รักของเขาแค้นของเราต้องเอาคืน（จบ) นิยาย บท 8

            ตอนที่ 8 ไปรับเธอด้วยตัวเอง

          นาตาลีกดสวิตซ์ไฟสีเขียวในห้องชันสูตรศพ จากนั้นก็ถอดหน้ากากและแว่นกันเชื้อก่อนจะเดินไปยังบริเวณห้องทำงาน

ตอนที่เธอกำลังจะนั่งลงเพื่อเขียนรายงานการชันสูตรพลิกศพ ก็สังเกตเห็นกล่องอาหารหลายกล่องวางซ้อนกันเป็นชั้นๆ อยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ มีข้อความ “อะแคปเปลลา” พิมพ์อยู่บนถุงพลาสติกทุกใบ 

“อะไรกันเนี่ยแบรนดอน” เธอถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“มีใครบางคนสั่งอาหารมาส่งให้คุณครับ หัวหน้า” เขามองกล่องเหล่านั้นอย่างอิจฉาขณะพูดต่อไปว่า “อะแคปเปลลาคือภัตตาคารที่มีนักชิมแนะนำมากที่สุดในเดลล์มัวร์  เห็นชัดเลยว่ารับเฉพาะสมาชิกเท่านั้น แถมบัตรสมาชิกราคาตั้งล้าน ผมสงสัยว่าคนแบบไหนถึงใหญ่พอจะสั่งให้อะแคปเปลลามาส่งอาหารดึกขนาดนี้ได้”

“ให้ฉันเหรอ” นาตาลียิ่งสับสนไปกันใหญ่ “ใครเป็นคนสั่งล่ะ”

แบรนดอนหยิบนามบัตรใบเล็กๆ ข้างกล่องเหล่านั้นขึ้นมาอ่านดังๆ “งานคุณต้องหนักแน่ๆ ถึงได้ดึกขนาดนี้ คุณนิโคลส์ จาก ซามูเอล บาวเออร์ส”

พออ่านจบ เขาก็นิ่งอึ้ง ส่วนเอฟฟี่ก็นึกหาเหตุผลไม่ออกเหมือนกัน

พวกเขาปฏิเสธไม่ได้ถึงความจริงที่ว่านาตาลีมีฝีมือเข้าขั้นเหลือเชื่อในฐานะเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพ แต่ในแง่รูปลักษณ์ภายนอก เธอไม่มีอะไรโดดเด่นเลย ใบหน้าของเธอคือนิยามของคำว่า ‘ลืมได้เลย’ พวกเขายังไม่เชื่อด้วยว่าซามูเอลจะมีรสนิยมแย่ๆ ถึงขนาดจะมาตามจีบคนอย่างนาตาลี แต่กล่องอาหารพร้อมส่งจากอะแคปเปลลาก็ทำให้พวกเขาต้องยอมรับว่ามีความสัมพันธ์ขั้นพิเศษบางอย่างระหว่างคนทั้งสอง

แบรนดอนรวบรวมความกล้าก่อนจะถามออกไปว่า “หัวหน้าครับ คุณมีสัมพันธ์แบบไหนกับซามูเอลครับ”

“เราไม่รู้จักกันซักหน่อย” เธอยืนยัน

“คุณต้องล้อผมเล่นแน่เลยหัวหน้า”

“อยากเชื่ออะไรก็ตามใจ”

เธอคว้านามบัตรจากมือที่กำแน่นของแบรนดอนแล้วโยนลงถังขยะ จากนั้นก็กวาดสายตามองกล่องทั้งหลายตรงหน้าเธอแล้วออกคำสั่งอย่างเยือกเย็นว่า “เอาไปให้คนที่กำลังทำงานล่วงเวลาในแผนกนิติเวชซะแบรนดอน ถ้ามันมากเกินไปสำหรับพวกเขา ก็แจกให้พวกยามด้วยแล้วกัน”

จากนั้นเธอก็หยิบขนมปังกรอบจากกระเป๋าของเธอแล้วเริ่มกิน

แบรนดอนไม่เข้าใจเลยว่านี่มันเรื่องอะไร “คุณจะไม่ทานอาหารจากอะแคปเปลลาเหรอครับหัวหน้า ทำไมถึงกินขนมปังกรอบแทนล่ะ”

นาตาลีกรอกตา “นายมีปัญหาอะไรรึ”

เขาส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย “ไม่เลยครับ ผมจะเอาไปแจกเดี๋ยวนี้แหละ”

เสื้อเชิ้ตสีดำที่เขาสวมขับเน้นไหล่กว้างและเอวคอดของเขาให้ดูองอาจสง่างาม ขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาแต่เย็นชาของเขาช่วยเสริมบารมีความเป็นผู้นำ

“ผมคิดว่าเธอออกจะเป็นคนหลังเขาครับท่าน” บิลลี่รายงานอย่างเคร่งขรึม “นาตาลีไม่รู้ว่าภาระที่ตระกูลบาวเออร์สแบกรับไว้ในเดลล์มัวร์  และผมก็ไม่คิดว่าเธอจะรู้ว่าอะแคปเปลลาเป็นภัตตาคารเลิศหรูขนาดไหน เมื่อคืนผมเห็นเธอแจกอาหารให้พวกยามด้วยตอนที่เธอทำงานอยู่”

ริมฝีปากของซามูเอลกระตุก “ก็ไม่จำเป็นต้องรู้นี่”

บิลลี่กัดฟันแล้วส่งเสียงออกความเห็นอย่างใจกล้าว่า “ถ้าเป็นเรื่องจริงที่นาตาลีรู้ งั้นก็มีโอกาสที่เธอจะแค่เล่นเกมทำตัวให้เข้าถึงยาก เธอทำแบบนี้เพื่อให้ท่านติดเบ็ดและทำให้ท่านรู้สึกอยากรู้อยากเห็น ถ้าเธอเจ้าเล่ห์ขนาดนั้น เธออาจจะใช้โซเฟียเป็นเครื่องมือหาผลประโยชน์ใส่ตัวก็ได้ครับ”

ซามูเอลเหลือบมองไปรอบๆ ก่อนจะเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ “ฉันว่านายคิดไปไกลมากเลยนะบิลลี่”

“ท่านครับ…”

“ถึงคนของเราจะหาข้อมูลของเธอไม่ได้ นายยังคิดว่าเธอเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปอยู่อีกเหรอ” 

ในที่สุดบิลลี่ก็คิดได้หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น “ผมประเมินเธอต่ำเกินไปครับท่าน ผมขอโทษ”

“ไม่เป็นไร” ซามูเอลกอดอก “เลื่อนนัดคืนนี้ ฉันจะไปรับเธอเอง”