับ ก็ยืนขึ้นมาเช่นกัน

มายมิ้นท์ยกปากขึ้นเล็กน้อย “คุณจะไปหาเขาเหรอ?”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “ท่าทางปีโป้แปลกเกินไป ฉันไม่ค่อยวางใจ จะไปดูหน่อย คุณจะไปไหม?”

เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองถามเธอทำไม

มายมิ้นท์ชี้ไปที่เท้าตัวเอง “คุณคิดว่าฉันเดินไปเดินมาได้เหรอ? อีกอย่างฉันก็ไม่อยากไปเจอเขา นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะติดต่อคนในตระกูลนวบดินทร์อย่างพวกคุณแล้ว หลังจากการแข่งจบลง ทุกคนในตระกูลนวบดินทร์พวกคุณ ก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉันแล้ว”

พูดจบ เธอก็หยิบน้ำข้างๆ มาเปิดฝา เงยหน้าขึ้นดื่มมัน

เปปเปอร์จ้องมองเธอสักพัก ก็ออกไปจากหอประชุม