รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 17

บทที่ 17 ไม่เจอรสรินแล้ว

เซนขมวดคิ้ว ทำหน้าบอกบุญไม่รับ

ขณะแพทย์ปิดปากแผลด้วยผ้าก๊อซเป็นขั้นตอนสุดท้ายก็พูดขึ้นมาว่า “ถึงแม้แผลจะไกลหัวใจ แต่การกัดนั้นก็ลึกเกินไปจนมันอาจจะเป็นแผลเป็นในอนาคตได้นะครับ”

​วิคณาได้ยินดังนั้น ก็ตาแดงราวกับจะร้องไห้ “เซนคะ ทำไมรสรินเขาถึงโหดร้ายขนาดนี้ คุณควรจะรีบหย่ากับเธอให้เร็วที่สุดนะ หลังหย่าก็รักษาระยะห่างกับเธอไว้ด้วย ฉันไม่อยากเห็นคุณเจ็บแบบนี้อีกแล้วจริงๆ”

หย่างั้นเหรอ....

เซนคิดทบทวนสองคำนี้ในใจอย่างเงียบๆ หลังหย่าแล้วคงทำได้แค่ดูผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป แล้วจากนี้ก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกงั้นสินะ ?

ไม่ เขาไม่มีวันยอมให้ผู้หญิงคนนั้นได้อยู่สุขสบายแน่

เขาต้องการให้ชีวิตเธอทุกข์ทน

และไม่มีวันมีความสุขได้อีก

ดวงตาของเซนแข็งกร้าวขึ้นมา แต่ไม่ได้ตอบรับกับคำพูดของวิคณาเลย

วิคณากระวนระวายใจจนคว้ามือเซนมาจับไว้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพูดปนน้อยใจว่า “เซน คุณจะหย่ากับเขาอยู่แล้ว แต่ทำไมคุณถึงยังเอาเรื่องของหล่อนมากวนใจตัวเองอยู่แบบนี้กันล่ะ ฉันรอคุณมานานแล้ว อยากจะให้รอต่อไปแบบนี้งั้นเหรอ?”

เซนหันไปมองวิคณาแล้วยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

แก้มของวิคณาเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ดูน่าสงสารและดูโศกเศร้า

“เซนคะ คุณหย่ากับรสรินเถอะนะ แล้วให้ฉันได้เป็นคนที่ยืนเคียงข้างคุณ ยังไงซะคุณกับเขาก็จบสิ้นทุก....”

“ค่อยคุยกันทีหลัง” เซนที่นิ่งเงียบมานานพูดขัดขึ้นมาเพียงแค่นั้น

หลังจากเขาพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไป

วิคณามองตามแผ่นหลังของเซน ดวงตาที่เศร้าสร้อยกลับถูกแทนที่ด้วยสายตาแข็งกร้าวทันที

ยูรายุทักทายเซนที่เดินออกจากห้องผู้ป่วยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คุณเซน แผลที่คอคุณโอเคไหม?”

เซนเหลือบตามองยูรายุด้วยความรังเกียจ จึงก้าวขายาวๆเดินออกไปไม่แม้แต่จะสนใจยูรายุ

“คุณเซน คุณจะให้การสนับสนุนบริษัทของตระกูลกิติกรใช่ไหม?” ยูรายุเดินตามเขาอย่างหน้าไม่อาย “สิ่งที่คุณต้องการ ฉันก็ทำให้หมดแล้ว ปล่อยตระกูลกิติกรของเราไป โอเคไหม?”

เซนไม่แม้แต่จะมองกลับไป “ถ้าคุณพูดมาอีกประโยค ผมจะทำให้ตระกูลกิติกรแกหายไปจากโลกนี้เดี๋ยวนี้”

สาวใช้ในคฤหาสน์กุลีกุจอกางร่มให้กับเขา

“นายน้อยคะ”

เซนเพิกเฉยไม่สนใจใคร ก้าวเท้าไปยังที่ๆรสรินนอนสลบอยู่ แต่กลับไม่เห็นร่างของเธอ

“หล่อนไปไหน?” เซนถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ผู้หญิงคนนั้นไปไหน!”

“น่าแปลก เมื่อกี๊ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย ทำไมหายไปแล้วล่ะ?” สาวใช้พูดขึ้นด้วยความแปลกใจ

เซนหันไปมองที่ๆเด็กน้อยคนนั้นตกลงมา

ทำไมที่ตรงนั้นไม่มีอะไรเลยล่ะ

“เด็กนั่นไปไหน” เขาพูดโทนเสียงต่ำ ดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม

สาวใช้รีบตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “พวกเราพาเด็กคนนั้นเข้าไปในบ้านแล้วค่ะ พวกเราเห็นเธอร้องไห้กลางสายฝนก็เลยอุ้มเธอเข้าไปในบ้าน.....แต่จริงๆตอนนั้นคุณรสรินก็อยู่ตรงนั้นนะคะ แต่ว่า...”

“เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ?” เซนหันขวับกลับไป “เด็กนั่นร้องไห้กลางสายฝน? ยังไม่ตายหรอกเหรอ?”

สาวใช้ใบหน้าซีดเผือด ละล่ำละลักตอบเจ้านายไปว่า “ชะ ใช่ค่ะ...เด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่.....”