รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 33

บทที่33 ลิขิตา ลิขิตา

วิคณา...ยังไงเขาก็ไม่ปล่อยเธอไว้แน่

ผู้หญิงที่น่ากลัวแบบนี้ควรจะเป็นคนที่หายไปถึงจะถูก

เขากัดฟันแน่นแล้วก็โทรศัพท์ “ผมเอง วิคณาคนที่ไปช่วยผมในวันนั้น...อย่าทำให้เธอได้ลอยนวลต่อไป เข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม”

คนที่อยู่ปลายสายตอบ “เข้าใจ”

เซนวางสาย ในใจของเขาตอนนี้ว่างเปล่ามาก

ใช่แล้ว ก่อนนี้เขาคงจะถูกอะไรบังตาไว้งั้นหรอ

เขาจำได้ว่าเขานอนอยู่ในอ้อมกอดของวิคณา อ้อมกอดนั้นเป็นอ้อมกอดที่แห้งเนื้อตัวไม่เปียกด้วยซ้ำ

คนที่ช่วยเขาขึ้นมาจะสภาพที่แห้งอย่างนั้นได้อย่างไรกัน

ควรที่จะเปียกโชกเหมือนกับเขาไม่ใช่หรอ

รายละเอียดพวกนี้ทำไมตอนแรกเขาถึงคิดไม่ถึงกันนะ

ตอนนี้คิดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ เขาจะเป็นคนให้จุดจบของเธอเอง แต่ว่าลูกของเขาและรสรินกับรสรินตอนนี้อะไรก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้

แม้ว่าสุดท้ายจะหาเธอจนเจอแต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะยอมคืนดีด้วยไหมหรือว่าอาจคืนดีก็ได้แต่ก็คงไม่เหมือนกับเมื่อก่อนหรอก

และก็ไม่เป็นผู้หญิงที่เคยทำแบบนั้นกับเขาอีกแล้ว และก็คงไม่มีใครที่จะเหมือนกับเธออีกแล้วผู้หญิงคนที่รักเขาอย่างบริสุทธิ์ใจ

เซนเอามือนวดวนๆหน้าผาก

ไม่ได้สิ เขารอไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้เขาต้องออกไปตามหาเธอ

ไม่ว่าแผ่นฟ้าและดินจะกว้างใหม่เท่าไหน เขาก็จะพลิกแผ่นดินหาเธอให้พบ

อีกอย่างเขายังจะต้องรีบดูแลเด็กคนนี้ให้กลับมาหายดีและเติบโตเหมือนเด็กปกติต่อไป

ในที่สุดเขาก็ติดหนี้เธออย่างมากมาย

เซนนั่งไม่ติดรีบลุกขึ้นแล้วก็รีบไปดูลูกที่ห้องผู้ป่วย

ในห้องผู้ป่วย

เด็กยังคงนอนเงียบๆอยู่บนเตียงบนตัวเต็มไปด้วยเครื่องมือแพทย์

เห็นเด็กน้อยที่อาการไม่ค่อยดีอย่างนี้เป็นใครมาเห็นเข้าก็รู้สึกเจ็บปวด แต่ตอนนี้เซนมองไปที่เด็กคนนี้ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม เจ็บจนไม่มีแรงจะหายใจ

และยิ่งมองไปที่รอยช้ำบนตัวของเด็กเขาก็ยิ่งอดไม่ได้ที่อยากจะฆ่าวิคณาทิ้ง

ผู้หญิงคนที่โหดร้ายคนนี้สมควรที่จะตาย

เขาที่กำลังคิดอย่างโกรธแค้นก็รีบจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง

ตอนนี้เขาไม่อยากที่จะคิดถึงวิคณาเลยสักน้อยคิดถึงทีไรยิ่งรู้สึกเกลียดเธอมากขึ้นเท่านั้น

เดิมทีเด็กคนนี้เธอแข็งแรงมาก

“พวกเราจะไม่แยกจากกัน รอหาแม่เธอเจอแล้ว พวกเราสามคนก็ไม่จากกันไปไหนอีกแล้วล่ะ ดีไหม”

“เพราะฉะนั้น ลิขิตาต้องรีบฟื้นขึ้นมานะ”

เซนมองไปที่ใบหน้าของลูกตาของเขาที่มองลูกอยู่ๆก็แดงขึ้น

……

วันเวลาผ่านไป อาการของรสรินดีขึ้นเกือบหมดแล้ว

เธอก็รีบเรียนวิชาของชายชราแค่เพียงช่วงเดียวก็ขาดไม่ได้

แม้ว่าแขนของเธอที่หักจะทำอะไรไม่ค่อยดวก แต่เรื่องตากสมุนไพร ต้มยา เอาสมุนไพรเก็บไว้ในตู้เธอก็ทำได้หมด

ชายชราพอใจมาก

“ยัยหนู ร่างกายของเธอกำลังฟื้นตัวอย่าพึ่งใช้กำลังขนาดนั้นเลย ค่อยๆเป็นค่อยๆไป” ชายชราพูด

รสรินก็หันไปยิ้มกับชายชรา “ไม่เป็นไรค่ะคุณปู่ ไม่ได้เหนื่อยสักหน่อยอีกอย่างยังได้เรียนอะไรตั้งมากมายขนาดนี้ฉันดีใจมากด้วยซ้ำ”

“ยันหนูนี่” ชายชราหัวเราะแล้วก็ส่ายหัว “ช่วงนี้เธอนึกอะไรออกบ้างไหม”

“ไม่เลยค่ะ” รสรินส่ายหัวพร้อมกับแยกชนิดสมุนไพร “คุณปู่ ฉันไม่รีบร้อนหรอกค่ะ คิดไม่ออกฉันก็ไม่บังคับตัวเองหรอกค่ะ ฉันรู้สึกมีชีวิตอยู่ที่นี่มันก็ดีอยู่แล้ว”

“โอเค เธอชอบก็โอเค” ชายชราผงกหัว “ถ้าเกิดวันนึงเธออยากไปจากที่นี่ฉันก็จะส่งเธอไป เธออยากจะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่กก็อยู่ไป”