รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 36

บทที่36 อาการป่วยรุนแรงขึ้นอีกแล้วหรอ

รสรินกับชายชราเดินทางมาถึงบ้านป้าแพช

ป้าแพชเมื่อเห็นหญิงสาวที่สวยงามดังหยกอย่ารสรินตาของป้าก็เปล่งประกายต้อนรับพวกเขาอย่างอบอุ่น

“ไม่ต้องหรอกป้าแพช ขอบคุณน้ำใจของป้ายิ่งนัก พวกเรามาดูอาการป่วยของป้าน่ะ พอเยี่ยมเสร็จก็จะกลับแล้ว อีกอย่างพวกเรายังต้องไปดูอาการป่วยของคนอื่นอีกด้วย”

ป้าแพชเห็นดังนั้นก็ไม่กล้าที่จะบังคับเลยรับเรียกให้ทั้งสองเข้ามา

“ลูกชายของฉันสองสามวันนี้อ้วกตลอดเลย เลยทำให้เขาผอมลงไปมาก ตอนนี้พวกเราก็ไม่มีวิธีแล้ว….”ป้าแพชอดไม่ไดที่จะส่ายหัว “เชิญคุณมาช่วยดูสักหน่อยเถอะ”

“วางใจเถอะค่ะป้าแพช พวกเราจะรักษาให้สุดความสามารถ” รสรินตอบพลางยิ้มไปด้วย

ชายชรามองเธอแล้วก็ยื่นมือไปวัดชีพจรของลูกชายป้าแพช

รสรินก็ตั้งใจที่จะมองว่าชายชรารักษาอย่างไร

แต่ว่า...

ทำไมลูกชายของป้าแพชถึงได้แต่จ้องมองที่เธอกันล่ะ

รู้สึกว่ามองเธอจนตาแทบทะลักออกมา

รสรินเขินมากไม่รู้จะหันไปทางไหน

แม้ว่าเขาจะหน้าตาดีก็จริงแต่ตอนนี้ป่วยขนาดนี้แล้วยังมีกระจิตกระใจมองสาวหรอกเนี่ย

ดูปกติงั้นหรอ

รสรินอยากจะร้องแต่ก็ร้องออกมาไม่ได้ ได้แต่ตั้งใจดูวิธีและกระบวนการในการรักษาของชายชรา

ผ่านไปสักครู่ชายชราได้เอายาสมุนไพรออกมาให้ลูกชายของป้าแพช พร้อมกับบอกให้รสรินออกไป

ชายคนนั้นอยู่ๆก็ถามขึ้นมาว่า “ รบกวนหน่อยครับ ขอถามว่า...ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรหรอครับ”

รสรินหันไปมองที่ชายชราเขากลับหัวเราะใส่เธอแล้วก็หันไปมองที่ผู้ชายคนนั้น “อันนั้นก็...ผม…”

ใช่แล้ว เธอชื่ออะไร เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

ชายชราเองก็คงนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นเหมือนกันแล้วก็ยิ้ม “สาวน้อยของผมคนนี้เป็นคนขี้อาย เธอชื่อฝน”

ฝนงั้นหรอ ชื่ออะไรกัน

รสรินมองชายชราอย่างสงสัยพร้อมเบะปาก

ผู้ชายคนนั้นกลับยิ้ม “ฝนงั้นหรอครับ ผมจะจำชื่อของคุณนะ”

เขามองไปทางรสรินแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “ฝนพวกเรายังจะเจอกันอีกไหม”

“เป็นอะไร” ชายชราเห็นท่าทีของเธอไม่ค่อยดีก็ถามขึ้นมา “เธอปวดหัวงั้นหรอ”

“เมื่อกี้รู้สึกปวดๆขึ้นนิดนึงค่ะเหมือนกับสมองคิดอะไรออกบางอย่าง…”รสรินขมวดคิ้วแล้วพูด “ไม่เป็นไรค่ะ เดินต่อเถอะ ต้องทำยาให้เสร็จนิคะ”

“ยัยเด็กนี่ ถ้าเกิดเธอนึกอะไรออกมาต้องบอกฉันนะ” ชายชราพูดอย่างเคร่งขรึม

“ไอ้หยา รู้แล้วค่า วันนี้คุณปู่อยากทานอะไรคะ” รสรินรู้สึกว่าตัวเองไม่ปวดหัวแล้วเลยหันไปถาม

“ฉันอยากกิน…..”

ทั้งสองเดินไปตามทางหมู่บ้านแล้วรู้สึกถึงความพอใจในชีวิตตอนนี้

……

เซนถามหมอขึ้น “ทำไมอาการของลูกถึงเป็นแบบนี้ไปล่ะ วันนี้ไม่ใช่ว่าเธอดีขึ้นแล้วหรอ”

“ขอโทษครับ พวกเราพยายามเต็มที่แล้ว แต่ว่า….” หมอส่ายหน้าท่าทางดูทรมาน “โรงพยาบาลของพวกเราไม่มีวิธีที่จะรักษาต่อไปแล้ว บางทีคุณน่าจะลองไปรักษาที่อื่นนะครับ ความสามารถของพวกเรามีเพียงเท่านี้จริงๆ”

“หมอไร้น้ำยา” เซนกัดฟันแน่นและผลักตัวหมอออกไป “ถ้าเกิดลูกผมเกิดอะไรขึ้นโรงพยาบาลของพวกคุณก็ไม่จำเป็นต้องมีอีกต่อไป”

“ในเมื่อพวกเราใช้ยาสามัญไปจำนวนมากขนาดนั้นแล้วก็อาจทำให้เกิดผลเสียกับตัวเด็กได้เรื่องนี้คุณก็รู้ว่าเด็กยังเล็กและไม่สามารถรับยาได้เยอะขนาดนั้น” หมอพูด “พวกเราพยายามมากๆแล้วจริงๆ”

เซนหลับตา “ยังมีวิธีอื่นอีกไหม”