รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 25

บทที่25 เอาเด็กนั่นออก

เซนหันกลับไปมองที่เธอ

เห็นสีหน้าของวิคณารู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

ทั้งหวาดกลัว กลัว มีความสุข และพอใจ……ความรู้สึกเหล่านั้นโผล่มาจากเธอขึ้นเรื่อยๆ

แต่เธอทำเหมือนว่าเซนไม่ได้อยู่ตรงนี้ และก็รีบหยิบผลตรวจมาจากมือพยาบาลพอเธอขอบคุณพยาบาลเสร็จแล้วก็รีบออกไปจากตรงนั้น

“รอก่อนวิคณา” เซนรีบยื่นมือดึงวิคณาและมองไปที่เธออย่างสับสน แต่เพราะว่าอยู่ในโรงพยาบาลเลยเรียกเธอเสียงดังไม่ได้ ทำได้เพียงแค่เรียกชื่อเธอเบาๆ “มากับผม” เขาพูด

วิคณาเหล่มองแล้วตามเขาไปที่เงียบๆ

เซนมองไปที่เธออย่าเงียบขริม ในใจของเขาตอนนี้รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

แค่เพียงรู้สึกว่าไม่พอใจ

เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่

จริงๆแล้ววิคณาท้องเขาก็ต้องดีใจสิ

ตอนนี้ทั้งสองได้แต่เงียบใส่กัน

ในที่สุดเซนก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา “วิคณา คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมหรอ”

วิคณาตัวสั่นแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอย่างยิ้มว่า “ไม่นะ ไม่มี”

“เธอท้องแล้ว” เซนพูด “ทำไมถึงไม่ยอมบอกผมล่ะ

“ฉันไม่อยากให้คุณรู้สึกลำบากใจ” วิคณาหลบสายตาของเขา

“เด็กนั่นเป็นลูกของผมใช่ไหม” เซนถาม

วิคณามองเซนอย่างไม่อยากจะเชื่อในคำถามที่เขาพูดออกมา หนูเลยถามกลับไปว่า “นายหมายความว่ายังไง ทำไมถึงถามแบบนี้กับฉันล่ะ ฉันมีแค่คุณคนเดียวนะ!”

เซนถอนหายใจแล้วเอาเธอมากอดไว้ “อย่าโกรธเลย ผมเองล่ะที่ถามไม่ดีเอง ก็แค่…เธอท้องตั้งแต่เมื่อไหร่”

วิคณาตอบ “เมื่อเดือนก่อนคุณลืมมันละหรอ ครั้งนั้นที่พวกเรา……คุณเมาแล้ว……”

เซนเอามือกดไปที่หน้าผากรู้สึกหมดปัญญา

มาถึงตอนนี้ทำไมถึงมีเรื่องมาไม่หยุดไม่หย่อนนักนะ ไม่ยอมให้เขามีโอกาสได้หายใจบ้าง

วิคณาได้แต่เงียบต่อไป แต่ในใจของเธอไม่รู้สึกสงบแม้แต่น้อยใจของเธอนั้นเต้นดังอย่างกับเสียงตีกลอง

เขาดูเหมือนไม่ดีใจเลยสักนิด

วิคณาเอามือดึงที่เสื้อเขาไว้อย่างลังเลแล้วพูดว่า : “เซน พวกเรา… คุณดูนี่สิ ตอนนี้ฉันก็ท้องแล้ว เด็กที่เธออยากได้ ลูกของพวกเราตอนนี้อยู่ในท้องนี่แล้วไง พวกเราจะ……”

ในการพูดจองเธอนั้นกลับได้รับแต่ความเงียบจากเขา

แต่ว่าเซนยังคงที่จะเงียบต่อไป

วิคณาดึงมือของเขาแน่นขึ้น

ผ่านไปนานพอสมควร เซนถึงจะยอมเปิดออกมาแล้วพูดว่า “วิคณา ผมขอโทษนะ ผมอยู่ข้างคุณแต่เอาเด็กนั่นออกไปเถอะ”

“คุณ…คุณพูดอะไร” วิคณาจับเขาแน่นกว่าเดิม “คุณอยากให้ฉันเอาเด็กออกงั้นหรอ”

“ขอโทษนะวิคณา” เซนพูด “ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ผมหาทางออกไม่ได้…”

“คุณยังไม่ต้องแต่งงานกับฉันก็ได้ แต่คุณยังเอาอะไรมาคิดว่าให้ฉันเอาเด็กในท้องออกหะ” วิคณาเบิกตากว้าง “คุณช่วยนังเด็กที่รสรินคลอดแต่คุณกลับฆ่าลูกของฉันงั้นหรอ”

บนหัวมีอะไรแน่นๆอยู่

จมูกก็มีแต่กลิ่นของยา

รอบข้างเต็มไปด้วยยาที่วางอยู่เต็มชั้นวางเหมือนกับร้านยาจีน

เครื่องเรือนรอบข้างก็ดูเรียบง่ายผสมกับไม้ประดับตกแต่งกระทั่งดูไม่ออกว่าเป็นห้องที่ตัวเองทำเองแต่มีความเป็นระบบระเบียบมาก

รสรินมองไปยังบรรยากาศที่ดูแปลกตารอบข้างอย่างละเอียด

บางทีอาจเป็นเพราะรสขมของยาเลยทำให้เธอรู้สึกสงบลง บางทีอาจเป็นเพราะเธอนอนอยู่บนเตียงที่ไม่ได้มัดตัวเธอติดไว้กับเตียงเลยทำให้เธอไม่กลัวเลยสักน้อย

แม้ว่า……ในสมองเธอตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเลย

เหมือนว่าไม่มีความทรงจำก่อนหน้านี้เลยแม้แต่นิด คิดอะไรก็ไม่ออก

ราวกับความจำแรกของเธอมีเพียงแค่อิฐและกระเบื้องแล้วยังมีกลิ่นของยาอีก

เธออยากลองขยับแต่กลับยิ่งขยับยิ่งเจ็บ

เธอกัดฟันและไม่อยากที่จะขยับอีก ตอนนี้เธอได้แต่นั่งเงียบๆมองไปที่กระเบื้องบนหัวของเธอ

จริงๆแล้วเธอรู้สึกว่าตัวเองแปลกๆ

ความจำของเธอกลับไม่มีอะไรเลย คิดอะไรก็ไม่ออกแต่เธอกลับไม่รีบร้อนเลยสักนิด

จนกระทั่งนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างที่ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรใดๆเลย

“ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว”

รสรินหันไปมองต้นเสียงเห็นเงาคนยืนอยู่ตรงนั้น