รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 1

บทที่ 1 ขอร้องให้ฉันได้คลอดเด็กออกมา

“เซน ฉันขอร้องล่ะ คุณช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลเถอะ ฉันจะคลอดแล้วจริง ๆ ...” รสรินคุกเข่าลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ เธอพยายามที่จะขอร้องอ้อนวอนชายคนหนึ่ง แม้จะดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอทำมันจะไร้ค่า “เด็กคนนี้เขาแปดเดือนเต็มแล้วอีกนิดเขาก็จะมีชีวิตขึ้นมา ได้โปรดช่วยชีวิตเขาด้วย”

ประตูใหญ่ของคฤหาสน์เปิดอ้าออก แต่ทว่ากับไม่พบแม้แต่เงาของใครสักคน มีเพียงบอดี้การ์ดร่างกำยำสองคนยืนเฝ้าประตูอยู่

พวกเขาต่างจ้องมองรสริน ไม่ยอมให้เธอเข้าไปภายในคฤหาสน์ และก็ไม่ยอมให้เธอออกไปจากลานคฤหาสน์โดยพลการ

หว่างขาของเธอรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้น น้ำคร่ำที่แตกจากการจะคลอดเด็กทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่สามารถพยุงตัวได้อีกต่อไป ก่อนจะล้มตัวลงไปบนพื้นหิมะ

“เซน ขอร้องล่ะ พาฉันไปโรงพยาบาลเถอะนะ”

เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนคอแหบแห้ง ปวดท้องจนแทบจะเป็นลม ก็ปรากฏให้เห็นเงาร่างชายหนุ่มเดินออกมา

เขาอยู่หน้าประตู จ้องมองเธอจากไกล ๆ ด้วยสายตารังเกียจ

“เซน เด็กคนนี้เขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขคุณนะ ตอนนี้ก็ครบกำหนดคลอดแล้ว ได้โปรดเถอะพาฉันไปโรงพยาบาล คลิดเขาออกมา!” รสรินก้มมองท้องใหญ่ที่นูนออกมา ก่อนพยายามขยับคลานเข้าไปหาเซน เธอพยายามที่จะไปกอดขาขอร้องเขา แต่เขาก็ขยับหนีด้วยท่าทางรังเกียจ

“รสริน งั้นเธอจะยอมหย่ากับฉันมั้ยล่ะ?”

เธอตะลึงงันไป ก่อนจะพึมพำออกมา “ลูกของเรากำลังจะเกิดมานะ..”

เซนชักสีหน้าอย่างหงุดหงิด “สำหรับฉันมันก็เป็นแค่เรื่องเฮงซวยเท่านั้นแหละรสริน แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยต้องการเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ มันเพราะเธอนั้นแหละที่แอบอุ้มท้องเอง พอตอนนี้อยากจะคลอด มันเป็นเรื่องของเธอ เด็กคนนี้จะคลอด ไม่คลอดหรือจะตายไปก็เป็นเรื่องของเธอ”

รสรินร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม

“เซน ทำไมคุณมันเลวอย่างนี้ ไม่ว่ายังไง แต่เด็กคนนี้เขาก็เป็นเลือดเนื้ของคุณนะ!”

“แล้วเธอคิดว่ามันเพราะอะไรล่ะ” ท่าทีของเซนตอนนี้มันทั้งโหดร้ายและเย็นชา เขาเหมือนกับปีศาจร้ายที่โผล่ออกมาจากนรกยังไงยังงั้น “ตั้งแต่เธอท้อง มันก็ทำให้ฉันรังเกียจแล้ว เด็กคนนี้ฉันไม่ต้องการ อยากไปโรงพยาบาลเพื่อคลอดมันออกมาหรอ ฝันไปเถอะ!”

รสรินทำได้เพียงจิกมือลงบนพื้นหิมะ และยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้นโดยที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด

“ใช่! ฉันมันต่ำตม จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคุณหรอก” รสรินหลับตาลง เธอเลือกที่จะอ่อนข้อให้กับเขา “พาฉันไปคลอดเถอะ ฉันจะยอมหย่าให้คุณแล้ว หย่าตอนนี้เลยก็ได้ ขอแค่ฉันพาฉันไปคลอดอย่างปลอดภัย”

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ทว่าเซนตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“หึ” เซนยิ้มเยาะอย่างชัดเจนก่อนจะเอ่ยถ้อยคำโหดร้ายออกมา “รสริน ถึงเธอจะมาเห็นด้วยกับการหย่าตอนนี้ มันก็สายไปแล้ว ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอได้ไปโรงพยาบาลเพื่อคลอดไอ้เด็กมารหัวขนนี้ออกมาหรอก หรือว่าเธอจะคลอดมันออกมากลางหิมะตอนนี้ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะปล่อยให้มันตายหรอก”

หลังของรสรินสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พลางส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาผิดหวังปนเศร้าโศกเสียใจ

“เรื่องหย่าถึงแม้วันนี้เธอจะไม่เห็นด้วย แต่อนาคตฉันก็มีวิธีที่จะทำให้เธอยอมคุกเข่าขอหย่าเอง!”

เขาทิ้งประโยคอันโหดร้ายไว้ก่อนจะหมุนตัวกลับ และปิดประตูคฤหาสน์ไป ไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย บนพื้นหิมะ ก็ยังปรากฏให้เห็นท้องขนาดใหญ่ของเธอและเลือดที่ไหลเปรอะเปื้อนไปกว่าครึ่งตัวของเธอ