รักของเขาแค้นของเราต้องเอาคืน（จบ) นิยาย บท 7

            ตอนที่ 7 กลัวจนหัวหด

          ยาร่าผลักประตูเปิดแล้วเดินเข้าไปข้างใน เธอไม่ได้รักใคร่ใยดีเด็กแฝดเลย แต่ก็ฝืนยิ้มเอาใจพวกเขาแล้วพูดว่า “หวัดดีลูกรัก แม่มาแล้วจ้ะ”

เด็กฝาแฝดที่นั่งอยู่บนพรมขนสัตว์ รู้สึกขนลุกซู่ไปถึงกระดูกสันหลังเมื่อได้ยินยาร่าพูดแบบนั้น แม้ว่าซามูเอลจะยอมรับว่ายาร่าคือแม่ของพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่ชอบเธออยู่ดี อันที่จริงจะบอกว่าพวกเขาเกลียดเธอก็ยังได้

แฟรงคลินกลอกตา ในแววตามีประกายซุกซน

“เข้ามาหน่อยได้มั้ยฮะ” เขาถาม

ยาร่าไม่รู้เลยว่าแฟรงคลินมีแผนอะไรซ่อนอยู่ได้แต่เดินเข้าไปหา

“ผมมีบางอย่างสำคัญจริงๆ อยากให้ดูฮะ” เขาบอก พยายามซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของตัวเองอย่างเต็มที่ และแกล้งทำหน้าใสซื่อที่สุดเท่าที่จะทำได้

พอเห็นว่าแฟรงคลินยอมเปิดใจให้เธอ ยาร่าจึงถือโอกาสเข้าใกล้แกแล้วพูดว่า “ได้เลย ขอดูหน่อยซิว่าอะไร”

แฟรงคลินยื่นมือที่ซ่อนไว้ข้างหลังออกมา มีงูสีขาวผ่องเหมือนหิมะตัวน้อยตัวหนึ่งพันอยู่

“นี่เพื่อนรักของผมชื่อมูนนี่ ฮะ” เขาอธิบาย

เหมือนกับเจ้างูน้อยจะเข้าใจว่าแฟรงคลินกำลังแนะนำตัวมัน ตาสีอำพันของมันจับจ้องมองยาร่าและเริ่มแลบลิ้นออกมาอย่างตื่นเต้น

พอเห็นมูนนี่ ยาร่าก็ตกใจสุดชีวิต เธอถอยกรูดทันที

“เอาไปไกลๆ ฉันเลย เร็วเข้า อย่าเข้ามาใกล้นะ” เธอกรีดร้อง

แฟรงคลินลูบเนื้อลูบตัวเจ้ามูนนี่สอง สามครั้ง จากนั้นก็เดินเข้าไปหายาร่า

“โซเฟียกับผมชอบเจ้างูนี่จริงๆ นะฮะ แต่ถ้าแม่กลัวมันก็ไปซะ” เขาบอก

โซเฟียไม่พูด ได้แต่พยักหน้าจากด้านข้าง

ยาร่าจ้องมองฝาแฝดจอมเจ้าเล่ห์ เธออารมณ์เสียจนเกือบจะระเบิดออกมา อยากตบหน้าพวกเขาเหลือเกินแต่เธอก็ยั้งใจไว้หลังจากคิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา

“ฉันเป็นแม่แกนะ พวกแกทำเกินไปแล้ว” เธอเตือน จากนั้นก็ออกจากห้องอย่างโกรธจัด

แฟรงคลินเห็นแววฉุนเฉียวบนใบหน้าของเธอ “เธอไม่เอาไหนเลยจริงๆ ไม่อยากเชื่อว่าจะกลัวขนาดนั้นกะอีแค่มูนนี่  พ่อต้องตาไม่ดีแหงๆ ถึงไปชอบคนอย่างเขานะ”

โซเฟียพยักหน้าเห็นด้วยขณะที่คิดถึงหญิงสาวที่เธอเดินชนที่สนามบินอีกครั้ง เธออยากให้หญิงคนนั้นเป็นแม่ของเธอแทนยาร่าจริงๆ

“เธอยังไม่เลิกงานเลยครับ  เห็นชัดเลยว่าเธอกำลังตรวจสอบศพที่แยกเป็นชิ้นๆ อยู่ ดูเหมือนเธอจะงานเยอะมากเลยครับ” เขารายงาน

ซามูเอลเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง แววตาดูลึกลับขณะพูดขึ้นมาว่า “ส่งอาหารค่ำไปให้เธอในชื่อฉัน”

คำพูดของเขาทำให้บิลลี่ตะลึงพูดอะไรไม่ออก “ท่านครับ เธอเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณ ทำไมท่านถึง…”

ซามูเอลพูดขัดเขาอย่างเย็นชา “นายมีสิทธิ์มาสอนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ขอประทานโทษครับ” บิลลี่รีบตอบ

ซามูเอลวางสาย แล้วบิลลี่ก็ไปจัดการอาหารมื้อค่ำให้กับนาตาลี

เขาลุกขึ้นแล้วไปยืนตรงหน้าต่างบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดานเพื่อมองดูกุหลาบสีขาวบานอยู่ในสนาม

เขาไม่สนว่านาตาลีจะรับมือยากขนาดไหนหรือเขาต้องจ่ายมากแค่ไหน ทั้งหมดที่สำคัญกับเขาคือการเกลี้ยกล่อมให้เธอช่วยรักษาอาการบกพร่องทางการสื่อสารของโซเฟียเท่านั้น

เขาไม่อยากให้ลูกสาวสุดที่รักพูดไม่ได้ไปตลอดชีวิต อย่างน้อยที่สุดเขาก็อยากได้ยินเธอเรียกเขาว่า “พ่อ”