รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 88

ในห้องน้ำชาย ปีโป้ประคองน้ำเย็นสาดหน้าตัวเอง จากนั้นก็มองตัวเองในกระจกด้วยขอบตาแดงก่ำ

เขารู้ตัวเองเล่นเกมนี้ได้ไม่ดี และไม่ได้ใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี

ไม่ใช่เขาไม่อยากใช้ แต่มันใช้ไม่ออก พอคิดว่าพวกเขาไม่มาดูการแข่งของเขา เขาก็รู้สึกไม่มีแรง แน่นอนว่าการแข่งก็ไม่มีความกระตือรือร้นใดๆ

“คนโกหก บอกแล้วว่าจะมา สุดท้ายคำพูดก็ไม่เป็นคำพูด!” ปีโป้ซัดหมัดไปที่หินอ่อนข้างกระจกด้วยความโกรธ น้ำตาไหลลงมาจากขอบตา

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

ปีโป้หายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธภายในใจ หยิบโทรศัพท์ออกมา “ฮัลโหล?”

“โป้ การแข่งช่วงที่สามจะเริ่มแล้ว นายเสร็จหรือยัง?” เพื่อนร่วมทีมถาม

ปีโป้ตอบกลับอย่างค่อนข้างหงอยเหงา “เสร็จแล้ว”

“งั้นก็รีบกลับมาเถอะ”

พูดจบ เพื่อนร่วมทีมก็วางสายไป

ปีโป้เก็บโทรศัพท์ เดินไปข้างนอก

เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ถูกใครสักคนเรียกไว้ “นายกำลังคิดอะไรอยู่?”

เสียงนี้!

ดวงตาปีโป้สั่นไหว หันตัวไปทันที เห็นผู้ชายยืนพิงข้างๆ ห้องน้ำ รู้สึกดีใจมาก “พี่ใหญ่ พี่มาแล้วเหรอ?”

เปปเปอร์ตอบอืม

ปีโป้สูดจมูก เสียงค่อนข้างสะอึกสะอื้น “พี่มาตอนไหน ผมนึกว่าพี่ไม่มาแล้ว”

“ฉันสัญญากับนายแล้วว่าจะมาดูการแข่ง จะไม่มาไม่ได้ แค่รถติดระหว่างทางก็เลยล่าช้า ขอโทษ” เปปเปอร์ขยี้ผมเขา

ปีโป้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว พูดอย่างซึนเดเระ “ผมไม่ใช่เด็กแล้ว อย่าขยี้ผมของผม”

มุมปากปีโป้ยกขึ้นเล็กน้อย “โอเค ฉันไม่ขยี้ ไหนพูดสิ ทำไมเล่นจนเป็นแบบนั้น ฉันรู้นะ นั่นไม่ใช่ระดับที่แท้จริงของนาย”

“ก็เพราะพวกพี่นั่นแหละ” ปีโป้ทำเสียงฮึดฮัด “พวกพี่ไม่มาดูการแข่งของผม”

เปปเปอร์เลิกคิ้ว

เขานึกว่าน้องชายมีความรู้สึกบางอย่างถึงเป็นแบบนี้

ไม่คิดว่าจะเป็นเพราะเขากับมายมิ้นท์

“เพราะฉันกับมายมิ้นท์ไม่มา นายก็เล่นจนเป็นแบบนี้ นายทำตัวเป็นเด็กเกินไปแล้ว” ใบหน้าหล่อของเปปเปอร์หนักอึ้งเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ

ปีโป้เถียงกลับอย่างไม่พอใจ “นี่เป็นการแข่งขันอย่างเป็นทางการครั้งแรกของผมนะ ผมคาดหวังให้พวกคุณมา……เดี๋ยวก่อน พี่ใหญ่ พี่รู้ได้ไงว่าผมเชิญพี่มายมิ้นท์ด้วย? ผมจำได้ว่าผมไม่เคยบอกพี่นะ หรือว่า……”

ดวงตาเขาเป็นประกายขึ้นมา ความดีใจบนใบหน้าปกปิดไม่มิด

เปปเปอร์ค่อนข้างขำ “ก็อย่างที่นายคิดนั่นแหละ เธอมาแล้ว”

“ดีจัง!” ปีโป้ปรบมือ

“ดังนั้นการแข่งต่อจากนี้……”

“ผมรู้แล้ว ผมจะเล่นให้เต็มที่ เพื่อชนะการแข่ง!” ปีโป้ขัดจังหวะเขา น้ำเสียงหนักแน่นมาก

เปปเปอร์พยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นการแสดงออกก็เข้มงวดขึ้นมา “ดีมาก จำสิ่งที่นายพูดไว้นะ และเรื่องในครั้งนี้ ฉันหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าคราวหน้านายหดหู่แบบนี้เพราะเราไม่มาอีก ฉันแนะนำว่านายฟังคำพูดแม่ดีกว่า อย่าเล่นบาสเลย”

“ไม่เป็นแบบนี้แล้ว” ปีโป้ยืดหน้าอกขึ้นมารับประกันทันที

เพราะนี่คือการแข่งครั้งแรกของเขา เขาก็เลยรู้สึกสูญเสียแบบนี้

แต่ต่อไปจะไม่เป็นแบบนี้อย่างเด็ดขาด

“ดีมาก ไปกันเถอะ การแข่งจะเริ่มแล้ว” เปปเปอร์ตบบ่าปีโป้

“งั้นพี่ ผมไปก่อนนะ” ปีโป้โบกมือ จากนั้นก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว

จนกระทั่งไม่เห็นร่างเขาแล้ว เปปเปอร์ก็เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง หันตัวกลับไปที่หอประชุม

การแข่งช่วงที่สามเริ่มอย่างเป็นทางการ ปีโป้กวาดตามองความผิดหวังในสองช่วงแรก ทั้งร่างกระปรี้กระเปร่า เหมือนเล่นดีอย่างไม่น่าเชื่อ ฝ่าการป้องกันของอีกฝ่ายได้ ทำคะแนนได้อย่างรวดเร็ว

เขากระโดดขึ้นมาโบกมือไปทางหอประชุม

เหล่าผู้ชมกระตือรือร้นขึ้นมาในพริบตาเดียว ส่งเสียงเชียร์อีกครั้ง

มายมิ้นท์ยิ้ม “ดูเหมือนเขาจะเป็นเหมือนเดิมแล้ว คุณพูดอะไรกับเขา?”

เธอออกตัวคุยก่อน

ในดวงตาเปปเปอร์มีความประหลาดใจเล็กน้อยเคลื่อนผ่านไป และกลายเป็นปกติอย่างรวดเร็ว "ที่เขาเป็นแบบเมื่อกี้ เพราะพวกเราไม่มา ตอนนี้รู้ว่าเรามาแล้ว ก็ต้องดีอย่างแน่นอน"

“ไม่เป็นไร” เปปเปอร์ปล่อยมือ

มายมิ้นท์นั่งดีๆ อีกครั้ง ใครจะไปรู้ว่าคนคนนั้นกระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นอีกรอบ

คราวนี้เขาไม่ได้ชนมายมิ้นท์ แต่ชนไม้เท้ามายมิ้นท์จนมันปลิวออกไป ตกลงบนทางเดินฝั่งตรงข้าม

มายมิ้นท์เห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็ทั้งโกรธทั้งปวดศีรษะ

แล้วนี่เธอจะไปเก็บอย่างไร!

ขณะที่มายมิ้นท์คิดว่าต้องเรียกพนักงานของโรงยิมไหม จู่ๆ เปปเปอร์ก็ยืนขึ้นมา ลงไปช่วยเธอเก็บไม้เท้า แล้วส่งให้เธอ “อ่ะ”

มายมิ้นท์มองเขาอย่างประหลาดใจ รับไม้เท้ามา “ขอบคุณค่ะ”

เปปเปอร์ตอบอืม จากนั้นดวงตาก็กวาดมองเท้าที่ใส่เฝือกของเธอ “เท้าดีขึ้นบ้างไหม?”

“ดีขึ้นแล้ว ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นแล้ว” มายมิ้นท์วางไม้เท้าไว้อีกข้าง เพื่อไม่ให้ถูกคนคนนั้นชนจนปลิวออกไปอีก

เปปเปอร์เข้าใจการกระทำของเธอ จึงเอ่ยปากพูดขึ้น “เปลี่ยนที่นั่งกันเถอะ”

มายมิ้นท์ตกตะลึงก่อน จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่ต้อง ตรงนี้โอเคมาก”

“การแข่งยังไม่จบ ปีโป้ยิ่งเล่นยิ่งดี เดี๋ยวผู้ชมจะยิ่งตื่นเต้นขึ้นไปอีก คุณแน่ใจเหรอว่านั่งตรงนี้แล้วจะไม่โดนชนอีก?” ขณะที่เปปเปอร์พูด ก็มองไปที่ผู้ชมคนนั้นที่อยู่ข้างกายเธอด้วยสายตาเย็นชา

มายมิ้นท์เงียบ

จริงด้วย เธอไม่มีทางแน่ใจได้

“งั้นก็ขอบคุณประธานเปปเปอร์ด้วยค่ะ” มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย เอาไม้เท้าหนีบไว้ที่ใต้รักแร้จะลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่ง

แต่เธอยังไม่ยืนขึ้น จู่ๆ เปปเปอร์ก็ยื่นมือออกไป อุ้มเธอในท่าเจ้าสาว แล้ววางบนที่นั่งเขา

มายมิ้นท์งุนงง หน้าเล็กแดงขึ้นมา “คุณ……”

ดวงตาเปปเปอร์หลบหลีก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณช้าเกินไป มันจะบังผู้ชมด้านหลัง”

ได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์ก็ไม่พูดอะไรทันที ก็กัดฟันกล่าวขอบคุณเขา

เปปเปอร์เห็นท่าทางหดหู่และโกรธแต่ไม่สามารถระบายได้ของเธอ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย หลังจากตอบกลับว่าไม่เป็นไร ก็นั่งบนที่นั่งเธอ

ภาพเหตุการณ์ที่ทั้งสองสลับที่นั่งกัน ถูกกล้องบล็อกเกอร์บันทึกไว้อย่างสมบูรณ์